Róża Sphinx: Cechy i charakterystyka odmiany, zasady sadzenia, uprawy i pielęgnacji

Przetwory z aronii odznaczaja się piękną rubinowo-czerwoną barwą dzięki bardzo dużej zawartości barwników antocjanowych i już 10% dodatek soku aroniowego do soku jabłkowego wystarcza do uzyskania intensywnej czerwonej barwy soków. Świeże owoce aronii nie nastręczają kłopotów z transportem i przerobem bo pomimo, że są owocami miękkimi są trwałe i nie ulegają łatwo psuciu, a po schłodzeniu ich do +2°C można je przechowywać przez wiele tygodni. Posiadają przy tym dużą bo ponad 75% wydajność tłoczenia soku. Owoce aronii zawierają wiele witamin , a jeśli chodzi o zawartość witaminy P są jej najbogatszym w świecie źródłem i zawierają jej 2500-3500 mg%, ponadto zawierają witaminy: C, B2, B9, E, PP i prowitaminę A. Nie spotykana w innych owocach zawartość witaminy P pozwala zaliczyć aronię do roślin leczniczych. Owoce, sok i przetwory z aronii można polecić do szerokiego stosowania przy leczeniu chorób układu krwionośnego, szczególnie przy nadciśnieniu tętniczym, arteriosklerozy, hemoroidów, choroby naczyń włosowatych i choroby popromiennej.

WWW.PLANTS.XMC.PL

Rośliny modyfikowane genetycznie miały zmniejszyć koszty uprawy i ułatwić pracę rolnika przez ograniczenie stosowania pestycydów. Toksyczne białko produkowane przez rośliny transgeniczne jest wydzielane przez całą roślinę w ciągu pełnego okresu jej wegetacji. Zabija ono szkodniki żerujące tylko na liściach. Toksyna wydzielana przez korzeń zalega w glebie ponad rok, co rodzi negatywne konsekwencje ekologiczne (jak wiadomo opryski środkami owadobójczymi stosuje się sezonowo, a po nich zawsze następuje okres karencji). Należy również pamiętać, że niektóre szkodniki uodpornią się na toksynę tak, jak bakterie na niektóre antybiotyki. W rezultacie będzie trzeba stosować większą ilość środków owadobójczych.

Transgeniczne rośliny mają zmniejszyć koszty uprawy i ułatwić pracę rolnika przez ograniczenie stosowania herbicydów, na rzecz jednego a nie całego zestawu, dozowanego w różnych okresach wzrostu uprawy. Odporne na herbicydy rośliny są opryskiwane litrami chemikaliów, które przenikają do gleby i są pobierane przez korzenie rośliny uprawnej. Rolnicy uprawiający rośliny transgeniczne skarżą się, że muszą zużywać dużo więcej herbicydów, zwiększać dawki i częstotliwość zabiegów. Duże ilości herbicydów w glebie niszczą żyjące w niej organizmy. Gleba staje się martwa i jałowa. Na takiej glebie przez wiele lat nic nie urośnie i szybciej ulegnie ona erozji. Tradycyjne odmiany rzepaku, uprawiane w gospodarstwach ekologicznych, są już odporne na przynajmniej 30 preparatów chwastobójczych. Czy jest, więc celowa hodowla kolejnej odmiany rzepaku odpornej na jeszcze jeden herbicyd?

Rośliny z dodatkowymi genami miały ochronić konsumenta przed pokarmem przesyconym środkami chemicznymi.
Jak wynika z dotychczasowych doświadczeń, zmienione rośliny nie tylko, że nie zmniejszyły ilości stosowanych środków chemicznych, ale je jeszcze “utoksyczniły”, ponieważ nie ma możliwości pozbycia się trującego białka zakodowanego w organizmie rośliny, nawet po jej zwiędnięciu. Transgeniczne rośliny “zmuszono” do produkcji wartościowych substancji: na przykład “złoty ryż” wytwarza formę witaminy A, a sałata produkuje przeciwciała na wirusa zapalenia wątroby typu B. Zmodyfikowane rośliny miały polepszyć walory smakowe, np. pomidor z wbudowanym genem słodkiego białka taumatyny, używanej jako słodzika, jest powszechnie stosowany w USA. W Polsce wyhodowany został ogórek z taumatyną. Z 12 000 odmian pomidora zmodyfikowano genetycznie już 80%, ponieważ odmiany pomidora bardzo łatwo krzyżują się między sobą. Ponadto jego pestki nie są trawione i dlatego są łatwo przenoszone przez zwierzęta. Amerykanie mają już dosyć tych przesłodzonych pomidorów, wycofano je z Anglii czy, natomiast w Polsce stwierdzono ich obecność w sprzedaży.

Rośliny transgeniczne – celowość modyfikacji

Rośliny uprawne modyfikuje się w celu:

1. Uodpornienia ich na działanie niekorzystnych warunków, np. na mróz, suszę lub zasoloną glebę. Taką rośliną jest na przykład ziemniak odporny na mróz, dzięki wprowadzeniu do jego genomu genu flądry arktycznej.

2. Uodpornienia na choroby wirusowe, bakteryjne, grzybice. Przez wprowadzenie genu produkującego białko płaszcza danego wirusa uodporniono wiele gatunków roślin np. tytoń na wirusa mozaiki tytoniowej, ziemniak na wirusa X,Y i wirusa liściozwoju ziemniaka, ogórka na wirusa mozaiki ogórka, kalafiora na wirusa mozaiki kalafiora, orzeszki ziemne na wirusa ich karłowatości, morele i śliwy na wirusa szarki. Stwierdzono, że wprowadzenie do genomu rośliny genu łagodnego wirusa również uodpornia roślinę na zakażenie odmianą zjadliwą.

3. Uodpornienia sadzonek na herbicydy, czyli środki chwastobójcze. W tym celu zastosowano różne techniki, np. zwielokrotnienie genu kodującego enzym rozkładany przez herbicydy. Innym sposobem jest wprowadzenie genu bakterii, produkującego zmienione białko enzymatyczne, oporne na działanie herbicydu. Najbardziej radykalnym sposobem jest wprowadzenie genu bakterii, produkującego toksyczne białko, które niszczy herbicyd. Rolnik może śmiało stosować herbicydy, które zniszczą chwasty a nie roślinę uprawną.

4. Uodpornienia roślin na owady żerujące najczęściej na liściach zarówno w stadium dorosłym – imago, jak i larwalnym – gąsienicy. Najczęściej uzyskuje się ten efekt przez wprowadzenie genu bakterii Bacillus thuringiensis produkującego toksyczne białko, niszczące owady, zwłaszcza motyle, dwuskrzydłe i chrząszcze. Takie transgeniczne rośliny, które same produkują pestycydy zabijające szkodniki to np. ziemniak niszczący stonkę, kukurydza broniąca się przed gąsienicami motyli, pomidory, słonecznik, kapusta oraz inne warzywa i owoce, zawierające różną wersję toksyny z tej samej bakterii Bacillus thuringiensis.

Aktinidie – Kiwi Północy

Aktinidie są zazwyczaj roślinami dwupiennymi, tzn. na osobnych roślinach występują kwiaty męskie i żeńskie. Liczba i wielkość owoców zależy od dobrego zapylenia, dlatego ważne jest, żeby w pobliżu siebie zakwitły w tym samym czasie kwiaty męskie i żeńskie. Jeśli wybierzemy do uprawy odmianę dwupienną, trzeba posadzić blisko siebie (najlepiej w odległości 3-5 m) roślinę męską i żeńską.

Przy większej liczbie aktinidii wystarczy posadzić jeden egzemplarz męski na 5-8 żeńskich. Rośliny męskie powinny być rozmieszczone możliwie równomiernie między żeńskimi. W Mając miejsce tylko na jedno pnącze, trzeba wybrać odmianę obupłciową lub na egzemplarzu żeńskim zaszczepić pęd męski.

Zapylenia dokonują głównie pszczoły i inne owady. Kwiaty aktinidii są stosunkowo mało atrakcyjne dla owadów, dlatego musi być ich dużo, aby nastąpiło dobre zapylenie. Gdy nie ma owadów, można dokonać zapylenia ręcznego, zrywając świeżo rozwinięty kwiat męski i pocierając go przez 1-2 sekundy o kwiat żeński. Jednym kwiatem męskim można zapylić około 5 kwiatów żeńskich.

Aktinidie Uprawa

Aktinidie, zwłaszcza gatunki i odmiany bardziej wrażliwe, dobrze rosną w miejscach ciepłych, osłoniętych od wiatru. Najlepsze są stanowiska zachodnie, zacienione przez pierwszą połowę dnia. Ściany ogrzewanych domów, oddając część ciepła, zwiększają szansę przezimowania pnącza. Najbardziej wrażliwe są aktinidie przez pierwsze 3-4 lata po posadzeniu. W tym okresie konieczne jest staranne zabezpieczanie ich na zimę przez obsypywanie podstawy roślin korą czy trocinami. Pnącza te dobrze rosną na różnych podłożach, najlepiej jednak rozwijają się na glebach żyznych, ale lekkich i przepuszczalnych, o dużej wilgotności i odczynie lekko kwaśnym lub obojętnym (pH 5-6,5). Rośliny powinno się sadzić w dołach zaprawionych dobrym kompostem albo rozłożonym obornikiem. W miejscu zapylonych kwiatów żeńskich (na zdjęciu poniżej) tworzą się owoce, które po przekrojeniu wyglądają jak owoce kiwi.

Aktinidie wymagają obfitego podlewania, zwłaszcza w czasie intensywnego wzrostu lub podczas upałów. Potrzebują też dużo azotu, dlatego trzeba je zasilać nawozami zawierającymi sporo tego pierwiastka. Rozsypujemy nawóz równomiernie u podstawy roślin w odległości 20-80 cm od pni, trzy razy w ciągu roku: w IV, V i VI. Dla młodych roślin stosujemy 10 dag nawozu, a dla starszych 20 dag. Aktinidie możemy traktować wyłącznie jako rośliny ozdobne i przycinać tylko pędy nadmiernie się zagęszczające lub nam przeszkadzające. Taka roślina wyda jednak mało owoców, i to nie najlepszej jakości. Jeśli zamierzamy zbierać owoce, powinniśmy rośliny specjalnie prowadzić i ciąć.

W uprawie amatorskiej aktinidie najłatwiej prowadzić przy drutach, rozciągniętych między słupami obok ściany czy płotu. Pierwsze 3-4 lata poświęca się na uformowanie roślin. Wybrane najsilniejsze pędy boczne rozprowadza się na boki, podwiązując je do drutu. W sierpniu przycina się ich wierzchołki. Cięcie można powtórzyć na przedwiośniu, ale przed rozpoczęciem wegetacji. Wiosną z kątów liści wyrosną gałązki, które w następnym roku będą owocować. W lecie usuwa się pędy nadmiernie zagęszczające krzew, w zimie zaś wycina się około połowy tych, które latem wydały owoce, zostawiając u ich podstawy nowe rozgałęzienia. Wiosną wyrosną z nich nowe pędy owocujące. Cięcie ogranicza nadmierny wzrost aktinidii, zapewnia jej też dobry dostęp powietrza i światła, co sprzyja dojrzewaniu owoców.

Właściwości Aktinidi

Bliskie siostry kiwi – efektowne, owocujące pnącza – są wciąż zbyt rzadko sadzone w naszych ogrodach. W naszym klimacie z powodzeniem możemy uprawiać odporne na mróz gatunki aktinidii: aktinidię ostrolistną (Actinidia arguta), w zależności do odmiany wytrzymującą mrozy od -23°C do -35°C, oraz aktinidię pstrolistną (A. kolomikta), praktycznie całkowicie mrozoodporną, gdyż znoszącą temperaturę do -40°C (w USA nazywana jest czasem Arctic Kiwi). Oba gatunki są długowieczne – mogą dożyć nawet 50 lat. Sadzi się je głównie jako pnącza ozdobne, stanowiące świetną osłonę płotów, murów, pergoli i altan.

Aktinidie te mają owoce znacznie mniejsze niż aktinidia chińska (rozmiarem przypominają agrest lub winogrona), ale także bardzo smaczne. Pokrywa je cienka gładka skórka. Można je zjadać na surowo bez obierania lub dodawać do ciast i sałatek, suszyć jak winogrona (smakiem przypominają rodzynki), mrozić, marynować, wytwarzać z nich wina, dżemy lub marmolady.

Owoce aktinidii są bardzo zdrowe, nie zawierają tłuszczu, mają bardzo mało sodu, a dużo potasu oraz różnych mikroelementów, w tym cynk, są bogate w witaminę C oraz inne witaminy. Owoce aktinidii ostrolistnej zawierają około 400 mg% witaminy C, a pstrej aż 1400 mg%.

Aronia Czarnoowocowa

Aronia czarnoowocowa jest krzewem owocodajnym przed którego owocami otwiera się wielka przyszłość. Świat po okresie fascynacji chemią i syntetycznym poprawianiem przyrody wraca do naturalnej żywności i naturalnych leków. Owoce aronii są jakby do tego stworzone bo można z nich wytwarzać zdrową żywność, która jest jednocześnie naturalnym lekiem na wiele chorób nękających ludzi przełomu wieków. Owoce aronii są świetnym dodatkiem do najrozmaitszych przetworów począwszy od win i soków przez konfitury, dżemy, galaretki, nadzienia cukiernicze kończąc na aronii kandyzowanej, naturalnym barwniku spożywczym oraz lekach otrzymywanych z całych owoców lub z ich soku.

Przetwory z aronii odznaczaja się piękną rubinowo-czerwoną barwą dzięki bardzo dużej zawartości barwników antocjanowych i już 10% dodatek soku aroniowego do soku jabłkowego wystarcza do uzyskania intensywnej czerwonej barwy soków. Świeże owoce aronii nie nastręczają kłopotów z transportem i przerobem bo pomimo, że są owocami miękkimi są trwałe i nie ulegają łatwo psuciu, a po schłodzeniu ich do +2°C można je przechowywać przez wiele tygodni. Posiadają przy tym dużą bo ponad 75% wydajność tłoczenia soku. Owoce aronii zawierają wiele witamin , a jeśli chodzi o zawartość witaminy P są jej najbogatszym w świecie źródłem i zawierają jej 2500-3500 mg%, ponadto zawierają witaminy: C, B2, B9, E, PP i prowitaminę A. Nie spotykana w innych owocach zawartość witaminy P pozwala zaliczyć aronię do roślin leczniczych. Owoce, sok i przetwory z aronii można polecić do szerokiego stosowania przy leczeniu chorób układu krwionośnego, szczególnie przy nadciśnieniu tętniczym, arteriosklerozy, hemoroidów, choroby naczyń włosowatych i choroby popromiennej.

Ochrona i Dojrzewanie Aronii

Aronia praktycznie chroni się sama i nie nastręcza wielu kłopotów, ponieważ jak do tej pory nie występowały na niej szkodniki ani choroby w takiej ilości, aby zagrażały plantacjom. Obecnie sporadycznie zdarza się, że aronię atakują mszyce lub gąsienice zjadające liście. Należy zastosować wtedy jednorazowy oprysk jednym z dostępnych środków owadobójczych. Aronia dojrzewa u nas w II poł. sierpnia w zależności od czynników środowiskowych i warunków pogodowych. Termin dojrzewania może wahać się w przedziale dwóch tygodni.

Do zbioru przystępuje się, gdy wszystkie owoce są całkowicie wykształcone i wybarwione. Zbiór jest jednorazowy, zbiera się całe baldachogrona. Należy pamiętać, aby nie przepełniać skrzynek, co może spowodować zbytnie zgniecenie owoców. Owoce są trwałe i nawet kilkudniowe przetrzymywanie ich w skrzynkach nie powoduje ich zepsucia. Jest to cenną cechą umożliwiającą z dużej powierzchni jednorazową dostawę do zakładu przetwórczego. Przy zbiorze mechanicznym kombajnem do porzeczek, ważne jest uchwycenie właściwego terminu zbioru, tak żeby całkowicie dojrzałe owoce łatwo odrywały się od szypułek.

Nawożenie Aronii

Aronię możemy sadzić zarówno jesienią jak i wiosną. Jednak ze względu na to, że aronia wcześnie zaczyna wegetację, sadzenie jesienne jest bardziej wskazane. Sadzonkę sadzi się 3-5 cm głębiej niż rosła w szkółce, co sprzyja silnemu krzewieniu roślin. Po posadzeniu powinno powstać wokół sadzonki wklęśnięcie powodujące łatwiejsze gromadzenie się wody. Najlepszym przedplonem dla aronii są rośliny okopowe, mogą być również zboża. Nawożenie powinno odbywać się po laboratoryjnej analizie gleby. Z organicznych nawozów używa się obornika lub gnojowicy.

Przy nawożeniu mineralnym trzeba pamiętać, żeby nawozy potasowe dawać jesienią lub bardzo wczesną wiosną, a nawozy azotowe w okresie wegetacji w 2-3 dawkach począwszy od kwietnia, a ostatnie dokarmianie dać w czerwcu. Nawożenia fosforowego nie poleca się. Orientacyjne dawki nawozów w czystym składniku wynoszą K-100 do 150 kg/ha, N-100 do 150 kg/ha. Cięcie jest jednym z podstawowych zabiegów mających na celu prześwietlenie krzewu i usunięciu pędów słabych i uszkodzonych.

Zabieg zaleca się wykonywać zimą (luty, marzec). W pierwszej kolejności wycinamy pędy przeszkadzające w pielęgnacji, a więc płożące się lub zastawiające rzędy, a także pędy uszkodzone. Następnie usuwamy część pędów starych i zagłuszających się oraz nadmierną ilość młodych odbić, zostawiając tylko kilka (8-10) pędów najsilniejszych, które w przyszłych latach zastąpią stare pędy. Cięcie wykonuje się po zbiorze owoców.

Gleba Pod Aronie

Pędy aronii wytrzymują mrozy do –30st. C. Przy wyborze stanowiska należy pamiętać o tym, że aronia jest rośliną światłolubną i do regularnego plonowania potrzebne jest dobre oświetlenie. Aronia w dużym stopniu jest tolerancyjna na brak wilgoci jak i jej nadmiar. Dzięki silnej budowie systemu korzeniowego aronia dobrze rośnie na glebach o niskim poziomie wody gruntowej. Przed założeniem plantacji należy oczyścić teren z chwastów, co bardzo ułatwia pielęgnację sadzonek w pierwszych latach, gdy aronia jest szczególnie wrażliwa na chwasty. W 4-5 roku życia aronia dostatecznie silnie sama zagłusza chwasty. Rok przed posadzeniem plantacji należy zbadać kwasowość gleby i w razie potrzeby poprzez wapnowanie doprowadzić odczyn do pH 6-7. W okresie wegetacyjnym poprzedzającym sadzenie dobrze jest zastosować mieszankę okrywową z roślin motylkowych do wczesnego przyorania.

Podstawowym zabiegiem jest orka głęboka, przed którą należy przeprowadzić nawożenie fosforowe. Na glebach słabych wskazane jest przed posadzeniem aronii przeprowadzenie nawożenia obornikiem. Rozmieszczenie roślin na plantacji musi być takie, aby możliwa była obróbka mechaniczna. Dlatego przy zakładaniu większych plantacji zaleca się odległość 4m między rzędami. Rozstaw sadzonek w rzędzie zależy od tego, czy przewidujemy zbiór ręczny czy mechaniczny. Na małych plantacjach przeznaczonych wyłącznie do zbioru ręcznego odległość między sadzonkami w rzędzie może wynosić 1,5-2m.

Większe plantacje powinny być sadzone tak, aby w przyszłości nadawały się do zbioru mechanicznego, dlatego rozstawa sadzonek w rzędzie powinna wynosić ok. 0,8m. Sadzonki powinny być jednorodne, najlepiej dwuletnie lub dobrze rozwinięte jednoletnie. Po wykopaniu sadzonek ze szkółki, co najczęściej odbywa się w październiku, należy materiał zadołować, najlepiej w pobliżu miejsca sadzenia. Unikać należy przesuszenia i przemrożenia korzeni.

Aronia Uprawa

Uprawa krzewów aronii nie nastręcza większych trudności. Mają one małe wymagania glebowe, corocznie obficie owocują i są bardzo odporne na choroby i szkodniki co całkowicie eliminuje konieczność chemicznej ochrony krzewów, a więc otrzymujemy owoce zdrowe i nie skażone pestycydami. Aronia jest krzewem dorastającym do 2,5 m wysokości. Kwitnienie rozpoczyna w II poł. V. Krzewy owocują już w drugim – trzecim roku po posadzeniu.

Okres produkcyjności plantacji wynosi około 20 lat. Uprawa aronii daje dobre wyniki ekonomiczne dzięki corocznemu, regularnemu i obfitemu owocowaniu. Plon owoców wynosi 10-17 ton/ha, średnio – 12 t/ha. Aronia posiada dużą zdolność przystosowywania się do różnych warunków środowiska, dlatego można ją uprawiać na terenie całego kraju nie wyłączając terenów podgórskich, gdzie najlepiej czuje się na skłonach północnych i północno-zachodnich.

Róża Sphinx: Cechy i charakterystyka odmiany, zasady sadzenia, uprawy i pielęgnacji

Zorganizuj u nas urodziny, imieniny, chrzciny, spotkanie świąteczne (śledzik, jajeczko), komunię czy imprezę firmową.

IDEALNY PREZENT

Podaruj bliskiej osobie wieczór bez gotowania – my się wszystkim zajmiemy! Zamów bon do restauracji.

PROMOCJE

Poprzednie

NA WYNOS

Znajdź restaurację najbliżej swojego domu lub pracy, zamów i odbierz swoje ulubione dania

Z DOSTAWĄ

Zamów online z dostawą do domu, pracy i gdzie tylko chcesz!

FRANCZYZA

Zamień szefa na szefa kuchni w SWOJEJ RESTAURACJI

Restauracje Sphinx to kultowe miejsce spotkań – niepowtarzalna atmosfera i nieformalny klimat sprawiają, że u nas czujecie się zawsze dobrze. Kulinarnie Sphinx to przede wszystkim inspiracje kuchnią orientalną – od lat serwujemy shoarmę® z unikalną mieszkanką 16 przypraw i ziół, hummus według oryginalnej receptury i inne bliskowschodnie przysmaki. Obok nich Wasze uznanie zyskały wysokiej jakości steki podawane na kamieniu, burgery ze 100% wołowiny oraz autorskie drinki i napoje bezalkoholowe.

Wiemy, że lubicie nas odwiedzać na różne okazje, dlatego mamy w swojej ofercie Kids Menu, Lunch Menu a dla szukających zabawy i odprężenia Happy Hours oraz bogate Menu Alkohole. Lubicie próbować nowości? U nas zawsze znajdziecie ofertę sezonową z naszymi specjałami w nowej odsłonie.

W Sphinxie jesz jak chcesz!!

PRZYDATNE LINKI

KONTAKT

05-540 Zalesie Górne ul. Młodych Wilcząt 36