Odmiana winogron rochefort

Jesienią, po kwitnieniu, chubusznik poddaje się przycinaniu sanitarnemu i przerzedzającemu, do gleby aplikuje się nawozy fosforowo-potasowe, a glebę wokół buszu ściółkuje się grubą warstwą torfu lub trocin.

Malina: odmiany na Syberii. Opis, cechy sadzenia i pielęgnacji

Kto nie marzy, aby z nadejściem lata skosztować aromatycznych jagód malin? Jest to najbardziej popularna jagoda wśród ogrodników-amatorów. Są one nieskończenie mogą mówić o odmianach, sadzenia, uprawy, typie i kolorze tych owoców. A jakie smaczne i przydatne dżem wychodzi z malin!

Tylko krótkie życie tej jagody: jej zwykłe odmiany owocują w środku lata, raz w roku – to zależy od gatunku i regionu uprawy. Ale co zrobić fanom maliny, mieszkających na Syberii i chcą uprawiać tam tej jagody?

Nie tak dawno temu hodowców została wyhodowana «siberian» malina ó odmiany do Syberii, specjalnie przeznaczone do uprawy w tym regionie.

Informacje Ogólne na temat maliny

Malina jest przedstawicielem rodziny Rosaceae Luss ó rosaceae, rodzaj Rubus L. jest To wieloletni krzew, który ma skrócony cykl życia roślinnego części nadziemnych. System korzeniowy jest kłącze z wieloskładnikowymi придаточными zakorzenione, że sięgają na głębokość do 40 cm

Kłącze daje pędy dwóch rodzajów: hodowli i substytucji. Naziemna część rośliny rozwija się w dwa cykle: jednoroczne pędy odrastają w pierwszym roku aż do jesiennego ochłodzenia, na drugi rok dają plony, zasychają i są usuwane.

Ustalono, że zbiory malin zależy od wysokości i średnicy ucieczki: im wyższa łodygi, tym większa ilość owocowych gałązek na nich powstaje, i, w konsekwencji, tym więcej będzie plon. Dlatego trzeba w odpowiednim czasie zadbać o stworzenie optymalnych warunków, które przyczyniają się do rozwoju i wzrostu rocznych pędów.

Jaki powinien być odmiana maliny dla Syberii

Malina nie wymaga jakiejś specjalnej pielęgnacji, jednak ta roślina jest bardzo wrażliwe na zimno, co zawęża możliwości jego uprawy w rejonach o surowym klimacie. Dlatego, zanim przyjac uprawa tej kultury, należy zbadać odmiany, które najbardziej nadają się do gleby i warunków klimatycznych tego regionu, gdzie będzie uprawę maliny. Odmiany do Syberii powinny być przede wszystkim mrozoodporne, nadążające dojrzewać przed mrozem i odporne na szkodniki i choroby.

Dla udanej uprawy malin w roku potrzebują około 75 dni z temperaturą absolutną ponad 10°c i wskaźniki среднемноголетней aktywnej temperatury w zakresie od 1600 do 1800°C. W Zachodniej Syberii takie kryteria spełniają regiony, znajdujące się na południe od geograficznego linii Chanty-MansyjskóBiałystok. Przy samej Syberii to małe obszary w basenach Селенги, Hangary i rzeki Jenisej, a na Dalekim Wschodzie do lądowań nadaje się prawie całkowicie cały basen Amora.

Siberian malina

Malina negatywnie reaguje na bardzo niską wilgotność powietrza: przy względnej сорокапроцентной wilgotności powietrza wynoszącej mniej niż 40%, rozpoczyna się tak zwana “air susza”, na którą nie ma wpływu nawet podlewanie gleby. Ona prowadzi do gwałtownego spadku plonów i уродованию jagód.

Dotycząca Południowego Uralu, Syberii i na lewym brzegu ukrainy Wołgi, w tych regionach znacznie wpływa nadmierne jałowość klimatu kontynentalnego.

Hodowców została wyhodowana specjalnie dostosowana do surowych warunków maliny. Odmiany do Syberii, najbardziej popularne w północnym regionie, są następujące:

• Ognik Syberyjski – gatunek ze standardowymi terminami dojrzewania owoców;
• Wczesna sweet ó скороспелая maliny, doskonale przenosząca syberyjskie mrozy;
• Барнаульская ó суперстойкий na mrozy odmiana;
• Nagroda ó морозоустойчивый widok ze słodkimi jagodami;
• Dar Syberii ­ó zima hardy wiele średnio późna odmiana, высокоустойчивый na choroby, jagody czarnego koloru.

Warunki do uprawy

Ze wszystkich istniejących upraw jagodowych tylko malina jest najbardziej wymagająca obecności światła. Wydajność jej pędów wzrasta wraz z poprawą oświetlenia. Aby to osiągnąć, spędzają przycinanie, нормировку i dobierają optymalną wspierającą system. Maliny w ogrodzie wymagającymi do wilgotności gleby i źle reaguje na brak wilgoci. Największą wagę przykłada się do opadów na początku sezonu wegetacyjnego.

Maliny, stały się ogromny взыскательностью na wilgoć, w tym samym czasie nie znosi intensywne podmokłe. Nadmiar wody w glebie prowadzi do śmierci kłącza z powodu braku tlenu, spowalnia wzrost procesów, pozostawać w tyle starzenie się ich tkanek. U roślin natychmiast spada холодостойкость i wydajność. Ponadto, w wilgotnej ziemi rośnie liczba patogenów.

Malina również bardzo wymagający siły i плодородному składugruntu, gdzie rośnie. Nie ma nic lepszego, jak sadzić maliny w średni слабокислый gliny z dobry drenaż.

Jak wybrać miejsce do lądowania

Teren, który postanowił wybrać się do sadzenia malin, musi spełniać następujące kryteria:

1. Pożądane w pobliżu zbiornika do urządzenia поливочной systemu (lub водоскважины).
2. Zawartość próchnicy, wymagana przy zakładaniu plantacji, powinno być w granicach 8% w lekko kwaśne lub neutralne glebach.
3. Подпочвенный warstwa powinna być dobrze водопроницаем i, jednocześnie, влагоемок. Do tego można produkować orki i rozdrabnianie.
4. Poziom gruntowych na działce nie może być większa niż pół metra od powierzchni ziemi, tak jak na rozmnażanie maliny szkodliwy wpływ nadmierna wilgoć, a wiosenna powódź – tym bardziej. Do sadzenia nadają się talerzyki i niziny. Poza tym, na takich niekorzystnych obszarach stać masy powietrza, co spowalnia газообменные procesy i prowadzi do rozwoju grzybów i подмерзанию w zimie.
5. Znaczącą rolę na działce odgrywa bezpieczeństwo od powiewu wiatru, zwłaszcza шквального w okresie pełność gałęzi owocami.

Cechy uprawy

W jednym i tym samym miejscu krzaki malin mogą przynosić dobre plony około w ciągu ośmiu lat. Za tym przychodzi, mówi się, że «zmęczenie gleby». Wyraża się ono w tym, że zapasy składników odżywczych okazuje się, jednocześnie starzeje się system korzeniowy. Oprócz tego, na plantacji gromadzi się różne jakiejkolwiek chorobotwórczej mikroflory, i psuje maliny.

Opis rozwiązania tego problemu zawiera różne systemy культурооборота:

1. Zakładka plantacji odbywa się na połowie planowanego placu. Przez cztery-pięć lat lądowanie przesuwa się na drugą połowę, a pierwsza корчуется.
2. Przy dostatecznie dużych placach nową plantację rozbijają rocznie. Tym uzyskuje się obecność wszystkich grup wiekowych i ciągły obrót.
3. Naprzemienne lądowań maliny, warzywa (z wyjątkiem solanaceae) i «par”.

Najlepiej malina będzie czuć się na płaskowyżu średnich górek i łagodnych stokach znajdujących się z północno-zachodniej lub zachodniej strony.

Pielęgnacja sadzonki

Tak jak sadzić maliny i kupić sadzonki przypada, jak zwykle, w różnym czasie, to bardzo ważne jest, aby zachować kartę materiał: go tymczasowo прикапывают lub притаптывают, obserwując, aby system korzeniowy nie uschło z powodu braku uszczelnienia ziemią.

Krzewy malin nie wyróżniają się dużą odporność na mróz części nadziemnych. Pędy większości odmian giną już przy minus 28°C. Dlatego w Syberii i Uralu należy je schronienia na zimę. Zazwyczaj na Uralu i Zachodniej Syberii wystarczające jest нагибание łodyg do ziemi, z присыпанием ich śniegiem. Na Dalekim Wschodzie i Syberii Wschodniej doprowadza osłaniać ich ziemią (na obraz winnic).

Czubka łodygi na krzakach malin, zazwyczaj nie przynoszą полновесного zbiorów, ale wydają na kwitnienie i formowanie nerek składniki odżywcze. Oprócz tego, są one często подмерзают. Dlatego trzeba je wyciąć natychmiast po tym, jak rośliny wyszły z zimowania.

Sposoby utrzymania międzyrzędzi

Stopień nawilżenia plantacji jest podstawowym czynnikiem wpływającym na wybór metody pielęgnacji междурядьями, którego wymaga maliny. Opis technologii odprowadzania wilgoci lub jej zachowania następujący:

1. W zakresie nadmiernego nawilżenia zwykle odbywa się залужение zabaw międzyrzędzi, czyli pasowanie między rzędami specjalnej газонной trawy. Jej blacha masa zwiększa odprowadzanie nadmiaru wilgoci i zapewnia najlepszy wodno-powietrzny tryb w tym warstwie gleby, gdzie znajdują się korzenie. Dlatego nawet w wilgotnej, deszczowej pogody w nawach nie błocie i mule.
2. W Przypadku braku wilgoci lub nadmiernego parowania nawy rozdrabniania słomy. Jasny warstwa ściółki ma zwykle temperaturę o kilka stopni niższa niż temperatura powietrza. Dlatego na nią po tym, jak słońce, z powietrza skrapla się wilgoć i wraca do gleby. Czyli dzieje się tak zwany „suchy podlewanie» łóżka.

Również jasny kolor ściółki odbija promienie słońca, dając światło grona na dole, co korzystnie wpływa na to, jak rozwija się malina ó odmiany do Syberii wymagają dodatkowego oświetlenia.

Organizacja lądowania

Закупив materiału rozmnożeniowego, musimy się zabrać za podział działki. Plantację dzielą się na zespoły-szeregi, starając się kierować ich w poprzek stoku (przy większych powierzchniach) i w poprzek ruchu niekorzystnych wiatrów. Również wskazane jest kierować szereg z północy na południe, co daje możliwość równomiernego oświetlenia krzewów ze wszystkich stron pasma, a to z kolei pozytywniewpływ na ich produktywność.

Sadzenie malin na Syberii możliwa zarówno jesienią, jak i wiosną. W tym czasie można się obejść i bez nawadniania, czyli naturalne nawilżenie.

W zależności od ilości prac lądowania można wykonywać ręcznie, gdy powierzchnia plantacji nie przekracza jednego hektara, lub механизированную, jeśli z góry.

Jeśli odbywa się ręczne sadzenie, najpierw w szeregach wbijają się kołki, a między nimi jest drut lub sznurek. Dalej odbywa się sadzenie krzewów parami, czyli dwa do jednego dołka. Między dołkami wycofują się pół metra i ziemią od następnego dołka sen korzenie sadzonek w poprzedniej.

Штамбовые odmiany do zimnego regionu

W ogólnym przypadku штамбом nazywa się ta część pnia, która jest widoczna od powierzchni ziemi do pierwszej gałęzi. Штамб nie ma bocznych gałęzi i pędów. W odniesieniu do jagodowym kultur nazwa odmiany «штамбовый” oznacza, że roślina ma mocny pień i nie potrzebuje podwiązka, kratki lub podporach.

Ucieczka штамбового odmiany malin – to grube, пряморослый broń, która ma wysokość około pół metra. On ma nie поникающую szczyt, gęstą drewno, a w narodzie ta malina nosi nazwę malinowego drzewa.

Штамбовая maliny na Syberii jest przedstawiona takimi gatunkami, jak Штамбовая-19, Duży, Таруса i innymi. Mają one twarde i grube pnie, w drugim sezonie dają wiele owocowych gałęzi z obfitym plonem. Jeśli na takim штамбе przyciąć gałęzie podmiany, to krzak malin będzie przypominać drzewo, które nie będzie клониться nawet będąc pod obciążeniem zbiorów. Jeśli te gałęzie zostawić, to będą się schylać, pełne jagód, ale nie osiągnie się do ziemi.

Pędy, co отплодоносили, wyciąć, jak i u zwykłych odmian.

Uprawa ремонтантной malin na Syberii

Ostatnie badania hodowców wprowadzili na rynek nowe odmiany, zwane ремонтантными. Uznaje się, że ремонтантная – najlepsze maliny dla Syberii. Takie rośliny mogą owocować dwa sezony, ale częściej praktykowane roczna uprawa. Plony tych gatunków przekracza owocowanie zwykłych na cztery-pięć razy.

Ponadto, ремонтантные odmiany bardziej odporne na choroby, транспортабельны i większość неколючи.

Односезонное uprawa przewiduje, że po zbiorach i wystąpienia przymrozków w końcu października отплодоносившие pędy są cięte lub kosić do poziomu gleby. Wiosną wyrastają nowe gałęzie, a następnie proces jest powtarzany. Ważne jest, aby nie dopuścić do zagęszczania lądowań.

Odmiany ремонтантной maliny dla Syberii przedstawione malin odmian Babie lato, Czapka Monomacha, Herakles, Briańsk dziwo, Недосягаемая, Chief, Калашник i inne, ma mały okres wegetacyjny.

Do zobaczenia rozwoju pędów wiosną po odszraniania ziemi ich pokryte czarnym укрывным materiałem, a po pojawieniu się pędy wspinają krata. Jak najszybciej obudzić maliny – oto sekret uprawy tej jagody na Syberii.

Plusy i minusy ремонтантной rocznym malin

Zalety tej kultury maliny należy zaliczyć:

• Usuwanie отплодоносивших łodygi ułatwia walkę ze szkodnikami i chorobami;
• Nie trzeba schronienia na zimę;
• Stosowanie środków chemicznych jest ograniczone do minimum;
• Wydłużony czas zużycia świeżych owoców maliny;
• Odmiany nie wymagają podwiązka i urządzeniu kratach;
• Gęste jagody, które nie odpadają, pozwalają na dużych obszarach organizacji zmechanizowanego zbioru;
• ремонтантные odmiany dają mało procesów substytucji i pędów, co ułatwia walkę z загущением, ale sprawiają, rozmnażanie maliny.

Główną wadą tych odmian jest wysoka cena na sadzonki, ze względu na trudności hodowlanych, związanymi z małą ilością rodzeństwa. Wynika to z faktu, że roczne ремонтантные odmiany wszystkie siły oddają na formowanie krzewów i zbiorów na nim, tak, że korzenie i pędy nie mają czasu, aby się rozwijać.

Article in other languages:

Alin Trodden – autor artykułu, redaktor
“Cześć, jestem Alin Trodden. Piszę teksty, czytam książki, Szukam wrażeń. I nie jestem zły w opowiadaniu ci o tym. Zawsze chętnie biorę udział w ciekawych projektach.”

Uwaga (0)

Ten artykuł nie ma komentarzy, bądź pierwszy!

Odmiana winogron rochefort

Każdego roku dzięki staraniom hodowców pojawia się coraz więcej nowych odmian winogron.

Pomimo tego, że kultura ta była znana ludzkości od wielu tysiącleci, pozostaje równie obiecująca jak wcześniej..

W końcu entuzjazm prawdziwych miłośników winogron nie może zostać stłumiony, a cały swój wolny czas spędzają na tworzeniu najdoskonalszej odmiany winogron..

Jednym z tych hodowców amatorów jest E.G. Pavlovsky.

A dzisiaj przedstawimy Ci jedną z najnowszych odmian winorośli, która już zdobyła miłość wielu.

Chodzi o winogrono Rochefort oraz zasady sadzenia i pielęgnacji tej wspaniałej odmiany..

Cechy odmianowe Rochefort: charakterystyczne cechy odmiany winorośli

Odmiana ta pojawiła się w prywatnych winnicach E.G. Pavlovsky`ego, który użył odmiany winorośli Talisman jako rodzicielskich form Rochefort, krzyżując ją z odmianą zapylaną mieszanką pyłku odmian winorośli europejsko-amurskich, zwaną Cardinal. Rezultatem jest dość stabilna odmiana winogron, która praktycznie nie wymaga uwagi hodowcy.

W związku z tym, a także z szerokim podziałem na strefy dla odmiany i jej dobrym owocowaniem, “Rochefort” jest coraz częściej spotykany na prywatnych działkach tych samych miłośników winogron, co sam E.G. Pavlovsky.

Charakterystyczne cechy i główne cechy winogron Rochefort

Ważną rolę w ocenie każdej odmiany winogron odgrywa wielkość grona i smak jagód..

W przypadku winogron Rochefort nie ma co się tym martwić, ponieważ wszystkie ich cechy są wysokie..

W szczególności jego skupiska są bardzo duże i ważą średnio około 0,5-0,9 kilograma. Ich wygląd jest dość elegancki, jagody są ciasno ułożone, mają stożkowaty kształt.

Zdaniem fachowców jakość prezentacji tych kiści sięga prawie 100%, co czyni je wzorcem dla innych odmian, a charakterystyczną cechą winogron opisywanej odmiany jest przede wszystkim ich kolor. Kiedy plon jest przejrzały, może zmienić się z ciemnoczerwonego na ciemnofioletowy, a nawet czarny..

Ciekawy jest również kształt jagód: są okrągłe, ale lekko spłaszczone po bokach. Średnia wielkość jagód wynosi 2,8 x 2,6 przy wadze 7-9 gramów. Przy dobrej technologii rolniczej poszczególne jagody mogą osiągnąć wagę 12 gramów..

Winogrona Rochefort mają raczej harmonijny smak, nasycony delikatnym i przyjemnym aromatem gałki muszkatołowej. Mięsiste i delikatne mięso nadaje smakowi szczególnego wyrafinowania. Skórka również nie wpływa na smak, chociaż w tej odmianie jest dość gęsta.

Słodycz winogron można ocenić na podstawie procentowego nagromadzenia cukru, który wynosi 14-15%. Jednocześnie kwasowość jagód jest na stosunkowo niskim poziomie – 4-5 g / l.

Cechy terminów owocowania i dojrzewania

Pomimo całego piękna kiści winogron i doskonałego smaku jagód, plon tego winogrona jest średni, aw rzadkich latach, przy dobrej pielęgnacji, jest wysoki.

W szczególności średnie wskaźniki wielkości zbiorów, jakie można zebrać tylko z jednego krzewu winogron tej odmiany, wynoszą 4-7 kilogramów. Jednak odmiana ma wystarczająco dużo zalet w tej kwestii..

W szczególności Rochefort jest jedną z nielicznych wczesnych i odpornych odmian winogron o ciemnej skórce. Roślinność krzewu następuje w bardzo krótkim czasie, kończąc się pełnym dojrzewaniem gron w ciągu 105-110 dni.

Odmiana ta dojrzewa nawet 10 dni wcześniej niż jej „rodzic”, odmiana Cardinal, około pierwszej połowy sierpnia. Dużą zaletą jest to, że krzew zaczyna kwitnąć dopiero na początku czerwca, dlatego zbiory nie boją się wiosennych przymrozków..

Ogólnie krzew jest dobrze położony do owocowania, ponieważ ma bardzo energiczny krzew i biseksualne kwiaty.

Dzięki temu jest doskonale zapylana bez pomocy i może wytrzymać wszelkie obciążenia upraw. Optymalne obciążenie jednego krzewu winogronowego Rochefort to 30-35 oczu.

Pędy krzewu dojrzewają bardzo dobrze: przy długości pędu 1,35 m dojrzewa 2/3 jego długości. Kiedy przycinanie zostaw tylko 22-14 pędów na krzak (jeśli ma wystarczającą powierzchnię żerowania).

Trochę o zaletach winogron Rochefort: dlaczego to cenią i kochają?

Wielu profesjonalnych hodowców zgadza się, że ta odmiana jest jedną z najbardziej wartościowych: takie cechy wielkości, wczesne dojrzewanie zbioru i wysoka odporność są bardzo rzadkie w odmianach o ciemnej skórce..

W szczególności powinniśmy zwrócić uwagę na następujące zalety odmiany winogron Rochefort:

• Obecność biseksualnego kwiatu zapewnia nie tylko dobre zapylenie i stabilność plonów, ale także brak jagód grochu.
• 100% zbywalności i dobrej przydatności owoców do transportu.
• Owoce są dobrze przechowywane przez krótki czas po wycięciu z krzewu.
• Odmiana charakteryzuje się bardzo dużą odpornością na zakażenie takimi chorobami grzybiczymi winnic jak mączniak i oidium (ale krzew winogronowy nadal wymaga profilaktycznego oprysku).
• Zaletą odmiany jest prostota jej rozmnażania, która jest możliwa dzięki dobremu ukorzenieniu sadzonek.
• Krzew praktycznie nie boi się niskich temperatur zimowych. Jego odkryta winorośl pozostała nienaruszona, gdy termometr został obniżony do -23 ° C. W uprawie na środkowym pasie wymaga okrycia.
• Odmiana mało kapryśna w pielęgnacji, dlatego bez uważnego nadzoru i regularnego karmienia dobrze przyniesie owoce, za co jest szczególnie ceniona przez wielu amatorów..

Wady winogron Rochefort: na czym należy polegać, aby zapewnić odpowiednią pielęgnację

Pomimo ogólnej bardzo dużej odporności odmiany jest bardzo podatna na filokserę. W związku z tym lepiej rozmnażać go przez szczepienie na stadach innych odmian odpornych na tego szkodnika i pasożyta..

Faktem jest, że jeśli filoksera zainfekuje system korzeniowy buszu, pozbycie się go będzie praktycznie niemożliwe, aw niektórych przypadkach konieczne będzie nawet całkowite usunięcie całego buszu. boją się zimna przez wiatry, które stanowią dla niego szczególne zagrożenie w okresie kwitnienia.

Największą szkodą, jaką mogą wyrządzić, jest całkowite pozbawienie cię zbiorów poprzez zerwanie wszystkich kwiatów i kwiatostanów winogron. Z tego powodu najlepiej jest uprawiać tę odmianę na obszarach spokojnych lub chronionych przed budynkami lub domami..

Ciekawe do przeczytania najlepsze odmiany winogron na wino

Rozpoczynamy sadzenie winogron Rochefort na własnej działce

Jeśli zajmujesz się ogrodnictwem przez długi czas lub po prostu uwielbiasz przetwarzać i uprawiać coś na ziemi, sadzenie winogron nie wydaje ci się wcale zbyt trudne. W końcu najważniejsze jest, przynajmniej teoretycznie, poznanie wszystkich cech tego procesu, wtedy praktyka wyda się powszechna..

Aby dobrze Cię do tego przygotować, opiszemy całe sadzenie krzewu winogronowego i jego główne cechy..

Metody hodowli winogron: wybór najlepszej opcji

Jeśli weźmiemy pod uwagę ogólnie metody sadzenia krzewu winogronowego, wszystkie są równie skuteczne i proste. Ale każda odmiana może mieć swoje własne charakterystyczne cechy, w związku z którymi ta lub inna metoda może jej nie odpowiadać. Winogrona rozmnażają się:

• Sadzenie sadzonek na własnych korzeniach.
• Przeszczepiając sadzonkę odmianową na bulion z dużą ilością drewna.
• Rozmnażanie krzewu winogronowego za pomocą gałęzi.
• Wysiew nasion winogron.

Omawiając osobliwości sadzenia winogron Rochefort, nie należy zapominać, że ta odmiana jest szczególnie podatna na uszkodzenia filoksery. Pod tym względem sadzenie go na własnych korzeniach może bardzo często przerodzić się w „śmiertelny” wynik. Dlatego najskuteczniejszym sposobem rozmnażania tego winogron jest przeszczepienie najbardziej odpornych podkładek. Takie szczepienie można również przeprowadzić na sadzonkach, które można łatwo kupić w wyspecjalizowanych szkółkach..

Ale jeśli na twojej stronie znajduje się stary krzew winogronowy, który od dawna chciałeś zastąpić innym, możesz przeszczepić go Rochefort i cieszyć się wspaniałymi zbiorami.

Gdzie Rochefort lubi uprawiać winogrona: główne kryteria i wymagania

Jak każde winogrono, które opisujemy odmiana jest bardzo ciepłolubna. Należy sadzić tylko w miejscach nasłonecznionych i niezacienionych. W przeciwnym razie krzew rozwinie się bardzo słabo i będziesz musiał zapomnieć o obfitych zbiorach i odpowiednim czasie ich dojrzewania..

Wspomnieliśmy już, że Rochefort jest wyjątkowo niecierpliwy z powodu silnych wiatrów, z tego powodu najlepszą opcją do lądowania jest osłonięte miejsce po południowej stronie domu (lub przynajmniej południowo-zachodniej). W ten sposób dom lub inna konstrukcja będzie służyła jako ochrona przed północnymi wiatrami, a jednocześnie może stać się doskonałym wsparciem dla tkania pędów krzewu winogronowego.

Podczas sadzenia winogron należy wziąć pod uwagę odległość między kilkoma krzewami. Ten czynnik jest również szczególnie ważny, ponieważ eliminuje prawdopodobieństwo zacienienia się krzewów..

Bujne krzewy, charakterystyczne dla opisywanej odmiany winorośli, najlepiej sadzić w odległości co najmniej 2 metrów od siebie, chociaż można cofnąć się o 4, dzięki czemu krzew nie tylko będzie miał dużo miejsca na wyplatanie, ale także „wydobywa” składniki odżywcze z gleba.

Nawiasem mówiąc, nie można też zapominać o glebie. Pomimo faktu, że ta uprawa na ogół nie jest szczególnie wybredna, gleba do ich wzrostu musi być żyzna. Najlepiej zbierać lekkie gleby, które łatwo wchłaniają wilgoć, ale nie zatrzymują jej przez długi czas. Nie zapomnij tego system korzeni winogron jest bardzo silny, dlatego przy wyborze miejsca lądowania należy wziąć pod uwagę poziom występowania wód gruntowych. Optymalna głębokość to około 2-2,5 metra.

Trochę o tym, kiedy sadzić krzewy winogronowe Rochefort

Czas sadzenia winogron może być bardzo wydłużony. Po pierwsze wszystko będzie zależało od sposobu sadzenia, a po drugie od sezonu..

Wiosną sadzonki winogron, które zachowały się od jesieni, sadzi się wraz z nadejściem pierwszego upału (chociaż na pewno będą musiały być schronienie). W tym samym czasie można przeprowadzić szczepienie sadzonek winogron na jeszcze uśpionych podkładkach. Generalnie takie działania można przeprowadzić w późniejszym terminie, do połowy kwietnia..

Ale sadzenie sadzonek winogron, które wyrosły z sadzonek i mają zielone pędy, jest konieczne dopiero po nadejściu prawdziwego i stabilnego ciepła. Bardzo często dzieje się to nawet na początku czerwca..

Sadzenie jesienią nie tak rozciągnięty pod względem czasu. Zwykle odbywa się w połowie października (lub nieco później / wcześniej w zależności od warunków pogodowych w Twoim regionie). Warto również zwrócić uwagę na główną zaletę sadzenia jesiennego: w tym czasie odbywa się zbiór materiału do sadzenia, więc znacznie łatwiej jest je od razu sadzić w ziemi i nie przechowywać do wiosny. Oczywiście wielu martwi się, że zimą mogą zamrozić krzew, ale jeśli jest dobrze przykryty, takie zmartwienia będą daremne..

Sadzenie winogron Rochefort na własnych korzeniach przy użyciu sadzonek

Przed sadzeniem winogron w ten sposób zdecydowanie upewnij się, że w glebie nie ma szkodnika filoksery. Jeżeli taki choroba zauważono, że glebę należy starannie obrobić i pozostawić sterylną przez kilka lat. Dopiero potem warto zacząć przygotowywać dół na sadzonkę:

1. Jest przygotowywany z wyprzedzeniem, aby wprowadzone do niego nawozy miały czas tonąć.
2. Głębokość i szerokość dołu – 80 centymetrów.
3. Na dno wylewa się mieszaninę dobrej żyznej gleby i 2-3 wiadra próchnicy.
4. Na nawóz kładzie się kolejną warstwę zwykłej gleby, ponieważ wysokie stężenie nawozów może uszkodzić system korzeniowy sadzonki.
5. Jama pozostaje sama na kilka tygodni.

Gdy dół będzie prawie gotowy, możesz zacząć wybierać i kupować sadzonkę. Aby zakup był dobry, zwróć uwagę na system korzeniowy: musi mieć białe i nienaruszone korzenie. Zielony kolor cięcia będzie wskazywać, że sadzonka jest zdrowa i nie sucha..

Sadzenie sadzonki polega na tym, że umieszcza się go w dołku do poziomu szyjki korzeniowej i stopniowo przykrywa ziemią. W połowie tego procesu możesz wlać wiadro wody do dołu, który zagęszcza glebę bez pozostawiania szczelin poduszkami powietrznymi.

W pobliżu winogron jest również ważne napęd w podporze. Ziemię wokół nowo posadzonej sadzonki należy obficie zwilżyć i upewnić się, że mulczuje.

Cechy szczepienia sadzonek “Rochefort” na podkładce

Szczepienie sadzonek na podkładki jest dość proste i skuteczne, ponieważ sadzonki Rochefort zapuszczają korzenie bardzo szybko i dobrze. Zwykle zbierane są jesienią. Nie trzeba wycinać długich sadzonek, wystarczą 2-3 oczy. W celu skuteczniejszego ukorzeniania dolna część jest przycinana z obu stron i na chwilę opuszczana w wodzie.

Jeśli idziesz zaszczepić łodyga na zimę, nie będzie zbędne jej woskowanie, co pozwoli znacznie dłużej przechowywać wilgoć.

Przygotowanie samej podkładki jest jeszcze łatwiejszym procesem. Polega na usunięciu starego krzewu, po czym pozostaje równe cięcie i ściernisko o wysokości 10 cm.

Cięta powierzchnia jest bardzo dokładnie czyszczona, usuwane są z niej wszelkie zanieczyszczenia i brud. Najważniejsze jest, aby na środku podkładki wykonać płytkie rozłupywanie, w które wkłada się rozciętą część. Odtąd kolbę należy mocno dokręcić szmatką lub liną, nasmarowaną mokrą gliną. Dalej – wszystkie te same czynności, co w przypadku tylko sadzonej sadzonki.

Jak zapewnić odpowiednią pielęgnację krzewu winogronowego: krótkie zalecenia

• Ta kultura potrzebuje dużo wilgoci. Dlatego podczas wejścia krzewu w sezon wegetacyjny, przed kwitnieniem i podczas formowania przyszłych zbiorów, winogrona należy podlewać. Potrzebujesz podlewania w okresach suszy.
• Po każdym podlewaniu gleba jest ściółkowana: 3-4 centymetry mchu lub trocin.
• Nawożenie winogron to udany zbiór. Szczególnie ważne jest ożywienie krzewu za pomocą materii organicznej, nawozów potasowo-fosforowych i azotu.
• Aby stymulować tworzenie i wzrost owoców, każdego roku pędy winogron przycina się do 6-8 oczu.
• Na zimę krzewy winogron z pewnością znajdą schronienie, szczególnie w młodym wieku..
• Opryski zapobiegawcze przeciwko chorobom grzybiczym przeprowadza się raz w roku, 3 razy w sezonie.

Chubushnik: uprawa, rozmnażanie, rodzaje i odmiany

Zakład chubushnik (łac Filadelfos) lub ogród jaśmin , należący do rodzaju liściastych i krzewów liściastych pół rodziny Hortensia. Nazywaliśmy jaśminowym kwiatem pomarańczy ze względu na charakterystyczny słodkawy aromat i podobieństwo kwiatów tych dwóch roślin. Łacińska nazwa chubushnik-philadelphus została nadana na cześć króla Egiptu Ptolemeusza Filadelfosa i nazywana jest chubusznikiem, ponieważ chubuki i ustniki do fajki zostały wykonane z mocnego drewna z miękkim rdzeniem.
W naturze krzew chubushnik jest powszechny w Ameryce Północnej, Europie i Azji Wschodniej. Według różnych źródeł w przyrodzie występuje od 50 do 70 gatunków chubushnika, a hodowlę wyhodowano dużą liczbę odmian tej rośliny.

Posłuchaj artykułu

Sadzenie i pielęgnacja chubushnika

• Sadzenie: od połowy września do połowy października, ale w razie potrzeby można również wiosną, aż pąki puchną.
• Kwitnienie: od końca maja do końca lipca.
• Oświetlenie: jasne światło słoneczne
• Gleba: przepuszczalna, lekka i żyzna.
• Podlewanie: Raz w tygodniu, spożywanie 2-3 wiader wody na roślinę. W okresie kwitnienia podlewanie odbywa się prawie codziennie.
• Opatrunek górny: wiosną – wiadro gnojowicy (1:10) pod każdym krzakiem, po kwitnieniu popiół drzewny jest rozsypywany w kole pnia, a następnie przeprowadza się podlewanie. Nawozy mineralne można stosować dopiero od czwartego roku życia chubushnika, a nawozy azotowe – tylko wiosną.
• Cięcie: sanitarne jesienią, sanitarno-formujące wiosną.
• Rozmnażanie: nasiona, sadzonki, nawarstwianie i dzielenie buszu.
• Szkodniki: mszyca fasolowa, zielonolistne ryjkowce, głogi, chrząszcze, przędziorków.
• Choroby: szara zgnilizna, septoria.

Krzew Chubushnik – opis

Liczne pnie wszystkich krzewów tego rodzaju pokryte są cienką szarą korą. U młodych pędów kora jest przeważnie brązowa, łuszcząca się. Drewno chubushnika jest twarde, rdzeń szeroki. Liście proste od 2 do 7 cm długości, w zależności od gatunku, wydłużone, jajowate lub szeroko jajowate. Zwykle pachnące, proste, półpełne lub podwójne kwiaty chubushnik, zebrane w pędzel, tworzą się na końcach młodych pędów. Owocem chubushnika jest trójpentaedrowe pudełko z małymi nasionami.

Chubushnik ogród zimotrwały jednak każdy rodzaj rośliny, w zależności od warunków klimatycznych obszaru uprawy, zachowuje się inaczej. Niemniej jednak, nawet jeśli w ostrą zimę krzew chubushnik bardzo cierpi z powodu mrozu, tylko jego część naziemna umrze, a jeśli odetniesz go wiosną, to dzięki potężnemu systemowi korzeniowemu rośliny czubusznik bardzo szybko odrośnie i przywróci efekt dekoracyjny.

Sadzenie Chubushnik

Kiedy sadzić chubushnika

Chubushnik sadzi się na otwartych, nasłonecznionych obszarach, gdzie kwitnie i bujnie pachnie. W cieniu kwiaty krzewu kwitną małe, a pędy są zbyt rozciągnięte. Optymalny skład gleby dla chubushnika to próchnica, piasek i ziemia liściasta w stosunku 1: 2: 3, a jeśli gleba na miejscu nie ma dobrej przepuszczalności wody, podczas sadzenia do dołu dodaje się warstwę drenażową.

Lepiej jest sadzić makietę jesienią, od połowy września do połowy października. Na wiosnę można zasadzić pomarańczę, ale sadzenie jej na wiosnę jest skomplikowane, ponieważ trzeba mieć na to czas, dopóki pąki nie otworzą się na drzewach.

Jak sadzić chubushnika

Jeśli sadzisz kilka krzewów, wykop dziury w odległości od 50 do 150 cm, w zależności od tego, jak będzie dorosła roślina. Jeśli zdecydujesz się posadzić żywopłot w kolorze sztucznej pomarańczy, sadzonki sadzi się w odległości 50-70 cm od siebie. Warstwę drenażową z łamanej cegły i piasku o grubości 15 cm wlewa się do dołu o wymiarach 60x60x60, a następnie warstwę mieszanki gruntowej, której skład opisano w poprzednim rozdziale. Wskazane jest zrobienie tego na tydzień lub dwa przed posadzeniem sztucznej pomarańczy.

Kiedy gleba osiada, korzeń sadzonki zanurza się w dołku tak, aby jego szyjka korzeniowa zrównała się z powierzchnią działki, a następnie dołek przykrywa się żyzną glebą. Po posadzeniu sadzonki chubushnika są obficie nawilżane, wlewając pod każdą 2-3 wiadra wody. Gdy gleba opadnie po podlaniu, dodaj suchą ziemię do otworów. Nie ma znaczenia, czy po osiadaniu szyjka korzeniowa zapadnie się w glebie na 3 cm, ale jest to maksymalna bezpieczna głębokość – jeśli szyjka korzeniowa jest głębsza, może zgnić.

Dzień lub dwa po posadzeniu, mulcz koło łodygi sadzonki torfem lub trocinami warstwą 3-4 cm.

Opieka Chubushnik

Jak dbać o chubushnika

Jeśli roślinie brakuje wilgoci, jej liście powiedzą ci o tym. Czubuszniki nie znoszą dobrze suszy, aw najgorętszym okresie lata ich liście tracą jędrność i zwisają bez wystarczającego podlewania. Zaleca się podlewać chubushnik co tydzień dwoma lub trzema wiadrami wody, aw okresie kwitnienia podlewanie będzie musiało odbywać się prawie codziennie. Po zwilżeniu gleby na miejscu należy poluzować glebę wokół krzaków i usunąć chwasty. Przypominamy: jeśli ściółkujesz miejsce na wiosnę, będziesz musiał znacznie rzadziej podlewać, poluzowywać i chwastować glebę.

Jeśli chodzi o odżywianie chubushnika, najlepiej reaguje na wprowadzenie gnojowicy (w stosunku 1:10) – jedno wiadro tego nawozu wylewa się raz w roku pod każdy dorosły krzew chubushnika i zaleca się to robić wiosną. Po kwitnieniu chubushnik nawozi się popiołem drzewnym, rozrzucając go wokół koła pnia przed podlaniem. Od czwartego roku życia wiosenne karmienie złożonymi nawozami mineralnymi można przeprowadzić w ilości 30 g superfosfatu, 15 g mocznika i takiej samej ilości siarczanu potasu na wiadro wody, co powinno wystarczyć na dwa dorosłe krzewy.

Po kwitnieniu na 1 m² działki wprowadza się 15 g siarczanu potasu i 25 g superfosfatu. Potas można zastąpić posypując pod każdym krzakiem 100-150 g popiołu drzewnego. Nawozy azotowe stosuje się tylko wiosną.

Przycinanie Chubushnik

Jeśli chcesz co roku obserwować bujne kwitnienie pomarańczowej pomarańczy, musisz ją regularnie przycinać. Osobliwością rośliny jest to, że obficie kwitną tylko silne pędy zeszłego roku, a jeśli kwiaty pojawiają się na cienkich i słabych starych gałęziach, to w znacznie mniejszych ilościach, a krzew wygląda z tego powodu na zaniedbany. Dlatego po wyblaknięciu chubushnika należy odciąć wyblakłe gałęzie do silnych pędów tego roku, które znajdują się poniżej.

Uwaga: z biegiem czasu młode wzrosty tego roku stają się silniejsze, co oznacza, że ​​w przyszłym roku można spodziewać się od nich obfitego kwitnienia.

Cięcie chubushnika jesienią zapewnia również sanitarne oczyszczanie krzewu: usuwa się gałęzie i pędy zagęszczające koronę, a także suche, bolesne lub złamane. Co trzy lata usuwaj pędy, które mają ponad 12 lat. Cięcie odmładzające wykonuje się wczesną wiosną: kilka pni skraca się do 30 cm, resztę przycina się do poziomu gleby. Sekcje są traktowane boiskiem ogrodowym, gleba wokół krzewu jest ściółkowana torfem. Jesienią z uśpionych pąków wyrosną silne młode pędy. Ale zanim pokroisz chubushnik, upewnij się, że przepływ soków jeszcze się nie rozpoczął.

Przeszczep Chubushnika

Chubushnik łatwo toleruje przeszczep, zwłaszcza jeśli podejmiesz tę procedurę w sposób odpowiedzialny, ale będziesz musiał poświęcić jego bujną koronę, a tym samym stracić rok kwitnienia. Najpierw musisz przygotować otwór na krzak – dwa tygodnie przed przesadzeniem, aby ziemia się uspokoiła. Następnie musisz obficie podlać krzak, który zamierzasz przesadzić, po dniu usunąć połowę starych pędów pod korzeń, a resztę skrócić. Teraz możesz wykopać krzak i przenieść go w nowe miejsce, nie zapominając o dokładnym podlaniu po przesadzeniu.

Moment, w którym można przesadzić próbkę pomarańczy, pokrywa się z momentem jej pierwszego sadzenia – od połowy września do połowy października lub wiosną, gdy pąki jeszcze się nie otworzyły. Jednak przesadzanie jesiennej pomarańczy jest znacznie wygodniejsze w tym sensie, że nie masz presji czasu, co oznacza, że ​​możesz wykonać tę pracę lepiej.

Szkodniki i choroby chubushnika

Wśród nielicznych wrogów chubushnika są mszyce fasoli, przędziorków i ryjkowce zielonolistne. Mszyce są niszczone przez obróbkę krzewów Karbofosem lub Rogorem zgodnie z instrukcjami.

W walce z przędziorkami sprawdzają się takie środki jak trzyprocentowa emulsja Keltanu lub dwuprocentowy roztwór fosfamidu, które stosuje się do pielęgnacji krzewów czubusznika dwa do trzech razy w odstępach tygodniowych. Larwy i chrząszcze ryjkowca giną od oprysków chlorofosem.

Chubushnik na Syberii iw regionie moskiewskim

Czytelnicy często zadają pytania, który chubushnik jest bardziej odpowiedni dla regionu moskiewskiego i czy można uprawiać tę roślinę na Syberii. Chubushnik wcale nie jest kapryśną rośliną, ponadto jest mrozoodporny, dlatego nie ma dużych różnic w warunkach jej uprawy w regionach południowych lub w regionie moskiewskim. Jeśli chodzi o Syberię, istnieją odporne na zimę odmiany korony pomarańczowej z żywotnym systemem korzeniowym, które bez zadaszenia wytrzymują mrozy do -35 ºC! A jeśli weźmiesz pod uwagę, że na Syberii zawsze jest dużo śniegu, nie możesz martwić się o zimowanie mniej odpornych gatunków i odmian.

Powielanie chubushnika

Jak rozmnażać chubushnik

Sadzenie i pielęgnacja chubushnika jest proste i łatwe, a metody hodowli jaśminu ogrodowego również nie będą dla ciebie skomplikowane. Chubushnik rozmnaża się generatywnie (przez nasiona) i wegetatywnie – dzieląc krzew, sadzonki i odkłady. I choć rozmnażanie przez nasiona w przypadku makiety pomarańczy jest znacznie łatwiejsze niż w przypadku innych roślin, to makiety odmianowe rozmnaża się wegetatywnie, ponieważ sadzonki nie zawsze dziedziczą cechy swoich rodziców.

Rozmnażanie nasion chubushnika

Nasiona mock-pomarańczy przed siewem wymagają dwumiesięcznej stratyfikacji w temperaturze 2-3 ºC. Aby to zrobić, w styczniu miesza się je z mokrym piaskiem i torfem, umieszcza w pojemniku i trzyma do wiosny w pudełku na warzywa w lodówce.

W marcu nasiona wysiewa się w skrzynkach wypełnionych mieszaniną gleby liściastej ziemi, próchnicy i torfu w stosunku 1: 1: 2 z dodatkiem połowy części piasku, posypaną piaskiem na wierzchu i przykrytą szkłem. Gleba jest utrzymywana w lekko wilgotnym stanie za pomocą opryskiwacza do nawadniania – będziesz musiał opryskiwać uprawy dwa do trzech razy dziennie. Po półtora tygodnia spodziewaj się pędów, a gdy tylko wydadzą kilka liści, przeszczep sadzonki na otwarty teren, po raz pierwszy zbudując dla nich ochronę przeciwsłoneczną.

Rozmnażanie chubushnika przez zielone sadzonki

Ta metoda hodowli jest najbardziej niezawodna, ponieważ daje stuprocentowe ukorzenienie. Sadzonki są wycinane z rozwiniętych dużych pędów, jednak nie należy w tym celu pobierać pędów wzrostu z szerokim pustym rdzeniem i dużą odległością między pąkami, ponieważ istnieje duże prawdopodobieństwo rozwoju procesów gnilnych w tych jamach.

Najlepszym materiałem do sadzenia są zielone sadzonki z piętą – pędy roczne z częścią zeszłorocznego pędu. Cięcie cięcia piętą jest traktowane preparatem korzeniowym, sadzone w pojemnikach z mieszaniną gleby odżywczej i piasku na głębokość 0,5 cm według schematu 40×10, przykryte polietylenową lub szklaną nasadką w celu stworzenia warunków szklarniowych i umieszczone pod rozproszonym światłem. Podczas ukorzeniania sadzonki wymagają częstego opryskiwania.

Rozmnażanie Chubushnika przez nakładanie warstw

Warstwy Chubushnika tworzą się łatwo, procent ich ukorzeniania jest również bardzo wysoki – 50-70%. Najlepiej rozmnażać chubushnik przez nakładanie warstw po przycięciu odmładzającym, gdy krzew jest cięty na wysokości 5-7 cm od poziomu powierzchni. Gleba wokół buszu jest wykopywana, nawożona i wyrównana.

Młody pęd w pobliżu dolnego pąka jest ciągnięty miękkim drutem, umieszczany w uprzednio wykopanym rowku o głębokości 1,5 cm, zabezpieczany i zaszczepiany. W ten sposób kilka pędów można odwrócić od jednego krzewu, układając je promieniście, a pod koniec sezonu wegetacyjnego będziesz mieć kilka roślin z silnym systemem korzeniowym. Następnej wiosny są oddzielane od rośliny matecznej, wykopywane i uprawiane przez kolejne dwa lata.

Powielanie chubushnika przez podzielenie buszu

Wiosną, przed rozpoczęciem przepływu soków lub jesienią po opadnięciu liści, wykopuje się zarośniętą pomarańczę, dzieli się na kilka części i szybko sadzi w nowych miejscach, aby delenki nie miały czasu na wyschnięcie. Podczas podziału krzewu usuwa się stare gałęzie zagęszczające krzew i wykopuje młode pędy.

Ogród Chubushnik zimą

Chubushnik jesienią (przygotowanie do zimy)

Jesienią, po kwitnieniu, chubusznik poddaje się przycinaniu sanitarnemu i przerzedzającemu, do gleby aplikuje się nawozy fosforowo-potasowe, a glebę wokół buszu ściółkuje się grubą warstwą torfu lub trocin.

Zimujący chubushnik

Udawana pomarańcza hibernuje bez schronienia i choć silne mrozy uszkadzają niekiedy wierzchołki młodych pędów, wiosną po przycięciu z nową energią zaczyna rosnąć. Zimą nie jest wymagana opieka nad chubushnikiem.

Rodzaje i odmiany chubushnika

W kulturze uprawia się kilka rodzajów chubushnika i wiele odmian hodowanych przez hodowców.

Pospolity mock-pomarańczowy lub blady (Philadelphus pallidus)

Pochodzi z południa Europy Zachodniej i Kaukazu. To właśnie ten gatunek jest pierwszym z czubuszników, który kwitnie w regionie moskiewskim. Wysokość pospolitej pomarańczy może sięgać 3 m, jej pędy są wyprostowane, nagie. Liście o długości do 8 cm są proste, podłużne, eliptyczne, z nielicznymi ząbkami na krawędziach i spiczastym końcem; górna strona liścia jest naga, jasnozielona, ​​dolna owłosiona, bladozielona. Kwiaty białokremowe o średnicy do 3 cm i silnym przyjemnym aromacie zbiera się w 5-7 kawałkach w kwiatostany racemose.

Gatunek jest zimotrwały i wytrzymuje temperatury do -25 ºC. Występuje w kilku formach dekoracyjnych: złotej, wielkokwiatowej, frotte, posrebrzanej, wierzbowej i niskiej. Spośród odmian bardziej popularnych niż inne:

• Chubushnik Virginal to odmiana stworzona przez Lemoine w 1909 roku, o wysokości od 2 do 3 m, z szeroką koroną, brązowymi pędami i łuszczącą się korą. Liście do 7 cm długości, spiczaste, owalne, ciemnozielone, jesienią żółte. Kwitnie w lipcu w racemozowatych kwiatostanach do 14 cm długości, z białych pełnych kwiatów do 5 cm średnicy. Dekoracyjność tej odmiany utrzymuje się do 20 lat;
• Chubushnik Belle Etoile to główne osiągnięcie Emile Lemoine jako hodowcy. W naszych warunkach krzew tej odmiany rzadko rośnie powyżej metra, choć we Francji rośnie półtora raza. Liście tej odmiany są małe, z wyciągniętą końcówką; kwiaty o aromacie truskawkowym, proste, dzwonkowate, z dużą karminową plamą pośrodku, osiągające średnicę 4 cm;
• Chubushnik Bicolor – ma pojedyncze kwiaty, wieńczące boczny pęd pachowy i osiąga średnicę do 5 cm.Krzew jest puszysty, do 2 m. Odmiana często wykorzystywana w kształtowaniu krajobrazu.

Korona mock-orange (Philadelphus coronarius)

Gatunek południowoeuropejski do 3 m wysokości, naturalnie występujący na Kaukazie, w Azji Mniejszej i południowej Europie. Ma żółtawe lub czerwono-brązowe młode pędy ze spękaną korą i gęstym ulistnieniem. Liście są przeciwne, owalne, z rzadkimi zębami na krawędziach, ogonkowe, nagie na górnej stronie talerza, owłosione na dolnych żyłach. Pachnące kremowe kwiaty o średnicy do 5 cm zbiera się w racemozowych końcowych kwiatostanach po 5-7 sztuk. Kwitnie do trzech tygodni.

Dym, gaz, zimno – wytrzymuje mrozy do -25 ºC. Najlepsze odmiany:

• Aureus to szybko rosnący krzew o wysokości 2-3 m, z kulistą koroną o jasnożółtych liściach, które latem zmieniają kolor na żółto-zielony i pozostają tak do opadnięcia liści. Liczne kwiaty na tle liści są prawie nie do odróżnienia, ale o zakwitnięciu krzewu można przesądzić nawet z daleka jego niesamowity aromat. Wartość odmiany reprezentuje liść chubushnika o niezwykłym kolorze i silnym aromacie kwiatów;
• Variegatus lub Bowles Variety to krzew o wysokości do 3 m z kremowym szerokim nieregularnym paskiem wzdłuż krawędzi liści;
• Innosens to zwarty, średniej wielkości krzew – nie wyższy niż 2 m – o pojedynczych białych, prostych kwiatach i silnym aromacie. Liście w nieregularnych kremowych plamkach.

Chubushnik Lemoine (Philadelphus x lemoinei)

Hybryda między drobnolistną mock-orange i pospolitą mock-orange. W kulturze jest szeroko rozpowszechniony w Europie i Ameryce Północnej. Gatunek ten osiąga wysokość 3 m, ma rozłożyste gałęzie o jajowatych, lancetowatych liściach do 4 cm długości i dużych, białych, pachnących kwiatach zebranych w grona po 3-7 sztuk. Ta hybryda ma wiele odmian, które zyskały dużą popularność wśród profesjonalistów i amatorów:

• Gronostaj (Manto d’Ermin) – krzew nie wyższy niż 1 m o wdzięcznych półpełnych białych kwiatach, kwitnący obficie do półtora miesiąca;
• Chubushnik Shneersturm to dziewiczy chubushnik o pachnących białych kwiatach o średnicy 2-2,5 cm, zebranych w pędzel; liście są duże, ciemnozielone, jesienią żółkną. Krzew do 2 m wysokości;
• Lodowiec – frotte makiety pomarańczy z pękami dużych pachnących białych kwiatów kwitnących przez około trzy tygodnie; krzew do 2 m wysokości;
• Urok jest jednym z najpiękniejszych czubuszników: gęsto podwójne duże śnieżnobiałe kwiaty, prawie bezwonne, zbierane są w kwiatostany po 9 lub więcej kawałków na krzaku o wysokości do 2 m. Wadą tej odmiany jest to, że jej dolna część jest odsłonięta, więc przywrócenie efektu dekoracyjnego, profesjonaliści zalecają sadzenie przed nim skarłowaciałego krzewu;
• chubushnik Snowstorm – krzew o wysokości do 2 m; podwójne białe kwiaty są zbierane w kwiatostany po 7-9 sztuk i kwitną obficie przez około trzy tygodnie.

Oprócz opisanych gatunków hodowane są w kulturze odmiany Schrenka, Gordona, szerokolistne, cienkolistne, szarawe, puszyste, bezwonne, drobnolistne, wielkokwiatowe i kaukaskie.