Spirey Wangutta: sadzenie i pielęgnacja w ogrodzie
Do opatrunku najlepiej jest użyć złożonego nawozu mineralnego lub organicznego z dodatkiem superfosfatów. Karmienie powinno być organizowane przynajmniej raz w sezonie, a także koniecznie po każdym przycinaniu wiosną i jesienią.
Stapelia Różnego Rodzaju – Cechy Sadzenia I Pielęgnacji W Domu + Zdjęcie
Wideo: Stapelia Różnego Rodzaju – Cechy Sadzenia I Pielęgnacji W Domu + Zdjęcie
Wideo: Up close and personal with a 14″ Stapelia gigantea flower! 2023, Marsz
Stapelia: piękna czy bestia?
Stapelia Całą niekonsekwencję zapasów bardzo trafnie oddają słowa Goethego: „Najpiękniejsze, najbardziej potworne kwiaty”. W końcu to dziwne połączenie piękna kwiatu i wyraźnego zapachu rozkładu przyciąga hodowców kwiatów kochających kontrasty. Pomimo swojej wyjątkowości pochylnia nie wymaga wiele konserwacji. Przestrzegając prostych zasad jej uprawy, nawet początkujący kwiaciarnia może z łatwością wyhodować tego „pięknego potwora”.
- 1 Historia i cechy wyglądu zapasów
- 1.1 Główne odmiany roślin
- 1.1.1 Stapelia wielkokwiatowe (S. grandiflora)
- 1.1.2 Stapelia variegata (Stapelia variegata) lub zmienna
- 1.1.3 Giant Stapelia (Stapelia gigantea)
- 1.1.4 Stapelia glanduliflora
- 1.1.5 Stapelia złoto-fioletowa (Stapelia flavopurpurea)
2.1 Subtelności sadzenia sukulentów – wideo
-
3.1 Oświetlenie i temperatura
3.1.1 Reżim temperaturowy utrzymywania kwiatów – stół
3.2.1 Specyfika sezonowego nawadniania zasobów – tabela
- 4.1 Metoda reprodukcyjna (przez nasiona)
- 4.2 Metoda wegetatywna (sadzonki)
- 5.1 Metody eliminacji błędów konserwacyjnych – tabela
5.1.1 Problemy z rosnącymi zapasami na zdjęciu
Historia i cechy wyglądu pochylni
Stapelia, czyli „Gwiazda Zakonu”, została nazwana w 1737 roku przez szwedzkiego przyrodnika Karola Linneusza na cześć Bodeusa Van Stapela, lekarza z Holandii. Ojczyzną kwiatu jest Afryka Południowa i Południowo-Zachodnia. W naturze roślina gromadzi się w górach lub wygodnie siedzi na zacienionych brzegach zbiorników wodnych. Na kontynencie afrykańskim występuje około 80 odmian tych kwiatów.
Stapelia należy do rodzaju wieloletnich sukulentów, które gromadzą wilgoć w swoich tkankach, aby przetrwać podczas długotrwałej suszy. Ponieważ owoc zszywki ma kształt zbliżony do ogona jaskółki, należy do rodziny Asclepiadaceae.
Najczęściej wysokość rośliny waha się od 10 do 20 cm, jednak niektóre gatunki osiągają nawet 60 cm. Cechą konstrukcji pochylni jest brak liści. Składa się z wielu soczystych, czworościennych łodyg rozgałęziających się u podstawy, z dużymi wygładzonymi zębami na brzegach. Ze względu na ten wygląd pochylnia jest często mylona z kaktusem.
Pędy są często zielone lub niebieskawe. W szczególnie jasnym świetle łodygi mogą nabrać fioletowo-czerwonego odcienia. Kwiaty Stapelia znajdują się na pędach jednego, dwóch lub więcej. Mają wygięte szypułki. Średnica kwiatów od 5 do 30 cm, płatki mięsiste, o gładkiej lub puszystej powierzchni. Ten niesamowity kwiat naśladuje skórę padliny, przyciągając muchy – główne zapylacze. Ale najbardziej atrakcyjny dla tych owadów jest obrzydliwy, zgniły zapach rośliny.
Główne odmiany roślin
Różne rodzaje stapelii różnią się głównie kształtem, rozmiarem i pokwitaniem kwiatów, a także zapachem.
Stapelia wielkokwiatowe (S. grandiflora)
Stapelia wielkokwiatowe
Stapelia wielkokwiatowe jest praktycznie bezwonna
To najpopularniejszy typ. Cieszy się dużymi, do 15-20 cm średnicy, płaskimi, wełnistymi kwiatami na niskich szypułkach. Płatki lancetowate, na początku kwitnienia szeroko rozwarte, po 2-3 dniach odchylone do tyłu. Dolna część kwiatu jest zielonkawo-niebieska, a górna ciemnofioletowa. Przy wystarczającym oświetleniu i umiarkowanym podlewaniu łodyga nabiera również fioletowego odcienia. Główną zaletą tego typu jest brak nieprzyjemnego zapachu.
Stapelia różnobarwna (Stapelia variegata) lub zmienna
Stapelia motley
“Pstrokata gwiazda” z rolką pośrodku kwiatu
Różni się ciemnozielonymi łodygami z czerwonawym odcieniem i zaokrąglonymi krawędziami z wyprostowanymi zębami. Osiąga wysokość zaledwie 5 – 10 cm, kwiaty drobne (średnica 5 – 8 cm), najczęściej pomalowane na żółto lub żółto-brązowo. Płatki pokryte są dobrze widocznymi liniami i kropkami, od których zależy nazwa gatunku. Korona jest spłaszczona. Płatki są trójkątne, z zakrzywionymi krawędziami. Na zewnątrz gładkie, bliżej środka – składane. Na środku znajduje się rolka. Ponadto kwiaty mają dość wyczuwalny zapach. Ten rodzaj stapelii jest bardzo odporny na niewygodne warunki wzrostu.
Giant Stapelia (Stapelia gigantea)
Gigantyczne stapelia
Gigantyczne stapelia – ogromna dojrzewająca gwiazda o obrzydliwym zapachu
Jest popularny ze względu na duże kwiaty z silnie rozciętą koroną, która może osiągnąć średnicę 25-35 cm. Barwa tych olbrzymów jest najczęściej jasnożółta lub zielonkawa z czerwonawymi poprzecznymi liniami. Płatki mają kształt wydłużonego spiczastego trójkąta z długimi włoskami wzdłuż konturu. Końce płatków są lekko zagięte. Jednak ten przystojny mężczyzna rozsiewa wyraźnie wyczuwalny zapach brakującego mięsa. Takie gigantyczne kwiaty są podtrzymywane przez potężne (do trzech cm grubości) pędy średniej wysokości. Charakteryzują się tłoczonymi krawędziami w kształcie skrzydeł oraz obecnością subtelnych zębów.
Stapelia glanduliflora (Stapelia glanduliflora)
Stapelia ferruginous
“Veiled Star” – żelazny składnik
Jego pędy są podobne do pędów olbrzymiej pochylni, ale niższe (do 10-15 cm). Kwiaty tej odmiany zszywek ułożone są w 1 – 3 sztuki na wydłużonych szypułkach. Corolla o średnicy do 5 cm ma standardowy kształt gwiazdy. Charakterystyczne cechy to żółto-zielonkawy kolor z jasnoróżowymi paskami i kropkami oraz obecność włosków w kształcie obojczyka pokrywających powierzchnię, tworzących efekt „woalu”.
Stapelia złoto-fioletowa (Stapelia flavopurpurea)
Stapelia złoty fiolet
Stapelia złocisto-fioletowy pachnie dobrze
Jest jeszcze niższy – do 10 cm wzrostu, gatunek. Pędy mają bogaty zielony kolor, czasami nabierają fioletowego odcienia. Kształt łodyg wyróżnia się gładkimi krawędziami. Kwiaty są dość małe (do 4 cm średnicy), ułożone w 1-3 kawałkach na wierzchołkach łodyg. Cechą kształtu kwiatu jest najsilniej rozcięta korona z wąskimi i spiczastymi trójkątnymi płatkami. Charakteryzują się również pomarszczoną powierzchnią – często jasnozieloną lub złocistożółtą, czasem z fioletowymi zmarszczkami. Wewnątrz kwiatu znajduje się biały dysk pokryty różowymi lub fioletowymi kosmkami w kształcie maczugi. Główną zaletą tego typu bulionu jest przyjemny aromat.
Zasady wejścia na pokład i transferu
Odpowiednia gleba na pochylnię
Podłoże dla sukulentów lub kaktusów świetnie nadaje się do zapasów
Ponieważ stapelia pochodzi z Afryki, preferuje mocno piaszczystą, dobrze przepuszczalną glebę o pH 5,5–7. Optymalny skład podłoża to mieszanka dwóch części ziemi darniowej i jednej części gruboziarnistego piasku. Odpowiednie jest również gotowe podłoże dla sukulentów lub kaktusów – warto dodać do niego małe kawałki węgla drzewnego.
- Młode stada są ponownie sadzone każdej wiosny. Dojrzałe rośliny nie wymagają częstego przesadzania. Wystarczy raz na 2-3 lata przeszczepić je do nowej gleby.
- Przed sadzeniem glebę należy przetworzyć – usmażyć na patelni lub rozlać wrzącą wodą.
- Wypełnij 1/3 wysokości doniczki drenażem, pozostałe 2/3 przygotowanym podłożem.
- Podczas przesadzania ważne jest, aby usunąć stare centralne pędy, które nie będą już dawać pąków kwiatowych.
- Przesadzone (jak również nowo posadzone) rośliny nie są podlewane przez 5-7 dni, aby zapobiec próchnicy korzeni.
Subtelności sadzenia sukulentów – wideo
Funkcje pielęgnacji roślin
Oświetlenie i temperatura
Stapelia potrzebuje jasnego, ale rozproszonego światła i codziennego opalania. Dlatego najlepiej czuje się na parapetach okien południowych lub wschodnich. Nie należy jednak zapominać o zacienieniu rośliny w szczególnie upalne dni, aby uniknąć poparzeń.
Ilość ciepła potrzebna na pochylnię zależy bezpośrednio od pory roku. Zimowanie w chłodnym pomieszczeniu sprzyja tworzeniu się pąków kwiatowych.
Reżim temperaturowy pielęgnacji kwiatów – stół
Pora roku Koło życia Temperatura Lato Okres aktywnego rozwoju i kwitnienia + 22 … + 28 ºС Jesień wiosna Relaks +15 ºС Zimowy Okres uśpienia + 8 … + 14 ºС Poziom wilgoci i podlewanie
Zszywki najlepiej rozwijają się i kwitną w umiarkowanie wilgotnym klimacie. Jednak wilgotność powietrza nie jest decydującym warunkiem pomyślnego utrzymania tej rośliny. Doskonale toleruje suche powietrze.
Stapelia nie wymaga obfitego podlewania i opryskiwania, nawet w gorącym sezonie. Nadmierne podlewanie sprzyja powstawaniu infekcji grzybiczych i próchnicy roślin.
Specyfika sezonowego nawadniania zasobów – tabela
Pora roku Wymagania dotyczące podlewania Lato Umiarkowane regularne podlewanie raz w tygodniu. Okres wiosenno-jesienny (aktywna roślinność) Gdy gleba wysycha (nie więcej niż 1 raz na 2 tygodnie). Zima (odpoczynek) Dopiero po całkowitym wyschnięciu ziemnej śpiączki (można od czasu do czasu spryskać wierzchnią warstwę gleby z butelki z rozpylaczem). Top dressing
Zszywki wymagają karmienia w okresie wegetacji i kwitnienia. Wiosną i latem glebę należy nawozić raz na 2 tygodnie. Gotowe preparaty na kaktusy lub sukulenty są sprzedawane w wyspecjalizowanych sklepach. Nawozy potasowe wzmacniają „odporność” stad i zwiększają odporność na choroby. Najpopularniejsze leki to Agricola, Garden of Miracles, Uniflor. Jesienią i zimą nie jest wymagane dodatkowe karmienie.
Nawozy dla sukulentów
Wprowadzenie opatrunku pogłównego zapewni rozwój i kwitnienie stada
Cechy rozmnażania kwiatów w domu
Metoda reprodukcyjna (przez nasiona)
Stapelia, nawet uprawiana w pomieszczeniach, dość dobrze wysiewa nasiona. Dużą wadą tej metody jest czas jej trwania. Nasiona dojrzewają przez cały rok.
- Gotowe, świeżo zebrane nasiona na początku marca wysiewa się w małych pojemnikach z mieszaniną jednej części liściastej gleby i jednej części piasku.
- Po wysianiu temperaturę utrzymuje się na poziomie +24 ° C.
- Pierwsze pędy pojawiają się około 21-28 dni po siewie. Rozmnażanie nasion zszywek Skiełkowane nasiona cięte
- Sadzonki zanurza się i sadzi w doniczkach o średnicy 6 cm.
- Rośliny jednoroczne przenosi się do większych doniczek.
Metoda wegetatywna (sadzonki)
- Podczas szczepienia pędy są pobierane z dorosłej rośliny i suszone w ciągu 24 godzin.
- Następnie sadzi się je w doniczkach z mieszaniną grubego piasku i wiórów torfowych lub po prostu w piasku do ukorzeniania. Rozmnażanie zapasów przez sadzonki Ukorzeniona szypułka
- Doniczki najlepiej ustawiać w dobrze oświetlonych miejscach, np. Na parapecie okna południowego, południowo-zachodniego lub wschodniego.
Radzenie sobie z problemami
Dbanie o zapasy jest dość łatwe. Jednak czasami ogrodnicy mają problemy, ważne jest, aby na czas dowiedzieć się, dlaczego się pojawiają, a następnie je pokonać.
Metody eliminacji błędów serwisowych – tabela
- Ciepłe zimowanie;
- niewystarczające oświetlenie;
- zbyt częste i obfite podlewanie;
- niewłaściwy skład nawozów, ich brak lub nadmiar.
- Roślina powinna spędzać okres spoczynku w chłodnym pomieszczeniu;
- zapewnić dobre oświetlenie pochylni;
- przestrzegać zasad podlewania, nie nadmiernie zwilżać gleby;
- nie nadużywać nawozów, w szczególności zawierających azot;
- użyj gleby piaszczysto-gliniastej.
- Przenieś w dobrze oświetlone miejsce;
- odetnij pożółkłe łodygi i użyj ich do szczepienia.
- Wyklucz nadmierne podlewanie;
- karmić nawozami potasowymi.
Problemy z rosnącymi zapasami na zdjęciu
Pożółkły pochylnia
Brak światła powoduje żółknięcie łodyg
Suszenie korzeni objawia się miękkością łodyg
Brązowe plamy – skutki oparzeń słonecznych
Jeśli jesteś fanem niezwykłych roślin i nie boisz się niezwykłego zapachu większości rodzajów zapasów, to nie będzie trudno uzupełnić swoją domową kolekcję o nowego faworyta. Wystarczy postępować zgodnie z prostymi zasadami przechowywania zapasów i zachwycić się ich wyjątkowym pięknem!
Spirey Wangutta: sadzenie i pielęgnacja w ogrodzie
Jedną z takich roślin można łatwo przypisać Vangutta spiraea.
Ozdobny krzew spirea Wangutta – luksusowa i niezwykle bezpretensjonalna roślina, która jest bardzo często używana przez ogrodników do dekoracji działek domków letniskowych i ogrodów, a także parków. Krzew bezbłędnie rozwinął się w pojedynczym sadzeniu i sadzeniu grupowym, nawet z krzewami i drzewami innych gatunków.
Poszczególne odmiany spirei różnią się wielkością, okresem kwitnienia, oczekiwaną długością życia, szybkością uprawy, a także kształtem i kolorem kwiatostanów. Według większości, a mianowicie Spirea Wangutta, sadzenie i pielęgnacja, która nie powoduje żadnych kłopotów, jest najpiękniejsza i nadaje się do dekoracji jego działki.
Spirey Vangutta: opis
Ten krzew, pomimo jego piękna i bezpretensjonalności, nie jest tak dobrze znany wśród ogrodników naszego kraju, jednak ci z nich, którzy wciąż napotykają Vangutta spiraea, nieodwołalnie się w nim zakochują. Dlatego konieczne jest zrozumienie, czym jest Vangutta spirea, co opisano poniżej.
Ozdobny krzew tej odmiany został wyhodowany w połowie XIX wieku jako hybryda oparta na dwóch znanych już odmianach. Ze względu na imponujące rozmiary (do 2 metrów wysokości i średnicy) krzew mimowolnie przyciąga wzrok. Ponadto, spirea Vangutta, gdy kwitnie, jest pokryta bujnymi białymi kwiatami, podkreślając wyjątkowe piękno buszu wśród innych roślin.
Z obfitości kwitnących kosmyków, z reguły pędy krzewu mają tendencję do gleby, tworząc szerokie kaskady łukowe. Krzew zaczyna kwitnąć późną wiosną – wczesnym latem i trwa 2-3 tygodnie. Często zdarza się, że spirea Vangutta po kwitnieniu na wiosnę kwitnie po raz drugi pod koniec lata, ale warto zauważyć, że drugie kwitnienie nie jest tak obfite i piękne. Warto zauważyć, że spirea może być sadzona w pasiekach, ponieważ pszczoły chętnie zapylają roślinę i żywią się jej nektarem.
To ważne! Spirea Vangutta odnosi się do roślin, które preferują obfitość światła słonecznego, ale ten krzew łatwo toleruje długi cień, tylko nieznacznie spowalnia tempo wzrostu. Pędy krzewu są dość długie i mają charakterystyczny ciemnobrązowy kolor. Białe kwiaty są dość małe, ale pokrywają wszystkie gałęzie mocno, dając im zauważalną objętość. Oprócz klasycznego koloru, obecnie aktywnie prezentowane są odmiany odmian o szerszej gamie kolorów.
Wiesz? Pod koniec XIX wieku botanicy otrzymali spireę Vangutta z białymi pąkami pięciopłatkowymi. Dziś już można spotkać ten krzew o różowych i frotowych kwiatach i liściach o dekoracyjnej formie i kolorze.
Zawiera spirea Wangutta z lądowania w ich letnim domku
Wangutta jest dość bezpretensjonalny w pielęgnacji i uprawie, jednak, podobnie jak w przypadku innych krzewów i drzew ogrodowych, głównym, z góry ustalonym etapem wyników jest sadzenie spirei na otwartym terenie. Dlatego przed wyhodowaniem spirei w kraju należy wziąć pod uwagę wszystkie zalecenia dotyczące wyboru lokalizacji i technologii lądowania.
Wybór oświetlenia: gdzie sadzić spireę Vangutta
Spirea jest dość uzależniona od obfitego słońca. Zapewnienie tego warunku pozwala krzewowi kwitnąć aktywnie i obficie. Warto zauważyć, że roślina cierpi również na nieznaczne ciemnienie, spowalniające wzrost, ale nie umierające, jak inne krzaki kochające słońce. Ale gdy będziesz musiał zrozumieć, że kwitnienie będzie słabe i będzie trwało przez krótki czas.
Jeśli chodzi o inne czynniki wyboru miejsca lądowania, nie ma żadnych preferencji, ponieważ ozdobny krzew spirea Wangutta doskonale toleruje każde sąsiedztwo.
Czym powinna być ziemia do sadzenia
Podobnie jak inni członkowie gatunku i rodziny, Wangutta spiraea preferuje głównie żyzną, luźną glebę i zorganizowany drenaż. Bardzo ważne jest, aby gleba miała kwasowość nie większą niż 7 jednostek. Najlepszym sposobem na stworzenie odpowiednich warunków do uprawy tego krzewu jest przygotowanie gleby i dodanie do niej nawozów sztucznych.
Najlepszym składem gleby jest mieszanina ziemi darniowej, piasku i torfu w stosunku odpowiednio 2: 1: 1. Jeśli nie jest możliwe wykonanie podobnego składu lub jest po prostu nieistotne, wystarczy dodać torf lub piasek oddzielnie do istniejącej gleby. We wszystkich przypadkach, bez wyjątku, przed posadzeniem Spirea Wangutta, konieczne jest bogate żywienie gleby lądowiska nawozami mineralnymi i organicznymi. Wiesz? W wyspecjalizowanych sklepach oferowane są gotowe mieszanki gleby do sadzenia roślin ozdobnych. To nie tylko znacznie upraszcza zadanie i oszczędza czas, ale także gwarantuje pozytywny wynik.
Jak sadzić spirea Vangutta w ogrodzie
Właściwe sadzenie krzewu w dużej mierze decyduje nie tylko o tempie wzrostu, aktywności kwitnienia, ale także o tym, czy spirea zakorzeni się w wybranym miejscu. Jak wspomniano wcześniej, Vangutta, choć jest jedną z mało wymagających roślin, nadal ma swoje preferencje dotyczące jakości gleby i oświetlenia. Dlatego ci ogrodnicy, którzy zdecydowali się uprawiać spiraeę Vangutty i zastanawiać się, jak sadzić i dbać o nią, powinni wiedzieć, że kluczem do sukcesu jest wybór odpowiedniego miejsca do sadzenia, wybór sadzonek i obserwacja technologii sadzenia.
Wybór sadzonek i przygotowanie gleby
Wybierając drzewko tej rośliny ozdobnej, należy zwrócić szczególną uwagę na stan jej systemu korzeniowego, ponieważ jest to ten czynnik, który określa odporność spirei i czas jej życia.
Korzenie muszą być mocne, bez wad i uszkodzeń. Ponadto ważną rolę odgrywa ich liczba – im więcej oddziałów, tym szybsza Vangutta zakorzeni się w nowym miejscu.
Gałęzie krzewu powinny być gładkie, bez pęknięć. Powinny pokazywać małe pąki.
To ważne! Jeśli zakupiona sadzonka ma otwarty system korzeniowy, należy ją zbadać wzrokowo, a następnie usunąć uszkodzone obszary. W ten sam sposób konieczne jest skrócenie nadmiernej długości korzeni (nie więcej niż 20 cm). Ważne jest, aby nacięcia były wykonane równomiernie i dokładnie. Po przycięciu korzeni sprawdź i usuń uszkodzone górne pędy. Ostatnim etapem przygotowania drzewka do sadzenia w otwartym terenie jest utrzymanie ich w wodnym roztworze nawozów. Codzienny pobyt sadzonki w takiej wodzie znacząco ją wzmacnia i zwiększa jej odporność.
Otwór do sadzenia dla spirei powinien być w przybliżeniu równy całkowitemu rozmiarowi systemu korzeniowego i mieć głębokość około 50 cm Najczęściej optymalnym rozmiarem jest 50 x 50 x 50 cm Przygotowanie gleby polega przede wszystkim na jej poluzowaniu, oczyszczeniu z korzeni i chwastów oraz nawożeniu a następnie podlewanie. Aby krzak osiadł szybciej, można do torfu dodać torf lub trociny.
To ważne! Rozmiar lądowiska jest lepiej przygotowany indywidualnie dla każdego krzewu, biorąc pod uwagę wymiary systemu korzeniowego. W momencie sadzenia krzew w otworze po każdej stronie od korzenia do ściany powinien wynosić co najmniej 5-7 cm.
Schemat sadzenia sadzonek spirea Wangutta
Często ogrodnicy zastanawiają się, kiedy sadzić Wangutta spiraeus. Wskazane jest, aby sadzić na otwartym terenie zarówno wiosną, jak i jesienią, i lepiej jest to robić, gdy pąki są zakwitnięte lub liście całkowicie opadają.
Spirea Wangutta biała jest sadzona w uprzednio przygotowanym (rozluźnionym i zapłodnionym) zagłębieniu do sadzenia. Po starannym ułożeniu systemu korzeniowego krzewu na głębokości 20-30 cm, oczyszczona czarna ziemia, trociny, torf i czarna gleba są ponownie wypełnione.
Warstwa gleby powinna mieć co najmniej 10 cm, trociny i torf 3-5 cm Pożądane jest lekkie podlewanie i zagęszczanie każdej kolejnej warstwy. Konieczne jest wylanie przed utworzeniem małego kopca, który później się uspokoi.
Po raz pierwszy rozkwit spirea Vangutta rozpoczyna się w trzecim lub czwartym roku po zejściu na ląd.
Pielęgnacja subtelności spiraea Vangutta
Opieka nad spireą wiosną i jesienią jest dość prosta i prosta. Każdy ogrodnik z łatwością opanuje podstawowe preferencje tego ozdobnego krzewu. Podstawą opieki jest prawidłowe podlewanie, karmienie i przycinanie w odpowiednim czasie.
Podlewanie i pielęgnacja gleby
Wszystkie iglice, bez wyjątku, mogą być warunkowo przypisywane roślinom, które są w stanie rosnąć same, bez żadnej interwencji człowieka. Cały proces pielęgnacji krzewu można łatwo zredukować do umiarkowanego podlewania i minimalnej konserwacji gleby.
Położenie systemu korzeniowego tego krzewu ozdobnego jest płytkie, dlatego konieczne jest mulczowanie gleby i podlewanie krzewu spirea co 2 tygodnie, dodając 2 wiadra wody (20 litrów) do korzenia każdej rośliny.
To ważne! Spirea Vangutta kategorycznie nie toleruje zimnej wody, dlatego powinieneś zorganizować podlewanie wodą z podaniem (+ 15 … 20 ° C). Konieczne jest okresowe rozluźnienie podłoża i oczyszczenie go z chwastów. Warto pamiętać, że korzenie są blisko powierzchni, więc pielenie należy wykonywać ostrożnie.
Odżywianie roślin i nawóz
Do opatrunku najlepiej jest użyć złożonego nawozu mineralnego lub organicznego z dodatkiem superfosfatów. Karmienie powinno być organizowane przynajmniej raz w sezonie, a także koniecznie po każdym przycinaniu wiosną i jesienią.
Ważne jest, aby pamiętać, że granulowany nawóz dobrze się sprawdził, ponieważ jest powoli wchłaniany przez system korzeniowy i gwarantuje bardziej aktywne kwitnienie i szybki wzrost.
Przycinanie Spirea
Prędzej czy później przychodzi czas, kiedy rozmiar krzewu jest po prostu zmuszony do „planowanego” przycinania. Konieczne jest, aby krzew Vagutta spirea, który zostanie przycięty, zachował swój oryginalny dekoracyjny wygląd.
Na spirei, która kwitnie wiosną i latem, kwiaty są rozmieszczone na całej długości gałęzi, dlatego tylko uszkodzone i przestarzałe pędy muszą zostać usunięte. W pełni pędy zaleca się usunąć nie wcześniej niż 7-8 lat. Takie przycinanie obejmuje usunięcie ucieczki na poziomie gruntu. Spośród młodych gałęzi krzewu z dużym zamiataniem wskazane jest pozostawienie nie więcej niż 6-8 dziko kwitnących pędów. Takie przycinanie powinno być wykonywane corocznie, odmładzając cały krzew spirei.
Średni czas trwania krzewu, który regularnie i, co najważniejsze, odpowiednio odmładza, osiąga 15-20 lat przy aktywnym rocznym kwitnieniu. Dlatego też, w przypadku spirei, odpowiednie sadzenie i pielęgnacja, karmienie i przycinanie są niezbędnymi składnikami dobrego wzrostu i długiego życia.
Jak propaguje się Vagutta spiraeus
Obecnie reprodukcja krzewu ozdobnego spirea Vangutta możliwa jest na kilka sposobów: nasiona, sadzonki, dzielenie buszu i warstwowanie. Każdy z nich pozwala nam pomnożyć piękno fabuły, ale ma swoje własne cechy i sztuczki.
- Rozmnażanie nasion
- Rozmnażanie przez sadzonki
Przygotowanie sadzonek z wiosennych krzewów kwitnących powinno odbywać się w czerwcu, a iglice kwitnące latem, pod koniec lipca. Zebrane sadzonki ukorzenione do połowy jesieni.
Do szczepienia wybierz mocną roczną ucieczkę i podziel ją na sadzonki z 5-6 pąkami. Arkusze dolne są usuwane z sadzonek, a reszta jest przecięta na pół. W celu zwiększenia skuteczności zaleca się namaczanie uzyskanej łodygi w roztworze Epin i środek stymulujący wzrost korzenia. Cięcia pozostające na krzaku spirei muszą być traktowane za pomocą boiska ogrodowego.
Powstałe sadzonki są sadzone w wilgotnym podłożu, którym może być wermikulit, piasek, nawożona gleba lub perlit. W niektórych przypadkach pożądane jest stworzenie warunków cieplarnianych poprzez przykrycie pojemnika sadzonkami i utrzymanie w nim jednolitej temperatury i stałej wilgotności.
Ważne jest, aby okresowo dawać im dużo świeżego powietrza, a podczas zimnych okresów chronić je przed niskimi temperaturami. Można to zrobić przez liście, gałęzie, wierzchołki i wszelkie dostępne materiały.
Sadzenie sadzonek na otwartym terenie przeprowadza się wiosną, kiedy pojawiają się małe pędy i system korzeniowy.
- Dzielący się krzew
Krzewy uzyskane z uzyskanych w ten sposób krzewów Vangutta należy sadzić w uprzednio przygotowanych dołach, w których nawożona jest gleba i zapewniany jest drenaż.
- Powielanie przez nakładanie warstw
Jesienią rozmnażanie według układów daje wynik – w miejscu nacięcia tworzy się dodatkowy system korzeniowy, a nowa sadzonka może zostać oddzielona i posadzona.
Wiesz? Przy długich pędach można uzyskać kilka nowych warstw naraz, prikopov wybrał gałąź w kilku miejscach.
Główne choroby i szkodniki spirea Vangutta
Niestety ogrodnikom, wśród miłośników Spirea Vangutta, można przypisać szkodniki, podatne na choroby roślin i ogrodów.
Najbardziej niebezpieczny szkodnik spirei uważany jest za przędziorka . Głównymi oznakami powstawania kolonii są pojawienie się pajęczyny, szybkie żółknięcie i opadanie liści, obecność dziur w liściach i kwiatostanach krzewu, a także ogólne pogorszenie wyglądu.
Walkę z kleszczami należy rozpocząć natychmiast, stosując wszystkie możliwe i dostępne środki. Najskuteczniejsze jest leczenie Phosphamide lub Karbofos. W takim przypadku sposób i dawkowanie preparatu w sprayu należy dobrać zgodnie z zaleceniami producenta.
Latem spirei czerwony Vangutta, podobnie jak jego biały odpowiednik, jest często atakowany przez mszyce, które wysysają sok z dojrzałych kwiatostanów.
Podczas walki z mszycami zaleca się stosowanie produktów typu Pyrimora (0, 1%). Ponadto dopuszczalny wynik daje zastosowanie połączonej kompozycji, w tym składników chemicznych i organicznych.
To ważne! „ Pyrimor” może być również używany do zwalczania moli, górników, gąsienic i innych szkodników. Oddzielne, charakterystyczne tylko dla Spirea Vangutta, nie ma choroby, ponieważ w większości przypadków są to choroby dotykające wszystkie rośliny ogrodowe. Niezależnie od wykrytego problemu: plamy na liściach i ich zrzucanie, ściemnianie kory, więdnięcie gałęzi, należy natychmiast usunąć dotknięty obszar, potraktować krój ogrodowym boiskiem oraz nakarmić i nakarmić cały krzew ozdobny.
Spirey Vangutta to niezwykle piękny krzew ozdobny, który z pewnością zdobi każdą letnią chatkę i działkę podwórkową. Nie wymaga stałej opieki i szacunku, ale jednocześnie cieszy się niesamowitymi kwiatami. Postanowiwszy posadzić spirea Vangutta na swoim miejscu i stworzyć dla niej optymalne warunki, każdy ogrodnik otrzyma krzew o fascynującym pięknie, który powoduje zachwyt i zazdrość.
Iglasty Choina
Choina (Tsugа) – rodzaj drzew iglastych z rodziny sosnowatych (Pinaceаe), których areałem występowania jest Azja i Ameryka Północna.
Początkowo japoński wyraz «tsugа» był tylko nazwą miejscowej rośliny Аbies tsugа, a następnie przez botanika Élie-Abel Carrière zaczęło określać cały rodzaj. Właśnie Kraj Wschodzącego Słońca i jest ojczyzną tego atrakcyjnego drzewa.
Pełne wdzięku wiecznie zielone Choiny, pozornie przypominające jodłę, w środowisku naturalnym zwykle osiągają 10-60 m wysokości, ale w uprawie wykorzystywane są w zasadzie niższe odmiany (od 50 cm do 8 m).
System korzeniowy Choiny jest szeroko rozgałęziony. Smukły pień pokryty jest łuskowatą korą (często z głębokimi bruzdami) szarego lub brązowego ubarwienia. Cienkie gałęzie rozmieszczone są poziomo i wygięte w dół. Płaskie igły Choiny zakończone są zaostrzonym ogonkiem liściowym. Korona przeważnie jest stożkowata lub jajowata. Pąki są bardzo małe. Szyszki nieduże, burego ubarwienia i podłużnego kształtu, zawierają drobne nasiona ze skrzydełkami oraz mnóstwem pęcherzyków żywicznych.
Choiny dobrze wyglądają tak w pojedynczych, jak i grupowych nasadzeniach. Niskie odmiany często sadzone są w pobliżu zbiorników wody (umieszczenie w pobliżu wody zapewnia roślinie jej niezbędną ilość) oraz w ogrodach kamienistych, a wysokie – jako żywopłoty. Oprócz tego, kora i igły tego drzewa szeroko wykorzystywane są w medycynie, perfumiarstwie i przemyśle kosmetycznym.
Rodzaj liczy około 10 gatunków, wśród których w umiarkowanym klimacie uprawia się w zasadzie jeden – Choina kanadyjska (Tsugа cаnadensis). Chociaż ojczyzną tego drzewa jest Ameryka Północna, obecnie w uszlachetnionym stanie uprawiane jest powszechnie. Roślina wyróżnia się stożkową koroną, zwisającymi gałęziami, drobnymi igłami (około 1 cm) zielonego, złocistego i innych odcieni, niedużymi szyszkami burego koloru oraz korą okrywającą wysoki pień, czerwono-brązowego (w młodym wieku) i szaro-brązowego (w dojrzałym wieku) ubarwienia.
Dzisiaj w uprawie istnieje około 200 odmian tego gatunku o różnorodnym kształcie korony i ubarwieniu igieł. Najbardziej popularnymi są: «Albospicatа» – około 3 m wysokości, i biało-żółtych pędach; «Aurеa» – około 8 m wysokości, i złocistych pędach; «Bеnnett» – wyrasta do 1,5 m wysokości i trochę więcej wszerz , wyróżnia się wachlarzowatą koroną; «Cоnica» – około 3 m wysokości, i stożkowej koronie; «Evеritt Gоlden» – może osiągać 12 m wysokości, ma piramidalną koronę i złociste igły, które zimową porą robią się zielonkawe; «Grаcilis» – drzewo o wysokości około 1,5 m, z nasycono-zielonymi igłami; «Grаcilis Oldеnburg» – karłowata odmiana (do 60 cm wysokości) o półokrągłej koronie; «jaddeloh» – niewysokie drzewo o spiralnych gałęziach i kilku pniach, igły mają zielone ubarwienie; «Pеndula» – wielopienne drzewo o obwisających gałęziach; «Cоmpacta» – wyrasta do 3 m wysokości i szerokości i ma kształt krzewu, o stożkowatej koronie, oraz gęstych i krótkich pędach; «Minima» – forma do 2 m wysokości, o pulchnej i okrągłej koronie, krótkich gałęziach i drobnych igłach.
Mniej zimotrwałe, ale bardzo ozdobne są takie gatunki, jak:
Choina karolińska (Тsugа cаroliniana) – występuje przeważnie na terenach skalistych, osiąga 10-20 metry wysokości i wyróżnia się koroną o jajowato-stożkowatym kształcie, żółto-brązowymi pędami i ciemnozielonymi igłami, które w odróżnieniu od poprzedniego gatunku nie zwężają się na końcu;
Choina różnolistna (Тsugа diversifoliа) – charakteryzuje się lekko okrytymi puszkiem pędami żółtobrązowego ubarwienia i igłami o różnej długości;
Choina himalajska (Тsugа dumоsa) – wysokie drzewo o wiszących zwisających gałęziach i atrakcyjnych igiełkach, które od spodniej strony mają biało-srebrzyste ubarwienie;
Choina zachodnia (Тsuga heterophylla) – szybko rosnący gatunek, który ma korę koloru terakoty, koronę o jajowato-stożkowatym kształcie i cienkie gałęzie żółto-brązowego ubarwienia;
Choina Martensa (Тsugа mertensianа) – wysokie drzewo o koronie kształtu jajowato-stożkowatym, gałęziach koloru terakoty, niebieskawo-zielonych igłach i niedużych szyszkach;
Choina południowo japońska lub Choina Siebolda (Тsugа siebоldii) – występuje w wilgotnych lasach Japonii, wyróżnia się koroną o jajowato-stożkowatym lub jajowatym kształcie i liniowymi, niegęstymi igłami.
Sekrety udanej uprawy Choiny
Jak i inne drzewa iglaste, w ogrodzie Choinę najprościej wyhodować z 5-7-letniej sadzonki. Do wyboru miejsca na sadzenie zaleca się podejść odpowiedzialnie, ponieważ będąc w dojrzałym wieku Choina bardzo źle znosi przesadzenie. Do uprawy tego drzewa najlepiej wybierać bezwietrzne i na pół zacienione miejsca: chociaż Choina dobrze rozwija się i w cieniu, ale bez dostatecznej ilości światła traci swoją ozdobność. Sadzenie wykonujemy obowiązkowo z bryłą ziemi w umiarkowanie wilgotną i urodzajną glebę (mieszanina ziemi darniowej, próchnicy liściowej i piasku w stosunku 2:1:2). Uwzględnijcie, że ziemia o podwyższonej kwasowości i dużej zawartości wapna nie nadaje się dla Choiny. Należy także zapewnić dobry drenaż (warstwa 15 cm), ponieważ zastój wody może doprowadzić do gnicia systemu korzeniowego, co skutkuje obumarciem całej rośliny.
Choinę można sadzić pod koniec kwietnia-na początku maja lub pod koniec sierpnia-na początku października na głębokość około 70-75 cm tak, żeby szyjka korzeniowa była umieszczona na równi z ziemią. W grupowych nasadzeniach odległość między roślinami powinna wynosić 70-140 cm. Jeśli gleba jest niedostatecznie urodzajna, w czasie sadzenia należy wprowadzić nawóz «Kemira Uniwersal». Wskazane jest, dla bardziej intensywnego wzrostu młode drzewa w ciągu pierwszych dwóch lat zasilać nawozami fosforowymi.
Ponieważ Choina nie znosi suchego powietrza, najważniejszą czynnością w pielęgnacji, jest zapewnienie odpowiedniego terminowego i regularnego podlewania (raz w tygodniu po wiadrze wody na roślinę, latem można częściej). Także minimum raz w miesiącu należy wykonywać opryskiwanie wodą. Jeśli gleba jest bardzo gęsta, trzeba ją lekko spulchnić (nie głębiej niż 10 cm). W naszym klimacie nie wszystkie Choiny pomyślnie znoszą mróz (tylko dorosłe drzewa Choiny kanadyjskiej wytrzymują spadek temperatury do –25 °С), dlatego aby uniknąć wymarzania pędów należy osłaniać je (szczególnie młode osobniki) świerczyną i ściółkować torfem (warstwą około 5 cm). Osłonę zdejmujemy w kwietniu. Obcięcia Choina nie potrzebuje, ponieważ rośnie bardzo wolno.
Gatunkowe Choiny rozmnaża się poprzez nasiona i sadzonki, a odmianowe – poprzez szczepienie.
Siew wykonujemy w marcu-kwietniu w kontenery, następnie młode rośliny przesadzamy do inspektu, a wzmocnione już drzewa – do otwartego gruntu na stałe miejsce. Nasiona należy najpierw stratyfikować w ciągu 4-12 miesięcy (w zależności od gatunku) przy temperaturze 1-5 °С. Jednak nie oczekujcie na szybkie pojawienie się wschodów: nasiona Choiny mają długi okres spoczynku i często kiełkują dopiero po półtora-dwóch latach.
Przy sadzonkowaniu pędy zakorzeniają się jesienią, kiedy temperatura gleby wynosi 13-15 °С.
Ewentualne trudności
W nieodpowiednich dla wzrostu warunkach Choina może zostać uszkodzona przez motyla Lambdina fiscellaria (larwy tego owada odżywiają się igłami drzewa, wskutek czego igły brązowieją i obumierają), tarczniki (uszkadzają igły młodych drzew), roztocza (sprzyjają tworzeniu się na igłach szaro-brązowych plam), kleszcze Nalepella tsugifoliae (wywołują żółknięcie i obumieranie igieł). Ze szkodnikami walczymy przy pomocy specjalnych insektycydów.
Nadmiar wilgoci często jest przyczyną powstania chorób grzybiczych, z których najbardziej rozpowszechnioną jest zgnilizna korzeniowa. Przy pierwszych objawach choroby drzewa należy obrobić fungicydami i zapewnić prawidłowe zasady podlewania oraz dobry drenaż.
- 1.1 Główne odmiany roślin