Odmiana nazwisk francuskich

J’avais mangé avant d’aller au cinéma. Jadłem przed pójściem do kina.

Przewodnik po odmianach czasowników francuskich

Podczas nauki mówienia po francusku Polaków często intrygują francuskie czasowniki. Nie tylko niesamowita ich ilość czasowników nieregularnych, ale również język francuski wydaje się mieć więcej czasów niż jakikolwiek inny język (właściwie to nieprawda, ale tak się wydaje). W tym krótkim poście nie możemy wymienić wszystkich francuskich czasowników nieregularnych we wszystkich czasach, ani nie możemy zastąpić kursów francuskiego (ani nauczyciela Superprof), ale postaramy się przedstawić sposób odmieniania francuskich czasowników, wypisaliśmy ogólne odmiany czasowników posiłkowych „avoir” i „être” oraz główne grupy czasowników (czasowniki zakończone na -er i -ir) oraz niektóre z najczęstszych czasowników w nieregularnych. Ze względu na ograniczenia tego artykułu nie będziemy omawiać strony biernej ani wchodzić w szczegóły czasowników zwrotnych.

Dostępni najlepsi nauczyciele z: Francuski
5 (34 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
5 (10 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
5 (14 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
5 (14 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
5 (20 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
1-sza lekcja za darmo!
5 (18 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
1-sza lekcja za darmo!
5 (34 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
5 (10 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
5 (14 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
5 (14 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
5 (20 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
1-sza lekcja za darmo!
5 (18 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
1-sza lekcja za darmo!
Zaczynajmy

Czasowniki w różnych czasach oraz ich konstrukcja

Odmiany czasowników są integralną częścią lekcji francuskiego. Aby nauczyć się odmiany francuskiego czasownika w najprostszej formie, możesz wypróbować tę stronę. Poniżej znajduje się wyjaśnienie zasad gramatycznych stojących za czasownikami.

Czasy proste: teraźniejszy prosty (présent simple), przeszły prosty (passé simple) i przyszły prosty (futur simple)

Czasy proste są tworzone bez czasownika posiłkowego: końcówka jest dołączona do rdzenia czasownika.

• Teraźniejszy opisuje akcję, która aktualnie ma miejsce, lub która zwykle ma miejsce w regularnych odstępach czasu lub przez cały czas, lub przysłowia, które mają ogólne zastosowanie:

Je mange en ce moment. Właśnie jem.

Je mange un croissant tous les matins. Codziennie rano jem rogalika.

Je bois du café toute la journée. Cały dzień piję kawę.

„Les jours se suivent et ne se ressemblent pas” Francuskie przysłowie: jeden dzień następuje po drugim i żaden nie jest podobny do drugiego – innymi słowy, każdy dzień przynosi coś nowego.

• Czas przeszły prosty opisuje punktową czynność, która miała miejsce w przeszłości:

Je mangeai très bien hier soir. Dobrze wczoraj jadłem.

Tu jetas ta pelure de banane sur le sol. Alice glissa dessus. Rzuciłeś skórkę od banana na podłogę. Alicja poślizgnęła się na niej.

• „Imparfait” to czas niedokonany, który opisuje działanie, które trwało lub powtarzało się w przeszłości, działanie, które miało miejsce w tym samym czasie, co inne, oraz przypuszczenia. W niektórych przypadkach jest podobny do angielskiego czasu past continuous:

Au Moyen Âge, on tissait son drap soi-même. W średniowieczu ludzie tkali własny materiał.

L’année dernière, nous mangions au restaurant tous les vendredi. W zeszłym roku w każdy piątek jedliśmy w restauracji.

Jean racontait sa journée alors que Marie faisait la vaiselle. Jean opowiedział o swoim dniu, kiedy Marie zmywała naczynia.

Moi, Monsieur, si j’avais un tel nez… Ja, proszę pana, gdybym miał taki nos… ( Edmond Rostand, „Cyrano de Bergerac”).

• Przyszły prosty odnosi się do przyszłego działania, które się wydarzy lub powinno się wydarzyć. Zauważ, że dodaje się -er- między rdzeniem czasownika a końcówką w obu typach czasowników regularnych i wielu nieregularnych:

Demain, je mangerais Chinois. Jutro zjem chińszczyznę.

Dans deux ans, je déménagerais en Angleterre. Za dwa lata przeniosę się do Anglii.

Czasy posiłkowe

• Czas przeszły prosty jest rzadko używany w mówionym języku francuskim. Zamiast tego używa się „passé composé”, aby wyrazić większość przeszłych działań.

Składa się z czasownika posiłkowego w czasie teraźniejszym + imiesłów czasu przeszłego:

J’ai très bien mangé hier soir. Wczoraj zjadłem bardzo dobrze.

Tu as jeté ta pelure de banane sur le sol. Alice a glissé dessus. Rzuciłeś skórkę od banana. Alicja poślizgnęła się na niej.

• Czas plus-que-parfait lub zaprzeszły (pluperfect) służy albo do opisania przeszłej akcji bezpośrednio poprzedzającej inną przeszłą akcję, albo, w niezależnym zdaniu, prostej obserwacji. Odmieniasz go z czasownikiem posiłkowym w czasie przeszłym niedokonanym + imiesłów czasu przeszłego:

J’avais mangé avant d’aller au cinéma. Jadłem przed pójściem do kina.

L’hiver avait été froid. Zima była mroźna.

• W gramatyce francuskiej passé anterieur lub przeszły uprzedni służy do opisania przeszłej czynności, która miała miejsce przed inną przeszłą czynnością. Czasownik w czasie przeszłym jest tworzony za pomocą czasownika posiłkowego w czasie przeszłym prostym + imiesłów czasu przeszłego:

Quand j’eus appris [passé antérieur] les effets néfastes du café, j’ai commencé [passé composé] à en boire moins. Kiedy dowiedziałem się o złych skutkach kawy, zacząłem jej mniej pić.

• Futur anterieur to czas przyszły, który pokazuje przyszłą czynność, która ma miejsce przed inną przyszłą czynnością. Jest tworzony z czasownikiem posiłkowym w czasie przyszłym prostym + imiesłów czasu przeszłego:

Quand j’aurais fini mes études, j’irais en Angleterre. Kiedy skończę studia, pojadę do Anglii.

Znajdź nauczyciela w okolicy wpisując np, „kurs francuskiego Kraków” w wyszukiwarkę Superprof.

Istnieją tabele koniugacji czasowników regularnych i nieregularnych w języku francuskim. (Źródło: Pinterest)

Inne tryby i czasy

Tryb rozkazujący

Tryb rozkazujący służy do wydawania rozkazów, ważnych porad lub rozwiązań. Ta forma czasownika występuje tylko w drugiej osobie liczby pojedynczej, pierwszej osoby w liczbie mnogiej i drugiej osobie w liczbie mnogiej:

Va chercher ta mère! Idź po swoją matkę!

Ne mangez pas de champignons vénémeux! Nie jedz trujących grzybów!

Allons-y! Chodźmy!

Tryb łączący

Tryb łączący jest używany w zdaniach podrzędnych, które wyrażają nakaz, radę, oczekiwanie, zobowiązanie, strach, ból lub życzenie. Tryb łączący jest często używany z czasownikami modalnymi.

Tryb łączący czasu teraźniejszego i tryb łączący niedokonany to proste czasy, podczas gdy tryb łączący przeszły i zaprzeszły to formy czasownika złożonego utworzone z czasownika posiłkowego w trybie łączącym teraźniejszym + imiesłów przeszły (w trybie łączącym przeszłym) oraz czasownik posiłkowy w trybie łączącym niedokonanym + imiesłów przeszły (pluperfect subjective).

J’aimerais que nous ne mangions pas trop tard ce soir. Chciałbym, żebyśmy dziś wieczorem nie jedli zbyt późno.

Nous attendons impatiemment que les voiture volassent. Z niecierpliwością oczekujemy, aż samochody będą mogły latać.

J’aimerais aller en Angleterre. Chciałbym pojechać do Anglii.

Tryby warunkowe

W gramatyce francuskiej tryby warunkowe są używane, gdy działanie jest zależne od innego działania lub jest teoretyczne. Czas teraźniejszy warunkowy jest używany, jeśli warunek jest spełniany w teraźniejszości lub przyszłości; przeszły warunkowy, jeśli miał miejsce w przeszłości. Istnieją dwa przeszłe czasy warunkowe, ale drugi jest bardzo rzadko używany. Pierwszy tworzony jest z czasownikiem posiłkowym w warunkowym czasie teraźniejszym + imiesłów czasu przeszłego „être” (été) + imiesłów czasu przeszłego czasownika.

Moi, monsieur, si j’avais un tel nez, il faudrait sur-le-champ que je me l’amputasse. Ja, proszę pana, gdybym miał taki nos, musiałbym go od razu amputować. (Edmond Rostand, Cyrano de Bergerac).

Si je n’avais pas pu devenir instituteur, j’aurais été très triste. Gdybym nie mógł zostać nauczycielem, byłbym bardzo smutny.

Imiesłowy

Imiesłów czasu teraźniejszego zazwyczaj składa się z rdzenia czasownika + -ant. (aime-> aimant; courir-> courant)

Imiesłów czasu przeszłego zazwyczaj składa się z rdzenia czasownika + é lub i ((aimé, fini), chociaż istnieją wyjątki wśród czasowników nieregularnych.

Dostępni najlepsi nauczyciele z: Francuski
5 (34 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
5 (10 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
5 (14 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
5 (14 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
5 (20 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
1-sza lekcja za darmo!
5 (18 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
1-sza lekcja za darmo!
5 (34 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
5 (10 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
5 (14 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
5 (14 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
5 (20 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
1-sza lekcja za darmo!
5 (18 oceny)
1-sza lekcja za darmo!
1-sza lekcja za darmo!
Zaczynajmy

Francuskie czasowniki avoir i étre

W języku francuskim oba czasowniki posiłkowe mają odmianę nieregularną. (Źródło: J’aime le francais)

Nie jest niczym niezwykłym, że czasownik „być” ma nieregularną odmianę. Robi się tak w języku angielskim, a także w wielu językach romańskich. „Być” jest również czasownikiem pomocniczym w wielu językach i dotyczy to francuskiej odmiany czasownika. Drugi powszechny czasownik pomocniczy, „avoir” (mieć) jest również czasownikiem nieregularnym w języku francuskim.

Oto dwie tabele koniugacji czasowników dla „mieć” i „być” w prostych zdaniach oznajmujących.

Le présent simple	Imparfait	Le passé simple	Le futur simple	Participe passé
J’	ai	avais	eus	aurai	eu (m.),eue (f.)
Tu	as	avais	eus	auras
Il/elle/on	a	avais	eut	aura
Nous	avons	avions	eûmes	aurons
Vous	avez	aviez	eûtes	aurez
Ils/elles	ont	avaient	eurent	auront

W przypadku „avoir” czasy złożone są tworzone z czasu prostego czasownika „avoir” i imiesłowu czasu przeszłego (Participe passé).

Le présent simple	Imparfait	Le passé simple	Le futur simple	Participe passé
J’	suis	étais	fus	serai	été (m), étée (f.)
Tu	es	étais	fus	seras
Il/elle/on	est	était	fut	sera
Nous	sommes	étions	fûmes	serons
Vous	êtes	étiez	fûtes	serez
Ils/elles	sont	étaient	furent	seront

W przypadku „être” czasy złożone są tworzone z czasu prostego „être” i imiesłowu czasu przeszłego.

Czasowniki -ER w języku francuskim

Najbliższe czasownikom regularnym w języku francuskim są bezokoliczniki zakończone na „-er”.

Najbardziej uniwersalne słowo ze wszystkich – na szczęście czasownik „kochać” jest regularny. (Źródło: Lomography)

Oto tabela, jak odmieniać czasownik „aimer”. Ponownie, podane są tylko czasy proste, ponieważ czasy złożone czasownika są zbudowane z czasu prostego „mieć” (dla strony czynnej) lub „być” (dla strony biernej) i imiesłowu czasu przeszłego.

Le présent simple	Imparfait	Le passé simple	Le futur simple	Participe passé
J’	aime	aimais	aimai	aimerais	aimé (m.), aimée (f.)
Tu	aimes	aimais	aimas	aimeras
Il/elle/on	aime	aimait	aima	aimera
Nous	aimons	aimions	aimâmes	aimerons
Vous	aimez	aimiez	aimâtes	aimerez
Ils/elles	aiment	aimaient	aimèrent	aimeront

Le présent simple	Imparfait	Le passé simple	Le futur simple	Participe passé
J’	que j’aime	que j’aimasse	aimerais	aimant
Tu	que tu aimes	que tu aimasses	aimerais	aime
Il/elle/on	qu’il aime	qu’il aimât	aimerait
Nous	que nous aimions	que nous aimassons	aimerions	aimons
Vous	que vous aimiez	que vous aimassez	aimeriez	aimez
Ils/elles	qu’ils aiment	qu’ils aimassent	aimeraient

Odmiana czasowników kończących się na -IR

Drugą dużą grupę czasowników regularnych w języku francuskim stanowią czasowniki zakończone bezokolicznikiem z -ir. Aby pokazać reguły gramatyczne, które je regulują, oto dwie tabele z prostymi koniugacjami czasowników „finir”, zakończyć.

Le présent simple	Imparfait	Le passé simple	Le futur simple	Participe passé
J’	finis	finissais	finis	finirai	fini (m.), finie (ż.)
Tu	finis	finissais	finis	finiras
Il/elle/on	finit	finissait	finit	finira
Nous	finissons	finissions	finîmes	finirons
Vous	finissez	finissiez	finîtes	finirez
Ils/elles	finissent	finissaient	finirent	finiront

Le présent simple	Imparfait	Le passé simple	Le futur simple	Participe passé
J’	que je finisse	que je finisse	finirais	finissant
Tu	que tu finisses	que tu finisses	finirais	finis
Il/elle/on	qu’il finisse	qu’il finît	finirait
Nous	que nous finissions	que nous finissions	finirions	finissons
Vous	que vous finissiez	que vous finissiez	finiriez	finissez
Ils/elles	qu’ils finissent	qu’ils finissent	finiraient

Odmiana francuskich czasowników nieregularnych

Nauka francuskich czasowników nieregularnych zajmuje dużo czasu – jest ich tak wiele. Na szczęście istnieją książki (francuska książka przewodnia to Bescherelle) i francuskie materiały internetowe, takie jak ściągi dotyczące odmian czasowników. Lub za pomocą bezpłatnych aplikacji pobranych na smartfona możesz uczyć się francuskiego w podróży. Bescherelle ma również koniugator online – nie trzeba mówić po francusku, aby z niego korzystać, wystarczy wpisać bezokolicznik czasownika w pasku wyszukiwania.

Francuski czasownik „vivre” (żyć) jest nieregularny – podobnie jak życie. (Źródło: Lawless French)

Niektóre francuskie czasowniki nieregularne

Na początek, a więc masz je na swoim radarze, oto lista niektórych francuskich czasowników nieregularnych. Niektóre, ale nie wszystkie, to czasowniki z końcówką -ir:

• Aller, envoyer i renvoyer to czasowniki nieregularne w -er
• Czasowniki uformowane wokół cueillir (accueillir, recueillir)
• Ouvrir – otworzyć
• Mentir – kłamać
• Bouillir – gotować
• Vêtir – ubierać
• Courir – biegać
• Tenir – trzymać
• Mourir – umierać
• Venir- przyjść
• Fuir- uciekać
• Czasowniki z bezokolicznikami zakończonymi na -oir (pleuvoir, s’asseoir)
• Czasowniki zakończone na spółgłoskę + re (coudre, tondre, mettre, rompre, suivre, vivre)
• Czasowniki zakończone na -aître i -oître (paraître, croître)
• Czasowniki z bezokolicznikiem w samogłosce + -re (luire, cuire, inclure, croire, boire, faire, éclore, dire, lire)

Jeśli chcesz znaleźć korepetytora, wyszukiwanie „francuski Warszawa” daje najlepsze wyniki na Superprof, więcej opcji daje francuski online.

Platforma, która łączy prywatnych nauczycieli i uczniów

Odmiana nazwisk francuskich

Odmiana nazwisk francuskich w języku polskim (a dokładniej zapis tej odmiany) jest źródłem wielu błędów i wątpliwości. Zupełnie to nie dziwi – rozbudowane zasady odmiany nazwisk francuskich mogą wydawać się skomplikowane. Na przykład nazwiska kończące się w zapisie na spółgłosce występują w przypadkach zależnych zarówno bez apostrofu (Honoré de Balzaca), jak i z apostrofem (Rolanda Barthes’a). Mogą odmieniać się jak rzeczowniki (Claude’a Moneta) lub wg modelu przymiotnikowego (François Rabelais’go). Ponadto niektóre z nich nie podlegają odmianie (np. Dubois). Wpływ na te tak rozmaite sposoby zapisu odmiany ma francuska wymowa, która dla większości Polaków nie jest w pełni oczywista. Ponieważ odmiana nazwisk francuskich jest postrzegana jako jedno z trudniejszych zagadnień na gruncie polskiej ortografii, dzisiejszy wpis zostanie poświęcony zagadnieniu: jak odmieniać francuskie nazwiska w języku polskim.

Kiedy nie odmieniamy nazwisk francuskich?

Na początek absolutna oczywistość:

I. Nazwisk francuskich (i nie tylko francuskich) nie odmieniany, gdy dotyczą kobiety i nie są zakończone na -a.

Nie będziemy więc mieć najmniejszych kłopotów z odmianą (a właściwie brakiem odmiany) nazwisk Brigitte Bardot czy Édith Piaf.

II. Nazwisk francuskich nie odmieniamy, gdy kończą się na -o, -oi, -au, -ou. Zasada obowiązuje także wtedy, gdy po po nich występują w pisowni niewymawiane litery -s lub -x.

Jako przykłady mogą tu posłużyć następujące nazwiska:

• Jean-Jacques Rousseau, Jeana-Jacques’a Rousseau, z Jeanem-Jakiem Rousseau, o Jeanie-Jacques’u Rousseau;
• Georges Clemenceau, Georges’a Clemenceau, o Georges’u Clemenceau;
• Jean Cocteau, Jeana Cocteau, o Jeanie Cocteau;
• Viktor Hugo, Viktora Hugo, o Viktorze Hugo;
• Stanisław Dubois, Stanisława Dubois, o Stanisławie Dubois.

III. Istnieje także zwyczajowa możliwość (usankcjonowania przez słowniki), by nie odmieniać niektórych nazwisk, jeśli występują z poprzedzającym je imieniem bądź innym rzeczownikiem w postaci odmienionej.

Zwyczaj ten / możliwość ta dotyczy w głównej mierze nazwisk o wymowie oksytonicznej (akcentowanych na ostatniej sylabie) i zakończonych w wymowie na -e lub -o. Zatem możemy pozostawić w formie nieodmienionej nazwiska Rimbaud [wym. rębo], Monet [wym. mone]. Dopuszczalne i nierzadko spotykane jest także zaniechanie odmiany w przypadku nazwisk Camus [wym. kami lub kamü] czy Dumas [wym. dima lub düma]. Ponadto – z uwagi na wymowę oksytoniczną – językoznawcy zalecają nie odmieniać nazwisk: Roy [wym. rua] czy Deguy [degi].

Kiedy odmieniamy nazwiska francuskie i nie stosujemy apostrofu?

I. Apostrofu w odmianie nie stosujemy, gdy nazwiska francuskie zakończone są na spółgłoskę wymawianą.

• Louis de Funès, Louisa de Funèsa, o Louisie de Funèsie;
• Georges Brassens, Georges’a Brassensa, o Georges’u Brassensie;
• Gustave Eiffel, Gustave’a Eiffela, o Gustavie Eiffelu, ale: wieża Eiffla;
• Jacques Chirac, Jacques’a Chiraca, z Jakiem Chirakiem, o Jacques’u Chiracu;
• Honoré de Balzac, Honoré de Balzaca, z Honoré de Balzakiem, o Honoré de Balzacu;
• Auguste Renoir, Auguste’a Renoira, z Auguste’em Renoirem, o Auguście Renoirze.

II. Apostrofu w odmianie nie stosujemy także wtedy, gdy nazwiska zakończone są na spółgłoskę niewymawianą.

Wyjątkiem jest tu sytuacja, kiedy niewymawianą spółgłoskę poprzedza także niewymawiane -e (tak jak w przypadku nazwiska Barthes – Barthes’a). Ponadto jeśli niewymawiane spółgłoski -s, -x są poprzedzone przez -oi, -au, -ou nazwisk nie odmieniamy wcale (Dubois, Delacroix).

Często nazwiska należące do tej grupy (z uwagi na wymowę) pozostają nieodmienione. Każde z nazwisk przytoczonych w poniższych przykładach może pozostać w przypadkach zależnych w swojej wyjściowej postaci – jeśli oczywiście wystąpi w parze z odmienionym imieniem lub innym rzeczownikiem.

• Jean Arthur Rimbaud [wym. rębo], Jeana Arthura Rimbauda, o Jeanie Arthurze Rimbaudzie;
• Claude Monet [wym. mone], Claude’a Moneta, z Claude’em Monetem, o Claudzie Monecie;
• Albert Camus [wym. kami lub kamü], Alberta Camusa, o Albercie Camusie;
• Louis Renault [wym. reno], Louisa Renaulta, o Louisie Renaulcie;
• Pierre de Coubertin [wym. kuberte], Pierre’a de Coubertina, o Pierze de Coubertinie;
• Aleksander Dumas [wym. dima lub düma], Aleksandra Dumasa, Aleksandrze Dumasie.

III. Apostrofu zasadniczo nie stosujemy, gdy nazwisko kończy się w wymowie na głoskę -e, która w piśmie może wystąpić pod postacią liter -é, -ée, -ai, -eu.

Nazwiska te odmieniamy w sposób typowy dla przymiotników. W przypadkach zależnych dodajemy -go, -mu, -m.

• Prosper Mérimée, Prospera Mériméego, o Prosperze Mériméem.

Uwaga: jeśli jednak nazwisko kończy się w wymowie na -e, ale w piśmie występuje na końcu -s lub -x, to apostrof jest konieczny (na przykład: François Rabelais, Rabelais’go, Rabelais’mu, o Rabelais’m).

IV. Apostrof nie jest potrzebny, gdy nazwisko kończy się na -a.

• Émile Zola, Émile’a Zolę, z Émile’em Zolą, o Émile’u Zoli;
• Jacques Derrida, Jacques’a Derridy, z Jakiem Derridą, o Jacques’u Derridzie.

V. Apostrofu nie stosujemy, gdy nazwisko kończy się w wymowie na -i (w piśmie na -ie).

• Linford Christie, Linforda Christiego, o Linfordzie Christiem.

VI. Apostrof nie jest konieczny, gdy -y pojawia się w zapisie po samogłosce:

• Victor Duruy, Victora Duruya, o Victorze Duruyu.

Ale: Z uwagi na wymowę [düri] jest tu także prawidłowe i zasadne pozostawienie nazwiska w postaci nieodmienionej (np. Victora Duruy). Ponadto zaleca się pozostawić w formie nieodmienionej nazwiska Roy [wym. rua] czy Deguy [wym. degi].

Kiedy odmieniamy nazwiska francuskie i stosujemy apostrof?

I. Stosujemy apostrof w odmianie, gdy nazwiska francuskie kończą się na -e niewymawiane.

• Charles de Gaulle, Charles’a de Gaulle’a, z Charles’em de Gaulle’em, o Charles’u de Gaulle’u;
• Jean de La Fontaine, Jeana de La Fontaine’a, z Jeanem de La Fontaine’em, o Jeanie de La Fontainie;
• Jules) Verne, Jules’a Verne’a, z Jules’em Verne’em, o Jules’u Vernie;
• Zinédine Zidane, Zinédine’a Zidane’a, z Zinédine’em Zidane’em, o Zinédinie Zidanie;
• Paul Verlaine, Paula Verlaine’a, z Paulem Verlaine’em, o Paulu Verlainie;
• Charles Baudelaire, Charles’a Baudelaire’a, Charles’owi Baudelaire’owi, z Charles’em Baudelaire’em, o Charles’u Baudelairze;
• Pierre Corneille, Pierre’a Corneille’a, z Pierre’em Corneille’em, o Pierze Corneille’u;
• Jean-Paul Sartre, Jeana-Paula Sartre’a, z Jeanem-Paulem Sartre’em, o Jeanie-Paulu Sartrze.

Apostrof pojawia się, nawet jeśli po niewymawianym -e występuje w zapisie spółgłoska.

• Roland Barthes, Rolanda Barthes’a, Rolandem Barthes’em, o Rolandzie Barcie.

II. Apostrof w zapisie odmiany potrzebny jest także wtedy, gdy nazwiska kończą się w wymowie na -y po spółgłosce (apostrof występuje jedynie w dopełniaczu i celowniku).

• Nicolas Sarkozy, Nicolasa Sarkozy’ego, Nicolasowi Sarkozy’emu, z Nicolasem Sarkozym, o Nicolasie Sarkozym;
• Paul Valéry, Paula Valéry’ego, Paulowi Valéry’emu, z Paulem Valérym, o Paulu Valérym.

III. Apostrof pojawia się także wtedy, gdy nazwisko kończy się w wymowie na -e, po którym następuje niewymawiane -s lub -x.

• François Rabelais [wym. rable], Rabelais’go, Rabelais’mu, o Rabelais’m.

Odmiana nazwisk francuskich może wydawać się trudna, ale wierzę, że z powyższymi wskazówkami będzie Ci nieco łatwiej sobie z nią poradzić.