Jak uprawiać jagodę kamczacką: sadzenie, nawożenie i właściwości krzewu

-do tak przygotowanego dołka wstawić, wyjętą z doniczki, sadzonkę, obsypać ziemią i mocno podlać.

Charakterystyka Jacka Soplicy

Jacek Soplica to jedna z głównych postaci epopei Adama Mickiewicza ,,Pan Tadeusz’’. W młodości był przystojnym, ale niebogatym szlachcicem:
„. sam nic nie posiadał prócz kawałka roli,
Szabli, i wielkich wąsów od ucha do ucha”.
Ks. 2, wers 273-274.
Właśnie przez te wąsy nazywano go „Wąsalem”. Mówiono też o nim „Kłótnik”, gdyż często wpadał w złość i chętnie wdawał się w awantury. Wreszcie zwano go żartobliwie „Wojewodą”, bo był jakby przywódcą rodziny Sopliców.
Ten lubiany przez szlachtę zawadiaka, był bardzo użyteczny dla magnata Stolnika Horeszki, który posługiwał się nim w czasie sejmików do zjednywania sobie stronników. Bogaty pan okazywał Jackowi życzliwość:
,,Wszak wiesz Gerwazeńku, jak Stolnik zapraszał
Często mnie na biesiady; zdrowie moje wznaszał.
Krzyczał nieraz, do góry podniosłszy szklenicę,
Że nie miał przyjaciela nad Jacka Soplicę;”
Ks. 10, wers 499-502.
Jacek zakochał się z wzajemnością w pięknej córce Stolnika – Ewie. Ponieważ ojciec Ewy przyjmował go tak serdecznie, młodzieniec uwierzył, że dostanie rękę dziewczyny. Gdy zbierał się na odwagę, by się wreszcie oświadczyć, dowiedział się o zamążpójściu swojej ukochanej.
Soplica na wieść o tym popadł w rozpacz. Zerwał kontakty z Horeszkami. Postanowił zapomnieć o Ewie, a po jakimś czasie zemścić się za swoją krzywdę. Był człowiekiem dumnym i nie mógł znieść strasznego poniżenia.
Ożenił się z kobietą, której nie kochał, co z jego strony było przejawem wielkiego egoizmu. Po tym kroku ujawniły się najgorsze cechy jego charakteru. Zupełnie przestał panować nad swoimi emocjami. Stał się zły, porywczy, opryskliwy i gwałtowny. Nie dbał o dom, trwonił pieniądze, wreszcie popadł w pijaństwo. Unieszczęśliwił swoją żonę, która umarła, pozostawiwszy mu syna Tadeusza. Owładnięty był jedynie pragnieniem zemsty:
„Byłem jakby szalony, darmom siebie musił
Zająć się gospodarstwem albo interesem,
Wszystko na próżno! Zemsty opętany biesem,
Zły, opryskliwy, znaleźć nie mogłem pociechy
W niczym na świecie – i tak z grzechów w nowe grzechy,
Zacząłem pić.”
Ks. 10, wers 660-665.
Najgorsze było jednak jeszcze przed Jackiem. Złość, bezsilność i żal doprowadziły go do tego, że zabił Stolnika. Ponieważ stało się to podczas szturmowania zamku Horeszki przez Rosjan, stwierdzono, że Soplica był z nimi w zmowie. Uznano go więc nie tylko za mordercę, ale i za zdrajcę. Został znienawidzony przez Gerwazego, wiernego sługę Horeszków, i przez innych. Stracił dobre imię i honor.
„Imię zdrajcy przylgnęło do mnie jako dżuma.
Odwracali ode mnie twarz obywatele,
Uciekali ode mnie dawni przyjaciele,”
Ks.10, wers 799-803.
Dopiero to wydarzenie nim wstrząsnęło. Nie chciał wykorzystać tego, że Moskale zaczęli go uważać za swego przyjaciela, choć mógł to zrobić. Musiał się ukryć, zmienić. Najpierw wyjechał z kraju, potem w ramach pokuty został mnichem i przybrał nazwisko Robak, gdyż miał poczucie swojej małości:
„Ja, niegdyś dumny z rodu, ja, com był junakiem,
Spuściłem głowę, kwestarz, zwałem się Robakiem,
Że jako robak w prochu . ”
Ks. 10, wers 830-832.
Żałował wcześniejszych grzechów. Za wszelka cenę postanowił naprawić swoje błędy. Chciał odzyskać przede wszystkim honor i szacunek, co dla prawego męża tamtych czasów było najważniejsze. Własną krwią pragnął odkupić winy wobec ojczyzny, dlatego walczył za kraj:
„Udało mi się nieraz do kraju przedzierać,
Rozkazy wodzów nosić, wiadomości źbierać,
Układać zmowy – (. )”
Ks. 10, wers 841-843.
Ogolił się, co symbolizowało skruchę i wewnętrzny smutek. Stał się spokojny i cichy. Starał się rozwiązywać konflikty i łagodzić spory. Czuwał z daleka nad Zosią, wnuczką Stolnika Horeszki, którą kazał wychowywać po śmierci jej rodziców. W podobny sposób troszczył się o swego syna Tadeusza. Rzucił się młodzieńcowi na ratunek, gdy na polowaniu zaatakował go niedźwiedź.
Wreszcie Robak w czasie bitwy z Rosjanami osłonił własnym ciałem Hrabiego, krewnego Horeszki i uratował jego sługę, Gerwazego. Przypłacił to własnym życiem.
Swoimi wielkimi czynami oraz bardzo skromnym i świętym życiem Soplica zgładził swoje winy. Odzyskał szacunek szlachty, która dowiedziała się o jego zasługach dopiero po jego śmierci. Za swe bohaterskie czyny został odznaczony przez Cesarza krzyżem legii honorowej.
Myślę, że ta postać jest bardzo prawdziwa przez to, że nie jest taka idealna. Na początku Soplica to wcale nie wzór cnót , potem przeżywa całkowity upadek. Okazuje się jednak, że każdy może się zmienić, liczy się tylko chęć i wytrwałość. Bohater dzieła Adama Mickiewicza jest tego przykładem. Uważam postać Jacka za godną podziwu, gdyż znalazł w sobie siły, by odkupić winy, przysłużyć się ludziom i ojczyźnie.

Czy tekst był przydatny? Tak Nie

• 84%Charakterystyka dynamiczna Jacka Soplicy
• 84%Charakterystyka Jacka Soplicy.
• 85%Losy i charakterystyka Jacka Soplicy
• 85%Charakterystyka Jacka Soplicy.

Opracowania powiązane z tekstem

Jak uprawiać jagodę kamczacką: sadzenie, nawożenie i właściwości krzewu

Jagoda kamczacka to mało znany w Polsce krzew jagodowy, a niesłusznie, gdyż jej owoce są słodkie i pełne witamin oraz składników odżywczych. Jej niezaprzeczalnym atutem jest mrozoodporność, tak więc warto przyjrzeć się tej roślinie nieco bliżej.

Jej owoce można porównać do borówki amerykańskiej, jednak uprawa jagody kamczackiej jest zdecydowanie prostsza.

Jagoda kamczacka należy do rodziny przewiertniowatych, a jej poprawna nazwa to wiciokrzew (suchodrzew) kamczacki. Pochodzi z północno-wschodniej Azji. Jest to roślina długowieczna, łatwa w uprawie, a jej okres wegetacyjny zaczyna się dość wcześnie (w marcu). Jest bardzo odporna na mróz i wytrzymuje temperatury nawet do -35°C! Owoce jagody były znane od wieków w medycynie naturalnej Rosji, Chin oraz Japonii.

Właściwości jagody kamczackiej

Owoce tej jagody, zwane także borówkami kamczackimi, są nieduże, mają wydłużony kształt (do 3 cm). Ich kolor różni się zależności od odmiany, może być jasnoniebieski po prawie czarno-fioletowy odcień. Dojrzewają dość wcześnie, można je zebrać już w maju. Owoce posiadają wiele składników odżywczych – witaminę C, witaminy z grupy B, magnez, potas, wapń, fosfor – i są bogate w antyoksydanty. Owoce jagody kamczackiej można wykorzystać do przetworów, zrobić sok, a nawet wino. Napar z suszonych kwiatów pomaga zwalczać objawy przeziębienia.

Odmiany jagody kamczackiej

Na rynku jest dostępnych kilka odmian. Najpopularniejsze z nich to:

• Atut – polska odmiana, dorosły krzew ma ok. 1,5 m wysokości. Z jednego krzewu można zebrać do 4 kg owoców. Dojrzewa od drugiej dekady czerwca.
• Czelabinka – ta rosyjska odmiana produkuje owoce o silnym nalocie woskowym. Miąższ jest słodko-kwaśny, dojrzewa na początku czerwca. Krzew dorasta także do ok. 1,5 m. Odmiana bardzo wytrzymała na mróz i suszę.
• Duet – polska odmiana, która wytwarza walcowate, duże owoce, większe niż u odmiany Atut, dojrzewa także w drugiej dekadzie czerwca.
• Jolanta – polska odmiana, która bardzo silnie rośnie, nawet powyżej 2 m.
• Karina – polska odmiana, która daje owoce już w maju, można się spodziewać po niej obfitych plonów (kilka kilogramów na jednym krzewie).

Niezbędny sprzęt do sadzenia jagody kamczackiej

Aby posadzić jagodę kamczacką będziesz potrzebować:

• Łopata
• Grabie
• Sadzonki krzewu
• Nawóz lub obornik

Sadzenie jagody kamczackiej

Jagodę kamczacką można sadzić jesienią (październik–listopad) lub wiosną (kwiecień). Stanowisko do uprawy jagody powinno być dobrze nasłonecznione, a gleba żyzna i przepuszczalna. Unikaj gleby zbyt ciężkiej lub piaszczystej. Przed sadzeniem glebę można wzbogacić obornikiem lub kompostem. Warto sprawdzić odczyn – powinien być lekko kwaśny. Roślinę sadzimy do dołka o głębokości około 40 cm i uważamy, aby korzenie nie podwijały się. Warto pamiętać, że krzew dostosuje się do mniej korzystnych warunków, lecz jego owoce mogą być wtedy mniej dorodne i będzie ich mniej.

Do nasadzeń najlepiej wybrać 2 odmiany w odległości 1 m, które będą się wzajemnie zapylały (tzw. zapylanie krzyżowe). Pojedynczy krzew jednej odmiany będzie słabiej owocował.

Pamiętajmy, że roślina dorasta nawet do 2,5 m wysokości, dlatego przygotujmy jej więcej miejsca w ogrodzie. Jagoda kamczacka pięknie kwitnie – jej kwiaty są biało-żółte i wytrzymują przymrozki do -6°C.

Rozmnażanie jagody kamczackiej

Najlepiej przeprowadzić ten proces jesienią. Można to robić poprzez sadzonki zdrewniałe, które mają już pąki. Sadzonka powinna mieć ok. 15 cm. Zimą trzymamy sadzonkę w pojemniku z piaskiem, w chłodnym i jasnym miejscu. Gdy sadzonki wypuszczą nowe listki, oznacza to, że proces ukorzeniania się rozpoczął. Na wiosnę wystarczy tylko przesadzić sadzonki na przygotowane wcześniej miejsce stałe.

Uprawa jagody kamczackiej

Krzewy nie są zbyt kłopotliwe w pielęgnacji. Wystarczy je podlewać w okresach suszy oraz przycinać raz na kilka lat (lub częściej jeśli krzew jest bardzo bujny). Usuwamy tylko najstarsze pędy, nisko rosnące. Nawożenie jagody kamczackiej jest zalecane co dwa, trzy lata. Krzewy można nawozić obornikiem lub nawozem ze sklepu. Jagoda kamczacka jest krzewem długowiecznym, może owocować nawet przez trzydzieści lat.

Jej niewielkie wymagania sprawią, że nawet początkujący ogrodnicy mogą spróbować swoich sił w uprawie.

Uprawa winorośli – od sadzenia do cięcia.

-1/3 dołka wypełnić obornikiem wymieszanym z ziemią w proporcji 1:1 i zalać wodą w ilości 5 – 10 litrów.

-na w/w obornik z ziemią nasypać ok. 10 cm ziemi.

-do tak przygotowanego dołka wstawić, wyjętą z doniczki, sadzonkę, obsypać ziemią i mocno podlać.

-tak posadzona sadzonka będzie rosła w zagłębieniu ok. 10 cm w stosunku do powierzchni gruntu, ułatwi to podlewanie w okresie suszy a jesienią podczas kopczykowania dołek zostanie zasypany.

Nawożenie winorośli (orientacyjne dawki w stosunku rocznym na 100 m2 powierzchni)

-saletra amonowa- 4 kg.

-siarczan potasu- 3,5 kg.

-superfosfat potrójny – 3 kg, lub mieszanki nawozowe w dawce 12 – 15 kg.

Nawozy zawierające azot stosujemy tylko do końca lipca. Nawozy wapniowe – 20 kg co trzy lata. Właściwe dawki nawozów można ustalić po chemicznej analizie gleby.

Zabezpieczenie winorośli od mrozu

Na początku listopada obsypujemy krzewy ziemią ( torfem ) , robiąc nad każdym z nich kopczyk ok. 30 cm wysokości. Przy cięciu na tzw. głowę zabezpieczamy od mrozu po kilka najniżej położonych oczek. Przy uprawie wg Guyota, długą łozę – owocującą przyginamy do ziemi i kopczykujemy razem z krzewem. Wyższe formy uprawy np. pergole – stosujemy odmiany o dużej odporności łozy na mróz albo stosujemy zabezpieczenia w postaci okrywania krzewów matami słomianymi, kilkoma warstwami grubej agrowłókniny lub tektury falistej. Wiosną, najczęściej na początku kwietnia – w pochmurny dzień, rozgarniamy kopczyki aż do głębokości na jaką sadziliśmy w ubiegłym roku. Powstanie zagłębienie „ misa” ułatwiająca podlewanie. Przycinamy łozę, jeśli nie uczyniliśmy tego jesienią, na wysokość 10 cm. Teraz ważna czynność- ten 10 centymetrowy odcinek łozy ponownie obsypujemy lekko ziemią-torfem, maksymalnie do wysokości przycięcia. W ten sposób zabezpieczamy oczka przed wyschnięciem i przymrozkami. Wybijające latorośla , w zależności od warunków pogodowych, wyłonią się z tych „ mikrokopczyków”, których już nie rozgarniamy – rozmyją je deszcze i nasze letnie podlewanie. Z tych latorośli wybieramy jedną ( a bezpieczniej dwie – na wszelki wypadek), resztę usuwamy-wyłamujemy. Robimy to bardzo ostrożnie aby tej najważniejszej jedynej nie wyłamać. Latorośl, którą pozostawiliśmy, gdy osiągnie 20-30 cm przywiązujemy- w zależności od sposobu prowadzenia do słupka lub drutów. Jeszcze przynajmniej 2-krotnie w okresie wegetacyjnym będziemy mocować łozę do konstrukcji, starając się aby winorośl rosła pionowo. W połowie sierpnia ogławiamy naszą latorośl, powodując jej lepsze drewnienie. Zadecydujemy również, czy pozostawić 2 latorośle, czy prowadzić na jedną. Jesienią ponownie kopczykujemy naszą winorośl a wiosną przycinamy łozę już wg wybranego sposobu prowadzenia.

UWAGA !Sadzonki sprzedawane wczesną wiosną, w okresie bezlistnym, po posadzeniu przycinamy na wysokość ok. 10 cm i postępujemy podobnie jak z zakupionymi jesienią, tylko nie robimy już „mikrokopczyków”. Sadzonki z młodymi wypustkami liściowymi, sprzedawane na przełomie kwietnia i maja, zostały już przycięte na wysokość ok. 10 cm.

Cięcie i formowanie winorośli

Winorośl wchodzi w owocowanie w 3-4 roku po posadzeniu. W zależności od mrozoodporności odmiany lub sposobu zabezpieczenia od mrozu stosujemy bezpienne , niskopienne lub wyższe formy prowadzenia krzewów.

Cięcie suche winorośli

wykonujemy w okresie spoczynku krzewu, po opadnięciu liści jesienią a przed rozpoczęciem wegetacji na wiosnę. Podczas tego cięcia usuwamy ok. 90% tegorocznej łozy. Cięcie zielone – przeprowadza się w okresie wegetacji 2-3 razy , polega na przycinaniu pędów głównych 5-7 liści nad najwyższym gronem oraz uszczykiwaniu pasierbów ( pędów bocznych wyrastających z kącików liści) za pierwszym liściem.

Choroby i szkodniki winorośli – zapobieganie i zwalczanie

Najczęściej występujące choroby winorośli to : Mączniak rzekomy – sprzyja mu wilgotna pogoda polecane środki stosowane przed i po kwitnieniu : Dithane M-45, Miedzian 50 WP, Miedzian Extra 350 S.C. Mączniak prawdziwy – sprzyja ciepła i słoneczna pogoda Polecane środki stosowane przed i po kwitnieniu : Ipotar 600SC Siarkol Extra 80 WP Tiowol 800 S.C. Odmiany wrażliwe na choroby opryskiwać co 10 – 14 dni Trzecią najczęściej występującą chorobą winorośli to szara pleśń. Niestety , program ochrony roślin sadowniczych, wg którego podałem zalecane środki chemiczne informuje, że nie zarejestrowano preparatów do zwalczania tej choroby. Informuję, że do 2007 roku szarą pleśń zwalczano preparatem Euparen.