Republika Komi
Republika Komi leży po zachodniej stronie gór Ural , na północnym zachodzie Niziny Wschodnioeuropejskiej , w północno-wschodniej europejskiej części Rosji. Graniczy z Krajem Permskim obwodami: archangielskim , kirowskim , swierdłowskim oraz z okręgami autonomicznymi: Nienieckim , Chanty-Mansyjskim oraz z Jamalsko-Nienieckim Okręgiem Autonomicznym .
Национальная одежда
Одежда коми-пермяков была в значительной степени однотипна с одеждой русского населения Северного Прикамья. Но в конце XIX — начале XX в. костюм русских подвергся существенной трансформации, а костюм коми-пермяков во многом остался неизменным. Поэтому вполне правильно считать, что коми-пермяки были хранителями традиционных национальных форм одежды как собственно своей, так и русской.
Участие в этногенезе коми-пермяков разных локальных этнических групп (в рамках родановской культуры IX-XV вв.), особенности этнической истории и контакты с другими народами способствовали развитию своеобразия одежды не только на территории компактного проживания народа, но и в пределах территории проживания отдельных групп коми-пермяков. Особенно наглядно своеобразие одежды наблюдается у северных и южных коми-пермяков. Дадим характеристику тех видов одежды, которые позволяют увидеть ее характерные черты и в целом особенности этнокультурного развития коми-пермяков.
Материал
Холст — сьӧлӧмӧс дӧра 1940-е гг.
Одежду шили в основном из тканей собственного производства. Льняную однотонную ткань называли холстом, а узорную клетчатую — пестрядью. Среди северных коми-пермяков наиболее употребительной была яркая расцветка, чем у южных. Сохранившиеся образцы пестряди позволяют предположить, что размеры и цвета клеток были свои у разных групп коми-пермяков. Но этот важный вопрос еще не исследован в литературе.
Ткань с продольно-полосатым рисунком называлась кёжью, кёжевой, а крашеный холст — крашениной. Окрашивали холст настоем трав, коры и железа, позднее — анилиновыми красителями. Холст с набивным узором, полученный при помощи специальных резных досок, называли набойкой, набивным. Узор выполнялся масляной краской по одноцветному холсту. В ряде сел и деревень действовали кустарные заведения, которые назывались синильными, а мастера синильщиками, так как окрашивание холста производилось синей краской.
Бранью называли материал, геометрические узоры которого получали на ткацком станке с применением специальных дощечек — бральнщ, образующих дополнительный зев для выполнения узора. Но браное ткачество имело ограниченное распространение, особенно у северных коми-пермяков.
Шерстяная крашеная ткань домашнего производства называлась сукном, пониточиной, а некрашеная — сермягой. Конопляную ткань, которая была грубее льняной, простой народ использовал для рабочих запонов.
Готовые ткани коми-пермяки стали приобретать поздно. Дорогие ткани были доступны только состоятельным людям, особенно тем, кто был связан с ярмарочной торговлей и отхожими промыслами. Приобретали в основном хлопчатобумажные материи — сатин, ситец, кумач; шелковые — атлас, китайку, камку, тафту; а также некоторые виды сукна.
Нательная одежда
У мужчин и женщин большую роль играли рубахи. Делали их обычно дома, начиная от прядения и кончая вышивкой. Рубахи коми-пермяков и русских достигли полного сходства в покрое, но украшения их сохранялись согласно собственным вкусам.
У коми-пермяков распространилась мужская рубаха-косоворотка туникообразного покроя с разрезом на правой стороне и невысоким стоячим воротником. Дополняли мужскую нательную одежду штаны. Их кроили из прямых полотнищ, в шагу вшивали клинья, пояс делали на вздержке — гаснике, завязывавшемся вокруг талии. Носили рубаху навыпуск, поверх штанов, и подпоясывали узким поясом.
Женская рубаха была длинной, иногда длина доходила до ступней. Ранние рубахи по покрою были туникообразными, т. е. из одного полотнища, перегнутого пополам. Расширялась рубаха при помощи клинообразных вставок у подола и ромбических ластовиц под мышками. Такой вариант применялся и для получения больших мужских рубах.
Рубаха женская — йӧрнӧс
Рукава женских рубах делались узкими. Ворот вырезался круглым, а разрез на груди — прямым.
В XIX в. покрой женских рубах поменялся. Основной акцент при этом делался на плечевую часть. Шили их с прямыми и косыми плечевыми вставками — попиками, на кокетке. Украшали вышивкой, аппликацией из другой ткани у ворота, на плечах, концах рукавов. Женская рубаха состояла из двух частей разного материала: верх — из красивой пестряди, тонкого холста или фабричных тканей, а низ — из грубого холста. Рукава делались широкими, с манжетами. Характерно, что в украшениях рубах коми-пермяки проявили большое своеобразие, что в целом отличает коми-пермяцкий костюм от русского.
Туникообразные рубахи перешли в разряд обрядовых рубах. Их хранили и использовали дольше всего в похоронах. Как реликт они сохранялись еще в начале XX в. Обрядовое значение свидетельствует об их большой древности.
На нижнюю часть ног надевали вязаные шерстяные носки и чулки. На голень и стопу поверх штанов накручивали онучи — длинные полосы материи. На руках носили рукавицы и перчатки. Делали их вязаными, суконными, кожаными. Богатые рукавицы украшали шитьем.
Верхняя одежда
Повседневной одеждой женщин были сарафаны. Первоначально их называли дубасами, так как использовался холст, окрашенный способом дубления — погружения в раствор красителя, полученного из древесной коры.
Допускалось большое разнообразие сарафанов. Многим видам сарафанов была присуща определенная территория и социальная среда бытования.
Глухой сарафан генетически восходит к туникообразной одежде. Он отличался широкими проймами, а не узкими лямками. На раннем этапе его носили повсюду, а на позднем — преимущественно в старообрядческой среде. Глухой сарафан непременно являлся частью погребального комплекта.
Косоклинный сарафан шился из трех полотнищ. Различались они формой и расположением полотнищ и вставных клиньев, отделкой выреза ворота, размерами лямок и способом их закрепления на обшивке, а также формой и расположением по талии складок-пластиков и борков.
На позднем этапе распространился сарафан прямой по покрою. Он состоял из полотнищ, собранных на обшивке. Поэтому его еще называли круглым. Праздничные сарафаны шили из красивых материй и обязательно из набойки. На них пришивали ленты, кружева, драгоценные пуговицы. Некоторые женщины надевали поверх сарафана душегрейку — короткую распашную кофту, собранную сзади в борки.
В дальнейшем на смену сарафана приходит парочка — юбка и кофта. В 1920-е гг. она стала основным видом женского костюма. Наибольшее распространение получила юбка из пестряди. По подолу праздничных юбок пришивали оборки и ленты. Некоторые женщины в зимнее время носили полосатые шерстяные юбт-сукманки. Для нарядного костюма юбки шили длинными и расширенными книзу.
Женский костюм дополнялся ношением передника (запона,, фартука). При этом применялись два вида передника — только до талии и с нагрудником. Праздничные передники украшались вышивкой и кружевами, пришитыми к подолу.
Мужской и женской верхней одеждой были шабур, пониток, зипун. Надевали их поверх рубахи и сарафана. В них ходили дома и на улице. Шабур первоначально шили из белого холста, затем из темного, обязательно в талию и длиной до колен. У мужчин левая пола заходила на правую, а у женщин наоборот — правая на левую. Застегивался на петли. Отличительными чертами покроя являются боковые клинья, перехват в талии со сборами, ворот без воротника. Пониток и зипун шили из сукна, в талию, с застежками-петлями. Зипун имел более прямой и свободный покрой, чем пониток. Его надевали в дорогу поверх шабура, а иногда и понитка. Пониток утепляли: пришивали холщовый подклад, воротник, а иногда покрывали холстом или покупной материей. В этом случае пониток называли гуней. Но иногда гуней называли утепленный шабур.
Верхней одеждой были шубы и полушубки. Они изготовлялись из тщательно обработанных овчин. В зависимости от назначения и моды их шили с покрытием или без покрытия материей — нагольными, длиннее и короче, свободными или в талию, с узким или широким отложным воротником. У большей части простонародья на покрытие шуб использовался серый и крашеный холст, а у богатых — роскошные материи.
Производственная одежда
Охотничья одежда коми-пермяков
Важным отличием одежды коми-пермяков было четкое выявление в ней одежды, предназначенной для ведения охоты, рыболовства, лесных и домашних работ.
Одежду охотников и рыбаков составляли запоны и лузаны. Лузаны изготовляли из специально сотканного сукна, чаще поперечно-полосатого. Полотнище перегибали пополам, в середине вырезали отверстие для надевания лузана. Одна часть полотнища прикрывала спину, другая — грудь. Под полотнищами за счет пришитого холста образовывались мешки-карманы для хранения добычи и необходимых охотнику и рыбаку принадлежностей. На спине была металлическая петля для подвешивания топора.
Запоны были глухого и свободного покроя. Для них использовали широкое холщовое полотнище, перегнутое на плечах. К основной части по прямым линиям пришивались боковые вставки, рукава и ластовицы под мышками. Надевали запон через голову и подпоясывали поясом.
Верхней зимней дорожной одеждой были тулупы из овчин и суконные бешмети. Тулупы шили длинными, с высоким воротником, материалом покрывали редко, а бешмети — широкими и с башлыком-капюшоном.
Пояса
Опояска — йи вонь начало 20 века
Нательная и верхняя одежда обязательно подпоясывалась. Простейшими были пояса плетеные и витые. Костюм коми-пермяков становился самобытным и красочным от узорчатых поясов -кушаков, покромок, тельников. В основе узоров — геометрический рисунок, образованный прямыми линиями, треугольниками, квадратами, ромбами, которые имеют коми-пермяцкие и русские названия: сынан — гребешок, перна — крест, радз — цедилка, катша кок — сорочья нога, тупдсь — оладушка, дзуган — путанка, баран сюр — бараний рог и др. Пояса являлись воплощением духовной жизни народа, запечатленной в смыслах декоративных узоров, в обычае дарить пояса во время свадьбы.
Каждый вид пояса имел специальное назначение. Кушаки надевались поверх шабуров, понитков, шуб; покромки — сарафанов; тельники — рубах. Молодежь старалась выглядеть стройнее и подпоясывалась по талии, а некоторые пожилые люди — ниже талии, чтобы выделить живот для солидности. У мужчин на кушаках висели небольшие кожаные сумки, в которых хранилось огниво, или кожаные ножны для ножей. Эти сумки обычно ничем не украшались.
Украшение поясов было характерно для коми-пермяков с глубокой древности. При раскопках могильников были обнаружены разнообразные металлические украшения и пряжки кожаных поясов. Этот излюбленный элемент украшения костюма имел распространение среди значительной части населения. С XIV в. металлические украшения в погребениях очень редки. Позднее они совсем не употребляются.
Головные уборы
Прослеживаются четыре типа женских головных уборов: повой, кокошник, шамшура, таток.
Повой (в письменных сведениях он обозначается еще словом убрус — полотенце) был полотенчатым. Он обвивался вокруг головы, закрывая волосы, и концами спускался на грудь и спину. В музейном собрании известны редкие образцы головных полотенец с узорами, полученными браным ткачеством. Видимо, украшенные повои (полотенца) были атрибутом богатых женщин.
Кокошник. Конец 19 века
Кокошники и шамшуры хорошо известны по многочисленным образцам, представленным в музеях. Они были символами замужества. Под них женщины укладывали волосы и сверху прикрывали платком, чтобы их не было видно. Форма кокошника — полусферическая. Он имел твердый околыш-очелье и задок из куска яркой материи, стягивающейся шнурком. Наиболее традиционно околыш украшался жемчугом, перламутром, кручеными серебряными и золотыми нитями, бисером и красивыми пуговицами.
Шамшуры (их еще называли самшуры, шашмуры) имели плоские жесткие основы квадратной или трапециевидной формы, приходящиеся на верхнюю часть головы. Их богато украшали вышивкой. Нижнюю часть шамшуры, которая прикрывала голову со всех сторон, шили из ярких материй.
Кокошники и шамшуры уже в начале XX в. были выходящими из употребления. Взамен их получили широкое распространение моршни — шапочки из тонкой материи, стягивающиеся шнурком. Поверх их женщины все чаще носили платки, шали. На свадьбе свекрови предписывалось кокошники и шамшуры дарить снохе.
Шамшур. Конец 19 века
Прослеживается у коми-пермяков региональная особенность бытования кокошников и шам-шур. Кокошники носили только северные (косинско-камские) коми-пермячки, а шашмуры — южные (иньвенские).
На примере кокошников прослеживается связь коми-пермяков и русских Северного Прикамья. Как известно, кокошники такого же вида, как у коми-пермяков, носили русские. Существует предположение, что коми-пермяки заимствовали их у русских. Но если это так, то процесс заимствования не был механическим. Коми-пермяцкие кокошники приобрели отличительные черты: более пологий лицевой околыш, наличие острых углов, почти отсутствие сплошного золотого шитья, при ношении нахождение лицевой стороны не в вертикальном положении, как у русских, а в наклонном.
Наиболее распространенными видами мужских головных уборов были валяные колпаки и шляпы, меховые шапки. Фасоны этих головных уборов отличались однообразием. Носили шапки — ной с четырехугольным верхом, сшитые из белого сукна домашней выработки. Позже получили распространение картуз, а затем — фуражка.
Украшения
Серьги — пелькытш. 15 век
Костюм коми-пермяков дополнялся небольшим числом украшений.
Женщины носили серебряные серьги — пелькытш. Название их коми-пермяцкого происхождения: пель — ухо, кытш — кольцо, круг. Эти украшения заимствовали у коми-пермяков русские. Они неоднократно упоминаются в актах XVII в. русских крестьян Чердынского уезда.
Использовали коми-пермяцкие женщины серьги под названием лапи. Они представляли собой изогнутый стержень с нанизанным стеклом, к которому снизу прикреплялись мелкие привески в виде птичьих лапок. Они были такой формы, которая известна по археологическим материалам IX-XIV вв.
Также прослеживается древний обычай носить серьги с рясками. Рясами назывались пряди жемчужных зерен. Помимо этого, костюм украшали привески, пришитые к головному убору.
На шею надевали металлические, каменные и стеклянные бусы, цепочки, на кисти рук — браслеты, на пальцы — перстни и кольца.
Украшения мужского костюма ограничивались пряжками, пуговицами, цепочками.
Как уже отмечали, одежда украшалась вышивкой, пришивными лентами и кружевами, обшивкой галунами.
Обувь
Лапти — нинкӧммэз. 1972 г.
Наиболее распространенными видами обуви были лапти — нинкöм и коты. Лапти носили женщины и мужчины, а коты — преимущественно женщины. Оба вида обуви древние. Костяные кочедыки (сьöктан) — инструменты для плетения лаптей — находят на поселениях коми-пермяков IX-XII вв. Плетение лаптей и шитье кожаных котов было исключительно мужской работой, как прядение и ткачество было занятием женщин. У коми-пермяков были распространены лапти с косым носком, в этом случае различались лапти правые и левые. По-видимому, это отличие восходит к древним коми-пермяцким племенам.
Коты шили из двух кусков кожи. Верх закрывал всю стопу до щиколотки. Пришивная подошва была мягкой. Коты и лапти прикреплялись к голени длинными тесемками, вставленными в опушни -матерчатую обшивку краев. Тесемки лаптей, чаще лыковые, назывались оборами (воннез). Их перекрещивали по нескольку раз на голени поверх онучей.
Сапоги берестяные — кэланнэз
Распространенной обувью были кожаные бахилы и сапоги. Сапоги отличались коротким голенищем и подошвой на деревянных, позднее железных шпильках. Бахилы имели высокое голенище и мягкую подошву. Их шили без различий между правой и левой ногой. Но впоследствии их разнашивали на определенной ноге.
Охотники изготавливали уледи. Они имели невысокое кожаное голенище с разрезом. Когда их надевали на чулок, одно голенище накладывали на другое и сверху обматывали ремнями. Уледи — это архаичная обувь.
В зависимости от достатка с конца XIX в. обувь стали покупать на рынке. В письменных источниках у коми-пермяков отмечена городская обувь — башмаки, ботинки, туфли, черевички, сапоги.
Republika Komi
Republika Komi , Republika Komi i Republika Komi (w języku rosyjskim : Республика Коми , Respublika Komi , lub po prostu Коми, Komi ) jest republiką , z zastrzeżeniem z Federacji Rosyjskiej . Komi , rodzime ludzi, stanowią około 25% populacji. Republika graniczy od zachodu z obwodem archangielskim , od północy z autonomicznym okręgiem Nienieckim , od wschodu z autonomicznymi okręgami Jamalsko-Nieniecki i Chantys-Mansis, a od południa z Kirowem i obwód swierdłowski i kraj permski .
streszczenie
- 1 Geografia
- 1.1 Klimat
- 1.2 cieków wodnych
- 1.3 Flora
- 1.4 Dzika przyroda
- 1.5 Obszary chronione
- 1.6 Zasoby naturalne
- 3.1 Demografia
- 3.2 Dane społeczno-ekonomiczne ewolucji demograficznej
- 3.3 Skład etniczny
- 4.1 Powietrze
- 4.2 Rzeka
- 5.1 Podział administracyjny
- 5.2 Główne miasta
- 7.1 Link zewnętrzny
Geografia
Republika Komi zajmuje powierzchnię 416 774 km 2 . Rozciąga się między 59°12′ a 68°25′ szerokości geograficznej północnej i między 45°25′ a 66°10′ długości geograficznej wschodniej. Jej terytorium przecina więc koło podbiegunowe . Maksymalna odległość północ-południe wynosi 785 km, a wschód-zachód 695 km . Las zajmuje około 70% terytorium republiki, a bagna około 15%. Około 32 800 km 2 jego terytorium zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO i dlatego podlega wzmocnionej ochronie. Są to dziewicze lasy Komi położone w północnych górach Uralu . Stanowią największy obszar leśny w Europie, który pozostał na wolności.
Pogoda
Klimat na całym terytorium należy do DFC typu w klasyfikacji Koppen : umiarkowany, bez zimnej porze suchej, krótkie i chłodne lata. Średnie temperatury wahają się od -20 ° C na północy do -15 ° C na południu w styczniu i między 11 ° C na północy a 15 ° C na południu w lipcu. Roczne opady wynoszą około 600 mm .
Rzeka
Wszystkie rzeki mają prosty reżim niwalny. Należą do basenów hydrologicznych trzech odrębnych rzek: Peczory , Mezen i Septentrional Dvina . Te trzy rzeki wpadają do Oceanu Arktycznego ( Morze Białe i Morze Barentsa ).
Flora
Las Komi na Uralu.
Republika pokryta jest tajgą (72,7%), torfowiskami (9,8%), tundrą (9,5%), wodą (1,5%), ziemią uprawną (1,1%) i innymi (5,7%). W lasach Komi występuje 8 gatunków drzew iglastych (m.in. sosna zwyczajna , świerk pospolity , modrzew syberyjski , sosna alpejska , jodła syberyjska ) oraz co najmniej 20 gatunków drzew liściastych (m.in. osika , jarzębina , różne rodzaje brzozy i wierzby ). .
Dzikiej przyrody
Republika Komi ma 4400 gatunków zwierząt, w tym ponad 3000 gatunków owadów i 362 gatunki kręgowców. Wśród kręgowców: 5 to płazy, 47 to ryby; 247 to ptaki, a 58 to ssaki.
Wśród zwierząt lasów borealnych republiki znajdują się zając , wiewiórka , lis , niedźwiedź , wilk , jeleń , ryś , rosomak , wiewiórka syberyjska , gronostaj i kuna leśna . Najczęściej spotykanymi ptakami są głuszec , głuszec , cietrzew oraz kilka gatunków kaczek i gęsi . W gile , którzy mieszkają tam mają płakać nad „trąbienie”, a czasami są w Europie Zachodniej w okresie zimowym, gdzie są one uznawane przez ich piosenki. Na terenach jeziornych występują wydry , norki , nornice , piżmaki , bobry i jenoty . Powszechne są różne gatunki gryzoni. Na wschodzie republiki spotykamy gatunki typowe dla tajgi syberyjskiej, takie jak sobola , norka syberyjska i dziadek do orzechów cętkowany . Podobnie niektóre zwierzęta typowe dla europejskich lasów iglastych, takie jak zając europejski , nornica wiejska , tchórz , przepiórka kukurydziana i kuropatwa szara pojawiają się w zachodnich regionach Republiki Komi.
Obszary chronione
- Rezerwat przyrody Peczora i Ilycz (7213 km2).
- Park Narodowy Yougid Va , drugi co do wielkości w Rosji (18 917 km²).
Zasoby naturalne
Republika Komi zawiera złoża węgla, ropy naftowej, gazu ziemnego, złota i diamentów.
Historia
Ludność i społeczeństwo
Demografia
Ewolucja demograficzna
2002 2010 2013 2016 – 1,018,674 951.069 880 639 856,831 – Dane społeczno-ekonomiczne ewolucji demograficznej
Współczynnik dzietności
Rok Płodność Płodność miejska Płodność na wsi 1990 1,87 1,75 2,39 1991 1,78 1,63 2,42 1992 1,63 1,46 2,32 1993 1,43 1,29 2,02 1994 1,39 1,25 2,02 1995 1,32 1,21 1,78 1996 1.30 1,22 1,65 1997 1,24 1,16 1,61 1998 1.31 1,22 1,70 1999 1,18 1.10 1,58 2000 1,22 1.15 1,52 2001 1,27 1,20 1,61 2002 1,37 1.30 1.71 2003 1,41 1.34 1.71 2004 1,41 1,35 1,67 2005 1,36 1,29 1.68 2006 1,37 1,24 1,88 2007 1,48 1,35 1,99 2008 1,54 1,35 2,32 2009 1,60 1,41 2,44 2010 1,63 1,45 2,49 2011 1,70 1,46 3.15 2012 1,88 1,56 4.16 2013 1,96 1,63 4,60 2014 2.01 1,67 4,74 2015 2.00 1,72 4.24 2016 1,97 1,69 4.23 2017 1,78 1,52 4.02 Ewolucja demograficzna w 2011 roku przedstawia się następująco:
Raïon Wskaźnik
urodzeńWskaźnik
śmiertelności
wzrost stawkaBiali jako%
popuKomi i Nenetses
jako% popuRepublika Komi 13,0 12,4 0,06% 96,05% 3,95% Syktywkar 12,5 10.2 0,23% 97,61% 2,39% Workuta 11,8 9,7 0,21% 92,33% 7,67% Wouktyl 11.2 12,6 -0,14% 95,27% 4,73% Inta 11.1 12,6 -0,15% 95,40% 4,60% Peczora 13,0 13,6 -0,06% 96,89% 3,11% Sosnogorsk 12,6 14,4 -0,18% 97,02% 2,98% Usinsk 14,7 9,0 0,57% 86,04% 13,96% Uchta 11,0 10,7 0,03% 96,20% 3,80% Rejon Idżmy 19,1 18,8 0,03% 99,62% 0,38% Dystrykt Knjajpogost 11,6 15,9 -0,43% 95,50% 4,50% powiat kojgorodecki 16,2 18,3 -0,21% 97,89% 2,11% Okręg Kortkeros 16,9 18,6 -0,17% 98,86% 1,14% Raïon z Priluzj 15,6 18,4 -0,28% 98,98% 1,02% Okręg Syktywdin 17,3 13,3 0,40% 98,11% 1,89% Rejon Sysola 16,4 17,6 -0,12% 98,37% 1,63% Rejon Troicko-Pieczorsk 14,0 17,9 -0,39% 97,80% 2,20% Okręg Oudora 15,6 13.1 0,25% 95,33% 4,67% Raïon z Oust-Vym 12,0 15,8 -0,38% 96,48% 3,52% Powiat Ust-Kulom 19,2 18,9 0,03% 98,96% 1,04% Okręg Ust-Tsilma 16,1 15,4 0,07% 99,62% 0,38% Skład etniczny
grupa
etniczna1926 1939 1959 1970 1979 1989 2002 2010 b Populacja % Populacja % Populacja % Populacja % Populacja % Populacja % Populacja % Populacja % Komis 191 245 92,2 231 301 72,5 245 074 30,4 276 178 28,6 280 798 25,3 291,542 23,3 256 464 25,2 202 348 22,5 Rosjanie 13 731 6,6 70 226 22,0 389,995 48,4 512 203 53,1 629 523 56,7 721 780 57,7 607.021 59,6 555 963 61,7 Ukraińcy 34 0.0 6010 1,9 80 132 9,9 82 955 8,6 94 154 8,5 104 170 8,3 62 115 6,1 36 082 4.0 Tatarzy 32 0.0 709 0,2 8 459 1,0 11,906 1.2 17 836 1,6 25 980 2,1 15 680 1,5 10 779 1.2 Białorusini 11 0.0 3 323 1,0 22 339 2,8 24,706 2,6 24 763 2.2 26,730 2,1 15.212 1,5 8 859 1,0 Niemcy 15 0.0 2617 0,8 19,805 2,5 14 647 1,5 13 339 1.2 12 866 1,0 9246 0,9 5441 0,6 Czuwaski 3 0.0 246 0,1 3 493 0,4 6 567 0,7 8 545 0,8 11 253 0,9 7529 0,7 5077 0,6 Azerowie 0 0.0 112 0.0 1374 0,2 950 0,1 2158 0,2 4 728 0,4 6066 0,6 4 858 0,5 Nieniecki 2.080 1,0 508 0,16 374 0,05 369 0,04 366 0,03 376 0,03 708 0,07 503 0,06 fiński 9 0,004 76 0,02 434 0,05 397 0,04 357 0,03 302 0,02 207 0,02 112 0,01 Inny 154 0,1 3868 1.2 34 720 4,3 33 924 3,5 38 522 3,5 51 120 4.1 38,426 3,8 71,167 7,9 Całkowity 207 314 100 318 996 100 806.199 100 964.802 100 1 110 361 100 1 250 847 100 1,018,674 100 901 189 100 a Dla danego terytorium. b W spisie z 2010 r. 46 886 osób nie wskazało swojej grupy etnicznej. Osoby te są klasyfikowane w grupie innych . Proporcje etniczne nie uwzględniają jednak tych osób, które z założenia podążają za ogólnym rozkładem .
Transport
Sieć transportowa Republiki Komi obejmuje 7 lotnisk, 300 km linii kolejowych, 4100 km dróg wodnych i 11600 km dróg, z czego 5900 km jest utwardzonych.
Powietrze
Rzeka
Wielkie rzeki republiki, Peczora i Vytchegda , zapewniają dużą część transportu rzecznego; jej najważniejsze porty to Peczora i Syktywkar . W 2009 roku rzeką przewieziono 58 000 pasażerów i 891 000 ton towarów. Rzeki są zamarznięte przez większą część roku.
Administracja
Podział administracyjny
Powiat miejski
lub powiat wiejski ruralPopulacja
2010Komis
%Rosjanie
%Centrum
administracyjneOkręg Inta 35,181 11,4 72,6 Inta (32 080 godz.) Rejon Idżmy 18 771 88,9 9,7 Ijma ( 3753 godz.), Wieś Dystrykt Knjajpogost 23 432 15,3 70,4 Iemva (14 570 godz.) powiat kojgorodecki 8431 35,5 56,1 Kojgorodok (2940 godz.), Wieś Okręg Kortkeros 19 658 68,4 26,8 Kortkeros (4624 godz.), Wieś Zatoka Peczory 57,364 13.2 74,7 Peczora (43 105 godz.) Raïon z Priluzj 20 737 55,2 40,9 Objaczewo ( 5699 godz.), Wieś Rejon sosnogorski 46 775 8,9 80,8 Sosnogorsk (27757 h). Okręg Syktywdin 22.660 45,9 47,6 Vylgort (10 289 godz.), Wieś Okręg Syktywkaru 250 874 25,9 66,0 Syktywkar (235 006 godz.) Rejon Sysola 13 956 64,8 29,7 Vizinga (6810 godz.), Wieś Rejon Troicko-Pieczorsk 13.925 26,2 63,9 Troïtsko-Petchorsk ( 7276 godz.), Wieś Okręg Oudora 20 400 40,3 46,7 Koslan (2288 godz.), Wieś Okręg Uchta 121,701 7,9 81,1 Uchta (99 591 godz.) Powiat Usinsk 47 229 14,8 59,6 Usinsk (40 827 godz.) Powiat Ust-Kulom 26,858 76,9 18,9 Oust-Koulom ( 5141 godz.), Wieś Okręg Ust-Tsilma 13 036 5.1 93,0 Oust-Tsilma (4 877 godz.), Wieś Raïon z Oust-Vym 29 474 25,6 62,8 Aikino ( 3367 godz.), Wieś Rejon Workuta 95 854 1,7 77,7 Workuta (70 548 godz.) Raïon de Vouktyl 14 873 10,8 72,3 Wouktyl (12 356 godz.) Główne miasta
Miasto Rosyjskie imię Mieszkańcy
( odc. 2002 )Syktywkar Сыктывкар 230 011 Uchta та 103 340 Workuta Orkuta 84 917 Peczora Lezorasz 48 700 Usinsk синск 45 358 Inta нта 41 217 Sosnogorsk Сосногорск 29 587 Vorgachor оргашор 19 100 Iemwa Емва 16 739 Wouktyl уктыл 14 472 Niżne Ody ижний Одес 11 745 Mikoun икунь 11 680 Bibliografia
- (ru) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z rosyjskiego artykułu Wikipedii zatytułowanego „ Республика Коми ” ( patrz lista autorów ) .
- ↑ Sébastien Cagnoli, Podnosząc kurtynę nad krajem Komi: teatr ugrofiński w północnej Rosji w dialogu ze światem , Paryż, Adéfo & L’Harmattan, 28 sierpnia 2018 , 518 s. ( ISBN978-2-343-15572-2 ) , s. 438-444
- ↑ (w) ” Republika Komi Skończyła 85 lat! » , Parma-Inform Sp. przy wsparciu Administracji Naczelnika Republiki Komi i Rządu Republiki Komi oraz Instytucji Publicznej Republiki Komi „Centrum IT” na wniosek Ministerstwa Kultury i Polityki Narodowej Republiki Komi, 2006 (dostęp 13 sierpnia 2015 )
- ↑ (w) „ Republika Komi, Informacje ogólne ” , Kommiersant (dostęp 13 sierpnia 2015 r. )
- ↑ (fi) „ Puulajit, Komin tasavalta, gospodarka leśna w Rosji ” , University of Applied Sciences in North Karelia(dostęp: 13 sierpnia 2015 )
- ↑ (fi) ” Puulajit – Siperianlehtikuusi ” , Fiński Instytut Badawczy Leśnictwa , metla.fi (dostęp 13 sierpnia 2015 r. )
- ↑ (fi) „ Siperianpihta ” , Fiński Instytut Badawczy Leśnictwa , metla.fi (dostęp 13 sierpnia 2015 )
- ↑ a i b (w) „ Zasoby naturalne Republiki Komi ” , Republika Komi (dostęp 13 sierpnia 2015 r. )
- ↑ (fr) http://www.ornithomedia.com/pratique/identification/invasion-bouvreuils-trompetants-trompeteurs-00421.html (dostęp: 04.01.2018)
- ↑ a i b (w) „ Ogólne informacje o Republice Komi ” , Biblioteka Narodowa Republiki Komi (dostęp 13 sierpnia 2015 )
- ↑ (fi) „ Esimerkkejä luonnonpuistoista ” na Venäjän metsienhoito , Uniwersytet Nauk Stosowanych w Północnej Karelii(dostęp 13 sierpnia 2015 r. )
- ↑http://www.gks.ru/dbscripts/munst/munst87/DBInet.cgi
- ↑ (ru) demoscope.ru, „ Vsesojuznaja perepis naselenija 1926 goda. Natsionalnyi sostav naselenija PO regionam RSSR ” , Демоскоп Weekly, demoscope.ru (dostęp 13 sierpnia 2015 )
- ↑ (ru) demoscope.ru, „ Vsesojuznaja perepis naselenija 1939 goda. Natsionalnyi sostav naselenija PO regionam Rossii ” , Демоскоп Weekly, demoscope.ru (dostęp 13 sierpnia 2015 )
- ↑ (ru) demoscope.ru, „ Vsesojuznaja perepis naselenija 1959 goda. Natsionalnyi sostav naselenija PO regionam Rossii ” , Демоскоп Weekly, demoscope.ru (dostęp 13 sierpnia 2015 )
- ↑ (ru) demoscope.ru, „ Vsesojuznaja perepis naselenija 1970 goda. Natsionalnyi sostav naselenija PO regionam Rossii ” , Демоскоп Weekly, demoscope.ru (dostęp 13 sierpnia 2015 )
- ↑ (ru) demoscope.ru, „ Vsesojuznaja perepis naselenija 1979 goda. Natsionalnyi sostav naselenija po regionam Rossii ” , емоскоп Weekly, demoscope.ru (dostęp 13 sierpnia 2015 )
- ↑ (ru) demoscope.ru, „ Vsesojuznaja perepis naselenija 1989 goda. Natsionalnyi sostav naselenija PO regionam Rossii ” , Демоскоп Weekly, demoscope.ru (dostęp 13 sierpnia 2015 )
- ↑ (ru) „ Naselenije natsionalnosti i po po vladeniju russkim jazykom subjektam Rossijskoi Federatsii ”(dostęp 13 kwietnia 2015 r. )
- ↑ a i b (ru) Służba Statystyczna Federacji Rosyjskiej, www.gks.ru, „ Natsionalnnyi sostav naselenija po subjektam Rossijskoi federatsii / Vserossijskaja perepis naselenija 2010. ” , Moskwa, ИЦ „Статистикиа Россиа 2012 (dostęp 13 sierpnia 2015 )
- ↑ (ru) Służba Statystyczna Federacji Rosyjskiej, www.gks.ru, „ Vserossijskaja perepis naselenija 2010. Tom 4. Natsionalnyi sostav i vladenije jazykami, graždanstvo. Nazvanije publikatsionnoi tablitsy = 4. Naselenije po natsionalnosti i vladeniju russkim jazikom po subjektam Rossijskoi federatsii ” , Moskwa, ИИЦ„ Статистика России ”, 2012
- ↑ (w) „ Katalog projektów i propozycji inwestycyjnych ” , Komi Republic, rkomi.ru (dostęp: 13 sierpnia 2015 ) , s. 43
- ↑ a i b (w) „ system transportowy Republiki Komi ” , Republika Komi, rkomi.ru (dostęp 13 sierpnia 2015 r. )
- ↑ i b (ru) statystyczne Service Federacji Rosyjskiej, www.gks.ru, „ Vserossijskaja perepis naselenija 2010. Tom 1. Tšislennost i razmeštšenije naselenija. ” , Moskwa, ИИЦ” Статистика России “, 2012 (dostęp 13 sierpnia 2015 )
- ↑ i b (RU) ” 06.4 Struktura tšislennosti nasenija po natsianalnosti po gorodam i raionam ” , Komistat, komi.gks.ru, 15 stycznia 2013 r. (dostęp 13 sierpnia 2015 )
- Ivan KOURATOV, Viktor SAVINE Antologia1 Poeci komi, Коми кывбуралысьяс Prezentacja: Sébastien Cagnoli i Yves Avril. Tłumaczenie komi: Yves Avril. 2019 – edycje paradygmatu
Republika Komi
Komi (Republika Komi, ros. Республика Коми, komi Коми Республика) – republika w składzie Federacji Rosyjskiej .
Spis treści
- 1 Geografia
- 2 Hydrologia
- 2.1 Rzeki
- 2.2 Jeziora
- 2.3 Bagna
- 5.1 Komi w czasach Związku Radzieckiego
- 5.2 Komi w niepodległej Rosji
- 5.2.1 Historia autonomii komiackiej
- 6.1 Komiacy
- 6.2 Statystyki demograficzne
- 6.3 Skład etniczny
- 6.4 Wyznania
- 9.1 Rejony
- 9.2 Okręgi miejskie
- 9.3 Surowce mineralne
Geografia
Republika Komi leży po zachodniej stronie gór Ural , na północnym zachodzie Niziny Wschodnioeuropejskiej , w północno-wschodniej europejskiej części Rosji. Graniczy z Krajem Permskim obwodami: archangielskim , kirowskim , swierdłowskim oraz z okręgami autonomicznymi: Nienieckim , Chanty-Mansyjskim oraz z Jamalsko-Nienieckim Okręgiem Autonomicznym .
Terytorium republiki zajmuje 415 900 km² (15. na terenie Rosji), zamieszkuje ją zaledwie 1 019 000 mieszkańców (54. na terenie Rosji), gęstość zaludnienia równa jest 2,44 osoby/km². Stolicą republiki jest Syktywkar , położony w południowo-zachodniej części republiki. Językami urzędowymi są język rosyjski i język komi . Strefa czasowa na terenie całej republiki: +3h względem czasu GMT
Lasy zajmują ponad 70% terytorium republiki, a bagna około 15%.
Ponad 32 800 km² północnej części Republiki Komi jest pokryte dziewiczymi lasami Komi . W tych lasach powstaje tlen, którym oddycha cała Europa . Znajduje się tu unikatowy rezerwat – Rezerwat Peczorsko-Iłycki. W 1985 roku rezerwat został wpisany na listę UNESCO .
Hydrologia
Rzeki
Większość obszaru Komi leży w dorzeczu dużych równinnych rzek: Wyczegdy , Łuzy, Miezieni i Waszki . Prócz rzek typu równinnego przez teren kraju płyną też rzeki górskie. Są nimi prawe dopływy Peczory , m.in. Unja, Iłycz, Podczerem, Szczugor i in.
Głównymi rzekami Komi są:
Od wieków rzeki Komi odgrywały znaczącą rolę przy zasiedlaniu i zagospodarowywaniu zarówno tego kraju, jak i regionów położonych dalej na wschód. Już w XII wieku przez obszar dzisiejszej republiki (określanej wówczas mianem) przebiegała tzw.wielka nowogrodzka droga do Jugry (tj. dzisiejszego Chanty-Mansyjskiego Okręgu Autonomicznego – Jugry ) (ros. великий новгородский чрезкаменный путь в Югру), której znaczna część wiodła właśnie ułatwiającymi komunikację licznymi rzekami Komi.
Jeziora
Na terenie Komi znajduje się ponad 78 tysięcy jezior , które łącznie zajmują obszar ok. 4,5 tys. km², jednak 98% tych zbiorników wodnych to jeziora niewielkie, o powierzchni nieprzekraczającej 0,5 km².
Jeziora te podzielić można ze względu na pochodzenie, jak też ze względu na położenie. Pod względem genezy wśród lokalnych zbiorników wyróżnić można polodowcowe , krasowe , torfowiskowe i reliktowe. Z uwagi na lokalizację i związaną z tym faunę i florę jeziora dzielą się na tundrowe , tajgowe ( leśne ), górskie oraz zalewowe
Największe rozmiary posiadają reliktowe jeziora leśne, które jedna są na ogół płytkie; największą głębokość (do 50 m) mają jeziora górskie, które z kolei są niewielkie pod względem obszaru – rzadko przekraczają 1 km².Największe jeziora
- Jezioro Sindorskie (ros. Синдорское озеро) – powierzchnia 35 km²
- Jezioro Jam (ros. Ям озеро) – powierzchnia 48,7 km²
- Wielkie Charbiejty (ros. Большое Харбейты) – powierzchnia 21 km², głębokość – do 17 m
Inne większe jeziora, ważne z gospodarczego, krajobrazowego lub ekologicznego punktu widzenia
- Jezioro Donty (Don) (powierzchnia – 4,6 km², długość – 20 km, średnia głębokość – 1,5 m)
- Jezioro Kadomskie (długość ok. 4 km, szerokość – 3,5 km)
- Jezioro Wad
- Jezioro Dodźskie
- Jezioro Wiejsakoty (powierzchnia – 6,3 km², długość – 3 km, szerokość – 0,6 km)
- Jezioro Wadybty
- Jezioro Smolne (Smolmoje)
- Jezioro Tielpos (górskie, głębokość 49,5 m, powierzchnia – 0,25 km²)
- Jezioro Długie (Dlinnoje) (górskie, głębokość 40-50 m)
- Jezioro Torgowoje (górskie, głębokość 40-50 m)
Bagna
Bagna zajmują ok. 7,7% powierzchni Komi, tj. 3,2 mln ha . Obszary te stanowią odrębne ekosystemy , silnie oddziałujące na tereny sąsiednie poprzez wpływ na poziom wód gruntowych , akumulację wilgoci i oczyszczanie wód z zanieczyszczeń, a także jako miejsca lęgowe licznych gatunków ptaków .
Największe bagna:
- Bagno usińskie ( Усинское болото ) – 139.190 ha
- Okiean (“Ocean”) (Океан) – 178.975 ha
- Dziorniur (Дзёрнюр) – 32.228 ha
- Tybjuniur (Тыбъюнюр) – 60.042 ha
- Martiuszewskie (Мартюшевское) – 9.285 ha
Górnictwo
Na terenie republiki wydobywa się: węgiel , ropę naftową , gaz ziemny , złoto i diamenty .
Klimat
Większość obszaru republiki leży w strefie klimatu umiarkowanego chłodnego, typu kontynentalnego , jedynie północne skrawki kraju pozostają w strefie klimatu subpolarnego .
Zima na tym obszarze jest dość długa i bardzo chłodna; średnia temperatura najchłodniejszego miesiąca – stycznia waha się od −17 °C na południu kraju do −20 °C w części północnej. Lato , jakkolwiek krótkie, jest dość ciepłe – średnia temperatura lipca to od +11 °C na północy do +15 °C na południu republiki.
W regionie występuje dość wysoki poziom opadów – średnio ok. 700 mm; opady te mają głównie postać deszczu , a ich największe nasilenie ma miejsce w sierpniu .
Historia
Od średniowiecza tereny dzisiejszej republiki wchodziły w skład Państwa Nowogrodzkiego ; pod koniec XV wieku stały się częścią Państwa Moskiewskiego . Obszary te były ważnym źródłem futer . Z racji surowego klimatu i braku dróg ziemie komi pozostawały bardzo słabo zaludnione.
W XVIII wieku tereny dzisiejszej republiki wchodziły w skład guberni archangielskiej, w której ramach stanowiły 3 ujezdy (jareński, solwyczegodzki i pustoziorski); w 1780 r . z części terenu ujezdu jareńskiego wydzielono ujezd ust-sysolski.
Niższą od ujezdu jednostką podziału administracyjnego była wołost (ros. волость ) – jednostka zbliżona do polskiej gminy .Na początku XX wieku niewielkie części dzisiejszego obszaru Komi wchodziły też w skład guberni wołogodzkiej i wiackiej.
Ta sekcja jest . Jeśli możesz, .
Komi w czasach Związku Radzieckiego
W latach 30. odkryto na terenie Komi duże zasoby węgla kamiennego (eksploatacja rozpoczęła się jednak dopiero w latach II wojny światowej , gdy Wehrmacht zajął dostarczające węgla na potrzeby radzieckiej gospodarki obszar zagłębia Donbasu ). W latach 30. też rozpoczęto w Komi budowę przemysłu , zbudowano koleje i drogi. Spowodowało to szybki napływ osadników (głównie Rosjan) i wzrost zaludnienia.
Od lat 30. do 50. XX wieku obszar republiki był ważnym punktem na mapie radzieckiego systemu obozów – GUŁag -ów. Część ówczesnych obozów funkcjonuje do dziś jako więzienia lub kolonie karne.
Komi w niepodległej Rosji
Po upadku ZSRR przemysł republiki – główne źródło dochodów mieszkańców znalazł się w kryzysie. Spowodowało to znaczną emigrację, w konsekwencji czego w latach 1990 — 2007 liczba mieszkańców kraju spadła o 22%.
Historia autonomii komiackiej
Autonomia Komiaków utworzona została 22 sierpnia 1922 r , kiedy to zorganizowano Komi-Zyriański Obwód Autonomiczny . Tworzenie autonomicznych jednostek terytorialnych dla mniejszości narodowych było częścią polityki tzw. korienizacji , tj. przyznawania autonomii mniejszościom narodowym zamieszkującym obszary dawnego Imperium, poprzednio dyskryminowanym i rusyfikowanym przez carat . Obwód istniał do 5 grudnia 1936 r . Wtedy to zmieniono status tej autonomicznej jednostki administracyjnej – podniesiono jej rangę i poszerzono zakres autonomii, tworząc Komijską Autonomiczną Socjalistyczną Republikę Radziecką .
Komijska ASRR została zlikwidowana w 1990 r. na fali zmian związanych z rozpadem ZSRR . Jej prawną kontynuacją jest obecna Republika Komi.Prezydenci Komi
- Jurij Spiridonow 1992-2002
- Władimir Aleksandrowicz Torłopow 2002-2010
- Wiaczesław Michajłowicz Gajzer od 2010
Ludność
Komiacy
Rdzenną ludnością kraju są ugrofińscy Komiacy (dawniej zwani też Zyrianami). Wywodzą się oni ze średniowiecznych plemion fińskich , zamieszkujących tereny między jeziorem Ładoga a Uralem . Już od XI wiekw . podlegali oni ruskim (potem rosyjskim) wpływom kulturowym, które nasiliły się jeszcze XIV i XV w. , gdy ziemie Komi zostały formalnie włączone do Rosji . Na przełomie średniowiecza i epoki nowożytnej Komiacy pod wpływem Rosjan przyjęli religię prawosławną , choć do dziś, zwłaszcza na północy i na odizolowanych obszarach wiejskich zachowali elementy dawnego kultu przyrody.
Statystyki demograficzne
Ludność ogółem: 975 000 (szacunkowo na koniec 2006 r .)
- Ludność wg miejsca zamieszkania:
- ludność miejska: 75,7%
- ludność wiejska: 24,3%
- średnia wieku dla ogółu populacji: 34,5 lat
- średnia wieku w miastach: 33,7 lat
- średnia wieku na wsiach: 36,8 lat
- średnia wielu mężczyzny: 32,3 lat
- średnia wieku kobiety: 36,8 lat
- ogółem: 381 626
- w miastach: 289 854
- na wsiach: 91 772
- urodzenia: 10 975 (współczynnik urodzeń 11,1)
- zgony: 15 074 (współczynnik zgonów 15,2)
- ubytek naturalny: 4 099 (- 4,1)
Skład etniczny
Zmiany składu etnicznego populacji Komi w latach 1926 – 2002 (wg danych spisowych )
1926 1939 1959 1970 1979 1989 2002 Komiacy 191 245
(92,2%)231 301
(72,5%)245 074
(30,4%)276 178
(28,6%)280 798
(25,3%)291 542
(23,3%)256 464
(25,2%)Rosjanie 13 731
(6,6%)70 226
(22,0%)389 995
(48,4%)512 203
(53,1%)629 523
(56,7%)721 780
(57,7%)607 021
(59,6%)Ukraińcy 34
(0,0%)6010
(1,9%)80 132
(9,9%)82 955
(8,6%)94 154
(8,5%)104 170
(8,3%)62 115
(6,1%)Białorusini 11
(0,0%)3323
(1,0%)22 339
(2,8%)24 706
(3,1%)24 763
(2,2%)26 730
(2,1%)15 212
(1,5%)Tatarzy 32
(0,0%)709
(0,2%)8459
(1,0%)11 906
(1,5%)17 836
(1,6%)25 980
(2,1%)15 680
(1,5%)Niemcy 15
(0,0%)2617
(0,8%)19 805
(2,5%)14 647
(1,8%)13 339
(1,2%)12 866
(1,0%)9246
(0,9%)inni 2246
(1,1%)4810
(1,5%)40 395
(5,0%)42 207
(4,4%)49 948
(4,5%)67 779
(5,4%)52 936
(5,2%)Wyznania
Zdecydowana większość populacji republiki wyznaje prawosławie . Prócz tego istnieje liczna grupa ateistów ; z mniejszości religijnych najliczniejsi są muzułmanie (ok. 2%)
Miasta i osiedla typu miejskiego
Nazwa Nazwa rosyjska Liczba mieszkańców Syktywkar Сыктывкар 228.928 Uchta Ухта 103.064 Workuta Воркута 82.000 Peczora Печора 47.726 Usinsk Усинск 45.238 Inta Инта 38.772 Sosnogorsk Сосногорск 29.203 Worgaszor Воргашор 19.873 Jemwa Емва 15.777 Siewiernyj Северный 14.228 Wuktył Вуктыл 14.031 Niżnyj Odes Нижний Одес 11.654 Mikuń Микунь 11.409 Żeszart Жешарт 9.832 Jariega Ярега 8.519 Troicko-Peczorsk Троицко-Печорск 8.499 Krasnozatonskij Краснозатонский 8.464 Wodnyj Водный 6.662 Ussogorsk Усогорск 5.432 Zapoliarnyj Заполярный 4.498 Wierchniaja Maksakowka Верхняя Максаковка 4.010 Wojwoż Войвож 3.673 Szudajag Шудаяг 3.620 Komsomolskij Комсомольский 3.426 Kożwa Кожва 3.421 Sindor Синдор 2.973 Błagojewo Благоево 2.607 Wierchniaja Inta Верхняя Инта 2.095 Siedkyrkieszcz Седкыркещ 2.011 Gospodarka
Gospodarka Komi opiera się głównie na wydobyciu surowców energetycznych ( ropa naftowa , gaz ziemny oraz węgiel ) oraz wykorzystaniu lasów ( przemysł drzewny i celulozowo-papierniczy).
Po rozpadzie ZSRR lokalna ekonomia pogrążona jest w kryzysie; spowodował on m.in. to, iż w ciągu ostatniego dwudziestolecia populacja kraju spadła o blisko ¼.
Podział administracyjny
Republika Komi dzieli się na 15 rejonów municypalnych ( ros . муниципальный район ); 5 największych miast stanowi wydzielone okręgi miejskie (ros. городскoй округ ).
Rejony
- Rejon iżemski (ros. Ижемский район )
- Rejon kniażpogostski (ros. Княжпогостский район )
- Rejon kojgorodzki (ros. Койгородский район )
- Rejon kortkierosski (ros. Корткеросский район )
- Rejon priłuski (ros. Прилузский район )
- Rejon syktywdiński (ros. Сыктывдинский район )
- Rejon sysolski (ros. Сысольский район )
- Rejon troicko-pieczorski (ros. Троицко-Печорский район )
- Rejon udorski (ros. Удорский район )
- Rejon ust-cilemski (ros. Усть-Цилемский район )
- Rejon ust-kułomski (ros. Усть-Куломский район )
- Rejon ust-wymski (ros. Усть-Вымский район )
- Rejon Peczora (ros. ru:Муниципальный район «Печора» )
- Rejon Sosnogorsk (ros. ru:Муниципальный район «Сосногорск» )
- Rejon Buktył (ros. ru:Муниципальный район «Вуктыл» )
Okręgi miejskie
- Syktywkar (ros. Городской округ «Сыктывкар» )
- Workuta (ros. Городской округ «Воркута» )
- Inta (ros. Городской округ «Инта» )
- Usinsk (ros. Городской округ «Усинск» )
- Uchta (ros. Городской округ «Ухта» )
Surowce mineralne
Na obszarze Komi znajdują się złoża kopalin opałowych, zwłaszcza węgla (213 mld ton , z czego – węgiel kamienny , ok. 78%, węgiel brunatny – 19%, antracyt – 3%), łupków opałowych, asfaltytu , torfu (złoża: 12 mld ton) oraz ropy naftowej (blisko 4 mld ton) i gazu ziemnego (ok. 3 trylionów m³).
Ponadto na terenie republiki istnieją pokłady pierwiastków i minerałów wykorzystywanych w przemyśle chemicznym , przede wszystkim fosforytów , siarki , soli kamiennej i wapiennych, barytu i fluorytu .
Prócz tego w Komi wydobywane są wapienie i dolomity , gips , piaskowiec i kwarcyt . W górach Uralu na wschodzie znajdują się złoża kwarcu , rubinów , granatów , ru:пренит i bursztynu . W różnych częściach kraju znajdują się także miejsca wydobycia agatów , ru:яшма , marmuru (różnych typów), nefrytu , jadeitu , itd.
Z rud metali odkryto m.in. tytan , rudy aluminium ( boksyty ) i metale szlachetne – zwłaszcza złoto (w Uralu Polarnym i na Timanie oraz w dorzeczu rzeki Korzym.
Tablice rejestracyjne
Tablice pojazdów zarejestrowanych w Republice Komi mają oznaczenie “11” w prawym górnym rogu nad flagą Rosji i literami RUS.
Linki zewnętrzne
- Oficjalna strona republiki Komi
- Państwowy uniwersytet w Syktywkarze
Inne hasła zawierające informacje o “Republika Komi”: