Rzodkiewka – właściwości, uprawa, odmiany

Rzodkiewka Silesia – odmiana do uprawy pod osłonami na zbiór późnojesienny (wysiew sierpień do wrzesień) i wiosenny (wysiew od lutego), oraz do uprawy w gruncie (wysiew od marca do maja). Nie znosi zacienienia. Okres wegetacji wynosi około 20 dni. Korzenie wydłużone, walcowate, tępo zakończone, o długości do 4,5 cm. Przybierają barwę karminową. Miąższ delikatny w smaku i soczysty. Odmiana odporna na parcenie.

Piękne róże parkowe: odmiany dla regionu moskiewskiego (zdjęcia)

Róże parku nazywane są kultywowanymi psimi różamiz dużymi pąkami i obfitym kwitnieniem. Od zwykłych odmian charakteryzują się odpornością na niskie temperatury i susze, a także bezpretensjonalną opieką.

Ogólne cechy formularza

Większość odmian róż w parku nawet nie mamuszą pokryć zimę. Ale są też dość delikatne odmiany, zimno w środkowej strefie Rosji nie jest zbyt dobre. Następnie i zastanów się, co powinieneś wybrać, aby uprawiać róże w parku. Odmiany dla regionu moskiewskiego (zdjęcia wyraźnie pokazują piękno tych roślin) faktycznie pasują prawie każdemu. Jednak niektóre wymagają schronienia na zimę, podczas gdy inne nie.

Opis

Czy róże w parku zazwyczaj niezbyt wysokie, ale dość rozłożyste krzewy. Kwitną na kontynuacji ciepłej pory roku i wyróżniają się po prostu doskonałymi walorami dekoracyjnymi. Istnieją odmiany z płatkami o różnych odcieniach i rozmiarach, frotte, półpełne, zwykłe, pojedyncze i zbierane w małych kwiatostanach. Liście róż w parku są ciemnozielone i bardzo widowiskowe. Piękne i owoce tych roślin – duże i jasne.

Najbardziej odpowiedni do odmiany przedmieść

Jak widać, rośliny są w rzeczywistości bardzospektakularne – róże w parku. Odmiany dla regionu moskiewskiego można wybrać dowolne, ale najbardziej odpowiednie dla klimatu środkowego pasa są nadal odmiany kanadyjskie. Na zimę nie żyją, nie boją się też susz. Odmiany francuskie i angielskie są nieco mniej odporne na działanie niekorzystnych czynników naturalnych. Rośliny te są zwykle wygięte i pokryte zimą przez lapnika.

Odmiany kanadyjskie

Ta różnorodność, dzięki temuBezpretensjonalność, rosyjscy mieszkańcy lata są najbardziej popularne. Zacznijmy od przeglądu odmian. Więc które kanadyjskie róże są warte zakupu? Najpiękniejsze i najbardziej popularne odmiany tego wyboru to:

• A. Mackenzie. Odmiana frotte z różowo-czerwonymi kwiatami średniej wielkości. Sam krzew rośnie wysoko (1,5-2 m) i jest shinewashed. Dlatego róże roślin tej odmiany zwykle w tle. A. Mackenzie kwitnie przez całe lato i jest bardzo obfite, ale bez smaku. Na zimę nie jest żywa. Na wiosnę usuń zamrożone gałęzie. Na obfitość kwitnienia takie przycinanie nie ma wpływu.
• Morden Centennial. Krzew tej odmiany może osiągnąć wysokość 1-1,2 m. Jego kwiaty są jasnoróżowe i dość duże – do 8 cm średnicy, zebrane w małe kwiatostany. Zapach Morden Centennial jest, ale bardzo słaby. Stare kwiaty nie są szczególnie piękne, ponieważ mają żółty środek. Dlatego lepiej je pokroić. Również odporny na mróz, zdolny do wytrzymania ciężkich niskich temperatur (do -30-40 gr.). Kwitnie obficie, szczególnie w czerwcu i sierpniu. Niektórzy ogrodnicy pokrywają go na zimę. W takim przypadku można uzyskać jeszcze gęstsze kwitnienie. To bardzo popularne róże parkowe. Odmiany dla regionu moskiewskiego (opinie na temat Morden Centennial są rzeczywiście całkiem dobre) można wybrać inne. Ale ten klimat kontynentalny jest idealny.

Niezwykłe “Kanadyjczycy”

Niektóre odmiany tego wyboru są oryginalne i nie wyglądają jak inne. Do takich można przenosić, na przykład:

• Wasagaming. To bardzo wysoka klasa (do 1,8 m). Dorosła roślina nawet nie wygląda jak krzew, ale małe drzewo. Dystrybuował tę odmianę w regionie Leningradu, a zatem na przedmieściach nie jest źle. Jego kwiaty są jasno różowe, z silnym przyjemnym aromatem. W mokrych latach pąki niestety mogą być dotknięte szarej zgnilizny. Ale tylko nieliczne, a zatem i dekoracyjne walory krzewu, choroba praktycznie nie daje żadnego efektu. Odmiana bardzo odporna na zimę, absolutnie nie wymagająca schronienia. Jest hybrydą bezpretensjonalnej pomarszczonej róży i rośnie na korzeniach. Propaguje procesy.
• Prairie Joy. Bardzo piękna odmiana o staroświeckich kwiatach, różowa, frotte, zebrana w kwiatostany. Krzew rośnie wysoko (do 1,5 m). Młode liście są bordowe, dorośli – matowa zieleń. Kwitnie tę odmianę przez całe lato. Jego zapach jest słaby, ale przyjemny. Potrafi wytrzymać całkiem podobne silne mrozy, ale na zimę lepiej jest zgiąć krzak i przykryć go lapnikiem lub folią. W takim przypadku można uzyskać bardziej spektakularne kwitnienie. Ogólnie rzecz biorąc, warto wybrać te róże do parku w regionie moskiewskim.
• Adelaide Hoodless. Odmiana o bardzo elastycznych pędach, które potrzebują wsparcia. Kwiaty są bardzo piękne, nasycone, jaskrawoczerwone, frotte, zebrane w duże kwiatostany. Liście są ciemnozielone, gęste. Krzew różni się tym, że rośnie bardzo szybko. Zimotrwalosc tej odmiany jest po prostu doskonała. Nie potrzebuje schronienia na zimę.

Jest to najbardziej bezpretensjonalny i wystarczająco pięknyKanadyjskie róże parkowe. Rodzaje dla regionu moskiewskiego, opisane powyżej, pasują bardzo dobrze. Oczywiście, podobnie jak w każdym parku, lepiej jest użyć ich do dekoracji wystarczająco dużych obszarów. Faktem jest, że krzewy tych roślin rosną bardzo szerokie i bujne.

Angielskie odmiany

Dla zimowych krzewów tego gatunku najprawdopodobniej nadal będzie się chować. Ale nawet to całkiem bezpretensjonalne róże parkowe. Odpowiednie odmiany w regionie moskiewskim francuskiej selekcji to:

• L.D. Braithwaite. Piękna odmiana o gęstym jaskrawoczerwonym kolorze o efektywnym kształcie i słabym przyjemnym aromacie. Bush L.D. Braithwaite jest bardzo kolczasty, może osiągnąć wysokość do 1,5 metra. Młode liście mają jasnozielony kolor, stare liście są ciemnozielone z szarawym odcieniem. Różowe pąki w połączeniu z nimi wyglądają bardzo efektownie.
• Przyjaciel Rybaka. Odmiana o barwie bardzo nietypowego odcienia – fioletowo-szkarłatna. Ten kolor jest bardzo harmonijnie połączony z ciemnymi listkami, błyszczący, lekko pomarszczony. Zapach marki jest silny i przyjemny. Pąki nie są zbierane w kwiatostanie. Lepiej nie pracować bez rękawiczek z tymi różami. Kolce rosną nie tylko na pędach, ale także na spodniej stronie liści. Krzew osiąga wysokość 1-1,2 m.

Jak widać, odmiana jest dość pięknai ozdobić odpowiedni ogród nie jest zły – angielskie róże w parku. Odmiany dla regionu moskiewskiego tej odmiany są dość różnorodne i liczne. Ale te opisane powyżej nadają się najlepiej do środkowej strefy Rosji.

Francuskie odmiany

Następnie zobaczmy, jakie francuskie róże ogrodowe są popularne wśród ogrodników. W tym przypadku najlepsze odmiany dla regionu moskiewskiego to:

• Minette. Całkiem piękne róże. Pąki mają elegancki kształt kielicha. Ale po otwarciu wewnątrz kwiatu widoczne są żółte pręciki. Odmiana ma bardzo silny aromat. Kwiaty są bladoróżowe, spalone na biało. Kolce na pędach są nieliczne, ale są krótkie i mogą być pozostawione pod skórą w postaci odłamków podczas przycinania. Popularność tej odmiany wśród ogrodników spoza Moskwy wynikała w dużej mierze z tego, że nie potrzebuje schronienia na zimę. Doświadczeni ogrodnicy doradzają umieszczanie sadzonek przy ścianie lub ogrodzeniu. Krzew Minette jest bardzo rozległy i daje wiele gałęzi. Tak więc, te róże parkowe są bardzo odpowiednie dla regionu moskiewskiego (zdjęcie odmiany można zobaczyć poniżej).
• Louise Odier. Odmiana o niezbyt dużych kwiatach, gruba, frotte, różowa i o silnym aromacie. Jego charakterystyczną cechą jest elastyczność pędów. Być może, gdy rozwijasz się w niektórych gałęziach, będziesz musiał udzielić wsparcia. Wysokość buszu może sięgać 1,5 metra. Na zimę wymaga schronienia.

Ci, którzy mają wystarczająco dużo czasu na opiekę nad ogrodem, warto sadzić francuskie róże parkowe. Rodzaje dla regionu moskiewskiego, opisane powyżej, pasują bardzo dobrze.

Wniosek

Oczywiście pomimo krewnegobezpretensjonalność, wszelkie róże w parku wymagają co najmniej minimalnej opieki. Na wiosnę należy je odciąć, a latem – podlać. A potem zadowolą Cię obfitym kwitnieniem i wysokimi walorami dekoracyjnymi. Wybierz to samo do dekoracji ogrodu lub dziedziniec może być bezpretensjonalny kanadyjski i bardziej delikatny francuski lub angielski odmiany.

Rzodkiewka – właściwości, uprawa, odmiany

Rzodkiewka (Raphanus Sativus) to popularne warzywo korzeniowe o ostrym smaku. Uprawa rzodkiewki w ogrodzie jest bardzo łatwa, a przy tym możliwa od wiosny aż do jesieni. Przy bardzo niskiej kaloryczności, rzodkiewka dostarcza duże ilości witaminy C oraz potasu, co sprawia, że warto ją włączyć do swojej diety. Poznaj bliżej właściwości odżywcze i zdrowotne rzodkiewki oraz dowiedz się więcej o uprawie tego warzywa. Polecamy najlepsze odmiany rzodkiewki do uprawy w ogródku!

Rzodkiewka uprawiana w ogrodzie
Fot. pixabay.com

Rzodkiewka – właściwości odżywcze i zdrowotne

Chrupiąca rzodkiewka jest najczęściej spożywana na surowo, jako dodatek do kanapek i sałatek, którym nadaje nieco gorzkawy, ostrzejszy smak. W kuchni rzodkiewka świetnie sprawdza się też jako dodatek do jogurtu i twarogu. Najlepiej warzywo to smakuje świeże, tuż po zbiorze. Dlatego dobrze jest mieć je pod ręką, uprawiając rzodkiewkę we własnym ogródku czy choćby w skrzyneczkach na balkonie. Warto to warzywo włączyć do diety nie tylko ze względu walory smakowe ale też właściwości odżywcze rzodkiewki.

Korzenie rzodkiewki cechują się niską kalorycznością (zaledwie ok. 16 kcal na 100g) przy dosyć wysokiej zawartości witaminy C (14,8 mg na 100g) oraz bardzo wysokiej zawartości potasu (233 mg na 100g), dzięki której rzodkiewka jest bardzo polecana osobom z nadciśnieniem.

Właściwości odżywcze rzodkiewki czynią to warzywo także dobrym źródłem kwasu foliowego, witamin B1, B2 i B6 oraz innych minerałów, takich jak magnez, miedź, wapń i żelazo. Zawartość cennych składników odżywczych sprawiła, że w medycynie naturalnej wykorzystuje się właściwości zdrowotne rzodkiewki. Choć warto wiedzieć, że medyczne zastosowanie ma głównie czarna rzodkiew, będąca kultywarem rzodkiewki.

I tak rzodkiewka bywa wykorzystywana jako środek pobudzający łaknienie i trawienie, wspomagający pracę wątroby, a także o działaniu żółciotwórczym i żółciopędnym. Warto też wykorzystać właściwości grzybo- i bakteriobójcze rzodkiewki. Dzięki zawartości związków siarki w korzeniach rzodkiewki, o spożywaniu tego warzywa powinny pamiętać też osoby mające problemy z wypadaniem włosów i łamliwością paznokci.

Warto wiedzieć!
Jadalne są nie tylko korzenie rzodkiewki ale też jej liście. Są one ostro-gorzkie w smaku i nadają się do spożycia na surowo, jako dodatek do sałatek. Najlepiej spożywać liście młode, świeżo zielone, bez plamek.

Uprawa rzodkiewki w ogrodzie

Rzodkiewkę można wysiewać do gruntu od wczesnej wiosny do końca okresu wegetacji. Warto jednak pamiętać, iż zbyt wysokie temperatury latem sprzyjają nadmiernemu wzrostowi liści i kwiatostanów, kosztem rozwoju korzenia. Dlatego najdorodniejsze rzodkiewki udaje się wyhodować wiosną i jesienią.

Krótki okres wegetacji (zaledwie ok. 4 tygodni od siewu do zbioru) pozwala uprawiać rzodkiewkę zarówno jako przedplon, jak i jako warzywo poplonowe. Pamiętajmy jednak, że rzodkiewka należy do rodziny warzyw kapustowatych i nie powinna być uprawiana przed lub po innych warzywach kapustnych, takich jak kapusta, brokuł czy rzeżucha.

Rzodkiewka, ze względu na szybkie wschody, może być wysiewana współrzędnie z warzywami, które długo kiełkują, takimi jak: marchew, pasternak, pietruszka. Dzięki temu szybko zorientujemy się, w których miejscach biegną rzędy z warzywami, co ułatwi pielenie i usuwanie chwastów z międzyrzędzi. Dla rzodkiewki dobrym towarzystwem na warzywnej grządce będą także: groszek zielony i inne odmiany grochu, ogórek, sałata. Unikajmy zaś uprawy rzodkiewki w towarzystwie innych warzyw kapustnych oraz pomidorów.

Rzodkiewkę najlepiej jeść świeżą
Fot. pixabay.com

Warto też wiedzieć, iż rzodkiewkę można uprawiać nie tylko na ogrodowej grządce ale też w doniczce lub skrzynce balkonowej. Taka uprawa uda się na otwartej przestrzeni, np. na balkonie, tarasie lub zewnętrznym parapecie okiennym, o ile zapewnimy bardzo dobre nasłonecznienie tego miejsca. Uprawa rzodkiewki nie uda się natomiast w mieszkaniu ze względu na zbyt wysokie temperatury i niedostateczne nasłonecznienie.

Rzodkiewka wymaga stanowisk słonecznych, gleb lekkich, zasobnych, przepuszczalnych, o niskiej zawartości azotu. Z tego ostatniego względu nie wysiewa się jej szybciej jak w 3 roku po nawożeniu obornikiem. Bezpośrednio przed rozpoczęciem uprawy możemy natomiast wzbogacić ziemię kompostem, zaś w czasie wzrostu można nawozić rzodkiewkę stosując mocno rozcieńczony biohumus. Choć rzodkiewka zazwyczaj i tak rośnie dobrze bez dodatkowego nawożenia (osobiście sam dodatkowo nie nawożę w czasie wzrostu rzodkiewki).

Zalecane pH gleby dla rzodkiewki wynosi 6,0 – 7,0. Jeżeli pH gleby jest niższe (ziemia zbyt kwaśna) ewentualne wapnowanie gleby pod grządki z rzodkiewką należy wykonać jesienią w roku poprzedzającym uprawę.

Rzodkiewka uprawiana w ogrodzie
Fot. pixabay.com

Zalecana rozstawa dla uprawy rzodkiewki wynosi od 10 do 20 cm między rzędami i od 2 do 4 cm w rzędach. Pod nasiona wykonuje się dołki za pomocą patyczka i umieszcza je na głębokości 1-2 cm, a następne przysypuje ziemią. Rzodkiewkę można siać gęściej i dokonać potem przerywki. Jednak równie dobrze można od razu umieszczać nasiona w zalecanych odległościach, gdyż zazwyczaj bardzo dobrze kiełkują i nie ma potrzeby gęstszego wysiewu.

Rzodkiewkę należy podlewać regularnie ale niezbyt obficie, pilnując aby ziemia była stale lekko wilgotna. Nieregularne podlewanie może spowodować pękanie korzeni, zaś zbyt obfite – przerost liści kosztem rozwoju korzeni. Z tego względu, szczególnie jeśli bywamy na działce np. tylko raz w tygodniu, w uprawie rzodkiewki bardzo pomocne jest stosowanie TerraCottem. Odżywkę miesza się z ziemią przed wysiewem. Zawiera ona w swoim składzie hydrożel, który wchłania nadmiar wody po podlewaniu, a następnie oddaje tę wodę, gdy ziemia wysycha. Znacząco ułatwia to utrzymanie gleby stale lekko wilgotnej i pozytywnie wpływa na wzrost rzodkiewek.

Zbiory rzodkiewki będą możliwe po okresie od 3 – 6 tygodni od siewu (w zależności od odmiany i panujących warunków pogodowych). Rzodkiewki pozostawione w gruncie zbyt długo mogą parcieć, dlatego lepiej je zbierać od razu, gdy tylko dojrzeją.

Polecane odmiany rzodkiewki

Rzodkiewka występuje w wielu ciekawych odmianach. Mogą być to odmiany o korzeniach w kształcie kulistym lub podłużnym, jak również różniące się intensywnością smaku lub kolorem. Poza najpopularniejszymi rzodkiewkami w odcieniach czerwieni, występują też odmiany rzodkiewki o korzeniu białym, żółtym lub czarnym.

Rzodkiewka Carmen – ta odmiana rzodkiewki nadaje się do całorocznej uprawy gruntowej. Jest bardzo plenna. Wymaga stanowisk bardzo dobrze nasłonecznionych. Długość okresu wegetacji wynosi około 35 dni. Korzenie przybierają barwę karminowoczerwoną. Miąższ matowobiały, niekiedy z różowym przebarwieniem. Smak łagodny. Zaletą tej odmiany jest odporność na pękanie i parcenie.

Rzodkiewka Fiesta – odmiana wczesna. Nadaje się do uprawy pod osłonami (wysiew od lutego) i w polu (od marca do maja lub od sierpnia do września). Zgrubienia korzeniowe są okrągłe, karminowo-czerwone. Miąższ delikatny o zwartej konsystencji.

Odmiany rzodkiewki o korzeniu czerwonym i białym
Fot. pixabay.com

Rzodkiewka Krakowianka – okres wegetacji wynosi od 33 do 37 dni. Korzenie przybierają barwę czerwoną z białymi końcami. Odmiana odporna na parcenie i wcześniejsze wybijanie w pędy kwiatostanowe, dzięki czemu nadaje się do uprawy latem.

Rzodkiewka Mila – odmiana rzodkiewki o silnym wzroście. Zbiory są możliwe już po 3 tygodniach od siewu. Korzenie przybierają kształt cylindryczny, barwę biało-czerwoną i osiągają do 5,5 cm długości. Smak łagodny. Odmiana odporna na parcenie.

Rzodkiewka Opolanka – odmiana wczesna, bardzo plenna. Nadaje się do uprawy w gruncie i pod osłonami, zarówno wiosną jak i jesienią. Nie znosi zacienienia. Zgrubienia długo-cylindryczne, barwy szkarłatnej. Miąższ szklistobiały.

Rzodkiewka Poloneza – odmiana wczesna o kulistych czerwono-białych zgrubieniach, do uprawy pod osłonami i w gruncie. Wykazuje dużą tolerancję na zimno. Miąższ biało-kremowy, soczysty, lekko ostry w smaku, z wysoką odpornością na parcenie. Odmiana bardzo polecana do uprawy amatorskiej w ogródku!

Rzodkiewka Rowa – nadaje sie do uprawy w szklarniach, tunelach (wysiew od lutego) i w gruncie. Wymaga dobrego nasłonecznienia. Okres wegetacji od 28 do 32 dni. Korzenie średniej wielkości, kształtu kulistego, barwy czerwonej. Miąższ biały, delikatny o łagodnym smaku.

Rzodkiewka Silesia – odmiana do uprawy pod osłonami na zbiór późnojesienny (wysiew sierpień do wrzesień) i wiosenny (wysiew od lutego), oraz do uprawy w gruncie (wysiew od marca do maja). Nie znosi zacienienia. Okres wegetacji wynosi około 20 dni. Korzenie wydłużone, walcowate, tępo zakończone, o długości do 4,5 cm. Przybierają barwę karminową. Miąższ delikatny w smaku i soczysty. Odmiana odporna na parcenie.

Rzodkiewka Sopel Lodu – odmiana późna o okreswie wegetacji 40 do 60 dni. Korzenie wydłużone, barwy białej. Osiągają długość do 12 cm. Miąższ biały, szklisty, ostry w smaku (fot. z prawej).

Rzodkiewka Warta – odmiana do uprawy pod osłonami na zbiór późnojesienny do wiosennego, oraz do wiosennej uprawy w gruncie. Zgrubienia korzeniowe kształtu cylindrycznego, barwy szkarłatno-czerwonej z białym końcem. Miąższ biały, soczysty, delikatny w smaku. Odporna na parcenie.

Rzodkiewka Vitessa – ta odmiana rzodkiewki tworzy okrągłe, jędrne i duże zgrubienia. Skórka delikatna czerwona, miąższ szklisto-biały i łagodny w smaku. Odmiana polecana osobom, dla których smak większości rzodkiewek jest zbyt ostry 🙂

Rzodkiewka Zlata – to atrakcyjna odmiana rzodkiewki o kulistym kształcie i rzadko spotykanej żółtej barwie skórki. Miąższ biały, mięsisty, dość ostry w smaku, nie parciejący. Odmiana polecana do uprawy w gruncie wczesną wiosną i jesienią, tolerancyjna na niesprzyjające warunki atmosferyczne.

Po dobrej jakości nasiona rzodkiewki odmian niezawodnych w uprawie zapraszamy do sklepu naszego poradnika.

Opracowano na podstawie: Wielka Encyklopedia Ogrodnictwa, Muza, Warszawa 1994, s. 356 – 357 oraz B. Frąszczak, Warzywa na nowalijki, Dzialkowiec, nr 2/2004, s. 50, a także materiałów informacyjnych producentów nasion.

Rzodkiewka

Rzodkiewka, znana od tysięcy lat, jest odmianą botaniczną rzodkwi zwyczajnej. To popularne i lubiane powszechnie warzywo dotarło do Europy dopiero w XVI wieku. Dzięki bardzo krótkiemu okresowi wegetacji rzodkiewka zwykle sezon na warzywnej rabacie. W uprawie istnieje wiele kultywarów o różnej formie i kolorze korzenia.

• Podstawowe dane
• Rozmiary i wygląd
• Sadzenie
• Pielęgnacja rośliny
• Zdjęcia rzodkiewki
• Podobne rośliny

Nazwa rośliny
Rzodkiewka (łac. Raphanus sativus var. sativus)
Systematyka
kapustowate > rzodkiew > rzodkiew zwyczajna-rzodkiewka
Trudność uprawy:
Pochodzenie:
Japonia
Chiny

Rozmiary i wygląd rzodkiewki

Rzodkiewka – charakterystyka
Charakter wzrostu:
roślina jednoroczna
Rodzaj ulistnienia:
Termin kwitnienia:
maj
czerwiec
Przydatność do spożycia:
Czy przyciąga zwierzęta:
Przeznaczenie rzodkiewki
Miejsce uprawy:
Możliwe wykorzystanie:
nasadzenie grupowe
w pojemnikach
rabaty
Terminy zbiorów
Typ pożytku:
liście
korzeń
Termin zbiorów:
kwiecień
maj
czerwiec
lipiec
sierpień
wrzesień
Jak wygląda rzodkiewka?
Walory rośliny:
Pokrój rośliny:
kępiasty
luźny
wzniesiony

Jak sadzić rzodkiewkę?

Przyrosty roczne i docelowe wymiary
Roczne przyrosty:
15 cm – 60 cm
Maksymalna wysokość:
15 cm – 60 cm
Maksymalna szerokość:
10 cm – 20 cm
Po ilu latach osiąga docelowe rozmiary:
Kwiaty i liście
Kolor kwiatów:
różowy
biały
bladoliliowy
Wielkość i forma kwiatów:
kwiatostan
Czy pachnąca:
Kształt liścia:
eliptyczne
Kolor liścia:
ciemnnozielone
Stanowisko dla rzodkiewki
Rodzaj stanowiska:
Strefa mrozoodporności:
Wilgotność podłoża:
umiarkowane
Rodzaj gleby:
przepuszczalna
próchniczna
żyzna
lekko wilgotna
Odczyn pH gleby:
Sposób rozmnażania:
Rozstaw przy sadzeniu:
2 cm – 3 cm
Termin sadzenia:
marzec
kwiecień
maj
czerwiec
lipiec
sierpień
wrzesień
Dodatkowe informacje:

Czas od siewu do zbioru trwa zaledwie 3 do 6 tygodni. Wielokrotny siew rzodkiewki w ciągu sezonu umożliwia stałe zbiory przez wiele miesięcy.

Rzodkiewka – pielęgnacja

Choroby i szkodniki typowe dla rośliny
Poziom odporności:
mączniak rzekomy
parch zwykły
kiła kapusty
czernienie korzeni
Typ nawozu:
kompost, nawóz organiczny
Częstotliwość:
1 raz w roku
Terminy nawożenia:
Dodatkowe informacje:

Jeśli gleba przed siewem rzodkiewki była zasilona nawozem organicznym, uprawa nie wymaga dodatkowego nawożenia.

Podlewanie
Okres podlewania:
kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik
Częstotliwość:
Zapotrzebowanie na wodę:
umiarkowane – podlewa się wtedy, gdy sucha warstwa podłoża w doniczce ma około 15 mm
Dodatkowe informacje:
Rzodkiewka lubi podłoże lekko wilgotne, ale bez nadmiaru wody.

Zobacz inne rośliny podobne do rzodkiewki

Rzodkiew – wszystkie odmiany
Rzodkiew oleista
Rzodkiew biała
Rzodkiew czarna
Burak pastewny
Jak oceniasz opis rzodkiewkę
Opis rośliny pozytywnie ocenia 0,0% osób
Dodatkowe informacje

Ognik szkarłatny (pyracontha coccinea) to wspaniały krzew ozdobny, który posiada piękne, kolorowe owoce. Jego walory dekoracyjne pojawiają się przede wszystkim w okresie jesiennym. Dzięki dużej odporności na mróz bez problemu przetrwa każdą zimę. Poniżej przedstawiamy zasady pielęgnacji i uprawy tego krzewu oraz podpowiemy, jakie odmiany wybrać do ogrodu, aby cieszyć się nietuzinkowymi kolorami owoców.

Jeśli interesują cię także inne krzewy ozdobne do ogrodu, więcej inspiracji zebraliśmy dla ciebie w tym miejscu.

Uprawa, pielęgnacja i rozmnażanie ognika szkarłatnego

Krzew ognik (pyracantha coccinea) – uprawa

Ognik szkarłatny (pyracantha coccinea) to krzew ozdobny, który może dorastać do około 3 metrów wysokości. To krzew liściasty, który posiada nieregularny i rozłożysty pokrój. Jego półzimozielone liście mają owalny kształt i bardzo długo utrzymują się na krzewie. Opadają dopiero po silnych mrozach. Ognik szkarłatny szeroko rośnie w Azji, na Kaukazie, a także w południowej i wschodniej Europie.

Ognik szkarłatny obsypuje się białymi kwiatami w okresie maja i czerwca, które są niezwykle miododajne. Po kwitnieniu pojawiają się na nim owoce, które w zależności od odmiany, przybierają różnorodne kolory jaskrawoczerwone lub żółte. Skupione są one w dużych baldachogronach, które w okresie zimy chętnie spożywają ptaki.

Krzew ognikświetnie sprawdza się zarówno w małych jak i dużych ogrodach. Może być sadzony w ogrodach jako krzew ozdobny pojedynczy lub sadzony w grupach. Nadaje się na skarpy i do ogródków skalnych. Ze względu na to, że roślina ta jest bardzo podatna na cięcie,można z niej tworzyć żywopłoty formowane, jak również nieformowane.

Uprawa ognika szkarłatnego powinna się odbywać się na stanowiskach słonecznych lub półcienistych. Krzewognikjest rośliną bardzo uniwersalną, jeśli chodzi o podłoże. Bardzo dobrze znosi glebę przeciętną. Nie przepada jednak za suchymi stanowiskami i nadmiernie wilgotnymi. Preferuje gleby żyzne, próchnicze i przepuszczalne ze sporą zawartością wapnia o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym.

Krzew ognik nie lubi przesadzania. Z tego względu zanim zacznie się jego uprawa trzeba zdecydować się na stałe miejsce dla tej rośliny. Jeśli chcemy, aby krzew ognik był wykorzystywany jako żywopłot, w czasie uprawy musimy zapewnić mu odpowiednią odległość między krzewami – około 50 centymetrów. Przeczytaj także nasz artykuł: Najlepsze krzewy ozdobne do twojego ogrodu.

Pielęgnacja ognika szkarłatnego

Jak pielęgnować ognik szkarłatny (pyracantha coccinea) w ogrodzie? Pielęgnacja młodych sadzonek powinna dotyczyć przede wszystkim okrywania w okresie zimowym przed chłodnym wiatrem. Zabieg ten pozwoli ochronić młode liście i pędy przed przemarzaniem. Starsze okazy doskonale sobie radzą z mrozem. Jeśli nawet przemarzną, szybko wypuszczają kolejne pędy.Pielęgnacja po zimie powinna dotyczyć przede wszystkim suchych i starych pędów, które należy przycinać tuż przy ziemi.

Ognik szkarłatnylubi cięcie. Sprzyja ono kwitnieniu i owocowaniu w okresie jesiennym.Ten zabieg pielęgnacyjny warto wykonać przed kwitnięciem rośliny, co przełoży się na intensywność owocowania.

Przed zimą warto ten krzew ozdobnydobrze podlać, co przedłuży żywotność liściom. Odpowiedni zapas wody sprawi, że później opadną. Krzew ognik lubi też nawożenie preparatami wieloskładnikowymi. Dlatego warto o tym pamiętać zawłaszcza wiosną, kiedy dokarmiamy inne rośliny.

Ognik szkarłatny niestety narażony jest na ataki chorób grzybowych. Jeśli lata są dosyć mokre należy profilaktycznie opryskiwać go środkami grzybobójczymi. Warto też roślinę regularnie odchwaszczać i wykonywać ściółkowanie.

Ze względu na pokrój krzewu i obfite owoce należy pamiętać o podporach. Dobrze sprawdzą się tutaj ogrodzenia lub mury. A może zainteresuje cię także rododendron w ogrodzie?

Krzew ognik – rozmnażanie

Ognik szkarłatnymoże być rozmnażany przez sadzonki zielne. Do rozmnażania powinno się wybierać tegoroczne pędy z gałęzi, które zdrowo rosną. Przełoży się to na zdrowe okazy w przyszłości. Sadzonka powinna mieć około 10-15 centymetrów wysokości i co najmniej dwa węzły liściowe.

Sadzonki sadzimy w podłożu przepuszczalnym, które powinno składać się z piasku i torfu. Należy pamiętać, aby młode sadzonki były regularnie podlewane, ponieważ nie posiadają one systemu korzeniowego. Młode sadzonki warto też chronić od światła. Kiedy krzew ognik wypuści korzenie, można użyć nawozu dolistnego w celu wzmocnienia rośliny. Wiosną następnego roku te krzewy ozdobnemożna już wsadzać bezpośrednio do gruntu.

Jesienią natomiast rozmnażanie można rozpocząć z sadzonek półzdrewniałych. Jest to bardzo popularna metoda. Na sadzonce półzdrewniałej pozostawiamy jedną parę liści. Zanim wypuszczą korzenie powinny być umieszczone pod folią. Po wypuszczeniu korzeni można je przenieść do inspektu lub chłodnego pomieszczenia. Na wiosnę sadzonki przesadzamy do gruntu.

Istnieje równieżmożliwość rozmnażania ognika szkarłatnego przez wysiew nasion. Niestety rośliny pochodzące z siewu są słabsze niż pozyskane za pomocą wyżej wymienionych metod. Sprawdź także, jakie krzewy na żywopłot warto wybrać.

Żywopłot z ognika – kiedy i jak wykonać cięcie?

Ognik szkarłatny to roślina wyjątkowo podatna na cięcie. Z tego względu świetnie nadaje się na żywopłoty. Żywopłot z ognika powinien być cięty dwukrotnie w ciągu roku, jeśli chcemy nadać mu pożądana formę. Zabieg ten przeprowadzamy po kwitnieniu, czyli w okolicach czerwca, natomiast drugi raz cięcie wykonujemy z końcem sierpnia.

Żywopłot z ognika nieformowanego najczęściej przycinamy w marcu usuwając stare i suche pędy. Jeśli chcemy, aby ognik szkarłatnyi jego pędy, rozpinały się na ścianie, cięcie wykonujemy w okresie marca. Kiedy już wystarczająco obrośnie podporę, można wykonać cięcie w takich samych okresach jak żywopłot z ognika formowany. Wykonując cięcie musimy zwrócić uwagę, aby nie uszkodzić i nie usuwać owocostanów.

W okresie zimowym może zdarzyć się, że te krzewy ozdobne przemarzną. Całkowicie przemarznięte pędy należy usunąć do żywej tkanki. Jeśli roślina straciła wszystkie liście warto jest obciąć wszystkie pędy. Pamiętajmy jednak, że ognik szkarłatnydosyć wolno się regeneruje.

Krzew ognik – jego choroby i odmiany

Choroby ognika szkarłatnego

Ognik szkarłatny niestety jest podatny na chorobygrzybowe i szkodniki. Często pojawia się na nim parch. Jest to choroba grzybowa, która atakuje całą roślinę nad ziemią. Krzew ognik narażony jest na działanie tego grzyba przez cały okres wegetacyjny. Jednak wzmożone działanie obserwuje się w okresach zwiększonej wilgotności. Choroba ta objawia się w postaci plam na liściach. Natomiast na pędach i gałązkach pojawiają się zgrubienia i uszkodzenia. Owocenatomiast ciemnieją, schną i opadają. Najlepszą metodą zwalczania tej chorobyjest usuwanie zainfekowanych pędów, które powinny być spalone. Można też stosować opryski, które powtarzamy nawet 3 razy.

Inną chorobą, która może atakować krzew ognik jest zaraza ogniowa. Przejawia się ona w postaci zmian na korze, zwijających się liści, zamieraniu pędów. Ognik w tym wypadku powinien być wykarczowany. Profilaktycznie można stosować oprysk w postaci preparatów miedziowych.

Popularnym szkodnikiem atakującym ognik szkarłatny jest mszyca. W gorące lata mogą bardzo intensywnie pojawiać się na liściach i pędach. Aby pozbyć się mszycy należy zastosować opryski chemiczne. Więcej inspiracji na krzewy liściaste zebraliśmy dla ciebie w tym miejscu.

Krzew ognik – odmiany

Ognik szkarłatny (pyracontha coccinea) jest wyjątkowym krzewem ozdobnym. Na świecie znanych jest sześć gatunków tego krzewu. W Polsce uprawadotyczy tylko jednego gatunku, ale posiada ona kilka odmian. W zależności od odmiany ogniki różnią się nieco pokrojem, wysokością i kolorem owoców. Różnice te przejawiają się również w odporności na szkodniki i choroby a także na mróz.

Bardzo znana jest odmiana „Orange Glow”, która osiąga maksymalnie 4 metry wysokości. Dosyć szybko przyrasta każdego roku. Jej owoce przybierają barwę od jaskrawo pomarańczowej do czerwonej. Odmiana ta jest wyjątkowo odporna na parcha, dzięki czemu uważana jest za jedną z najlepszych odmian. Może być sadzona pojedynczo lub w grupach. Jednak nie jest zbyt odporna na mróz.

Inna odmiana tego niezwykłego krzewu to „Konayi”. Jest to krzew, który osiąga niewielką wysokość do około 1,5 metra. Jest to krzew karłowy, który rodzi pomarańczowo-czerwone owoce. Jest to odmiana dość odporna na choroby i jedna z najbardziej odpornych na mróz. Posiada długie ciernie, co sprawia, że jest idealną rośliną na żywopłot.

Kolejna, ciekawa odmiana ognika szkarłatnego to odmiana „Teton”. Dorasta ona do około 2 metrów. Bardzo wolno rośnie, ale obficie kwitnie. Jego owoce przybierają kolor żółty i pomarańczowy.

Wyjątkową ozdobą każdego ognika są jego owoce i liście. Przy lekkiej zimie będzie dekorował ogród nawet przez cały rok szczególnie jesienią, kiedy inne krzewy i kwiaty przestają kwitnąć. Sadzenie odmian o różnych barwach owoców ożywią swoim kolorem nie tylko ogrody, ale również ściany budynków, nadając im nietuzinkowego charakteru.