Dalia Dahlia – stanowisko, sadzenie, pielęgnacja, zimowanie

tempo wzrostu: szybkie

Świdośliwa – odmiany, sadzenie i pielęgnacja

Jej owoce zawierają duże ilości magnezu, wapnia i żelaza, dzięki czemu wzmacniają układ nerwowy i mięśniowy. Posiadają także nieocenione dla układu krążenia flawonoidy czy wspomagające trawienie pektyny. Świdośliwa olcholistna, bo o jej owocach mowa, to chętnie wybierana roślina do przydomowych ogrodów, jak i sadów. I to nie tylko z powodu właściwości zdrowotnych, ale również ozdobnych.

Najlepsze odmiany świdośliwy

Świdośliwa pierwsze plony zaczyna wydawać około 3-5 lat po posadzeniu. Ich pełnia przypada na 7-8 rok, kiedy z plantacji o powierzchni 1 hektara można spodziewać się aż 8 do 10 ton owoców! Wiele zależy jednak od wyboru odpowiedniej odmiany, gdyż nie wszystkie zaliczają się do gatunków bardzo plennych. Największą popularnością wśród odmian uprawnych cieszy się świdośliwa olcholistna, będąca efektem naturalnego krzyżowania, pośród której najlepszymi do zakładania plantacji jest Smoky, Northline, a także Honeywood, Martin, Thiessen czy Pembina.

Świdośliwa olcholistna Smoky to jedna z tych odmian, która charakteryzuje się dużą plennością i długowiecznością. Może owocować nawet przez 30 lat – i to bez konieczności stosowania zapylaczy czy wymagających zabiegów pielęgnacyjnych. Porasta na wysokość 4,5 m, przybierając krzaczastą postać. Owoce o średnicy do 14 mm są barwy niebiesko-czarnej. Mają słodki, łagodny posmak i delikatny aromat. Z jednego krzewu można uzyskać nawet 7,5 kg owoców!

Świdośliwa olcholistna Northline to kolejna z odmian, która na plantacjach cieszy się dużym zainteresowaniem. Nic dziwnego, owocuje nawet 50 lat, wydając przy tym bardzo obfite zbiory. Jej owoce nadają się do spożycia bezpośredniego, jak również do robienia dżemów. Mają doskonały, bardzo słodki smak o lekko migdałowej nucie i są odporne na pękanie.

Świdośliwa i jej uprawa

Jako, że naturalne obszary występowania świdośliwy są bardzo zbliżone do tych, jakie mamy w Polsce, można ją uprawiać na terenie całego kraju. Wyróżnia się dużą mrozoodpornością (radzi sobie przy ujemnych temperaturach sięgających nawet –30 stopni Celsjusza!). Rzadko choruje. Dla optymalnego rozwoju potrzebuje jednak stanowisk słonecznych (choć równie dobrze znosi lekkie zacienienie), które nie tylko zapewnią jej obfite zbiory, ale również odpowiednią jakość owoców. Wielu sadowników przyznaje, że te dojrzewające w słońcu mają znacznie lepszy smak.

Jeśli chodzi o glebę, nie ma specjalnych wymagań. Zarówno dobrze rośnie i owocuje na ziemiach żyznych, jak i ubogich (najlepsze są te o lekko kwaśnym do lekko zasadowym ph – od 6,2 do 7,5). Jedynie bardzo mokre lub ekstremalnie suche podłoża mogą stanowić problem dla jej właściwej uprawy.

Świdośliwa olcholistna nie ma wysokich wymagań wodnych, jednak podobnie jak w przypadku innych krzewów owocowych, tak i w jej przypadku odpowiednie nawadnianie okazuje się nieocenione dla wytworzenia silnego i głębokiego systemu korzeniowego, co skutkuje później satysfakcjonującą wielkością i ilością owoców. Krótkotrwałe deficyty wody nie stanowią dla niej przeszkody, jednak w czasie intensywnego wzrostu i dojrzewania plonów, warto zadbać o jej regularne nawadnianie.

Uprawa świdośliwy nie jest wymagająca, dlatego mogą się na nią zdecydować nawet początkujący ogrodnicy. Co więcej, jest o wiele łatwiejsza od kapryśnej borówki amerykańskiej i pozwala cieszyć się równie smacznymi i słodkimi owocami.

Świdośliwa olcholistna – jak sadzić?

Wiele zależy od rodzaju posiadanych sadzonek. Te z odkrytym korzeniem należy wysadzać do gleby jesienią, najlepiej od końca września do połowy października. Wówczas będą miały zapewnione odpowiednie warunki, aby przygotować się do zimy i szybko rosnąć na wiosnę.

Nieco inaczej sytuacja przedstawia się w przypadku świdośliwy z doniczek. W ich przypadku sadzenie powinno odbywać się wiosną, po wcześniejszym zahartowaniu na zewnątrz. Aby mieć gwarancję, że dobrze przyjmą się w nowym otoczeniu, powinny być przed posadzeniem dobrze podlane. Po posadzeniu zaleca się, aby ziemię wokół sadzonek dobrze docisnąć, aby w ten sposób pozbyć się powietrza, co zapewni roślinie lepszy wzrost.

O czym pamiętać przy sadzeniu świdośliwy?

Po pierwsze, zaleca się, aby miejsce przeznaczone pod uprawę świdośliwy uprzednio odkwasić węglanem wapnia lub dolomitem.

Po drugie, trzeba zadbać o odpowiednią rozstawę roślin, dzięki czemu nie będą sobie wzajemnie przeszkadzać i walczyć o miejsce. Rozstawa zależy od rodzaju świdośliwy. Drzewiaste powinny być sadzone w odstępnie 3-4 metrów między rzędami i 1-1,5 metra między okazami w jednym rzędzie. Krzewiaste z kolei mogą być umieszczane w glebie nieco gęściej. Jeśli uprawa świdośliwy ma mieć charakter towarowy i zbiory mają odbywać się kombajnowo, wówczas trzeba zadbać o rozstawę sięgającą nie mniej niż 5-6 metrów.

Cięcie świdośliwy

Cięcie świdośliwy wykonuje się dopiero po paru latach, krzew jest już mocno zagęszczony oraz wykształci kilka pędów. Dzięki przycinaniu pozyskamy możliwie największy plon. Termin cięcia przypada po owocowaniu. Usuwa się parę najstarszych, najciemniejszych pędów, które słabo owocowały, tuż przy ziemi. Wyciąć należy także gałązki suche i krzyżujące się. Warto także skracać wysokość krzewu, aby nie trzeba było zbyt wysoko dostawać po owoce. Świdośliwa naturalnie rozrasta się w krzew, ale można ją formować także w drzewko.

Dalia Dahlia – stanowisko, sadzenie, pielęgnacja, zimowanie

Kwiaty dalii mają tyle form i kolorów, że trudno zdecydować się, którą odmianę wybrać. Dlatego najlepiej posadzić ich wiele! Jeśli zadbamy o słoneczne stanowisko, uprawa dalii nie sprawi nam kłopotu.

Więcej o roślinie poniżej:

Dalia (Dahlia)

kategoria: bulwiaste

stanowisko: słońce

wysokość: 20 cm-2 m

zimowanie: pomieszczenie, 5-10°C

odczyn gleby: obojętny

preferencje glebowe: żyzna, próchnicza, przepuszczalna, piaszczysto-gliniasta

podlewanie: dużo

barwa liści/igieł: zielona

barwa kwiatów: czerwona, różowa, fioletowa, pomarańczowa, żółta, zielona, biała

pokrój: wzniesiony

okres kwitnienia: lipiec-październik

wysiew: wiosna

rozmnażanie: podział karp, siew, sadzonki pędowe „z piętką”

trwałość liści: sezonowe

zastosowanie: rabaty, balkony, kwiaty cięte, tarasy

tempo wzrostu: szybkie

Dalia – sylwetka

Dalie wywodzą się z górskich rejonów Meksyku i Gwatemali. Przez długi czas nosiły nazwę Dahlia variabilis. Nie bez powodu, variabilis znaczy bowiem zmienny, a taka właśnie jest dalia, zwłaszcza jeśli przyjrzymy się mnogości jej form i kolorów. Kwiaty mogą mieć kolor od żółtego, przez pomarańczowy, czerwony, fioletowy, różowy do białego. Najmniejsze kwiaty mają wielkość 3 cm, największe 30 cm.

Dalia – cechy rozwojowe

Dalie mają bulwy korzeniowe. W dolnej części łodygi, gdzie znajdują się bulwy, znajdują się także oczka. Z nich wybijają pędy, z których powstają nowe rośliny. W dolnych partiach rośliny liście są głęboko powcinane, w górnych zaś raczej proste. Dalie dorastają do wysokości od 25 cm (niskie odmiany) do 175 cm (wysokie).

Stanowisko dla dalii

Idealne do uprawy dalii są żyzne gleby o dużej miąższości. Należy bezwzględnie unikać podmokłego podłoża. Dalie czują się dobrze na osłoniętym stanowisku w pełnym słońcu.

Sadzenie dalii

Dalie możemy sadzić na początku maja. Stara łodyga musi przy tym wystawać nieco z ziemi. Wysokie odmiany dalii sadzimy po 3 sztuki na metr kwadratowy, niskie po 7 do 10 sztuk. Do ziemi do sadzenia należy podsypać nawóz organiczny, a kilka tygodni po sadzeniu zasilić jeszcze raz standardowym nawozem odżywczym.

Dalia – pielęgnacja

Bulwy dalii wykopujemy z gleby po pierwszych nocnych przymrozkach. Bulwy zimujemy w suchym, przewiewnym miejscu w temperaturze między 5 a 8°C.

Dalia – zastosowanie

Dalie nadają się na kwiat cięty . Mogą być wykorzystywane do nasadzeń z roślinami jednorocznymi i bylinami.

Porada

Jeśli temperatura zimowania przekracza 10°C, bulwy przechowujemy w plastikowych torebkach z otworami.