Poczenia wciskowe i ksztatowe rodzaje zastosowania zalety i

Rozwijamy nasz serwis dzięki wyświetlaniu reklam.

Do czego służy kotwa? Rodzaje, zastosowanie, montaż

Gazobeton czy ceramika – jaki materiał murowy wybrać do wzniesienia ścian?

Beton komórkowy, gazobeton, cegła ceramiczna – kiedy się na nie zdecydować?

Wzór kosztorysu budowlanego – jak powinien wyglądać? Co musisz o nim wiedzieć?

Kotwa to najpopularniejszy sposób łączenia ze sobą elementów konstrukcji. Jest powszechnie używana w budownictwie jako niezbędne mocowanie mechaniczne. Charakteryzuje się niezwykłą wytrzymałością, a możliwości jej zastosowania są bardzo szerokie.

Kotwa jest w całości wykonana ze stali, dzięki czemu zapewnia o wiele większą wytrzymałość i trwałość łączenia niż w przypadku kołków rozporowych.Może być przytwierdzana do podłoża pełnego lub miękkiego, np. piasku. Aby w pełni wykorzystać możliwości kotew, należy używać ich zgodnie z przeznaczeniem.

Czym jest kotwa?

Kotwa jest również znana jako ankier, kołek lub łącznik. Jest stosowana jako część konstrukcji do wiązania jej elementów ze sobą, uniemożliwiając w ten sposób ich przesunięcie lub obrót. Kotwa występuje również w postaci śruby lub zagiętego pręta, który jest używany do łączenia maszyn z podłożem. Wyróżnia się kilka rodzajów kotew, w zależności od ich przeznaczenia i wymaganej nośności.

Kotwy ‒ rodzaje i zastosowanie

Kotwy stalowe służą do połączenia warstw murowanych ścian trójwarstwowych, których nie mogą łączyć wieńce, nadproża czy inne trwałe elementy konstrukcji. Warstwy będą pracować niezależnie, dlatego ich połączenie musi być na tyle elastyczne, by mogło to odbywać się swobodnie. Tego typu kotwa musi być wykonana ze stali nierdzewnej lub ocynkowanej, ponieważ styka się z zaprawą. Ze względu na specyfikę łączenia rozróżnia się kotwy do spoin, wbijane oraz wkręcane w ścianę nośną. W miejscach narażonych na silne działanie wiatru ich liczba powinna zostać zwiększona. Kotwy wkręcane i wbijane w mur stosuje się przy żelbetowych i drewnianych konstrukcjach budynku. W przypadku budowy domu o powierzchni około 200 m2 wykorzystuje się około 1500 kotew.

Kotwy chemiczne kupuje się w pojemnikach, z których do wywierconego otworu wstrzykuje się żywicę. Łączą one powierzchniowo dwie substancje. Nazywane są łącznikami wklejanymi, które przeznaczone są do solidnych mocowań i dobrze zastępują kołki i dyble. Łączenia kotwami chemicznymi są bardzo mocne i wytrzymałe. Można je zastosować w budynku nowo budowanym lub starym, który jest remontowany i jego podłoże bywa zniszczone. Kotwy chemiczne nie wykorzystują sił rozporu podczas montażu, dlatego nie wywierają naprężeń na podłoże podczas ich montowania, szczególnie przy krawędziach. Decydując się na ten rodzaj kotew, trzeba wziąć pod uwagę rodzaj i stan podłoża oraz miejsce wykonywania mocowania. Producenci dokładnie określają, do jakiego podłoża służy ten typ oraz jaka jest maksymalna nośność kotwy chemicznej. Kotwy tego typu powinny być używane przede wszystkim do mocowań na podłożach wykonanych z mocnego betonu, cegły lub betonu komórkowego.

Kotwy używane do ziemi są kotwami wbijanymi, które najczęściej wykorzystuje się jako rodzaj wspornika, na przykład ogrodowego. Większość konstrukcji, które są wbijane w ziemię, to drewniane budowle stawiane w ogrodzie. Podłożem jest tam najczęściej piasek, trawa lub ziemia. Tam, gdzie występuje miękka ziemia, należy użyć kotew o długim zakończeniu. W miejscach, gdzie grunt jest nieco utwardzony przez trawę lub jest twardy z natury, należy użyć kotew o krótszym końcu. Przy niższych, lekkich konstrukcjach można wybrać mniejsze kotwy – od 4 cm do 7 cm oraz o średnicy 8 cm. Przy budowaniu wiaty, pergoli, altany czy domku narzędziowego warto zastosować kotwy o większym przekroju, nawet do 14 cm i średnicy ok. 12 cm. W przypadku miejsc wietrznych również należy użyć długich kotew.

Jak montuje się kotwy?

Kotwę stalową należy wpuścić w spoiny warstwy nośnej na około 5 cm. Izolacja powinna idealnie przylegać do powierzchni nośnej. Kotwę umieszczamy w płaszczyźnie poziomej lub lekko odgiętą, umożliwiając odpływ wilgoci. Można też nabyć kotwy wkręcane lub wbijane w mur.

Montaż kotew chemicznych zaczynamy od wywiercenia odpowiedniego otworu. Jeżeli wiercimy w podłożu pełnym (na przykład betonowym), z otworu należy usunąć wszelki pył. Jeśli tego nie zrobimy, żywica zachowa się jak taśma klejąca przyklejona do piasku – cały pył przyklei się do żywicy i nie uzyskamy pożądanego efektu. Po przygotowaniu otworu należy postępować zgodnie z zaleceniami producenta. Najczęściej pierwsze 10 cm żywicy należy wycisnąć, aż zajdzie reakcja chemiczna żywicy i utwardzacza, a później wyrzucić.

Pierwszym krokiem montażu kotwy wbijanej jest wybranie miejsca jej wbicia pod kątem 90 stopni. Belkę należy wstawić w otwór kotwy i upewnić się, czy drewno ustawione jest prostopadle do podłoża. Po ustawieniu belki w pionie dokręca się ją do kotwy za pomocą śrub. Zaleca się użycie śrub ocynkowanych lub kwasoodpornych z nakrętkami. W przypadku lżejszych konstrukcji używa się wkrętów ciesielskich.

Sprawdź firmy w wybranych województwach:

• firmy budowlane dolnośląskie
• firmy budowlane kujawsko pomorskie
• firmy budowlane lubelskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Białystok
• firmy budowlane Bydgoszcz
• firmy budowlane Częstochowa

Poczenia wciskowe i ksztatowe rodzaje zastosowania zalety i

Połączenie wciskowe jest to połączenie w którym unieruchomienie części zapewnione jest przez tarcie pomiędzy powierzchniami. W takim połączeniu elementy odkształcają się i związane z tym siły sprężystości materiału zapewniają odpowiedni docisk. Wałek jest większy niż otwór w piaście

Ze względu na budowę połączenia wciskowe dzielą się na: a)-połączenia wciskowe bezpośrednie w których uczestniczą tylko elementy dodatkowe elementy łączone. pośredniczące takie jak tuleje , pierścienie c)połączenia rozprężne d)połączenie dociskowe

Sposoby łączenia połączeń • połączenia wciskowe skurczowe w których poprzez ogrzewanie lub zmrażanie jednego z elementów uzyskuje się zmianę wymiaru, wystarczającą do zrealizowania połączenia. • połączenia wciskowe wtłaczane w których stosując zewnętrzną siłę wtłacza się jeden element w drugi.

Zastosowanie połączeń wciskowych • Połączenia wciskowe używane są najczęściej do osadzania obrotowych kół przekładniowych na wałach.

Charakterystyka połączeń wciskowych • Zaletami połączeń wciskowych są: • Wadami połączeń wciskowych są: -dokładna współosiowość – konieczność zachowania części łączonych dużych dokładności i – brak elementów małych chropowatości dodatkowych w – wrażliwość na temperaturę połączeniach pracy przy różnych bezpośrednich materiałach łączonych – proste i tanie wykonanie – niebezpieczeństwo – duża obciążalność połączeń zatarcia przy montażu nawet przy obciążeniach zmiennych

Połączenia kształtowe charakteryzują się tym, że łączenie elementów następuje wskutek specjalnego ukształtowania ich powierzchni (gwinty, wypusty) lub przez zastosowanie łączników (wpustów, kołków, sworzni, klinów). Połączenie te są rozłączne

Wśród połączeń kształtowych wyróżniamy połączenia: * wpustowe * wielowypustowe * kołkowe * sworzniowe * klinowe * gwintowe

POŁĄCZENIA: a) wpustowe, b) wielowypustowe, c) kołkowe, d) sworzniowe

Połączenia wpustowe Połączenie wpustowe służy do połączenia piasty z wałem i zabezpieczenia przed względnym obrotem spowodowanym momentem skręcającym. Elementem przenoszącym moment jest wpust. Wpust jest elementem pryzmatycznym, który jest ciasno pasowany na swoich powierzchniach bocznych

Charakterystyka połączeń wpustowych • Zaletami połączeń wpustowych są: – prosta konstrukcja – niskie koszty wytwarzania – łatwy montaż i demontaż • Wadami połączeń wpustowych są: – brak ustalenia wzdłużnego koła na wale – rowek na wpust osłabia wał – brak dobrego osiowania koła na wale

Wyróżniamy wpusty pryzmatyczne, czółenkowe i czopkowe. Wpust pryzmatyczny zaokrąglony Wpust czółenkowy Wpust czopkowy

Połączenie wielowypustowe • Połączenie wielowypustowe (wielokarbowe) – połączenie rozłączne ruchowe bez elementów pośredniczących. Używane do osadzania piast na wałach. Połączenia wielowypustowe nie posiada wady połączenia wpustowego polegającej na osłabiającym działaniu rowka wpustowego.

Zalety połączenia wielowypustowego w porównaniu do wpustowego: – większa wytrzymałość przy obciążeniach zmiennych i udarowych – bardziej równomiernie rozłożony nacisk powierzchniowy na powierzchniach wypustów – większa sztywność czopa – łatwiejszy montaż i demontaż – lepsze osiowanie piasty na czopie – lepsze prowadzenie piasty na czopie w połączeniach przesuwnych – mniejsza szerokość piasty

Połączenia kołkowe są stosowane głównie do ustalania wzajemnego położenia elementów. Mogą one również przenosić obciążenia. rys. połączenie płyt z zastosowaniem kołków

Rodzaje kołków a) cylindryczne gładkie, b) stożkowe gładkie, c), d), e) stożkowe z gwintem, f) walcowe sprężyste, g), h), i), j) z karbami

Połączenia kołkowe spoczynkowe: – wzdłużne stosowane w zastępstwie połączeń wpustowych lub klinowych do przenoszenia stosunkowo niedużych momentów obrotowych przy osadzaniu koła na końcu wału oraz jako dodatkowe zabezpieczenie połączeń wciskowych – poprzeczne promieniowe umożliwiające przenoszenie niewielkich momentów obrotowych i sił wzdłużnych – poprzeczne styczne stosowane zwykle do zabezpieczania elementów obrotowych przed przesunięciem wzdłużnym

Połączenia sworzniowe Mają zastosowanie w połączeniach ruchowych (wahliwych lub przegubowych) np. połączenie tloka z korbowodem, połączenie ogniw w łańcuchu sworzniowym. Ponadto służą do łączenia wałów lub mogą zastępować połączenia nitowe w celu łączenia blach lub prętów.

Sworzeń jest to gruby kołek walcowy, wymagający dodatkowego zabezpieczenia przed przesunięciem wzdłużnym (wysunięciem się z łączonych elementów) Rodzaje sworzni : a) bez łba, b) z dużym łbem, c) z czopem gwintowanym, d) noskowy

Połączenia klinowe Są to połączenia rozłączne spoczynkowe pośrednie, w których elementem pośrednim jest klin. Wyróżnia się dwa typy połączeń klinowych Połączenie klinowe wzdłóżne – służą głównie do osadzania piast kół na wałach. Klin umieszczony jest w gnieździe wyżłobionym w wale i piaście Połączenia klinowe poprzeczne – służą do łączenia cięgien, w którym jedno jest zakończone gniazdem lub tuleją złączną , a drugie drągiem. W czasie montażu klin zostaje wbijany w połączenie. Klin przenosi swoją powierzchnią całe obciążenie złącza.

Połączenia klinowe wzdłużne-rodzaje klinów

OPRACOWANIE Leszek Świder

Rodzaj męskoosobowy i niemęskoosobowy. Czym się różnią od rodzaju żeńskiego, męskiego i nijakiego?

Rodzaje męskoosobowy i niemęskoosobowy budzi wiele wątpliwości. Tak naprawdę wielu uczniów zapomina w ogóle o ich istnieniu. Najbardziej znane są bowiem rodzaje rzeczowników: męski, żeński i nijaki. A czym jest rodzaj niemęsko- i męskoosobowy?

Zrozumiałe i łatwe do zapamiętania rodzaje: męski, żeński i niejaki, to rodzaje rzeczowników w liczbie pojedynczej. Rodzaj męskoosobowy i niemęskoosobowy to natomiast rodzaje, które rozróżniamy wśród rzeczowników liczby mnogiej.

To najprostsza odpowiedź na pytanie, czym jest rodzaj męskoosobowy i niemęskoosobowy, ale wymaga ona dokładniejszego wyjaśnienia.

Spis treści

1. Rodzaj męski, żeński i niejaki
2. Rodzaj męskoosobowy i niemęskoosobowy
3. Zależność między rodzajem męsko- i niemęskoosobowy a czasownikiem
4. Rodzaj męskożywotny, męskonieżywotny

Ile czasu uczniowie odrabiają prace domowe w innych krajach?

Rozwijamy nasz serwis dzięki wyświetlaniu reklam.

Blokując reklamy, nie pozwalasz nam tworzyć wartościowych treści.

Wyłącz AdBlock i odśwież stronę.

Rodzaj męski, żeński i niejaki

• ta kobieta, ta mapa, ta góra – rodzaj żeński
• ten mężczyzna, ten pies, ten policjant – rodzaj męski
• to dziecko, to pisklę, to źródło – rodzaj nijaki

Taki podział, jak wspomnieliśmy odnosi się tylko do rzeczowników w liczbie pojedynczej.

Rodzaj męskoosobowy i niemęskoosobowy

Liczba mnoga rzeczowników też dzieli się na rodzaje, jednak trochę inne. Najłatwiej wytłumaczyć to na przykładzie, zamieniając wymienione wyżej rzeczowniki z liczby pojedynczej na mnogą. Otrzymamy wówczas:

• te kobiety, te mapy, te góry
• ci mężczyźni, te psy, ci policjanci
• te dzieci, te pisklęta, te źródła

Jak od razu widać po zaimkach wskazujących, rzeczowniki liczby mnogiej można podzielić na dwa rodzaje: te, które łączą się z zaimkiem „ci” oraz na te, które łączą się z zaimkiem „te”. Te pierwsze są rodzaju męskoosobowego, te drugie – niemęskoosobowego.

Rzeczownikami w rodzaju męskoosobowym będą więc: ci mężczyźni, ci policjanci, ci kucharze, ci chłopcy itd.

Rzeczownikami w rodzaju niemęskoosobowym będą natomiast: te kobiety, te mapy, te góry, te dzieci itd.

Zależność między rodzajem męsko- i niemęskoosobowy a czasownikiem

Rozróżnienie rzeczowników na męsko- i niemęskoosobowe wiąże się nie tylko z użyciem odpowiedniego zaimka, ale i z zależnością między nimi a czasownikami i przymiotnikami . Mówimy bowiem:

• te kobiety i te dzieci śpiewały, te ładne psy i te ładne pisklęta rozbiegły się
• ci mężczyźni śpiewali, ci ładni chłopcy rozbiegli się

Rzeczowniki w rodzaju męskoosobowym i niemęskoosobowym wymagają więc użycia różnych form przymiotników i czasowników.

Rodzaj męskożywotny, męskonieżywotny

Mówiąc o rodzajach rzeczowników, warto wspomnieć, że język polski rozróżnia jeszcze dwa inne rodzaje rzeczowników liczby pojedynczej: męskożywotny, męskonieżywotny, które tak naprawdę dodatkowo dzielą rzeczowniki rodzaju męskiego. Łatwo je odróżnić odmieniając dany rzeczownik przez przypadki, a dokładnie odmieniając go w bierniku (kogo?, co?).

Rzeczowniki występujące w mianowniku w tym samym rodzaju męskim (np. ten mężczyzna, ten samochód) w bierniku przyjmują formę „tego mężczyznę”, „ten samochód”.

• widzę tego mężczyznę, rozumiem tego chłopca – to rzeczowniki w rodzaju męskożywotnym
• widzę ten samochód, rozumiem ten przykład – to rzeczowniki w rodzaju męskonieżywotnym.

Jak łatwo zauważyć, rodzaj męskożywotni dotyczy rzeczowników żywotnych (ludzi, zwierząt), a męskonieżywotni – rzeczowników nieżywotnych (czyli przedmiotów, roślin, zjawisk itd).

Czytaj również: