Albicja jedwabista: Sadzenie, uprawa i pielęgnacja
Roślina potrzebuje stanowiska słonecznego, południowego, szczególnie podczas kwitnienia. Optymalna dla niej temperatura to ok. 16 st. Celsjusza, jednak zniesie spadek temperatury do 5 st. Celsjusza. Roślina może być narażona na wiatr, ponieważ jest odporna na przeciągi. W lecie najlepiej trzymać oleander na zewnątrz, zaś zimą w dobrze oświetlonym pomieszczeniu. Krzew powinien być posadzony w jamie lub donicy, której głębokość będzie równa bryle korzeniowej, a której objętość będzie dwukrotnie szersza. Korzenie rośliny powinny nieco wystawać ponad powierzchnię gleby. Zalecane jest sadzenie oleandra w donicach, gdyż posadzenie rośliny na zagonie wiązać się będzie z koniecznością wykopywania jej każdej jesieni.
Oleander – uprawa, pielęgnacja, zastosowanie
Oleander – roślina przeniesiona do Polski wprost ze śródziemnomorskiego krajobrazu. Jest chętnie wybierana do ogrodu, na taras i balkon. Zobacz jakiego stanowiska potrzebuje i jak ją pielęgnować, aby cieszyła oczy latami.
Pochodzenie, wygląd, potrzeby, odpowiednie miejsce ustawienia czy podlewanie to kluczowe aspekty, które wpływają na prawidłowy wzrost i rozwój oleandra. Jaką ziemię do oleandra wybrać? Dlaczego roślina musi być nasadzana w donicy? Kiedy oleander potrzebuje przycinania i dlaczego zima może mu zagrażać? Poniżej odpowiadamy na wszystkie kluczowe pytania, które trapią właścicieli oleandrów.
Oleander – cechy szczególne i pochodzenie
Oleander to krzew klimatu śródziemnomorskiego. Przenosi właściciela prosto do ciepłych kurortów basenu Morza Śródziemnego, ale tym samym potrzebuje konkretnych wymagań stanowiskowych w innych rejonach świata. W naturalnym środowisku porasta brzegi strumieni, w Polsce jest głównie nasadzany w donicach.
Zimozielony oleander pospolity (Nerium oleander L.) o skórzastych liściach jest jedynym przedstawicielem należącym do rodzaju nerium oleander. Jego odmiany i gatunki różnią się tylko kolorem zabarwienia kwiatów. Biały i różowy oleander są najbardziej popularne i pożądane w nasadzeniach, chociaż można wyróżnić także oleandry w kolorze kremowym, różowym, żółtym, czerwonym, beżowym lub łososiowym. W Polsce ten krzew (formowany często na małe drzewko) kwitnie od połowy maja do października. W naturalnej formie może dorastać do wysokości od dwóch do czterech metrów. Oleander jest rośliną trującą dla ludzi i zwierząt. Jego spożycie w jakimkolwiek wydaniu grozi niepożądanymi zaburzeniami organizmu, a nawet może prowadzić do śmierci.
Przypuszczalne pochodzenie nazwy krzewu jest bardzo intrygującą ciekawostką. Uznaje się, że słowo „oleander” pochodzi z mitologii greckiej, według której przystojny młodzieniec o imieniu Leander płynąc na spotkanie z ukochaną, utonął w morzu. Wyczekująca go dziewczyna, gdy wyłowiła zwłoki mężczyzny dzierżącego w dłoni gałązkę pięknych kwiatów, westchnęła: „O, Leander” i w ten sposób nadała kwiatom nazwę oleander. Naukowe źródła donoszą, że nazwa nie ma nic wspólnego z romantyczną opowieścią o tragicznie zmarłym, zakochanym mężczyźnie. Wskazano, że nazwa prawdopodobnie powstała w wyniku przeistoczenia słowa „olea”, którym określano drzewo oliwne – gatunek o podobnych liściach.
Oleandry – uprawa
Roślina potrzebuje stanowiska słonecznego, południowego, szczególnie podczas kwitnienia. Optymalna dla niej temperatura to ok. 16 st. Celsjusza, jednak zniesie spadek temperatury do 5 st. Celsjusza. Roślina może być narażona na wiatr, ponieważ jest odporna na przeciągi. W lecie najlepiej trzymać oleander na zewnątrz, zaś zimą w dobrze oświetlonym pomieszczeniu. Krzew powinien być posadzony w jamie lub donicy, której głębokość będzie równa bryle korzeniowej, a której objętość będzie dwukrotnie szersza. Korzenie rośliny powinny nieco wystawać ponad powierzchnię gleby. Zalecane jest sadzenie oleandra w donicach, gdyż posadzenie rośliny na zagonie wiązać się będzie z koniecznością wykopywania jej każdej jesieni.
Jak już wspominaliśmy, oleander warto nasadzić do donic, które w okresie zimy zostaną przeniesione do pomieszczenia. Kiedy ustąpią przymrozki, można wystawić donice z rośliną na zewnątrz, początkowo po kilka godzin, aby dostosowały się do chłodniejszej temperatury. Podczas przechowywania oleandra przez okres zimy w chłodnym, jasnym miejscu (ok. 5-10 st. Celsjusza) wymagane jest sporadyczne podlewanie i usuwanie nadmiaru wody, aby nie wpływała na gnicie korzeni.
Jaka ziemia dla oleandra będzie najlepsza? Roślina nie ma specyficznych wymagań pod tym względem. Lubi ziemię obojętną i zasadową, gliniastą i piaszczystą, ale można nasadzić krzew na podłożu uniwersalnym lub w odkwaszonym torfie. Do uprawiania rośliny w doniczce zaleca się połączenie 80% standardowego substratu doniczkowego z 10% piasku i 10% perlitu.
Brak odpowiedniego nawodnienia wpływa na opadanie kwiatów i liści. Roślina lubi wilgoć i korzenie powinny mieć stały dostęp do wody. Podlewanie oleandra wymaga zatem regularności w tym aspekcie – latem należy roślinę podlewać codziennie, zimą co kilka dni. Najlepsza do podlewania oleandra będzie deszczówka, jednak nie może być przy tym zimna. Dobrze jest również raz lub dwa w tygodniu podlać oleander płynnym nawozem przeznaczonym do roślin kwitnących.
Wiele osób zastanawia się kiedy przycinać oleander. Najlepszym czasem jest okres po kwitnieniu. Chcąc opóźnić proces kwitnienia i spowodować większy wzrost, a tym samym wpłynąć na większą obfitość kwitnienia, warto wykonać również cięcie wiosenne. Jak przyciąć oleandra, aby uzyskać oczekiwany efekt? Na młodych egzemplarzach wystarczy uciąć wierzchołki pędów. U starszych roślin należy zrobić sezonowe przerzedzenie, wycinając gałęzie chore i suche.
Rozmnażanie oleandra najlepiej jest wykonać poprzez zasadzenie obciętych wierzchołków pędów. Najlepiej ukorzenić je w ciepłej wodzie lub w ziemi na wiosnę bądź latem. Po około miesiącu pędy wypuszczą korzenie i mogą być przesadzone do donicy z regularnym podłożem i wystawiane na pełne słońce. Ukorzenione i zasadzone pędy mogą zakwitnąć jeszcze tego samego roku. Oleander można rozmnożyć także z nasion, które roślina wysiewa w kwietniu. Sadzonki należy skracać, gdy osiągną wysokość ponad 20 cm, ponieważ zachęci je to do rozgałęziania się.
Zastosowanie oleandra
Pomimo iż oleander jest rośliną trującą, zawarte w nim substancje zwane glikozydami wykazują działanie lecznicze. W odpowiedniej dawce glikozydy oleandra są pomocne w leczeniu dławicy piersiowej, przekrwienia biernego i obrzęków, a także wpływają pozytywnie na pracę serca – zapobiegają arytmii i nadciśnieniu. Stosowanie preparatów zawierających wyciąg z oleandra powinno być jednak w pełni kontrolowane przez specjalistę, gdyż ich przedawkowanie powoduje mdłości, biegunkę, silne wymioty, brak czucia w ustach, duszności i bolesne skurcze przewodu pokarmowego. Działanie oleandra może być nawet śmiertelne. Środków na bazie tej rośliny nie powinny pod żadnym pozorem zażywać kobiety w ciąży i karmiące piersią.
W XIX wieku oleandra używano w leczeniu malarii, napadów dreszczy i wysokiej gorączki. Roślinę stosowano również w przypadku wysypek i świerzbu. Zaś w starożytnych Indiach, Grecji i Rzymie służył jako lek w zaburzeniach pracy serca.
Oleander – pielęgnacja
Oleander, jako roślina ozdobna, w naturalnym klimacie uznawana jest za krzew wolno rosnący i żywopłotowy. W klimacie umiarkowanym jest rośliną doniczkową stosowaną do aranżacji mieszkań, oranżerii, szklarni, na balkon lub taras. Oleandry są odporne na większość chorób i szkodniki. We Włoszech są często sadzone przy ruchliwych ulicach, gdyż są odporne na miejsce zanieczyszczone, a przy tym stanowią piękną ozdobę miasta.
Niezalecana jest hodowla tej rośliny, gdy w domu przebywają małe dzieci lub zwierzęta, gdyż każda jej część (zarówno liście, gałęzie, korzenie, jak i kwiaty) zawiera oleandrynę – silnie trującą substancję. Podczas pielęgnacji tego krzewu trzeba zatem zachowywać wszelkie środki ostrożności. Należy uważać, aby podczas obcinania pędów sok z gałązek nie dostał się w okolice ust, a wszelkie prace przy oleandrach lepiej przeprowadzać w rękawiczkach!
Albicja jedwabista: Sadzenie, uprawa i pielęgnacja
Albicja jedwabista to jedno z najbardziej zachwycających drzew na świecie. Może się poszczycić drobnymi, pierzastymi i intensywnie zielonymi listkami, dzięki którym przypomina mimozę. Jednak jej największym atutem są oryginalne kwiatostany, które pojawiają się na końcach pędów i cieszą oko przez całe lato. Nie dość, że wyglądają jak kolorowe pompony z jedwabnych nitek, to jeszcze świecą w nocy. Jakby tego było mało, albicja pięknie i intensywnie pachnie, a okresowo jest w stanie wytrzymać 25-stopniowe mrozy. Sprawdź, jak uprawiać albicję jedwabistą i jak najdłużej cieszyć się kwitnącym “chińskim drzewkiem szczęścia”.
Dlaczego warto mieć albicję w ogrodzie? / ©123RF/PICSEL
Reklama
Reklama
Hortiterapia, czyli lecznicza moc ogrodów Interia.tv
Jak wygląda albicja jedwabista?
Albicja jedwabista / ©123RF/PICSEL
Albicja jedwabista to drzewo pochodzące ze wschodniej Azji. W naturalnych warunkach osiąga nawet 12 metrów wysokości, w Polsce dorasta maksymalnie do 4 metrów. Ma kształt parasola – cienki pień i rozłożystą koronę. Liście wyglądają jak zwiewne wachlarze – są drobne i zielono-srebrzyste. Przypominają mimozę, bo albicja należy do tej samej rodziny (stąd alternatywna nazwa “perska mimoza”). Zwijają się nocą lub pod wpływem deszczu, przez co sprawiają wrażenie, jakby układały się do snu.
Najbardziej zachwycające w albicji są jednak kwiaty. Składają się z cienkich jedwabistych nitek (pręcików) i mają okrągły kształt – przypominają pompony. W zależności od odmiany mogą mieć biały, różowy lub czerwony kolor. Pojawiają się od początku do końca lata, a po zmroku wydzielają intensywny słodki zapach, a także lekko fosforyzują, co na całym drzewie wygląda fascynująco.
W kulturach Wschodu kwiaty albicji stosowano jako naturalny środek na depresję, bezsenność i uspokojenie.
Kiedy sadzić albicję?
Albicja nocą / ©123RF/PICSEL
W polskich warunkach najlepiej sprawdza się Albizia julibrissin f. rosea – odmiana ta pochodzi z północnych Chin i okresowo jest w stanie przetrzymać nawet 25-stopniowy mróz. Osiąga jednak nieco mniejsze rozmiary (maksymalna wysokość ok. 2,5 metra). Młode sadzonki można początkowo uprawiać w donicy (zimą przechowywać w pomieszczeniach), ale poradzą sobie także w gruncie (jesienią należy je dokładnie okopczykować). Z sadzeniem roślin najlepiej poczekać, aż miną ostatnie przymrozki. Albicja preferuje miejsca nasłonecznione (ew. niewielki półcień) i osłonięte od wiatru. Najlepiej rośnie w glebie o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym, ważne jest, by była przepuszczalna (w trakcie uprawy ziemi można ją wymieszać np. z piaskiem). Dołek powinien mieć wymiary 50x50x50 cm.
Warunki uprawy i pielęgnacja albicji
Uprawa i pielęgnacja / ©123RF/PICSEL
W pierwszym roku rozwoju albicja preferuje nieco częstsze podlewanie, nie możemy jednak dopuścić do stale utrzymującego się mokrego podłoża (pomocna będzie przepuszczalna gleba). Roślina staje się wtedy bardzo podatna na choroby grzybicze. Wiosną i latem albicję powinno się wzmacniać nawozami wieloskładnikowymi, a w okresie kwitnienia preparatami dla roślin kwitnących. Nawożenie należy zakończyć w październiku. Albicja po kilku latach wzrostu świetnie znosi też cięcie, nadaje się do formowania na kształt bonsai.
Zwłaszcza w początkowych latach kluczowe jest odpowiednie zabezpieczenie jej przed zimą. Korzenie oraz dolną część pnia należy dokładnie okopczykować ziemią, a główny pęd zabezpieczyć słomą i agrowłókniną.