Ogrzewanie betonu za pomocą elektrod: schemat roboczy

Sam sposób podgrzewania masy betonowej za pomocą elektrod jest dość prosty.

Regulacja szybkości wiązania betonu za pomocą domieszek

Domieszki przyspieszające obecnie straciły nieco na znaczeniu, ale w niektórych obszarach budownictwa są nadal szeroko stosowane. Stale rozwijane są środki opóźniające.

Przesłanki modyfikacji szybkości wiązania i twardnienia betonu

Wiązanie spoiwa cementowego polega na reakcjach chemicznych i procesach fizycznych zachodzących po zmieszaniu cementu z wodą. Składniki cementu reagują z wodą; najbardziej reaktywny jest glinian triwapnia. W obecności gipsu reaguje on z wodą z utworzeniem etryngitu, który tworzy na powierzchni glinianu warstwę nieprzepuszczalną dla wody. Po wyczerpaniu gipsu następuje szybka reakcja pozostałego glinianu z wodą z utworzeniem glinianów uwodnionych. Natomiast produktem hydratacji krzemianów wapnia są krzemiany uwodnione (faza C-S-H) oraz wodorotlenek wapnia. Wiązanie spoiwa cementowego prowadzi do powstania stabilnego układu, w którym stwardniały zaczyn cementowy spaja ziarna kruszywa w trwały „sztuczny kamień” – beton lub zaprawę o odpowiedniej wytrzymałości mechanicznej.

Rys. 1 Rozdrobnienie cementu osiągane w różnych latach (L. Czarnecki, Dlaczego beton ma przyszłość? „Budownictwo Technologie Architektura” nr 3/2003)

Cement portlandzki był początkowo niejednorodny i gruboziarnisty (rys. 1), co powodowało, że jego czas wiązania był długi. Przyspieszenie tego procesu osiągano, wprowadzając do mieszanki betonowej odpowiednie modyfikatory, co umożliwiało:

– skrócenie czasu niezbędnej pielęgnacji betonu,

– wcześniejsze rozpoczynanie obróbki powierzchni,

– wcześniejsze usuwanie deskowań i oddawanie konstrukcji do użytku.

Obecnie szybsze wiązanie betonu można uzyskać, stosując drobniej zmielony cement, a szybszy przyrost wytrzymałości – przez zmniejszenie współczynnika woda/cement. Znaczenie środków przyspieszających nie jest już tak duże, jednak w wielu obszarach budownictwa są one wciąż użyteczne. Można tu wymienić zwłaszcza:

– prefabrykację betonową (możliwość wcześniejszego rozformowywania elementów, a tym samym szybszej

rotacji form, bez konieczności obróbki cieplnej);

– betonowanie w warunkach zimowych;

– szybkie (doraźne) naprawy w warunkach awarii;

Rys. 2 Przyspieszenie wiązania (a) i twardnienia (b) betonu pod wpływem domieszki CaCl₂ (dane Kalifornijskiego Instytutu Technologicznego)

W przeciwieństwie do przyspieszania, działanie odwrotne – opóźnianie wiązania – zyskiwało na znaczeniu wraz z postępem w technologii betonu. Rozpowszechnienie betonu towarowego spowodowało, że miejsca wytwarzania mieszanki betonowej oddaliły się od placu budowy, co wydłużyło czas od zmieszania składników betonu do jego wbudowania. Współcześnie zakres stosowania środków opóźniających obejmuje zwłaszcza:

– beton transportowany na duże odległości,

– betonowanie w sezonie letnim (w wysokiej temperaturze),

– układanie w sposób ciągły dużych objętości mieszanki betonowej (konstrukcje masywne),

– beton architektoniczny (opóźnienie wiązania ułatwia wykończenie powierzchni).

Podstawowym narzędziem regulacji szybkości wiązania są domieszki do betonu. Zgodnie z normą PN-EN 934-2 (Domieszki do betonu, zaprawy i zaczynu. Część 2: Domieszki do betonu. Definicje, wymagania, zgodność, oznakowanie i etykietowanie), za domieszkę uważa się materiał dodawany podczas wykonywania mieszanki betonowej w ilości nieprzekraczającej 5% masy cementu w betonie, w celu modyfikacji właściwości mieszanki betonowej i/lub stwardniałego betonu.

Rys. 3 Przyspieszenie wiązania cementu przez domieszkę zawierającą zarodki krystalizacji fazy C-S-H – szybsze uciąglenie struktury zaczynu

Domieszki przyspieszające

Zgodnie z definicją zawartą w PN-EN 934-2 domieszki przyspieszające wiązanie skracają czas do rozpoczęcia przechodzenia mieszanki betonowej ze stanu plastycznego w stan sztywny, natomiast domieszki przyspieszające twardnienie zwiększają szybkość narastania wytrzymałości betonu. W normie tej sformułowano także wymagania w stosunku do tych domieszek (tabl.).

Mechanizmy przyspieszania wiązania i twardnienia betonu przez domieszki obejmują m.in.:

– zmiany równowag jonowych w fazie ciekłej zaczynu cementowego, zwłaszcza Cl-/OH-, prowadzące do szybszej krystalizacji wodorotlenku wapnia i rozpuszczania krzemianów wapnia, co z kolei się przyczynia do przyspieszenia reakcji krzemianów z wodą;

– katalityczne przyspieszanie reakcji zachodzących podczas wiązania;

– powstawanie zarodków fazy C-S-H na skutek reakcji zachodzących z udziałem domieszek.

W przeszłości najpowszechniej używaną domieszką przyspieszającą był chlorek wapnia; jest to środek o największej skuteczności (rys. 2). Obecnie domieszki zawierające chlorki zostały wyeliminowane z użycia ze względu na zagrożenie korozją stali zbrojeniowej. W normie PN-EN 206 (Beton) dopuszcza się maksymalnie 1% zawartości jonów chlorkowych w stosunku do masy cementu w betonie niezbrojonym, 0,2% w żelbecie i 0,1% w elementach sprężanych. Wśród bezchlorkowych, nieorganicznych domieszek przyspieszających wiązanie i twardnienie betonu należy wymienić przede wszystkim:

– azotany(V) i azotany(III) sodu, potasu i wapnia,

– węglany sodu i potasu,

– siarczany(VI) i tiosiarczany sodu i potasu,

– rodanki (tiocyjaniany), gliniany, krzemiany i fluorokrzemiany oraz wodorotlenki metali alkalicznych.

Działanie przyspieszające wykazują też związki organiczne, np. trietanoloamina, triizopropanoloamina, mrówczan wapnia i kwasy karboksylowe.

Tabl. Wymagania wobec domieszek przyspieszających wg PN-EN 934-2

Nowoczesne rozwiązanie w zakresie przyspieszania wiązania i twardnienia betonu stanowi wprowadzanie do zaczynu zarodków krystalizacji fazy C-S-H. Domieszka tego rodzaju zawiera mikroskopijne kryształki uwodnionego krzemianu wapnia, które powodują, że faza C-S-H powstaje nie tylko na powierzchni cementu, ale także w przestrzeniach międzyziarnowych (rys. 3).

Efekty stosowania domieszek przyspieszających zależą w dużej mierze od prawidłowego dozowania. Niewłaściwie dobrane ilości domieszki mogą powodować lub intensyfikować niekorzystne efekty. W niektórych przypadkach może nawet dojść do opóźnienia wiązania zamiast przyspieszenia (na przykład azotan(V) wapnia jest przyspieszaczem do zawartości ok. 6% w stosunku do cementu, przy większych ilościach działa odwrotnie).

Rys. 4 Wpływ domieszek przyspieszających i opóźniających wiązanie na przyrost wytrzymałości betonu (M. Venuat, Adjuvants et traitements des mortiers et betons, Paryż 1971)

Domieszki opóźniające

Domieszki opóźniające, zgodnie z definicją normową, przedłużają czas do rozpoczęcia przechodzenia mieszanki betonowej ze stanu plastycznego w stan sztywny. Zgodnie z wymaganiami sformułowanymi w PN-EN 9342 domieszka opóźniająca powinna wydłużać czas początku wiązania co najmniej o 90 minut w stosunku do betonu kontrolnego, natomiast czas zakończenia wiązania nie powinien wydłużyć się o więcej niż 360 minut. Wytrzymałość na ściskanie betonu z domieszką po siedmiu dniach powinna wynosić co najmniej 80%, a po 28 dniach – co najmniej 90% wytrzymałości betonu kontrolnego. Zawartość powietrza w mieszance z domieszką może być najwyżej o 2% większa niż w mieszance kontrolnej, chyba że producent zadeklaruje inaczej.

Opóźniające działanie modyfikatorów polega przede wszystkim na blokowaniu powierzchni ziaren cementu, co utrudnia dostęp wody i rozpuszczanie składników spoiwa. Na powierzchni cementu adsorbują się duże cząsteczki organiczne albo – w przypadku domieszek nieorganicznych – wytrącają się warstewki trudno rozpuszczalnych związków wapnia. Domieszki opóźniające mogą również powodować zmiany równowag jonowych w fazie ciekłej zaczynu, zmniejszenie rozpuszczalności składników klinkieru i hamowanie powstawania zarodków krystalizacji wodorotlenku wapnia.

Do opóźniaczy nieorganicznych należą przede wszystkim dobrze rozpuszczalne w wodzie związki fosforu, boru, fluoru, chromu i arsenu, a także tlenki metali: ołowiu, cynku, wanadu i cyny.

Fosforany, stosowane jako domieszki opóźniające, to głównie fosforany sodu, np. ortofosforany Na₃PO₄, Na₂HPO₄•2 H₂O, a zwłaszcza piro- fosforany, np. Na₄P₂O₇•10 H₂O.

Mechanizm ich działania polega na wytrącaniu na powierzchni cementu nierozpuszczalnego fosforanu tri- wapnia Ca₃(PO₄)₂. Podobnie działają fluorki, np. NaF powoduje powstanie nierozpuszczalnej warstewki difluorku wapnia CaF₂.

Borany, np. dziesięciowodny heptaoksotetraboran sodu Na₂B₄O₇•10 H₂O, opóźniają powstawanie etryngitu. Podobne zjawiska mają miejsce w obecności związków metali; tworzą się warstewki nierozpuszczalnych wodorotlenków i soli kompleksowych. Spośród związków organicznych szczególną skutecznością w opóźnianiu wiązania betonu charakteryzują się węglowodany – glukoza, sacharoza, skrobia, celuloza i ich pochodne; zawartość 0,05% cukru w stosunku do masy cementu umożliwia opóźnienie wiązania o ok. 4 godz. Przedozowanie tego środka (zawartość rzędu 1% masy cementu) może jednak całkiem zatrzymać wiązanie betonu.

Rys. 5 Opóźnienie wiązania betonu (w/c = 0,45) przez różne domieszki

Jako domieszki opóźniające są także stosowane lignosulfoniany wapnia, sodu i amonu, kwasy karboksylowe i hydroksykarboksylowe (np. kwas glukonowy, kwas cytrynowy) oraz ich sole. Skutkiem opóźnienia jest umiarkowany, korzystny z praktycznego punktu widzenia, rozkład szybkości wydzielania ciepła w czasie. Pozwala to, oprócz kontroli czasu wiązania, na zmniejszenie efektu samonagrzewania, co jest szczególnie istotne przy wykonywaniu konstrukcji masywnych i przy betonowaniu w ciepłych porach roku. Pozytywnym skutkiem opóźnienia jest prawidłowy rozwój mikrostruktury betonu i możliwość osiągnięcia w dłuższym okresie wyższej wytrzymałości. Większość domieszek opóźniających odsuwa w czasie zarówno początek, jak i koniec wiązania oraz zmniejsza wytrzymałość początkową betonu. Natomiast wytrzymałość w dłuższym okresie jest zwykle większa niż betonów bez domieszek (rys. 4).

Wielkość opóźnienia zależy od natury chemicznej modyfikatora (rys. 5) i jego ilości, a także od momentu wprowadzenia domieszki, rodzaju cementu, składu betonu, temperatury składników mieszanki i temperatury otoczenia.

Domieszki opóźniające dodaje się albo w czasie wykonywania betonu, albo po kilku minutach (zwykle ok. dwóch) od pierwszego kontaktu wody z cementem. Wprowadzenie opóźniacza z wodą zarobową eliminuje okres, w którym składniki cementu reagują z wodą przy braku modyfikatora, jednak niektóre domieszki (np. lignosulfoniany) działają skuteczniej, kiedy są dodawane nieco później.

Działanie opóźniaczy jest w szerokim zakresie wprost proporcjonalne do zawartości domieszki. Czynnikami wpływającymi na skuteczność są też współczynnik w/c oraz stopień rozdrobnienia cementu – ponieważ opóźniacze osadzają się na powierzchni ziaren, w przypadku cementu o większym stopniu rozdrobnienia (większe rozwinięcie powierzchni) potrzebna jest większa zawartość domieszki.

Na efektywność działania modyfikatora wpływa także skład chemiczny i mineralogiczny cementu. Generalnie opóźniacze działają na fazy klinkierowe, ich skuteczność maleje zatem ze wzrostem zawartości dodatków pucolanowych lub hydraulicznych w cemencie.

W szczególnie istotny sposób skuteczność domieszek opóźniających zależy od temperatury. Ponieważ wraz ze wzrostem temperatury rośnie szybkość wszystkich reakcji chemicznych, działanie opóźniające modyfikatora jest tym słabsze, im temperatura jest wyższa (rys. 6). Ubocznym skutkiem opóźnienia wiązania cementu może być zwiększenie skurczu plastycznego, jako że wydłuża się czas pozostawania mieszanki w stanie plastycznym; nie stwierdzono natomiast wpływu na skurcz wysychania.

Rys. 6 Wpływ temperatury na skuteczność domieszek opóźniających wiązanie (F. Massazza, M. Testolin, Latestdevelopments in the use of admixtures for cement and concrete, „Il Cemento” 2/1980)

Podsumowanie

Domieszki przyspieszające, które były jednymi z pierwszych szeroko stosowanych modyfikatorów betonu, obecnie straciły nieco na znaczeniu. Przyczyniło się do tego zagrożenie, jakie środki chlorkowe stwarzają dla trwałości betonu i żelbetu, a także rozwój technologii cementu i betonu. W niektórych obszarach budownictwa domieszki te są jednak nadal szeroko stosowane.

Stale rozwijane są środki opóźniające. Modyfikatory te są szczególnie użyteczne w przypadku betonu towarowego, wytwarzanego w oddaleniu od miejsca wbudowania, betonowania w wysokiej temperaturze lub wykonywania betonowych konstrukcji masywnych.

Środki regulujące szybkość wiązania i twardnienia betonu stanowią dobrą ilustrację znaczenia domieszek dla współczesnej technologii betonu.

dr hab. inż. Paweł Łukowski, prof. PW

Wydział Inżynierii Lądowej Politechnika Warszawska

Ogrzewanie betonu za pomocą elektrod: schemat roboczy,

Podgrzewany beton zimą jest warunkiem wstępnym dla zestawu wystarczającej wytrzymałości. W celu zapewnienia optymalnej temperatury roztworu zestalającego stosuje się szereg technologii, a jednym z nich jest zastosowanie prądu elektrycznego.

Omówimy funkcje wdrożenia tego schematu w tym artykule.

Problemy z zimą

Wiadomo, że lepiej jest pracować z zaprawą cementową w temperaturze dodatniej – wtedy po zestaleniu struktura jest dość mocna. Jednak w niektórych przypadkach istnieje potrzeba ułożenia betonowych fundamentów lub ścian na zimno.

I tutaj zaczynają się problemy:

Po pierwszePłyn w zaprawie zamarza i przestaje reagować z cementem. Odpowiednio, aktywność procesu hydratacji jest znacznie zmniejszona, a utwardzanie praktycznie zatrzymuje się.
Po drugiekryształy lodu rozszerzają pory wewnątrz betonu, co prowadzi do spadku jego gęstości. Jeśli podczas suszenia dojdzie do kilku cykli zamrażania i rozmrażania, pory staną się bardzo niestabilne i monolit zacznie się kruszyć.
Po trzecieStrefa naprężeń powstaje w obszarach styku między betonowym roztworem a zbrojeniem. Cienka lodowa warstwa tworzy się na metalu, a po jej stopieniu siła połączenia zmniejsza się o rząd wielkości.

Zwróć uwagę! Dodatkową wadą jest aktywacja procesów korozyjnych z powodu utleniania metalu w obecności wody.

Istnieją dwa sposoby na uniknięcie tych skutków:

Po pierwsze, w składzie płynu do uwadniania dodać specjalne składniki przeciw zamarzaniu. Zapobiegają zamarzaniu wody, więc nawadnianie odbywa się w normalnych warunkach.
Po drugiestosuje się elektryczne ogrzewanie betonu. Poprzez optymalizację warunków temperaturowych w zaprawie powstają sprzyjające warunki, a cement zyskuje siłę równie aktywnie, jak po wyschnięciu z dodatnią temperaturą powietrza.

Aby uzyskać najlepsze wyniki, instrukcja zaleca równoległe stosowanie obu metod. Jednak wielu ekspertów jest ograniczonych tylko przez aktywne ogrzewanie: więc cena pracy jest nieco zmniejszona, a jakość praktycznie nie cierpi.

Cechy techniki

Ogólny schemat pracy

Sam sposób podgrzewania masy betonowej za pomocą elektrod jest dość prosty.

Jest realizowany zgodnie z następującym algorytmem:

Wewnątrz elementów mocujących przewodzących deskowania połączonych ze źródłem zasilania. Konfiguracja rozmieszczenia i rodzaju elektrod jest wybierana osobno w zależności od cech konstrukcyjnych.
Po umieszczeniu elektrod roztwór wlewa się do szalunku. Będąc w stanie płynnym, zamienia się w jeden z elementów obwodu elektrycznego, który dobrze przewodzi prąd.
Napięcie jest przykładane do elektrod, dzięki czemu w betonowym elemencie powstaje pole elektryczne. Stopniowo oddaje swoją energię otaczającej substancji, ogrzewając ją.
Zmieniając parametry prądu (siła, napięcie), możesz regulować stopień ogrzewania własnymi rękami.

Zwróć uwagę! Skuteczność tego procesu zmniejsza się równocześnie z utratą roztworu znacznej części wody. Im bardziej suchy staje się beton, tym wyższe będzie napięcie potrzebne do efektywnego ogrzewania.

W rezultacie, podczas zbioru wytrzymałości cementu utrzymuje optymalną temperaturę. Takie przetwarzanie wystarcza do zapewnienia jednolitej struktury zamrożonego materiału. Potwierdza to cięcie betonu zbrojonego diamentowymi kręgami – na testowanych próbkach praktycznie nie są wykrywane puste przestrzenie i luźne obszary.

Czas rozgrzewania zależy od wielu czynników, wśród których najważniejsza jest objętość konstrukcji betonowej i temperatura zewnętrzna. W niektórych przypadkach podgrzewanie roztworu trwa do 4-5 tygodni, tj. do pełnego zestawu siły. Częściej jednak dodatkowe ciepło jest wymagane tylko w początkowych etapach.

Typy elektrod

Do implementacji tej metody wykorzystywane są elementy przenoszące prąd o różnych konfiguracjach. Możesz przestudiować ich cechy konstrukcyjne, analizując tabelę podaną tutaj:

Typ elektrody	Charakterystyka
Lamellar	Ma kształt podłużnej płyty, najczęściej wykonanej z tego samego metalu co samo wzmocnienie. Jest montowany na szalunku od wewnątrz bez wnikania w grubość roztworu.
Strip	Jest to pasek metalu o szerokości 40 do 50 cm Para elektrod paskowych umieszczona jest wzdłuż krawędzi sekcji, tak że prąd przepływa między nimi.
Nawleczony	Stosuje się go do produkcji konstrukcji o wydłużonych długościach (kolumny, słupy, paliki itp.). Sznurek kładzie się na środku szalunku, a na obwodzie jest zainstalowany pasek przewodzący.
Rod	Jest to element zbrojenia o grubości od 5 do 12 mm. Jest instalowany pojedynczo lub w grupach w odstępach do 50 cm, podczas gdy jest pochowany w roztworze o prawie całkowitej długości. Ekstremalne elementy są montowane w taki sposób, aby wykluczyć kontakt z szalunkiem. Elektrody prętowe są stosowane do ogrzewania konstrukcji o złożonym kształcie.

Zwróć uwagę! Używanie fragmentów kompozytowego zbrojenia jako prętów przewodzących jest zabronione!

W zależności od rodzaju części rozróżnia się następujące metody wzrostu temperatury:

Obróbka powierzchniowa (obwodowa) – elektrody nakładane są na powierzchnię roztworu bez zanurzenia, często za pomocą specjalnych przewodzących nośników. Po zakończeniu pracy można je zdemontować i ponownie wykorzystać w innym miejscu.
Zatapialne (przez) elektryczne nagrzewanie betonu – elektrody znajdują się wewnątrz materiału, a po jego utwardzeniu nie są usuwane. Aby wytrzymałość konstrukcji nie spadła, elementy przewodzące umieszczamy nie bliżej niż 30 mm od powierzchni.

Zwróć uwagę! Podczas wiercenia otworów w betonie bez zbrojenia i innych prac związanych z naruszeniem integralności produktu należy uwzględnić położenie przewodów metalowych.

Korzystanie z urządzeń spawalniczych

Мастера, которые пытаются реализовать данную методику самостоятельно, часто интересуются, как греть бетон электродами с применением сварочного аппарата (см.также статью «Как осуществляется прогрев бетона сварочным аппаратом»).

Rzeczywiście jest całkiem możliwe:

Tradycyjna spawarka obejmuje dwie jednostki – silnik i sam generator zgrzewu. W tym samym czasie moc tego ostatniego wystarcza, aby zapewnić ogrzewanie około 50m. 3 konkretne rozwiązanie.
Przed rozpoczęciem pracy obniżamy elektrody do cementu. W przypadku większości zadań wystarczy krok 20-30 cm.
Elektrody są połączone szeregowo, tworząc kilka równoległych obwodów.
Aby monitorować napięcie między obwodami, eksperci zalecają zainstalowanie lampy żarowej.
Łączymy obwody z urządzeniem i przykładamy napięcie. Sterowanie ogrzewaniem odbywa się w specjalnych odwiertach.

Wskazówka! Tak więc, gdy woda grzewcza z powierzchniowych warstw paruje wolniej, konieczne jest wypełnienie roztworu warstwą trocin o grubości około 50 mm. Oczywiście, należy to zrobić po chwyceniu cementu.

Wskazówki dotyczące implementacji

Przy układaniu systemu ogrzewania elektrod należy wziąć pod uwagę następujące punkty:

Gdy roztwór wyschnie, konieczne jest stopniowe zwiększanie natężenia prądu w sieci. Aby to zrobić, musimy zintegrować urządzenie regulacyjne (przynajmniej prymitywny opornik) w obwodzie.
Zastosowanie źródeł prądu stałego jest niedozwolone, ponieważ powoduje to elektrolizę płynu wewnątrz struktury.

Aby zabieg był jak najbardziej efektywny, konieczne jest zmniejszenie strat ciepła na powierzchni. W tym celu pokrywamy rozwiązanie materiałem pokryciowym, matami izolacyjnymi, kilkoma warstwami folii z tworzywa sztucznego itp.
Podczas układania przewodów rdzenia należy ściśle kontrolować krok między nimi. Odchylenia o więcej niż 5 cm mogą prowadzić do nierównomiernego obciążenia z powodu różnych sekcji oporności.
Aby zaoszczędzić energię elektryczną, można przyspieszyć proces hydratacji cementu. W tym celu wprowadzamy specjalne dodatki do roztworu, dzięki czemu utwardzanie jest szybsze.
Optymalne napięcie podczas układania elektrod nie przekracza 127 woltów. Jeżeli pręty wzmacniające są używane do zasilania napięciem, dopuszczalna wartość jest zmniejszona do 60 woltów.

W każdym przypadku organizacja tego procesu powinna być prowadzona przez specjalistę, który ma odpowiednią aprobatę i jest zaznajomiony z przepisami bezpieczeństwa.

Wniosek

Если вам необходимо залить фундамент или возвести стены, но при этом на улице установилась отрицательная температура, ждать весны совсем не обязательно. Подогрев бетона электродами позволяет сформировать приемлемые условия для гидратации раствора и набора цементом прочности (читайте также статью «Прогрев бетона проводом ПНСВ: цели и технология»).

Naturalnie koszt energii elektrycznej będzie znaczny, ale projekt spełni wszystkie wymagania. Więcej informacji na ten temat można znaleźć, analizując wideo w tym artykule.

Błędy podczas podgrzewania betonu za pomocą elektrod i przewodu grzejnego

Wielu nie rozumie, że niewłaściwe podejście do konkretnej pracy w przyszłości prowadzi do niezwykle nieprzyjemnych konsekwencji. Unikanie ich jest dość proste – należy tylko wybrać wysokiej jakości sposób ogrzewania betonu i ściśle stosować się do technologii, która mu odpowiada.

Aby zwiększyć szybkość budowy wykorzystano wiele różnych sposobów ogrzewania betonu. Wśród nich jest zapewnienie drutu grzejnego, elektrod i innych. Metody te wymagają udziału doświadczonych specjalistów i wyróżniają się wysokimi kosztami pracy.

Niekwalifikowane użycie technik rozgrzewki prowadzi do wielu błędów. Powinien skupiać się na najbardziej popularnych. Znajdują się na prawie każdej drugiej budowie. W rezultacie na strukturach pojawiają się pęknięcia, co prowadzi do dalszych uszkodzeń. Jest mało prawdopodobne, aby takie perspektywy w przyszłości były dla kogokolwiek interesujące.

Typowe błędy

Ogrzewanie elektrodą betonową

Ogrzewaniu elektrody mieszaniny często towarzyszą następujące błędy:

Numer błędu 1 . Elektrody mają niską powierzchnię styku z betonem, ze względu na ich cechy konstrukcyjne. W wyniku tego ogrzewanie staje się niskiej jakości. Pomiędzy elektrodami i mieszaniną mogą również pojawić się pęcherzyki powietrza. Prowadzą do wrzącej wody, blokując dystrybucję energii cieplnej w betonie. Koncentruje się w jednym miejscu, tworząc wnęki.

Numer błędu 2 . Wewnątrz betonu jest wzmocniony metalowy „szkielet”. Jeśli elektroda dotknie go po zanurzeniu, natychmiast doprowadzi do zwarcia. Tak więc kosztowny sprzęt zawodzi, co może nie być możliwe do naprawienia. Jeśli nie ma już nic do ogrzewania, naruszana jest technologia zestalania mieszanki.

Numer błędu 3 . Zwiększenie gęstości prądu w bezpośrednim miejscu kontaktu betonu i elektrod. Jest to obarczone spowolnieniem tempa hydratacji, miejscowym przegrzaniem i tworzeniem porowatej struktury. Jest niezwykły, ale na zewnątrz nie można wykryć błędu. Możesz dowiedzieć się o tym w przyszłości, kiedy struktura zacznie się załamywać z wyprzedzeniem.

Ogrzewanie betonu przewodem grzejnym

Podczas ogrzewania betonu za pomocą przewodu grzejnego występują błędy:

Numer błędu 1 . Niewielu konstruktorów zwraca uwagę na schemat połączeń elementów grzejnych. W szczególności, jeśli żaden z nich nie ma wykształcenia w dziedzinie elektrotechniki. Jeśli chodzi o sprawdzanie integralności przewodów, prawie nigdy się nie zdarza. Są po prostu rozłożone na powierzchni. Jeśli integralność zostanie zerwana, kabel grzejny nie może spełnić przypisanej mu roli. Lub ciepło występuje tylko w niektórych miejscach. Nierównomierne ogrzewanie prowadzi do pęknięć i szybkiego niszczenia wewnętrznej struktury betonu.

Numer błędu 2 . Podczas układania przewodów należy zwrócić uwagę na ich izolację i właściwe położenie. Wielu o tym zapomina. Kabel musi mieć optymalną długość – nie więcej i nie mniej niż zestaw. W przeciwnym razie jest to nadmierne wydatki, co prowadzi do zwiększenia czasu trwania prac budowlanych.

Negatywne aspekty używania kabla grzejnego są następujące:

Wysoka moc wymagana do ogrzewania znacznej ilości betonu. Często nie są w miejscu pracy.
Zajmie to wiele obliczeń elektrycznych. To wymaga dodatkowego czasu i wysiłku.
Niezwykle ograniczona liczba specjalistów jest w stanie prawidłowo ułożyć kabel. Nie wszystkie firmy mogą sobie pozwolić na utrzymanie jednego w stanie.

Błędy te występują najczęściej podczas betonowania i ogrzewania według wymienionych metod. Wiedząc o nich szczegółowo, lepiej jest ich unikać. W końcu lepiej jest zrobić wszystko od razu niż w przyszłości, aby wydać pieniądze na demontaż starego i zainstalowanie nowego projektu. Czasami wymaga całkowitego zniszczenia budynku lub obiektu.

Jaka metoda ogrzewania daje preferencje

W przypadku braku elektryków i doświadczenia w ogrzewaniu za pomocą elektrod, a także kabli, należy zwrócić uwagę na metody alternatywne. Na przykład zakryj konstrukcję zwykłą markizą. Podczas utwardzania mieszanina uwalnia energię cieplną. Potem idzie do ogrzewania. Ale markizę można stosować tylko wtedy, gdy na zewnątrz nie ma mroźnej pogody. Inną opcją jest użycie termoelektronów.

Są teraz w bezpłatnej sprzedaży i mają najlepszą wartość. Są one ułożone na betonowej konstrukcji. Utrzymują żądaną temperaturę na całej ogrzewanej powierzchni. Lista zalet korzystania z termoelektromatów obejmuje:

Zmniejszenie budowy obiektów. Będzie możliwe szybsze przejście do nowego etapu pracy lub do nowego obiektu.
Jednolity rozkład energii cieplnej. Każdy centymetr termomatu emituje ciepło w tej samej objętości.
Poprawa jakości konstrukcji. Twardnie jak powinno, niezależnie od warunków pogodowych.
Zmniejszony koszt posiadania. Jest to ważne, biorąc pod uwagę obecną sytuację gospodarczą i ogromną konkurencję.

Na koniec zalecamy wyświetlanie przydatnych filmów na temat artykułu: