Róże pnące – odmiany, sadzenie, uprawa, cięcie

Bardzo ważną rzeczą, jaką należy pamiętać, jest cięcie róż pnących. Wykonuje się je inaczej w przypadku róż kwitnących raz w sezonie. Takie cięcie powinniśmy wykonać dopiero po przekwitnięciu pędów.

Rasa kurcząt arabskich: opis i charakterystyka, zasady hodowli, choroby

Południowoamerykańska rasa udomowionych kurczaków – Araucan, znana jest ze swoich przedstawicieli o jasnym interesującym kolorze, a kury nioski dają duże jaja z niebieską lub turkusową skorupą. Rasa jest dekoracyjna, ale przy odpowiedniej pielęgnacji zyskuje wysoką wartość praktyczną. Co jeszcze jest interesującego i dlaczego Araucan jest popularny? Spróbujmy to rozgryźć.

Korzyści hodowlane

Rasa kurcząt arabskich ma wiele zalet, co sprawia, że ​​jej hodowla jest dość dochodową i interesującą działalnością. Coraz częściej wybierają go hodowcy drobiu (amatorzy i profesjonaliści), ponieważ ptaki mają wiele pozytywnych cech rodowych:

• smaczne, średnio tłuste mięso;
• duże jaja są jasnoniebieskie lub zielone;
• wysoka wydajność, która jest determinowana przez wczesne dojrzewanie;
• witalność i bezpretensjonalność;
• umiejętność dostosowania się w niesprzyjających warunkach.

Pochodzenie rasy

Araucana to starożytna chilijska rasa kurczaków. Po raz pierwszy Indian Araukan zamieszkujących małe osady położone u podnóża Andów zaczęły go hodować. Tubylcy byli bardzo zainteresowani kurami niosącymi kolorowe jaja i bojowymi samcami bezogonowymi, jakby specjalnie stworzonymi do udziału w walkach kogutów .

Ta rasa od dawna nikomu nie była znana. Po raz pierwszy rozmawiali o tym w Światowym Stowarzyszeniu Hodowców Drobiu, które odbyło się w Hadze w 1920 roku. Od tego czasu rasa zyskała popularność, zaczęła aktywnie rozmnażać się i została wprowadzona do międzynarodowego standardu.

Opis i charakterystyka kurcząt arabskich

Główną cechą kurcząt i kogutów arabskich jest całkowity brak ogona, chociaż normy angielskie i australijskie dopuszczają obecność małego ogona. Turkusowa fala jaj to kolejna ważna właściwość rasy. Każdy z nich waży do 60 gramów. Zielony pigment żółci, biliwerdyna, wytwarzany przez ciało samic i wchodzący do skorupy nawet na etapie jej powstawania, odpowiada za niezwykły odcień skorupy.

Standard rasy zakłada również specjalne upierzenie głowy. Dopuszczalne są trzy kombinacje: broda i czołgi, frędzle lub frędzle i broda. Standard rasy dopuszcza również 12 odmian kolorów nadwozia:

• dziki
• złoty grzywowy;
• czarno-czerwony;
• dziki niebieski;
• niebieska złota grzywa;
• niebieska pszenica;
• pszenica;
• srebrna grzywa;
• czarny
• niebieski
• niebieski brzeg;
• kukułka.

Same kury to małe ptaki o wadze od 1, 6 kg (samice) do 2, 5 kg (samce).

Jak wyglądają

Niezwykły wygląd kurczaków tej rasy dał impuls do pojawienia się kilku teorii. Według jednego z nich współczesne kury Araucan są mieszanką zwykłych kur i dzikich bażantów. Nie ma naukowych dowodów na to założenie.

Oprócz bezogoniastego, krótkiego ciała i małej głowy, ozdobionych jasnym upierzeniem, można wyróżnić przedstawicieli rasy:

• lekko wypukła skrzynia;
• skrzydła mocno przylegające do ciała;
• silny żołądek;
• czteropalczaste łapy o niebiesko-zielonym odcieniu,
• oczy z pomarańczowym odcieniem;
• mały stojący grzebień;
• dziób pochylony;
• gęste upierzenie.

Wydajność rasy

Kury rasy Araucan są hodowane głównie na duże jaja w oryginalnym kolorze. Rasa to jajko – każdego roku każdy kurczak przynosi od 160 do 180 jaj.

Główna część kobiet w wieku 6 miesięcy zaczyna się spieszyć. Nieco później pędzą osobniki późnego lęgu, jesieni lub zimy. Ptak jest w stanie wydawać jaja przez cały rok, z wyjątkiem okresów linienia.

Hodowcy aktywnie krzyżują kurczęta arabskie z innymi rasami. Okazuje się, że bezpretensjonalne żywe potomstwo o dobrych cechach rodowych. Szczególnie dobre wyniki uzyskano krzyżując te ptaki z kurczakami rosyjskiej rasy czubatej.

Doceniane jest również mięso araukany – jest ono doskonałe zarówno pod względem smaku, jak i zawartości składników odżywczych. Ale specjalnie tuczne ptaki na mięso są bezużyteczne. Przejadanie się spowoduje nie wzrost masy mięśniowej, ale otyłość.

Natura ptaków

Koguty rasy Araucan są znane ze swojego zarozumiałego temperamentu i, chroniąc terytorium, mogą atakować zarówno obcych, jak i własne. Znane są przypadki demonstracji agresji nawet w stosunku do własnego mistrza.

Kurczaki są spokojne, ale mają jeszcze jedną wadę. Większość samic nie ma instynktu wylęgu potomstwa. Dlatego uzyskanie kurcząt rasowych z jaj jest możliwe tylko poprzez inkubację.

Główne zalety i wady

Popularność kurcząt arabskich rośnie z roku na rok. Ich uprawa jest dość opłacalna, ma wiele zalet. Najbardziej ceniona jest dobra produkcja jaj, bezpretensjonalność, wysoka odporność, odporność na choroby i oryginalny wygląd. Ale decydując się na zakup kurczaków, należy pamiętać, że istnieją pewne trudności w hodowli:

1. Wysoka cena ptaków.
2. Brak instynktu do jaj u samic.
3. Niska produktywność mięsa.
4. Trudno jest pozyskać osobniki czystej krwi rasy Araucan, ponieważ jest ich niewielka liczba. Niedoświadczeniem można kupić rasowego kurczaka lub mieszaniec.

Niuanse utrzymania w prywatnym gospodarstwie domowym

Ta rzadka rasa wymaga osobnej pielęgnacji. Wspólny pobyt z kurami innych ras prowadzi do mieszania genów i stopniowego zwyrodnienia rasy. Zaleca się trzymanie kurczaków w małych rodzinach, w specjalnych klatkach lub zagrodach.

Aranżacja pomieszczeń

Lęgowisko Araucan jest ustawione w klasycznym stylu – w taki sam sposób, jak dla każdej innej rasy ptaków. Dopuszczalne warunki przetrzymywania – w celach, wolierach lub na wolnym wybiegu. Należy tak obliczyć powierzchnię pomieszczeń, aby na 1 metrze kwadratowym nie umieszczono więcej niż 4 kurczaki.

Preferowane – treść w wolierach. Pozwoli to uniknąć walk między samcami. Pomieszczenie podzielone jest za pomocą krat na woliery, z których każda pomieści 1 koguta i nie więcej niż 8 kur.

Konieczne jest zadbanie o wystarczającą liczbę okoni i gniazd. Na drewnianej, glinianej lub betonowej podłodze powinno znajdować się łóżko suchego siana, trocin lub piasku.

Optymalna temperatura dla godowych ptaków i potomstwa hodowlanego wynosi od 17 do 20 stopni Celsjusza. W długie zimowe wieczory będziesz potrzebować źródła sztucznego oświetlenia, należy zapewnić wentylację na gorący sezon.

Przygotowanie placu spacerowego

Jeśli ptaki żyją w pomieszczeniu, konieczne jest zorganizowanie spacerowego patio. Przestrzeń ta otoczona jest metalowym płotem o wysokości co najmniej 1, 5 metra. Strona zawietrzna pokryta jest tarczami ze sklejki. Latem budują baldachim – ochronę przed światłem słonecznym i deszczem. Na placu spacerowym powinna znajdować się wystarczająca liczba podajników, misek do picia, pojemnika z kredą i żwirem, kąpieli popiołu.

Montaż podajników, misek do picia i kąpieli popiołu

Koryta powinny być zainstalowane na wzgórzu, aby uniknąć tworzenia się kałuż. Pomiędzy karmieniami pojemniki należy dokładnie wyczyścić, a na wpół zjedzoną paszę usunąć. Zepsute jedzenie może być szkodliwe.

Bezpłatny dostęp do ptaków powinien zawsze mieć świeżą czystą wodę. Jest to szczególnie ważne w letnim upale.

Kąpiele popiołu są konieczne, aby ptaki mogły oczyścić swoje upierzenie. Głębokie pojemniki są wypełnione mieszanką popiołu i piasku. Po wykąpaniu się w tej mieszaninie ptak niezawodnie chroni osłonę z piór przed wnikaniem pasożytów skóry i piór.

Doprawić do stłuczki i przerwy w składaniu jaj

Każdego roku pod koniec sierpnia rozpoczyna się sezon zrzucania kur. Ten okres jest raczej trudny dla ptaków i towarzyszy mu przerwa w produkcji jaj. Ale przy dobrej opiece, prawidłowym karmieniu i diecie witaminowej produkcja jaj u ptaków nieznacznie spadnie lub wcale nie spadnie.

Planowana wymiana stada

Produkcja jaj u kurcząt rasy arabskiej trwa 10 lat. Najbardziej aktywny okres trwa dwa lata, a następnie liczba przywiezionych jaj jest znacznie zmniejszona.

Te kobiety, które przestały się spieszyć, powinny zostać zastąpione nowymi. Trudno jest kupić kurczaki arabskie czystej krwi, dlatego zaleca się samodzielne wychowywanie młodych kurczaków składających jaja. Procesowi temu towarzyszą pewne problemy, ale wszystkie z nich można rozwiązać:

1. Aby zwiększyć procent płodności co 20 dni, należy przyciąć kurczaka i koguta grube pióra wokół kloaki.
2. Większość kurcząt arabskich nie ma instynktu wylęgu potomstwa. W celu uzyskania kurczaków jaja umieszcza się w domowym inkubatorze lub w gniazdach innych ras kurcząt wylęgowych.

Racja żywnościowa

Przejadanie się jest główną konsekwencją nieprawidłowo skomponowanego menu. Duża ilość pokarmu szybko prowadzi do otyłości ptaka, a tym samym do zmniejszenia produkcji jaj. Dieta dla kurcząt rasy Araucan odbywa się zgodnie z klasycznym schematem. Jego główne zasady są następujące:

1. Wystarczająca ilość białka żywności. Źródła białka – dżdżownice, odpady rybne, rośliny strączkowe, mączka kostna.
2. Odpowiednia ilość węglowodanów. Produkty węglowodanowe – płatki zbożowe, ziemniaki, dynia.
3. Tłuszcze Dobra produkcja jaj zależy od ich ilości. Dostawcami tłuszczu roślinnego są kukurydza i owies.
4. Pokarmy bogate w witaminy. Witaminy niezbędne dla ptaków – grupy A, B, D, zawarte są w kiszonce, drożdżach, mączce kostnej.
5. Wystarczająca ilość minerałów, zwłaszcza wapnia. Ten minerał jest niezbędny do utworzenia silnej skorupy. Bogaty w pierwiastki śladowe popiół, muszle, kruszone muszle.

Należy dokładnie dostosować dietę, aby ilość produktu nie przekraczała maksymalnej dopuszczalnej dziennej dawki .

Kurczaki dla dorosłych

Dorosłe ptaki powinny jeść co najmniej trzy razy dziennie. Rano i wieczorem dają suche ziarno, a po południu przygotowują płynną mieszankę składników odżywczych na bazie roślin zbożowych. Dzienna stawka za jednego dorosłego kurczaka powinna wynosić około 150 gramów karmy.

Latem ptaki otrzymują witaminy i minerały z trawy. W zimnych porach przygotowuje się suplement witaminy na bazie posiekanych igieł sosnowych. Młode kurczęta otrzymują mieszankę paszową o wysokiej zawartości białka, w celu aktywnego wzrostu, oraz źródła wapnia (kreda, pokruszone skorupki jaja).

Pisklęta

Kurczaki arabskie karmione są według klasycznego wzoru. W pierwszym tygodniu dają rozdrobnione jajka na twardo, kaszą jaglaną, twarożkiem i zieleniną. W tygodniowym wieku włączają zielenie – pokrzywy, mlecze, koniczynę. Dozwolone jest podawanie pożywnych mieszanek paszowych dla kur. Warunkiem prawidłowego karmienia – świeża woda pitna w wystarczających ilościach.

Funkcje hodowlane

Kurczaki rasy Araucan mają pewne cechy, których nie można zignorować podczas hodowli rasy.

• obecność półśmiercionośnego genu;
• wrodzona bezogonowość.

Jeśli nie zwrócisz na nie uwagi, wystarczająca liczba żywych rasowych kurcząt nie będzie działać.

Pół-śmiertelny gen

Półśmiercionośny gen jest odpowiedzialny za kształt wiązek na głowie ptaka. Są to czołgi, broda i szczotki. Nazywa się półśmiercionośny gen, ponieważ jeśli oboje rodzice go mają, może pojawić się nieżywotne potomstwo. Dzieje się tak przy niewłaściwym składzie rodziny. Aby uniknąć ryzyka utraty potomstwa, zaleca się kojarzenie ptaków w następujący sposób: jeden z nich powinien mieć szczotki na głowie, a drugi – brodę.

Wrodzona bezogonowość

U ptaków tej rasy nie ma dolnych kręgów tworzących kość ogonową. Brak ogona doprowadził do rozwoju gęstego upierzenia w tylnej części ciała. Utrudnia to proces krycia, co stanowi duży problem. W normalnych warunkach jego procent nie przekracza 60.

Znaczny wzrost pozwala na procedurę cięcia od pięciu do sześciu centymetrów długiego puchu wokół kloszy z kurczaka i koguta. Zwiększa to prawdopodobieństwo płodności nawet o 90-100%.

Możliwe choroby

Kury pełnej krwi mają silną wrodzoną odporność i nie są podatne na choroby. Niewłaściwa opieka i brak profilaktyki może wywołać infekcję i infekcję robaków pasożytniczych.

Najczęstsze infekcje pasożytnicze:

1. Kleszcz z piór. Choroba jest nieuleczalna, zarażone ptaki są skazane na zagładę.
2. Puchatek. Chore ptaki leczone środkami owadobójczymi. U ludzi ten pasożyt może powodować reakcję alergiczną.
3. Helminthiasis. Choroba przenoszona jest z dzikiego ptactwa wchodzącego do kurnika.
4. Pchły Zarażone zwierzęta doświadczają silnego swędzenia skóry, stają się niespokojne i tracą apetyt.

Obowiązkowym środkiem zapobiegawczym, który chroni kurczęta arabskie przed penetracją wszystkich rodzajów pasożytów, jest regularne leczenie kurnika specjalnymi złożonymi preparatami.

Róże pnące – odmiany, sadzenie, uprawa, cięcie

Róże pnące to odmiany róż charakteryzujące się długimi pędami przypominającymi pnącza. Wyglądają bardzo uroczo prowadzone przy rozmaitych podporach, kratkach i pergolach. Z racji na swój pnący charakter ich uprawa wygląda jednak nieco inaczej niż w przypadku innych róż. Zobacz jak wykonać sadzenie i cięcie róż pnących oraz które odmiany róż pnących uchodzą za najpiękniejsze.

Róże pnące charakteryzują się długimi pędami, przypominającymi pnącza. Są doskonałe do obsadzania ścianek altan, pergoli czy płotów

Róże pnące, mimo swojej nazwy, nie są to jednak rośliny o charakterze pnączy, stąd powinny być nazywane raczej różami czepnymi. Do podpór należy je przywiązywać, choć mogą się też czepiać ich samodzielnie za pomocą swoich kolców. Wszystkie odmiany należące do tej grupy dzielą się na:

1) Róże o pędach wiotkich, tzw. Climbers – bardzo często przed nazwą odmiany jest dopisywany skrót “Clg.”, co oznacza, że róża została naturalnie wykształcona z róż krzaczastych,

2) Róże o pędach sztywnych, tzw. Ramblers – charakteryzujące się mniejszymi kwiatami, ale z reguły są to krzewy obficie kwitnące.

Oba rodzaje możemy dodatkowo podzielić na róże powtarzające kwitnienie oraz kwitnące raz w sezonie.

Róże pnące – sadzenie, uprawa

Róże pnące należą do grupy róż, którym trzeba poświęcić więcej czasu i cierpliwości. Aby doczekać się efektu w postaci kwitnącej ściany niekiedy trzeba czekać 3-4 lata, a nawet dłużej. Tym niemniej to bardzo lubiane pnącza na pergole, a potrafią się wspinać nawet po pniu drzewa, czepiając się kolcami. Często jednak wymagają pomocy w postaci przywiązywania pędów do podpory pod pnącza.

Kwiaty róż pnących są zwykle mniejsze niż róż wielkokwiatowych, ale nowsze odmiany róż pnących charakteryzują się również i większymi kwiatami. Kwiaty te są także pełniejsze niż u odmian wyhodowanych dawniej. Kolorystyka kwiatów wśród starszych sióstr jest uboższa i są to zwykle barwy białe, żółte i czerwone. Nowe odmiany są bardziej zróżnicowane i obecnie występują prawie w każdym kolorze.

‘Alchymist’ to róża pnąca typu Climber, o wspaniałych wielobarwnych kwiatach, intensywnie pachnących

Róże pnące mają mniejsze wymagania dotyczące gleby, ale bardziej są narażone na szkodniki żerujące na liściach i pędach. Są za to bardziej odporne na mróz, szczególnie w przypadku odmian typu Ramblers. Sadzenie róż pnących najlepiej przeprowadzić już przy istniejącej podporze, typu kratka, pergola trejaż. Mogą być też sadzone do drewnianej donicy z kratką, w której będą się prezentować znakomicie.

Choć zdecydowana większość róż preferuje stanowiska słoneczne, to warto wiedzieć, że wśród róż pnących znajdziemy też ciekawe róże do cienia i półcienia. Na ocienione stanowiska nadają się m.in. odmiany róż pnących: ‘Alchymist’, ‘Dortmiund’, ‘Lykkefund’, ‘New Dawn’, ‘Zepherine Drouhin’.

Róże pnące – cięcie

Bardzo ważną rzeczą, jaką należy pamiętać, jest cięcie róż pnących. Wykonuje się je inaczej w przypadku róż kwitnących raz w sezonie. Takie cięcie powinniśmy wykonać dopiero po przekwitnięciu pędów.

‘New Dawn’ to róża powtarzająca kwitnienie. Kwitnie obficie na bladoróżowo. Uchodzi za odporną na choroby, dzięki czemu jest chętnie sadzona w ogrodach

Róże pnące typu Ramblers tnie się silnie co roku, usuwając przekwitnięte pędy oraz całą masę cienkich długich gałązek wyrastających u podstawy krzewu. Dla pobudzenia rozkrzewiania się możemy część pędów dwuletnich jedynie skrócić o połowę, co spowoduje zapełnienie luki po pozostałych wyciętych pędach. Silne cięcie w dolnych partiach jest konieczne w przypadku niektórych odmian (np. ‘Dorothy Perkins’) ponieważ niecięte łatwo atakuje je mączniak prawdziwy – choroba róż, która rozwija się gdy liście pozostają przez dłuższy czas wilgotne.

Odmiany róż pnących powtarzające kwitnienie nie wymagają aż tak silnego cięcia. Wystarczy co 2 lub 3 lata usunąć najstarsze lub zbyt cienkie pędy nadmiernie zagęszczające krzew. Pędy przemarznięte lub zaatakowane przez choroby róż warto jednak usuwać każdej wiosny. Dbamy w ten sposób o dobrą zdrowotność roślin.

‘Sympathie’ to climber o intensywnie czerwonych kwiatach, które można podziwiać przez całe lato i jesień

Róże pnące – najpiękniejsze odmiany

Obecnie wśród róż pnących znajdziemy wiele odmian godnych polecenia. Oto niektóre z nich, które uważam za najpiękniejsze:

• Róże kwitnące raz w sezonie: Alchymist, Flammentanz, Bobbie James, Paul’s Scarlet Climber, Veilchenblau, American Pillar, Lykkefund, Francois Juranville,
• Róże powtarzające kwitnienie: Aloha, Amadeus, Dortmund, Ilse Krohn Superior, Moonlight, New Dawn, Rosarium Uetersen, Santana, Sympathie.

• Róże pnące – pielęgnacja wiosną
• Sadzenie róż. Jak i kiedy sadzić róże w ogrodzie?
• Przycinanie róż. Jak i kiedy przycinać róże?
• Nawożenie róż. Jak, kiedy i czym nawozić róże?

Azalia japońska – uprawa, pielęgnacja, przycinanie i odmiany. Jak i kiedy sadzić?

Ozdobą każdego ogrodu są kwitnące rośliny, które przyciągają wzrok tych, którzy na nie patrzą. Wśród wielu reprezentatywnych odmian idealnych do tej czynności jest między innymi azalia japońska – niski krzew z rodziny rododendronów. By ładnie rosła, azalia wymaga pewnych działań, za które odwdzięcza się każdego roku.

Azalia japońska – odpowiedni krzew do ogrodu

Azalia japońska, w zależności od odmiany, osiąga najczęściej do 50 do 80 centymetrów wysokości – choć istnieją także odmiany osiągające wysokość do 150 centymetrów – a jej kwiaty mogą mieć różną barwę, na przykład białą, w różnych odcieniach różowego czy nawet fioletową. Kwitnie od kwietnia do czerwca. Pochodzi z japońskich wysp Honsiu, Kiusiu, Sikoku oraz południowej części Hokkaido. Do Europy przybyła w połowie XIX wieku. Azalia jest uznawana za roślinę ozdobną.

Uprawa

Dobrze jest wiedzieć, w jakim stopniu wymagająca jest azalia japońska – uprawa tego krzewu to przede wszystkim przygotowanie dla niej odpowiedniego miejsca. Azalia najlepiej czuje się, kiedy podłoże jest przepuszczalne, żyzne i kwaśne – pH powinno wynosić między 3,5-4,5 jak w przypadku innych roślin wrzosowatych. Przeznaczone dla niej stanowisko powinno być słoneczne lub półcieniste, ważne jest także osłonięcie przed wiatrem – głównie w okresie zimowym, gdy jest on bardzo zimny.

Odmiany azalii japońskiej

Istnieje wiele różnych odmian tego krzewu, a tym, co zazwyczaj je różni, jest wysokość oraz kolor kwitnącego kwiatu. Wszystkie mają jednak takie same wymagania względem stanowiska oraz podłoża. Cieszą się sporą popularność, warto – myśląc o swoim ogrodzie – pochylić się nad tymi, które podkreślą jego charakter. Jest cecha, która wpływa na to, jak popularna jest azalia japońska – zimozielona roślina stanowi ozdobę ogrodu także zimą, kiedy to jej liście są wciąż obecne i widoczne.

Azalia japońska Geisha Orange

Odmiana ta stworzona została w Niemczech w 1971 roku. Zwarty i wolno rosnący krzew – po dziesięciu latach osiąga wysokość około czterdziestu centymetrów. Jego liście są dwusezonowe – każdy z nich żyje dwa lata, dlatego też część z nich pozostaje na roślinie na zimę. Kwitnie obficie na początku maja, kwiaty są pojedyncze i liczne, a ich kolor to intensywna czerwień z pomarańczowymi odcieniami. Szczególnie ładnie prezentuje się, kiedy jest zasadzona na skalniakach lub alpinariach.

Azalia japońska Eisprinzessin

Ozdobna azalia japońska. Biała, jeżeli chodzi o barwę jej pełnych kwiatów, które pojawiają się w maju i w czerwcu. Nadaje się do sadzenia w ramach tworzonych rabat czy reprezentatywnych ogrodów. Wolnorosnąca na wysokości, osiąga znaczną szerokość, tworząc półkulę lub poduchę. Jej przekrój jest zwarty i gęsty. Ozdobą tej odmiany są również skórzaste liście, które przebarwiają się jesienią na czerwonobordowo.

Azalia japońska Maruschka

Odmiana Maruschka charakteryzuje się poduchowatym pokrojem oraz licznymi i drobnymi kwiatami przybierającymi barwę karminowoczerwoną. Jak inne azalie jest wolno rosnąca – osiąga wysokość do 40 centymetrów w ciągu dziesięciu lat. Posiada zielone liście, które w okresie zimowym przebarwiają się i przyjmują kolor brązowy. Na kwiatostany składa się zazwyczaj 6-7 ozdobnych kwiatów.

Azalia japońska Rokoko

Odmiana Rokoko jest jedną z najchętniej wybieranych ze względu na swoje zwarte kwiatostany. Kwiaty pojawiają się wiosną, kwitnienie jest obfite, a kwiaty zmieniają swój kolor – najpierw jest on karminowo-różowy, po czym przechodzi w wyraziście różową barwę.. Odmiana ta stanowi mieszankę dwóch innych: Rubinstein oraz Johanna. Uprawiana jest od 1987 roku.

Sadzenie

Wiadomo już, kiedy kwitnie azalia japońska, kiedy sadzić ją, by mieć odpowiedni efekt? Najlepszą porą jest okres wegetacyjny – jako miesiąc wymienia się kwiecień – gdyż krzew ten przesadzany jest z pojemników.

Przed zasadzeniem tej rośliny należy przygotować dla niej podłoże poprzez wykopanie dołu o średnicy 100 centymetrów i głębokości 50 centymetrów oraz napełnienie go mieszanką kory z drzew iglastych i torfu wysokiego. Każda sadzonka powinna zostać zasadzona na takiej samej głębokości, na jakiej rosła w pojemniku. Młode rośliny należy obficie podlać.

Dobrze jest sadzić je w grupach po kilka roślin, zachowując przy tym rozstaw 2 metry na 2 metry. Należy pamiętać, by na zimę okryć krzew gałęziami drzew iglastych lub agrowłókniną.

Pielęgnacja

Jest wiele czynności, które należy wykonywać po zasadzeniu, jednak jest coś, czym wyróżnia się azalia japońska – przycinanie tego krzewu nie jest bowiem konieczne. Jedynym, co trzeba zrobić, jest usunięcie uszkodzonych pędów i przekwitłych kwiatostanów. Jeżeli chce się, by młode pędy rosły szybciej, najlepszym sposobem na to jest przycięcie tych starszych. Zabieg ten pomoże rosnąć młodym pędom.

Na rynku możemy kupić odpowiednie nawozy do azalii japońskiej. Wyróżnia je wolne działanie przy zachowaniu odpowiedniej dawki 25-40 gram na jeden metr kwadratowy. Wymagane jest również regularne podlewanie.