Atrakcje (rejon Saratowie): ich opis i zdjęcia

Siła czernienia (Rússula nígricans) kolor kapelusza zmienia się wraz z wiekiem: u młodych grzybów jest jasnoszary, następnie brązowy, u przejrzałych jest czarny.

Jakie grzyby rosną w regionie saratowa

Możesz być zaskoczony, ale sztuka zbierania grzybów to prawdziwa nauka. Ważne jest nie tylko wiedzieć, gdzie i kiedy je zebrać, ale także umieć odróżnić grzyby jadalne od niejadalnych i trujących, bo te ostatnie potrafią bardzo dobrze się zamaskować. Nieznajomość podstaw umiejętności grzybowych może przerodzić się w tragedię. Przeanalizujmy główne rodzaje grzybów, które rosną w regionie Saratowa, a także zasady ich wyszukiwania i miejsc grzybowych.

Grzyby jadalne

Grzyby są jadalne. Znanych jest kilka tysięcy ich gatunków, w regionie Saratowa rosną:

• biały;
• grzyby;
• prawdziwe grzyby mleczne;
• brzozy;
• borowik;
• pieczarki i parasole;
• borowik;
• Ładowanie;
• kurki;
• russula;
• grzyby miodowe;
• wydziwianie.

Białe grzyby

Biały grzyb (biały, borowik, po łacinie Bolétus edúlis) woli rosnąć blisko olej, sosny, dęby, brzozowy na pokrywie mchu lub porostów, glinie piaszczystej, glebie piaszczystej, gliniastej. Rośnie na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Australii. Jego głowa może mieć do 50 cm obwodu, a noga – 10 cm szerokości i 25 cm wysokości.

Kapelusz istnieją różne odmiany brązu – od najciemniejszego do najjaśniejszego. Ma kształt kopuły, ale z wiekiem grzyb zmienia kształt na bardziej płaski.. Skóra na czapce może być równa, lekko pomarszczona lub z pęknięciami, w warunkach wysokiej wilgotności jest śluzowata w dotyku, ale nie powinna pozostawać w tyle za miazgą.

Uczyć się o wszelkiego rodzaju metody zbierania borowików na zimę, jak zamrozić, jak przydatne są borowiki?.

Miazga gęsty, gęsty, mleczny, z wiekiem może stać się luźniejszy i żółtawy, złamany nie zmieni koloru. Pachnie słabo na surowo, ale podczas gotowania aromaty są przenoszone po całym domu..

Pod miazgą znajduje się warstwa rurkowa o grubości do 4 cm. W zależności od wieku grzyba kolor zmienia się z białego na bladożółty lub lekko oliwkowy.

Noga gruba, w kształcie beczki, w starych grzybach – cylinder. Jest nieco jaśniejsza od czapki, ma wzór siateczki.

Najbardziej produktywny czas dla borowik – koniec sierpnia, ale można go zbierać od połowy lata do końca września, a ciepłą jesienią – w październiku.

Czy wiedziałeś? Największy borowik o wadze 140 kg i średnicy 2 m zebrano w 1985 roku w Wisconsin (USA).

We Włoszech borowik je się na surowo, w naszym kraju ceniony jest po każdej formie gotowania, ponieważ rozprowadza bardzo apetyczny aromat i nie ciemnieje podczas gotowania.

Rodzaje obróbki kulinarnej borowików:

• suszenie – w tym przypadku aromat jest najbardziej widoczny;
• smażenie;
• wrzenie;
• gaszenie;
• zamrażanie;
• marynowanie.

Można go dodawać do dań głównych i przystawek, sosów, zup, nadzień do ciast, naleśników, pierogów. Korzyści z jego stosowania przejawiają się w pobudzeniu trawienia i dobrej przyswajalności białka..

Grzyby mleczne

Ta grupa łączy kilka rodzajów grzybów o podobnych cechach, ale tylko jeden (prawdziwy) jest uważany za jadalny, reszta jest warunkowo jadalna.

Prawdziwy grzyb mleczny (mokry, biały, prawy, surowy, Lactárius résimus) rośnie w pobliżu brzóz, sosen, lip w dużych gronach. Rośnie od połowy lata do wczesnej jesieni.

odkryć, jak zbierać i zbierać mleko osiki, czarna grudka, jak zbierać grzyby mleczne na zimę.

Kapelusz do 20 cm obwodu, u młodych grzybów jest płaska, następnie przyjmuje kształt lejka, brzegi zawinięte do wewnątrz, pokryte śliską białą skórką, możliwy jest jasnożółty odcień i czerwonawe plamy.

Miazga elastyczny, wydziela grzybowy zapach, wypływa z sokiem podobnym do mleka, ale o ostrym smaku, który zwietrza i brudzi się brudnożółtym.

Noga może mieć wysokość 7 cm i obwód do 5 cm, gładka, pusta pośrodku, kolor jak czapka.

W krajach europejskich grzyby mleczne są uważane za niejadalne, w naszym kraju wolą solić i marynować. Niektóre rodzaje są suszone, mielone i używane jako przyprawa na gorąco.

Kolorowe parasole

Parasol pstrokaty (macrolepiota, grzyb parasolowy, Macrolepiota procera) nosi nazwę parasola, z którym przypomina. Ten grzyb jest krewnym pieczarka, najpierw czapka wygląda jak kopuła, potem otwiera się i przybiera kształt dzwonu, w dojrzałych grzybach wygląda jak parasolka, na środku kopczyk.

Jest koloru szaro-brązowego, pokrytego wypukłymi łuskami o ciemniejszym odcieniu (przez to grzyb wygląda na rozczochranego), kopiec jest ciemny. Średnica czapki może wynosić do 30 cm.

Miazga białe, składają się z cienkich włókien, mają silny grzybowy aromat, dzięki czemu sprzedawane są po wysokich cenach w krajach Europy, Azji i Afryki. Zjada się tam tylko miazgę młodych grzybów, ponieważ w okresie dojrzewania staje się twardy. Poniżej miazga pokryta jest miękkimi białymi płytkami.

Noga cienki, do 50 cm wysokości, pokryty łuskami, pod czapką wyrasta „spódnica”.

Parasole zbierane są od połowy lata do połowy jesieni w słabo obsadzonych lasach. Spożywane głównie smażone.

Kurki

Kurki (Cantharéllus) Czy grzyby rosną w pobliżu drzew iglastych i liściastych, głównie na ziemi, czasem na mchu.

Obejmuje następujące typy:

• aksamitne kurki (rzadkie gatunki);
• fasetowany;
• pachnący;
• zwykłe (prawdziwe kurki, koguciki);
• zażółcenie;
• fałszywe (niejadalne);
• szary;
• rurowy;
• lejek w kształcie rogu (czarny).

Warto wiedzieć, jak odróżnić fałszywego lisa od prawdziwego, jak marynować kurki, jak zamrażać kurki, jak leczyć kurkami.

Kurki rosną na nogach, które wtapiają się w czapkę bez wyraźnego przejścia. Miąższ jest gęsty, koloru białego lub żółtego, łodyga i kapelusz są grube, same grzyby są niskie, często rozgałęzione. Dno czapki jest zagięte.

Najczęściej grzyby są w kolorze jasnożółtym, fałdy o jaśniejszym odcieniu, niektóre rodzaje szarości lub czerni.

Kurki rosną w połowie lata i mogą rosnąć do połowy jesieni. Prawie nigdy nie są robakami.

Zwykle je się je smażone, a także gotowane, suszone, konserwowane.

Olej

Butterlets (Suillus) zbliżają się drzewa iglaste od wczesnego lata do połowy jesieni i obejmuje około 50 gatunków. Kapelusz mają kształt kopuły lub są płaskie, skórka jest gładka, lepka, ciemna, łatwo usuwana z żółtego miąższu.

odkryć, jakie są przydatne i szkodliwe borowiki, jak odróżnić fałszywe borowiki, jak szybko obrać masło bez noża, jakie są sposoby zbierania masła na zimę, jak ugotować pysznie marynowane masło na zimę.

Po przecięciu miazga może stać się czerwonawa lub niebieskawa, a pod spodem jest rurkowata. Noga jest gładka lub lekko szorstka, niewysoka, pod głową może znajdować się pierścień.

Masło smażone, gotowane, solone, marynowane, dodawane do zup, sosów, dodatków, rzadziej suszone.

Jesienne grzyby

Jesienne grzyby (prawdziwe, Armillaria mellea) zbierane są od końca sierpnia do początku grudnia. Najlepszymi miejscami do ich znalezienia są mokre gaje liściaste, jary, pniaki.

Ich kapelusz dorasta do 10 cm obwodu, rzadziej do 17 cm, jest wypukły, stopniowo się otwiera. Im starszy grzyb, tym bardziej płaski będzie jego kapelusz..

Skórka na czapkach jest żółto-brązowa lub jasnobrązowa z lekką nutą zieleni, ciemniejsza w środku. Na krawędziach rosną kremowe łuski, które mogą nie występować w starych grzybach.

Miąższ początkowo mięsisty, lekki, potem cienki, sztywniejszy, ładnie pachnie, blaszkowato poniżej.

Noga jest cienka, do 10 cm wysokości, brązowa, w pobliżu czapki o jasnym odcieniu, bliżej ziemi – ciemna, z płytkami, w pobliżu czapki w kółku znajduje się film. W przejrzałych grzybach łodyga ma mocny smak, rozpada się na włókna.

Ważny! 100 g agaric miodowego zawiera dzienną dawkę miedzi i cynku.

Grzyby miodowe są marynowane, solone, smażone, gotowane. W krajach zachodnich nie są popularne, czasami są uważane za trujące.

Uczyć się o użyteczne właściwości agarics miodowych, jak zamrozić grzyby na zimę, jak marynować, jak solić, jak gotować kawior z grzybów miodowych.

Grzyby łąkowe

Grzyby łąkowe (łąki, nonnies łąkowe, grzyby goździkowe, marasmius łąkowy, Marasmius oreades) zbierane są od końca wiosny do połowy jesieni, głównie w trawie – na łąkach, w wąwozach, przy drogach, na działkach ogrodniczych. Rosną w rodzinach wielodzietnych.

Kapelusz Najpierw jest wypukły, potem staje się płaski, w bardzo starych grzybach brzegi są wygięte, pośrodku znajduje się ciemny kopiec. Jego obwód sięga 5 cm, rzadziej – 8 cm, brzegi czapki są półprzezroczyste, lekko ząbkowane. Skóra żółtawo-brązowy, może być lepki. Miazga subtelny, ma lekki goździkowy lub migdałowy aromat. Dno czapki pokryte jest płytkami.

Noga może mieć do 10 cm wysokości i 5 mm obwodu. Mocno smakuje, z wiekiem twardnieje. Kolor nóg może nie być tak intensywny, jak kolor czapki.

W przetwórstwie kulinarnym zwykle używa się tylko czapek – są marynowane, solone, smażone, gotowane. Nogi są jadalne, ale twarde.

brzozy

brzozy (obrabki, Leccinum) istnieje kilka rodzajów różniących się odcieniem suchej skóry, – od szaro-brązowej do ciemnobrązowej.

Ich czapka jest wypukła, miąższ biały, miękki, jego średnica może dochodzić do 15 cm, miąższ biały, spód pokryty włóknistymi włóknami, które ciemnieją z wiekiem, smak jest miękki, soczysty. Po rozbiciu nie zmienia koloru (z wyjątkiem różowego borowika). Smak i zapach są neutralne.

Noga jest cienka (u czarnych i surowych gatunków ma beczkowaty kształt), może mieć do 12 cm długości, jasnoszara, łuszcząca się, włóknista do smaku.

Sezon na ich zbieranie rozpoczyna się w czerwcu, a kończy w październiku. Brzozy brunatne rosną w pobliżu drzew liściastych, częściej – w pobliżu brzóz. Można je suszyć, gotować, smażyć, marynować.

Czy wiedziałeś? Mieszkańcy stref tundrowych i leśno-tundrowych, gdzie brzozy brunatne rosną w pobliżu nisko rosnących brzóz karłowatych, żartobliwie nazywają je „brzozami”.

Borowik

Borowiki mają następujące typy:

1. Czerwony (rudy, krasik, krasyuk, czerwony grzyb, osika, krasnik, Léccinum aurantíacum) – z czerwoną czapką.
2. Żółto-brązowy (czerwono-brązowy, różnej karnacji, Léccinum versipélle) – z żółto-brązową czapką.
3. Biały (biała osika, Leccinum percandidum) – z białym kapeluszem.
4. Dyedfoot (Hárrya chrómapes) – z jasnoróżową czapką i jasnoróżową nogawką u góry, żółtą u dołu.

Różnią się od borowików bardziej elastyczną miazgą i nogą o większej średnicy.

odkryć, jakie są rodzaje borowików, jak wygląda czerwony borowik, jak odróżnić fałszywego borowika.

Czapka dorasta do 15 cm średnicy, rzadziej do 30 cm U młodych grzybów jest kulista, przylega do łodygi, z wiekiem staje się wypukła.

Miąższ młodych grzybów jest mocny, grzyby przejrzałe bardziej miękkie, kolor biały, po przełamaniu ciemnieje.

Na dnie kapelusza pokryty jest kosmkami rurkowymi o długości do 3 cm, ściśle przylegającymi do siebie, między którymi tworzą się pory. Im starszy grzyb, tym ciemniejszy kolor tej warstwy..

Noga może osiągnąć 15 cm długości i 5 cm obwodu, biała, łuszcząca się. Ma kształt cylindryczny, bliżej ziemi może mieć większą średnicę. W przeciwieństwie do brzóz brązowych nie ma beczki. Smakuje miękkimi włóknami.

Aromat grzyba jest słaby, smak neutralny, podczas gotowania robi się czarny. Można go smażyć, marynować, suszyć, gotować, solić.

Należy szukać w pobliżu młodych drzew liściastych, częściej – w pobliżu osiki i topoli, od początku okresu letniego do połowy jesieni.

Ładunki

Ładunki to:

W rzeczywistości grzyby te nie są spokrewnione z grzybami mlecznymi, chociaż wyglądają bardziej do nich, ale russula. Rosną głównie w pobliżu dębu, sosny, osika, świerk, brzoza, buk, olcha. Są zbierane od połowy lata do połowy jesieni. Podgruzdki dobrze smakują solone.

Różnica polega na załadowaniu bieli (suchej masy, Rússula délica) od wagi przedstawia się następująco:

• w suchej i puszystej skórze czapki;
• w cienkich białych płytkach z lekkim niebieskim odcieniem;
• przy braku białego soku;
• przy braku ostrego smaku miazgi bez talerzy.

Kapelusz biały ładunek kształtem i kolorem przypomina grudkę, ma też kształt białego lejka z ciemnymi znaczeniami. Obwód czapki może sięgać 18 cm. Miazga bez talerzy bez smaku, talerze ostry smak.

Noga grzyb jak grudka, biały, cylindryczny, pusty w środku.

Czarne obciążenia (Rússula adústa) wyróżnia się brakiem białego soku i ostrym smakiem, wręcz przeciwnie, miąższ ma słodkawy smak. Jeśli złamiesz grzyb, miąższ zmieni kolor na czerwony, później ciemnieje, od nacisku pojawią się czarne plamy. Grzyb pachnie pleśnią.

Kapelusz ma taki sam kształt jak pierś, skórka szaro-zielona (im dłużej grzyb rośnie, tym ciemniejszy odcień), w dotyku lepka.

Siła czernienia (Rússula nígricans) kolor kapelusza zmienia się wraz z wiekiem: u młodych grzybów jest jasnoszary, następnie brązowy, u przejrzałych jest czarny.

Kształt czapki przypomina guzek.

Miąższ jest koloru białego, przy zerwaniu zmienia kolor na czerwony, a następnie zmienia kolor na czarny. Pachnie owocem, smakuje ostro.

Noga również zmienia kolor z białego na czarny i ma słodki smak.

Ładunki są szczególnie smaczne, gdy są solone.

Ryzhiki

Ryżik (elovik, Lactarius) jest jednym z najcenniejszych grzybów, ponieważ zawiera witaminy A, B, C, aminokwasy i inne przydatne substancje, istnieje kilka rodzajów. Swoją nazwę zawdzięcza pomarańczowemu kolorowi.

Jej czapka może osiągnąć średnicę do 18 cm, u młodych grzybów jest wypukła z kopcem pośrodku.

Stopniowo wywraca się na lewą stronę i przyjmuje kształt lejka z krawędziami zagiętymi do góry. Na skórze nie ma szorstkości, może być lepki. Starsze grzyby mogą przyciemnić skórę. Na dole czapki znajdują się płytki.

Noga rośnie w formie cylindra z pustką w środku, kolor jest taki sam jak kolor kapelusza. Dorasta do 7 cm wysokości, w obwodzie do 2 cm.

Miazga pomarańcza ciemnieje po cięciu, pachnie owocem, wydziela się smaczny, bogaty sok pomarańczowy, który szybko ciemnieje.

Rośnie w pobliżu sosen i jodeł wśród traw lub mchu od połowy lata do połowy jesieni.

Ryżycy są pyszni soleni lub marynowani, przy takim przetwarzaniu ich kolor staje się zielonkawy. Można go również jeść na surowo.

Wydziwianie

Wioślarstwo (tricholoma, Tricholoma) zawiera ponad 90 gatunków grzybów, w tym trujące. Czapki wioślarskie mogą być okrągłe, płaskie lub lekko lejkowate. Mogą mieć do 10 cm, rzadziej do 15 cm, poniżej płytki rosną.

odkryć, jak wygląda rząd topoli i czy można go zjeść, szare wiosłowanie, fioletowy rząd, biały rząd, zielony rząd, ziemisty rząd, rząd żółto-brązowy.

Kolor skórka może być czerwona, brązowa, zielonkawa, szara itp. w zależności od gatunku. Skóra może być suchy lub lepki.

Noga może mieć do 10 cm wysokości i do 2 cm obwodu, może być biały lub w tym samym kolorze co czapka. Smak jest włóknisty.

Miazga może być bez smaku, ostry, lekko gorzki, pudrowy w smaku. Jest cienki lub gęsty, biały lub żółty, bezwonny lub pudrowy..

Rzędy rosną wszędzie – w gajach liściastych i lasach iglastych, w wąwozach, na skrajach lasów, na polanach. Niektóre gatunki są selektywne i preferują drzewa liściaste, w szczególności – brzozę lub odwrotnie – iglaste (sosna). Rzędy zbierane są od początku lata do połowy jesieni.

W kuchni ryadovki nie są doceniane, ponieważ są gorzkie lub bez smaku, jednak w postaci smażonej, solonej i marynowanej ich smak staje się lepszy.

Russula

Z 275 gatunków russula (Rússula) 60 występuje na terytorium Rosji latem i jesienią w lasach liściastych i iglastych. Wszystkie różnią się kolorem skórki, który można łatwo oddzielić od miazgi..

Miąższ jest blaszkowaty, kruchy, u niektórych gatunków zmienia kolor w kontakcie z powietrzem, smak jest miękki, gorzki lub cierpki.

Kapelusze u młodych grzybów może mieć postać kulki, a następnie stopniowo prostować, przykryć talerzami od dołu. Średnica może dochodzić do 5 cm, czasami do 10 cm, czasami do 30 cm.

Nogi zwężający się lub rozszerzający się ku dołowi, może być pusty w środku, biały lub taki sam jak nasadka. Wysokość nóg dochodzi do 8 cm.

Aby pozbyć się goryczy, Russula należy najpierw ugotować lub namoczyć. Następnie są smażone, solone, marynowane.

Grzyby trujące i warunkowo jadalne

Trujący nazywane są grzybami zawierającymi substancje niebezpieczne dla ludzi, które powodują zatrucie pokarmowe, wpływają na układ nerwowy lub prowadzą do śmierci.

Należą do nich następujące grzyby:

• Muchomor sromotnikowy – najbardziej toksyczny;
• muchomor;
• gaduła;
• pajęczyna;
• Galeria;
• linia;
• włókno szklane;
• lepiota;
• fałszywy miód;
• fałszywy biały grzyb;
• grzyb satanistyczny;
• chuda świnia i inne (około 150 gatunków).

Uważa się, że warunkowo grzyby jadalne mają nieprzyjemny smak lub prowadzą do zatrucia w postaci surowej, a po ugotowaniu stają się jadalne:

• grzyby mleczne, z wyjątkiem prezentu;
• fale;
• wartościowy;
• Duboviks;
• upławy;
• mokre kobiety;
• płaszcze przeciwdeszczowe;
• muchomor szaro-różowy.

Najczęściej jedzą grzyby mleczne, volushki i valui..

Muchomor sromotnikowy

Muchomor sromotnikowy (Amanita phalloides) Jest najbardziej niebezpiecznym grzybem na naszej planecie. Jego czapka może mieć do 15 cm, może być okrągła lub spłaszczona, kolor skóry jest białawy, z zielonkawym lub szarawym odcieniem. Dno czapki pokryte jest miękkimi płytkami. Miąższ jest biały, gęsty, pachnie słodko-słodko, zapach słaby.

Noga może mieć do 16 cm wysokości i do 2,5 cm obwodu, ma kształt walca, jest pomalowana na biało lub w kolorze czapki, czasem z falującym wzorem. Noga jest grubsza u dołu niż u góry, owinięta w białą „torebkę”.

Rośnie na żyznej glebie w jasnych lasach od końca lipca do późnej jesieni, preferuje stanowiska w pobliżu drzew liściastych, dobrze rozmieszczone.

Oznaki zatrucia pojawiają się, gdy ludzie nie kojarzą ich już z zatruciem grzybami – po 6 zdarza się, że po 48 godzinach. Po kolejnym dniu objawy znikają, ale odurzenie trwa. Spokój może trwać do 4 dni, po czym wszystko wraca z nową energią.

Zanim dana osoba zgłosi się po pomoc lekarską, uszkodzenie wątroby i nerek może być nieodwracalne. Możesz nawet zostać otruty małym kawałkiem tego grzyba..

Ważny! Głównymi oznakami różnicy między bladym muchomorem a grzybami jadalnymi są białe talerze, obecność filmu pod czapką i pierścieniami, niezniszczalna mięsista miazga.

Volnushka

Fale to:

• Biały (Biała kobieta, Lactárius pubéscens) – skórka jest biała, w środku czapka może być ciemna.

• Różowy (volvianitsa, różyczka, volunianka, rosół, volvianka, volzhanka, krasulya, volvenka, volvukha, Lactárius torminósus) – skóra ma kolor jasnoróżowy.

Wielkość kapelusza wynosi 8-12 cm, u młodych grzybów jest płasko wypukła, u starych tworzy mały lejek, brzegi różowej fali są opuszczone. Dno czapki pokryte jest płytkami.

Miąższ jest gęsty, koloru białego, o lekkim aromacie i ostrym smaku. Ciało białej fali jest kruche, różowe nie. Łamanie miazgi daje biały sok podobny do mleka.

Noga do 6 cm wysokości i do 2 cm w obwodzie, w kształcie walca, taki sam odcień jak kapelusz, mocna, w starych pieczarkach wewnątrz pustka.

W sierpniu i wrześniu należy szukać w pobliżu brzóz. Spożywane są w postaci solonej i marynowanej..

Valui

Valuy (wiewiórka, kubar, podpolnik, babka, obora, kulbik, grzyb-plakun, cam, uryupka, Rússula foétens) rośnie w lasach iglastych i liściastych od połowy lata do połowy jesieni.

Kapelusz może osiągnąć rozmiar 15 cm, skóra jest żółtobrązowa lub żółta, wzdłuż krawędzi bruzdy łatwo pozostaje w tyle za miazgą pokrytą śluzem. W małych grzybach krawędzie kapelusza przylegają do łodygi, tworząc kulkę, a następnie krawędzie się unoszą. Poniżej znajduje się brudny odcień talerza.

Miąższ jest kruchy, biały, po rozbiciu ciemnieje. Smakuje gorzko, zapach przypomina zepsute masło.

Noga może mieć kształt cylindra lub beczki, do 12 cm wysokości i do 3 cm w obwodzie, kolor biały z ciemnymi plamami. Na starość w środku pojawia się pustka.

Valui są spożywane solone lub marynowane, ale najpierw usuwają gorycz poprzez namaczanie.

Skrzypek

Skrzypek (filcowany grzyb mleczny, wilczomlecz, cukier suchy, skrobak do mleka, Lactárius velléreus) często rośnie w pobliżu brzóz, drzew iglastych i liściastych latem i wczesną jesienią.

Wygląda jak młynek, ale płytki pod czapką znajdują się w większej odległości od siebie.

Nakrętka skrzypiec jest elastyczna, u młodych grzybów lekko wypukła, następnie krawędzie są wygięte, a środek wpada, tworząc lejek. Kolor skóry jest biały, w dotyku miękka. Średnica kapelusza może dochodzić do 26 cm, a kolor kapelusza, miąższu, talerzy i soku może lekko ciemnieć.

Miąższ jest biały, elastyczny, kruchy, po rozbiciu wypływa z niego mleczny sok o bardzo ostrym smaku i żywicznym zapachu.

Noga może mieć do 8 cm wysokości i do 5 cm średnicy, biała, wełnista.

Te grzyby są spożywane solone po długim moczeniu..

Miejsca grzybowe w regionie Saratowa

Większość grzybów w regionie Saratowa można zebrać w takich miejscach:

1. Wieś Popovka, region Saratów (fale, grzyby mleczne, brzozy).
2. Wieś Jagodnaja Polana, rejon Tatiszczewski (kurki, grzyby).
3. Wieś Aleksiejewka, region Bałtai (borowiki, borowiki, borowiki, jesienne grzyby).
4. Wieś Ozerki, powiat Pietrowski (borowiki, borowiki, grzyby, osika).
5. Wieś Ivanteevka, rejon Krasnoarmeisky (borowiki, borowiki, grzyby mleczne).
6. Las w pobliżu jeziora Tin-Zin, region Engelsky (grzyby, osika).
7. Wieś Kamenka, rejon Tatiszczewski (borowik).
8. Osada typu miejskiego Bazarny Karabulak regionu Bazarno-Karabulak (brzozy).
9. Wieś Zvonarevka, rejon Marksowski (biały, borowiki, grzyby).

Czy wiedziałeś? Nikt nie wie, kiedy pojawiły się grzyby na Ziemi, ale wiadomo, że urosły one 400 milionów lat temu, kiedy jeszcze nie było dinozaurów.

Przydatne porady

Aby zebrać więcej jadalnych grzybów bez zatrucia się, musisz przestrzegać następujących zasad:

1. Zapoznaj się z zasadami zbierania grzybów, miejscami na grzyby, zdjęciami grzybów trujących, trasą.
2. Wstać wcześnie. Grzyby najlepiej widać, gdy słońce nie świeci z trawy, a rosa na czapkach świeci i przyciąga uwagę. Ponadto brak ciepła i innych zbieraczy grzybów w pobliżu może przyczynić się do dobrej kolekcji. W ciągu dnia musisz iść przez las plecami do słońca.
3. Odzież i obuwie powinny być odpowiednie do pogody i wygodne – chronić przed pasożytami, nie krępować ruchów, nie pocierać, nie moczyć. Gumowe buty mogą pomóc chronić przed wężami.
4. W plastikowych torebkach grzyby marszczą się, kruszą i parują, dlatego najlepiej zabrać ze sobą koszyk. Umieść grzyby do góry nogami.
5. Aby się nie zgubić, lepiej nie iść do nieznanego lasu bez ludzi, którzy są tam prowadzeni. Nie zapomnij naładować telefonu przed wędrówką, możesz zabrać ze sobą kompas i nawigator. Zapamiętaj punkty orientacyjne w lesie.
6. Weź ze sobą czystą wodę i pamiętaj, aby ją wypić, aby zachować nawodnienie.
7. Przybywając do lasu, znajdź kij, którym możesz zgrabić liście, aby nie schylać się za każdym razem.
8. Najmniejsza wątpliwość co do jadalności grzyba jest powodem pozostawienia go w lesie. Ryzyko w takim przypadku to niecna sprawa, zatrucie grzybami jest bardzo trudne do przezwyciężenia.
9. Aby nie zajadać się różnymi chemikaliami wraz z grzybami, nie bierz tych okazów, które rosną w pobliżu autostrad, obszarów przemysłowych i innych miejsc, w których osadzają się toksyczne substancje.
10. Rozetnij grzyba i powąchaj: nieprzyjemny zapach jest głównie oznaką trującego grzyba.
11. Nie musisz zabierać ze sobą podejrzanych grzybów, aby przeglądać informacje o nich w Internecie w domu. Zdjęcia o niskiej jakości i padające światło mogą nieprawidłowo wyświetlać tonację kolorów.
12. Powinieneś uważnie patrzeć pod swoje stopy nie tylko po to, aby nie przegapić grzybów, ale także aby się nie potknąć, nie spaść, nie nadepnąć na węża.
13. Grzyby rzadko rosną samotnie, więc dobrze się rozejrzyj, jeśli znajdziesz, poszukaj więcej.
14. Nie możesz spróbować surowych grzybów – niektóre z nich są trujące na surowo, a ugotowane stają się nieszkodliwe.
15. Nie zabijaj grzybów, których nie weźmiesz. Trujące grzyby pełnią również określone funkcje w ekosystemie..
16. Grzyb nie jest wycinany z ziemi, ale starannie skręcany, aby nie uszkodzić grzybni i nie spowodować jej rozkładu.
17. W przypadku grzybów blaszkowatych należy sprawdzić, czy nie ma „worka” na dole i „spódnicy” pod czapką.
18. Grzyby należy obrać, umyć i ugotować tak szybko, jak to możliwe, aby uniknąć zepsucia.

Ważny! Stare grzyby jadalne mogą być również trujące. Zepsute i spleśniałe są również niebezpieczne..

Trudno znaleźć osobę, która odmówiłaby jedzenia grzybów. Jeśli zdecydujesz się je zebrać samodzielnie, najpierw dobrze przestudiuj temat..

Tak więc w regionie Saratowa można zebrać duże zbiory smacznych i zdrowych grzybów, ale trzeba wiedzieć, gdzie, kiedy i których szukać. Szczególnie ważna jest umiejętność odróżnienia grzybów jadalnych od trujących, ponieważ zatrucie można wykryć tylko wtedy, gdy jest już za późno, aby coś uratować życie..

Z lasu lepiej wrócić bez grzybów, niż kusić los jedząc nieznajomych, bo jest wiele przykładów, kiedy mylili się nawet doświadczeni grzybiarze.

Atrakcje (rejon Saratowie): ich opis i zdjęcia

Jeśli przypadkowo lub celowo doprowadzony do regionu Saratowa, zaczynasz się zastanawiać, jak bawić się jako kulturowo oświecony. W tym artykule dowiesz się, jakie atrakcje Saratowie i region Saratowie jest wart obejrzenia.

opis bit

W tym artykule będzie można zobaczyć najciekawsze zabytki regionu Saratowa, zdjęcie z opisem który pogrąży cię w niesamowitej atmosferze historii i podróży. To wyjątkowe miejsce pozostanie w pamięci na długi czas. Zacznijmy patrząc na głównych atrakcji regionu Saratowa.

Muzeum lotnictwa dalekiego zasięgu

Jedną z atrakcji regionu Saratowa i miasta znajduje się na Engelsa AIRBASE Muzeum Miasta dalekiego zasięgu lotnictwa. Muzeum otwarto 06 września 2000.

Niektóre z eksponatów zostały umieszczone w budynku, a duże obiekty, takie jak samoloty i helikoptery, znajdują się pod gołym niebem. Muzeum jest trudne do uzyskania, szczególnie dla obywateli innych krajów, ponieważ został założony na terenie prądu, więc jego wizyta jest konieczna do uzyskania uprzedniego zezwolenia.

Obecnie muzeum posiada ponad 15 rodzajów różnych samolotów i śmigłowców, a także ekspozycję rakiet, uzbrojenia samolotów i amunicji, elementy pierwszej przestrzeni lądownika różne modyfikacje silników odrzutowych, rakiet, a elementy takie jak bazowania. prezentowane są również wnętrza kokpitu, różne deski rozdzielcze, fotele i instrumenty wyrzucające, rejestratory zamontowane w samolocie. Ogólnie rzecz biorąc, wiele ciekawych rzeczy można zobaczyć na wystawach z atrakcji. Region Saratov słynie z ogromnej liczby interesujących miejsc, w tym artykule przyjrzymy się jedynie niewielką część.

pole Gagarin

Inną atrakcją regionu Saratowa kojarzy się z nazwą pierwszego kosmonauty – to zespół architektury „Gagarinskoe biegun”, który znajduje się w pobliżu osady dzielnicy Smelovka Engelsa. Budowa kompleksu jest planowane na niezwykłą datą – pierwszego załogowego lotu w kosmos w kwietniu 1961, a lądowania go w kapsule zniżania statku „Wostok” na kołchozu Way Lenina, który znajdował się tu wcześniej, zamiast planowanego lądowania w Kazachstanie. To tutaj, na południe od miasta Engelsa, uzmortsy Rumiya i Anna Takhtarova najpierw znaleźć Gagarin po lądowaniu. To, co naprawdę słynnego regionu Saratov, które są słynne zabytki w całej Rosji.

Tutaj można zobaczyć obelisk, który wznosi się na 27 metrów i symbolizuje początek rakiety, a obok – Gagarin w betonie i wizerunki pierwszych 12 astronautów, a także królowej i Ciołkowskiego, znajdujący się na stele. A wszystko to w otoczeniu niewielkiego parku. Widoki są po prostu oszałamiające.

Katedra Trójcy

Inną atrakcją regionu Saratowa jest katedra prawosławna wzniesiona na Placu Muzeów, administracyjnych odnoszących się do regionu Wołgą w Saratowie. Pełna nazwa – Katedra Św.

Katedra jest uważana za jedną z najstarszych świątyń Dolnego Wołgi. Początkowo, w jego miejsce w 74-75 lat od 17 wieku wykonane z drewna z błogosławieństwem biskupa Astrachań Parfenov został zbudowany Trinity Church. Kilkanaście lat później kolejny pożar zniszczył go całkowicie. W 1712 roku, historia się powtórzyła. Po tym zdecydowano się zbudować zupełnie nowy Kościół, który jest praktycznie wolne od uszkodzeń stała aż do 20 wieku.

Jeden z najstarszych i najbardziej cenionych dzieł świątyni jest obraz Zbawiciela nie stworzony przez ręce. Jego pojawienie się w świątyni, według legendy, jest związane ze Strzelca, który zbudował Saratov w jego pierwotnej formie. Nieśli go z klasztoru Trinity-Sergiusz.

most drogowy

Aby wyświetlić powyższe cele, konieczne jest, aby przekroczyć Wołgi, co jest możliwe tylko na „dwóch humped” mostu drogowego, który jest jednym z głównych symboli Saratowie i zasłużenie włączone atrakcji Lista regionie Saratowa. W czasie jego budowy w 1965 roku 2800-metrowy most był najdłuższy w Europie. Przeprawa połączy lewy i prawy banki, w którym centrum regionu i drugie co do wielkości miasto w regionie – Engels. Budowa mostu przeprowadzono eksperymentalne i tanią metodę kesonu Free. film fabularny powstał o codziennym życiu jego budowy „budować mosty”. Ten najbardziej znany rejon Saratowie, zabytków i niezapomnianych miejsc, które chcą zobaczyć wiele.

Limonar

Inną atrakcją Saratowie i Saratowie regionie jest żłobek miejski nazywany Limonar ludzie. Tu rosną kilka rodzajów cytryny i ponad 30 rodzajów innych egzotycznych roślin, w tym owoce męczennicy, guawa ananasów, kawy, trzmieliny, Murraya, owoce męczennicy, mirtu i znacznie bardziej interesujące.

Widziany Limonar zanurzenie Cię w pięknej flory tropikalnych i subtropikalnych, i można cieszyć się świeżym powietrzem i nasycone lotnych produkcji. I można nawet kupić egzotyczne rośliny kiełkują, aby spróbować zorganizować coś podobnego w domu.

Więc wiesz, co jest naprawdę znany regionie Saratowa. Jego atrakcji są jednymi z najbardziej pamiętnych interesujących miejsc w całym kraju.

O gruszy Sverdlovchanka: opis i charakterystyka odmiany, cechy

Gruszki to drzewa owocowe, które zawsze uważano za odpowiednie tylko dla klimatu południowego, łagodne i ciepłe. Jednak, wbrew opinii wielu ogrodników amatorów, roślina ta ma doskonałe owoce w centralnej części Rosji, w tym w Moskwie. Hodowcy wyhodowali więcej odmian przystosowanych do przetrwania w surowej zimie Uralu. Jeden z nich – gruszka Sverdlovchanka.

Opis odmian gruszy Sverdlovchanka

Grusza odmiany Sverdlovchanka (wielu ludzi nazywa ją gruszką Swierdłowska, ale to nieprawda) powstała dzięki wspólnym pracom stacji eksperymentalnych w Swierdłowsku i Saratowie. Odmiana została opracowana przez L. A. Kotova przez zapylenie pola Lukashovka (jedna z odmian hodowli A. M. Lukashova, hod. W 1909 r.) Z mieszaniną pyłku z kilku odmian południowej gruszy. Jeden czterolatek został zabrany z wyhodowanych sadzonek, rozmnażany przez szczepienie i przeniesiony do G. Kondratiewa w bardziej południowej strefie do Saratowa. Tutaj pracowali razem z Saratowską Akademią Rolniczą. N.I. Vavilova.

Dziś ta odmiana jest najczęstsza w domu, w regionie Saratowa. Gruszki radziły sobie również dobrze na Wołdze-Wiatce, regionach centralnych i na Uralu.

Odmiany drzew średniej wysokości Sverdlovchanka, pędy są proste, zielonkawo-brązowe. Kształt i kolor liści i kwiatów tej odmiany nie mają ostrych różnic w porównaniu z innymi gruszkami. Kwiaty są białe, złożone. Kwitnienie Swierdłowska później. Okres dojrzewania owoców to jesień-lato. W Saratowie i Centralnej Rosji gruszka odnosi się do późnych odmian dojrzewających pod koniec lata.

To ważne! Wady tej odmiany obejmują samowystarczalność: gruszki nie będą pozbawione zapylenia krzyżowego, dlatego pożądane jest posiadanie dwóch gruszek na miejscu. Permyachka i Seweranka są uważane za dobre zapylacze dla Sverdlovchanka, ponieważ te odmiany są najbardziej odporne w północnych szerokościach geograficznych, ale odpowiednie są również inne drzewa odmianowe.

Owoc gruszki waży od 130 do 180 g, gładki, regularny kształt. W warunkach Uralu ten rozmiar jest dość duży. Jeśli gruszka zostanie usunięta z drzewa, to w momencie dojrzałości jest zielona – takie owoce nadają się do przechowywania i dojrzewania. Dojrzewające owoce mają żółty kolor, czasem czerwonawy rumieniec z boku, podskórne punkty zielonego koloru są wyraźnie widoczne. Owoce soczyste, słodko-kwaśny smak. Łodyga owoców jest mocna, z reguły gruszki dobrze trzymają się drzewa i nie spadają na ziemię, gdy są dojrzałe i mają prezentację. Degustatorzy ocenili Sverdlovchanka 4, 5 na 5 punktów.

To ważne! Miąższ owocu jest soczysty, biały, z lekkim żółtym odcieniem.

Drzewa zaczynają owocować wystarczająco szybko, od 3-4 lat po pączkowaniu, i robi to regularnie.

Poziom mrozoodporności jest dość wysoki – gruszka wytrzymuje do -38 ° C, ale dla Uralu poziom ten jest średni. Aby zwiększyć mrozoodporność, ogrodnicy stosują dodatkowe środki, na przykład implantują Sverdlovchankę na wysokim zimowym pniu.

Dwarf Pears

Zwykłe gruszki są bardzo wysokimi roślinami, które zajmują dużo miejsca w ogrodzie, ale wysokość utrudnia zbieranie owoców. Dlatego dziś coraz częściej wybierają odmiany na podkładkach półkarłowych i karłowatych. Rośliny te mają wszystkie cechy gatunku, ale osiągają maksymalną wysokość 2 m. Z jednej małej gruszki usuwa się do 8 kg owoców. Można je sadzić w niewielkiej odległości, wystarczy pozostawić 2, 5 m między roślinami, aby można było wyhodować cały sad gruszy na stu metrach kwadratowych.

Wybór sadzonek i sadzenia

Lepiej jest posadzić gruszkę wiosną lub pod koniec sierpnia – na początku września, aby młode drzewo miało czas zakorzenić się przed mrozem. W regionach północnych lepiej zrobić to wiosną. Preferuje się drzewko w doniczce z zamkniętym systemem korzeniowym, ale dziś w sklepach ogrodniczych sprzedaje się rośliny o otwartych korzeniach, więc trzeba zwrócić uwagę na ich stan. Korzenie powinny być tak duże, jak to możliwe, najlepiej z niewielką ilością gleby w worku, nie powinny być wysuszone.

To ważne! Podczas wiosennego sadzenia łodyga powinna być z pąkami, a jesienią – z liśćmi.

Do sadzenia gruszek lepiej wybrać słoneczne miejsce. Gleba powinna być piaszczysto-wapienna lub piaszczysta, pH-kwasowa lub lekko kwaśna. Wgłębienie do sadzenia powinno osiągnąć średnią głębokość 70 cm i szerokość 1 m. Korzenie sadzonki należy ostrożnie rozprowadzić na dnie dołu, szyja (miejsce zaszczepienia) nie powinna być zakopana więcej niż 5-7 cm, lepiej być nad ziemią. Następnie musisz jechać silnym drewnianym lub metalowym kołkiem, który jest przywiązany do pnia sadzonki. Tak więc młoda roślina, która nie ukorzeniła się, nie wyciągnie silnego wiatru, a rosnąca gruszka nie ugnie się.

To ważne! Podczas sadzenia w otworze można wlać superfosfat i nitrophoska (1 kg granulek) i wiadro humusu, które powinno pokryć nawóz.

Po posadzeniu drzewo powinno być dobrze podlewane, a obfite nawadnianie powinno być kontynuowane przez pierwszy rok uprawy. W pewnym momencie gruszka musi zostać zrzucona przez 2-3 wiadra wody. Młodą roślinę można karmić humusem, mulczując górną warstwę gleby. Zaleca się również kopanie ziemi wokół sadzonki z humusem, ale jest to dozwolone od drugiego roku po posadzeniu, gdy system korzeniowy młodej rośliny jest wystarczająco rozwinięty i mocno trzymany w ziemi.

Dalsza opieka

Zawartość gruszki odmianowej jest mało wymagająca, ale są pewne niuanse, którymi należy się z góry przejmować:

Top dressing

Gruszki mają rozległy system korzeniowy, więc nie trzeba ich bardzo często podlewać – wystarczą 3-4 obfite nawadnianie w okresie letnim (pod warunkiem, że nie ma ciepła i suszy, ponieważ w tym przypadku konieczne będzie dodatkowe nawilżenie pnia drzewa).

Nawozy mineralne (azotowe i fosforanowe) są stosowane co roku, a nawozy organiczne – raz na 2-3 lata. Może to być na przykład podlewanie obornika kurzem: 500 g na 10 l wody nalega na tydzień, następnie rozcieńcza się w stężeniu 1:10 i rozlewa koło pnia drzewa.

Przycinanie

Każdego roku drzewo należy przycinać, usuwać tłuste pędy i przerzedzać koronę. Przycinanie należy przeprowadzić późną jesienią w temperaturze 0-5 ° C lub wczesną wiosną, w marcu, przed rozpoczęciem aktywnego przepływu soków. Lepiej jest wyciąć gałęzie za pomocą sekatora lub piły pod podstawą, nie pozostawiając „konopi”. Aby gruszka miała jedną dobrze uformowaną łodygę, wszystkie pędy są odcinane na wysokości 1 m od ziemi. Sposób dalszego przycinania zależy od upodobań ogrodnika. Istnieje kilka schematów przycinania gruszek: bezkształtne i wielowarstwowe formowanie korony. W obu metodach główny przewód magistrali jest cięty na wysokości 3 – 3, 5 m.

To ważne! Wszystkie nacięcia muszą być rozmazane smołą ogrodową lub zwykłą farbą.

Szkodniki i choroby

Odmiana Sverdlovchanka charakteryzuje się odpornością na szkodniki i choroby wirusowe, nawet na parcha i rdzę, jednak aby całkowicie im zapobiec, nie należy zaniedbywać wielu środków:

• Pień gruszki należy oczyścić z chwastów i rozluźnić, zwłaszcza w młodej roślinie;
• w obszarze wokół drzewa nie powinna znajdować się wysoka roślinność, ale przeciwnie, dobrze wentylowana;
• jesienią trzeba zbierać opadłe liście, pożądane jest spalanie go jak najwcześniej, ponieważ często staje się miejscem zimujących wirusów i gruszowatych szkodników;
• zwalone owoce muszą być usuwane w odpowiednim czasie, ponieważ mogą stać się siedliskiem zgnilizny owoców (monilioza) – okrągłymi miękkimi brązowymi plamami z koncentrycznymi, białymi paskami, prowadzącymi do śmierci płodu;
• w celu zapobiegania chorobom gruszka jest spryskiwana preparatami szybko i kinmiksami. Leczą większość chorób, najważniejsze jest rozwód w sposób ściśle zgodny z instrukcjami dołączonymi do opakowania.

Garden of Dwarf Pears

Zalety i wady odmiany

Zalety odmiany Ural obejmują dobry smak, względną odporność na zimno, odporność na szkodniki.

Sverdlovsk ma kilka wad: niemożność owocowania przy braku zapylacza (gatunek nie jest samonośny) i niestabilność w bardzo niskich temperaturach. Gruszka nie będzie mogła rosnąć w regionach północnych, gdzie temperatura spada poniżej -38 ° C W takich warunkach lepiej nadają się odmiany Svetlyanka, Severyanka, Fairytale. Ich główną cechą jest absolutna mrozoodporność. Jeśli jednak wszystkie inne warunki są korzystne dla kobiet Sverdlovsk (oświetlenie, rodzaj gleby), to nawet początkujący ogrodnik będzie w stanie je hodować.