Koń rasy Karaczai: opis, pielęgnacja i hodowla
Wiesz? Konieczne jest dokładne zmycie mydła lub szamponu po namydleniu, aby zwierzę nie rozwinęło podrażnienia lub reakcji alergicznej. Innym ważnym punktem w opiece nad tymi zwierzętami jest czyszczenie ich kopyt. Każdego dnia musisz sprawdzać kopyto, czyścić je z brudu i kamieni, a także, gdy istnieje potrzeba ścierania specjalnymi olejami. Co 24 dni należy usunąć zrogowaciałą martwą tkankę z kopyt, aby nie nastąpiły żadne zmiany. Jeśli to konieczne, podkowy. Zwierzęta od najmłodszych lat powinny być nauczone składania stóp do kontroli lub kucia, w przeciwnym razie mogą pojawić się problemy w przyszłości. Konieczne jest również monitorowanie stanu zębów zwierzęcia: w tym celu co 6–12 miesięcy są one badane przez dentystę. Dla starszych koni ta procedura jest przeprowadzana częściej. Należy również zauważyć, że konie Adyghe wymagają regularnych ćwiczeń.
Jakucka rasa koni: charakterystyka, pielęgnacja i karmienie
Jedną z najstarszych ras koni jest jakucka, o czym świadczą szczątki znalezione przez naukowców na terenie Czukotki i datowane na około trzydzieste tysiąclecie pne..
- Historia rasy
- Ogólna charakterystyka
- Wygląd zewnętrzny i kombinezon
- Postać
- Za pomocą
- Zalety i wady
- Dziedziniec
- Pielęgnacja i czyszczenie
- Jedzenie i woda
To bardzo popularna rasa, która przetrwała do dziś i dzisiaj porozmawiamy.
Historia rasy
Głównym hodowcą Sakha Ata, jak rdzenni mieszkańcy nazywają tę rasę, jest surowa północna natura. Według naukowców koń Jakucki wywodził się od dzikich koni tundrowych w kolorze białym. Ze względu na swoją wytrzymałość i siłę gatunek nie wymarł, jak wiele innych, ale wciąż żyje. Hodowla prowadzona jest głównie w Jakucji, dzikie osobniki zamieszkują Czukotkę..
Czy wiedziałeś? Zgodnie z tradycją Jakutów mięso konia, które należało do niego za życia, służyło jako pamiątkowa kolacja dla zmarłego..
ogólna charakterystyka
Koń Jakucki jest przysadzisty i ma mocną kość. Taka konstrukcja i wymiary pozwalają jej pracować niestrudzenie, przenosząc ciężkie ładunki i pokonując zaśnieżone drogi..
Wygląd zewnętrzny i kombinezon
Główne cechy rasy:
- wzrost – 136-138 cm w kłębie;
- waga – w wieku od pięciu lat do 600 kg;
- głowa – duży, z grubą krótką szyją i długą, grubą grzywą;
- ciało – około 150 cm długości, z szeroką klatką piersiową i płaskim grzbietem, grubym ogonem, dotykającym ziemi;
- odnóża – krótki, ale mocny;
- skóra – gruba, z warstwą tłuszczu do 10 cm;
- wełna – gęsty i długi do 10 cm, z gęstym, zatrzymującym ciepło podszerstkiem;
- garnitur – biały, szary, gniady, rzadziej brązowy.
Postać
„Jakuci” mają rozwinięte zdolności umysłowe, intuicyjnie rozumieją osobę. Postać jest z zasady spokojna i spokojna, nie wchodzi w konflikty z bliskimi i jest przyjazna ludziom. Ale jeśli zwierzę jest lekceważące lub agresywne, odpowie w naturze..
Będąc samowystarczalnym i niezależnym, koń nie może pozwolić sobie na osiodłanie. Aby zdobyć zaufanie, musisz nawiązać z nim kontakt, nieustannie okazując uwagę i troskę..
Za pomocą
W regionach północnych hodowla bydła nie jest możliwa ze względu na surowe zimy. Konie są tu podstawą mięsa i nabiału. Ponadto mięso jest uważane za rarytas i produkt leczniczy..
Jego nasycenie użytecznymi pierwiastkami i niezbędnymi aminokwasami pomaga wyleczyć się z anemii, gruźlicy. Łowcy uwielbiają go używać ze względu na jego dobrą zdolność do jazdy w terenie i łatwą nawigację. Ponadto wytrzymałe zwierzę jest używane jako siła pociągowa do polowań i jazdy konnej. Ubrania, buty, dywaniki szyte są ze skóry i wełny.
Zalety i wady
Zalety „Jakuta” obejmują następujące cechy:
- wytrzymałość;
- wysoka wydajność;
- Odporność na zimno;
- silny układ mięśniowo-szkieletowy;
- bezpretensjonalność w jedzeniu, niezależne poszukiwania;
- szybki spryt;
- dobra orientacja na ziemi.
Wady rasy obejmują:
- niski wskaźnik przeżywalności w regionach południowych;
- niska zdolność wyścigowa;
- niezależność od osoby (czasami nieposłuszeństwo).
Czy wiedziałeś? Jednym z bogów tubylców Jakucji jest Dzhesegei, patron ogierów. Do tej pory lokalni mieszkańcy corocznie organizują święta i wyścigi konne na jego cześć na Sacha Ata.
Prawidłowa treść
Te konie absolutnie nie są kapryśne do warunków przetrzymywania, a ponadto są przyzwyczajone do dbania o siebie.
Dziedziniec
Dla tych zwierząt trzymanie w zamkniętej stajni będzie ciężarem: ponieważ są przyzwyczajone do zimna, trzymane są na zewnątrz, na wolnym wybiegu. Dodatkowo ważne dla tej rasy jest poczucie zagnieżdżenia, przebywania w stadzie obok siebie.
Można je wypasać na otwartej przestrzeni w temperaturze do -50 ° C – nawet nowonarodzone źrebaki są pozostawione przez właścicieli na zewnątrz.
Możesz trzymać je w otwartej obudowie, po wcześniejszym wyposażeniu. Przed zainstalowaniem ogrodzenia należy osuszyć ziemię i wykorzenić drzewa. Podłoga może być piaskowa, ale podczas deszczu będzie mokra i konie będą się po niej ślizgać, co może prowadzić do kontuzji.
Podłogę kojca lepiej przykryć gumowymi matami, przez które wilgoć wypłynie podczas deszczu..
Ogrodzenie kojca może być wykonane z drewnianych lub metalowych rur o wysokości około 1,8 cm, jednocześnie należy zapewnić brak ostrych narożników lub gałązek, które mogą zranić zwierzę.
Ważny! Aby zapewnić bezpieczeństwo, konieczne jest zrobienie kolejnego wyjścia przeciwpożarowego w zagrodzie.
Konieczne jest przemyślenie elektryfikacji zagrody: przewody nie powinny być dostępne dla koni, oświetlenie powinno być umieszczone jak najwyżej. Do karmienia w tym przypadku odpowiednie są mobilne karmniki i poidła. W sklepach można znaleźć przenośne karmniki, poidła, a nawet siatki na siano. Przy odpowiednich umiejętnościach możesz samodzielnie zbudować takie naczynia..
Pielęgnacja i czyszczenie
Konie często wypróżniają się, więc ich dom należy sprzątać codziennie. Jeśli tak się nie stanie, zwierzę o dobrym węchu zacznie dusić się oparami amoniaku, a ponadto rozmnażają się bakterie chorobotwórcze. Pamiętaj, aby regularnie myć naczynia.
Pielęgnacja konia obejmuje szereg codziennych zabiegów:
- myć genitalia i wymiona klaczy;
- umyj oczy gąbką;
- przeczesać ogon i grzywę drewnianym grzebieniem;
- do czyszczenia wełny użyj skrobaka, twardych i miękkich szczotek oraz wilgotnej szmatki;
- sprawdź i wyczyść kopyta za pomocą haka przeznaczonego do tego celu.
Będziesz także zainteresowany wiedzą, które konie są najszybsze na świecie i jak pływają konie.
Oprócz:
- raz na sześć miesięcy musisz myć zęby;
- dwa razy w roku konieczne jest badanie profilaktyczne przez lekarza weterynarii.
Jedzenie i woda
Dieta obejmuje następujące pasze:
- siano;
- kukurydza;
- otręby;
- buraczany;
- marchewka;
- ziemniaki;
- jabłka;
- zielona trawa (wypas).
Przed karmieniem należy podać zwierzęciu trochę wody – na ogół dorosły koń wypija do osiemdziesięciu litrów wody dziennie. Zwierzęta są często karmione, ale w małych porcjach. Konie zawsze powinny mieć dostęp do brykietu soli do lizawki.
Ważny! Obutego konia należy wymieniać raz w miesiącu – długotrwałe noszenie obarczone jest chorobami kopyt i kończyn.
Podsumowując: koń jakucki jest niezależny, bezpretensjonalny, nie wymaga szczególnej uwagi i opieki, a koszty jego utrzymania są niskie. Najważniejsze, czego wymaga się od właściciela, to uważna i pełna szacunku postawa, a także przestrzeganie zasad higieny koni..
Koń rasy Karaczai: opis, pielęgnacja i hodowla
Karaczajska rasa koni – jedna z najstarszych. Hodowla koni w górach Karacha, u źródeł Kuban (obecnie te ziemie są częścią Republiki Federacji Rosyjskiej Karachay-Czerkasy) zaczęła się w XV wieku. Oficjalny zapis tej rasy znajduje się w Państwowym Rejestrze Hodowlanych Osiągnięć.
Górale to energiczni, mobilni ludzie. Oni, jak żaden inny, potrzebowali niezawodnego środka transportu w ekstremalnych warunkach. Rasa Karaczai była hodowana nie tylko jako transport, ale także jako siła ciężaru – ogromna pomoc w gospodarce. Rasa została wyhodowana przez skrzyżowanie najlepszych próbek z jej miejscowości, a także krew angielskich zawodników została naparzona.
Z historii
Hodowla koni Karaczai była tak popularna w Rosji, że pod koniec XIX wieku było 5458 głów. Kraj potrzebował żywego transportu ładunków. Konie dostarczano na potrzeby wojskowe, na usługi kozackie Kubańczyków. W tym celu reprodukowano specjalne potomstwo hodowlane “pod siodłem” kozaka.
Konwoje pokonały najtrudniejsze trasy, poruszając się po trudnym terenie i przełęczach górskich, a także brały udział w strategicznych kampaniach rosyjskiej armii.
Ciekawe, że w okresie represji (1943 r.) Również ucierpieli rdzenni mieszkańcy tego regionu. Hodowla koni została zawieszona, zwierzęta zostały znacznie zmniejszone. Rdzenni mieszkańcy przymusowo przeniesione do Azji Środkowej, a konie miejscowej rasy straciły swój status, zostały włączone do krwi Kabardy.
Hodowla koni nadal się rozwijała, ale we wszystkich specjalistycznych publikacjach konie były wymieniane jako “Kabardyni”. Ta historyczna niesprawiedliwość trwała długo, ale od 1960 r. Nazwa “rasa karaczajska” zaczęła pojawiać się ponownie w publikacjach. Wreszcie, dopiero w 1989 r. Nadano jej prawne imię przez oficjalne zarządzenie państwa.
Wygląd, cechy
W przeciwieństwie do innych ras koni, zawodnicy Karachai mają niewątpliwe zalety. Alpejski karakay potrafi wytrzymać długie obciążenia na długich dystansach w ekstremalnych warunkach.
W procesie selekcji ich ciało nabrało własnych cech: przednie nogi są wyprostowane, jak u zwykłych koni, podczas gdy tylne nogi są wygięte. Konie tej rasy mają bardzo piękną powierzchowność. Ciało jest lekko przysadziste, klatka piersiowa jest obszerna i mocna. Barwa jest przeważnie czarna, a później nabrała brązowawości charakterystycznej dla “Anglików”. Ogólnie rzecz biorąc, wiele odcieni tej rasy – około czterdziestu, a każdy ma imię.
Ten gatunek ma specjalnego wierzchowca. Ciało jest szczupłe, ale ma masę mięśniową. Głowa Karaczaju hoduje konie średniej wielkości, wydłużone, z charakterystycznym oszustem w profilu i ostrymi małymi uszami. Zwierzęta są bardzo piękne, mają długą grzywę (często pofalowaną).
Przez wiele lat zwierzęta musiały pokonywać górskie przeszkody, więc tworzyły własną biomechanikę ciała. Ze względu na specjalną strukturę tylnych nóg, zwierzę może łatwiej poruszać się po zboczach górskich zarówno w górę, jak iw dół.
Wzrost w tym gatunku wynosi 164-151 cm, rasa ta zdobyła zasłużoną popularność. Oprócz Karaczajo-Czerkiesji, zawodnicy Karachai są teraz hodowani w dwóch kolejnych krajach: Niemczech i Czechach.
Garnitury wewnątrz rasy
Konieczne jest podanie ogólnego opisu rasy koni karaczajskich w kolorze. Zwierzęta te mają przeważnie ciemny kolor (ciemny kolor). Nie mają prawie żadnych białych plam. Prawie wszystkie nazwy kolorów w lokalnym języku oznaczają odcienie kolorów i mówią same za siebie: zatoka (czarny podpalany) lub czerwony, czarny koń (prawie cały czarny). Podobnie jak szara, kruszyna (podobna do barwy jelenia) i inne.
Rekordy
Zawodnicy Karachay mogą przyspieszyć do 50 km / h.
Zimą 1936 roku na Kaukazie zorganizowano 300-kilometrowy wyścig wokół gór. Trasa była bardzo trudna: podjazdy, zjazdy, przełęcze, zarośla. Wyścig trwał 47 dni. Występ koni wzbudza głęboki szacunek! 10 koni Karachai zostało zwycięzcami konkursu. Konie obeszły wszystko i doszły do mety, i nie miały specjalnych oznak zmęczenia!
Konie są dość bezpretensjonalne, a jednocześnie wytrzymałe i mobilne. Nie są gorsze od swoich elitarnych angielskich kongenerów – jeżdżących konno, a nawet je przewyższają.
Konie Karaczai były w służbie armii kozackiej z Kubania, uczestniczyły w wielu działaniach wojskowych i kampaniach rosyjskiej kawalerii. Uczestniczyli również w wojnie rosyjsko-japońskiej, pokazując swoją najlepszą stronę.
Rekordowe osiągnięcie zostało odnotowane w 1974 roku: 3000 metrowy rumak Karachai pokonał 3 minuty i 44 sekundy.
Wspinaczka
Ważne jest, aby wspomnieć o “zapisie” jazdy na Elbrusie z końmi (wraz z ludźmi) w 1996 roku, kiedy to ekspedycja obejmowała najlepszych przedstawicieli rasy, ich imiona to Ginger, Daur i Hurzuk. Eksperci zabrali ze sobą konie, aby udowodnić olbrzymi potencjał rasy Karaczaj. Zwierzęta wspięły się na wschodni wierzchołek góry Elbrus na stromych zboczach i na powierzchni lodowca. Konie miały duży ciężar i ludzi.
Historia nadal trwała, w 1999 roku mistrzowie Karaczai ponownie podbili zachodni szczyt najwyższego szczytu w Europie (5642 m). To był ten sam Daur, Ginger i nowy “członek” zespołu – karachajski ogier Igilik.
Hodowla i utrzymanie
Hodowla, selekcja koni Karaczai trwała aż do Rewolucji Październikowej (1917 r.), Po której nastąpił znaczny spadek żywego inwentarza. Dopiero w 1930 r. To zaniechanie przez państwo zostało poprawione – założono stadninę koni w pobliżu miasta Kisłowodzk. Cenna rasa nie może zostać utracona. Z biegiem lat został poprawiony dzięki zaangażowaniu pełnej krwi angielskich “kopii”. Wygląd koni karaczajskich zmienił się nieco. Początkowo były naturalnie karłowate, niezbyt atrakcyjne, suche i żylaste.
Teraz konie mają około 30 cm więcej w kłębie, ale najważniejsze jest to, że parametry fizyczne gatunku pozostały nienaruszone, a konie nadal są bardzo odporne. Konie Karaczai dobrze znosi stada hodowlane, nie wymagają specjalistycznej opieki. Są bezpretensjonalni w jedzeniu i chodzeniu, wytrzymują okresy złego odżywiania. Ciało żyły, bardzo silne kopyta pozwalają zwierzętom pokonać wszelkie przeszkody.
Ważne jest, aby wspomnieć, ile kosztuje koń Karachai. Wiadomo, że o każdej porze te konie były bardzo drogie. Tylko zamożny kozak mógł sobie pozwolić na zakup kilku głów. Obecnie koszt osoby dorosłej wynosi od 100 000 do 200 000 rubli.
Korzystanie z koni
Korzystanie z takich koni rasy Karaczai jest bardzo szerokie: sporty jeździeckie, służba wojskowa, jak pakuj zwierzęta. W płaskich obszarach europejskiej części Rosji konie Karaczai były używane do polowań i jazdy konnej.
Ponadto długość życia zawodników Karachai jest dłuższa niż innych ras koni. Te cechy są cenione na całym świecie, dlatego konie są hodowane na sprzedaż. Są kupowane jako siła w regionach Azji Środkowej, dla żołnierzy jadących na obszarach przygranicznych. Niektóre kraje w Europie są również nabywcami koni Karachai.
Rodzaje
Rasy Karachai dzieli się na kilka głównych typów. Pierwszy jest charakterystyczny. Konie te są najbardziej typowe dla zewnętrznej części ich rasy. Są hodowane jako zwierzęta pakujące i zbierające. Charakterystyczny typ jest nieco przysadzisty (150 cm), wytrzymały, bezpretensjonalny.
Drugi typ – jazda. Jest to gatunek, który przeszedł mieszanie z przedstawicielami koni rasy koni. Są wyższe i cieńsze, z lekkim ciałem. Są one wykorzystywane do jazdy na nartach, w celach turystycznych, są przygotowane do wyścigów konnych (klasyczne skoki).
Trzeci typ jest ogromny. Nazwa mówi sama za siebie: konie tego typu są krótkie i mocne, z szerszym mostkiem i kością. Są one używane przez osobę jako opakowanie bagażu. Takie “mocne” wolą pasterzy górskich. Oddzielne terytoria hodują ogromne konie do produkcji niedrogiego mięsa. Smutne, ale prawdziwe. Wszakże te potężne zwierzęta są również bardzo płodne, łatwo przystosowujące się w klimacie górskim, same pasą się nawet w zimie, na wyżynach.
Z notatek naukowców
Istnieje wiele zapisów opracowanych przez naukowców i naukowców, którzy podziwiali piękny wygląd i parametry fizyczne zawodników Karachai.
Peter-Simon Pallas – badacz, geograf, zoolog w 1793 r. Opisał zawodników Karachai jako “twardych i gorących”. Podróżny stwierdził, że cechy tych koni są “wybitne”.
W latach dwudziestych XIX wieku pisarz S. M. Bronevsky w swojej książce, w której dokonał słownego opisu Kaukazu, zauważył, że górale mają małą, ale silną i silną odmianę koni. Autor najpierw nazwał te zwierzęta “Karaczajami”.
Jean-Charles de Besse, węgierski badacz (w 1829 r.), Określił tę rasę jako “piękną”. Zauważył, że te konie, jak żadne inne, są w stanie podróżować po terenach górskich i są bardzo odpowiednie do rekrutowania armii (lekkiej kawalerii).
Rosyjski pisarz P.P. Zubov również scharakteryzował “doskonałe” konie Karaczajów.
Koń dla górala
Koń dla alpinisty był przyjacielem, transportem, zbawieniem od wielu trudów. Dawno temu utwory były komponowane o koniach, opowieści o ich sile i wyczynach przekazywano z ust do ust. Straciwszy lojalnego przyjaciela, Kozak płakał .
Specjalnym szyksem dla młodego alpinisty zawsze była jigitovka! Bardzo przystojny jeździec ścigający się na czarnym koniu. A kiedy koń i człowiek stają się jednością, zadziwiają innych zręcznością i mocą. A teraz ludy Kaukazu mają tę tradycję, nawet odbywają zawody jeździeckie w wyścigach konnych. Koń Karaczajewski jest elegancki, ma szczególną łaskę i wszystko, co dobre dla jeźdźca!
Kabardyjski (górski) Koń: historia, opis rasy, zdjęcie
W artykule przyjrzymy się bliżej tej rasie i jej cechom, poznamy historię jej powstania, zakres stosowania i warunki przetrzymywania.
Historia rasy
Koń kabardyjski pojawił się na terytorium nowoczesnej Republiki Kabardyno-Bałkańskiej, części Północnego Kaukazu. Uważa się, że rasa ta była wynikiem długiego krzyżowania lokalnych koni z rasami wschodnimi. Dzięki takiemu mieszaniu i stałej selekcji alpiniści hodowali zwierzę dobrze przystosowane do lokalnych warunków górskich i spełniające ich wymagania. Bezpretensjonalne konie niosące ładunek i ludzi na niebezpiecznych drogach Kaukazu, nie wymagające podkowy, stały się znane w XVI wieku, kiedy Kabarda rozkwitła. Jednocześnie wykazali się dobrymi wynikami w warunkach równiny podczas najazdów wojskowych. Takie wierzchowce chętnie kupowane wiedzą z krajów Bliskiego Wschodu, zostały docenione przez Rosjan. Kiedy Kabarda wstąpił do Imperium Rosyjskiego, kontynuowano prace nad tą rasą.
Wiesz? Podróżnicy zauważyli, że Czerkiesi troszczyli się o swoje konie lepiej niż ich krewni. Nawet książęta, pomimo wysokiego statusu i znacznej liczby sług, sami je sprzątali. Działania militarne pierwszego świata i wojny domowe przyniosły konie górskie na skraj zagłady. Aby przywrócić i poprawić rasę, Kabardianie zaczęli krzyżować się z przedstawicielami europejskich ras jeździeckich. W rezultacie hodowano większą odmianę – konie anglo-kabardyjskie, łączące zwinność angielskich koni i bezpretensjonalność odpornych koni górskich. Ta linia jest uważana przez wielu za nową rasę. Kabardyjskie konie są nadal hodowane w stadninach Malkinsky i Malokarachayevsky, gdzie również starają się przywrócić pierwotny wygląd tych zwierząt.
Opis i funkcje
Konie kabardyjskie to klasyczna rasa konia uprzęży. Mają własne, charakterystyczne cechy, zalety i wady.
Na zewnątrz
Kabardianie mają silną budowę ciała, dobre proporcje. Dorosłe osobniki tej rasy ważą średnio około 400 kg, a ich wysokość w kłębie wynosi 152–157 cm Według lokalnych gospodarstw zbiorowych z 1993 r. Długość ogierów tej rasy wynosiła 178 cm, a klaczy 183 cm. 19, 9 cm i 18, 7 cm Stadniny zawierają nieco większe okazy. Na zewnątrz Kabardynów jest dobrze rozwinięte ciało o szerokiej klatce piersiowej, prostym krótkim grzbiecie, opadającym szerokim zadu. Na nisko osadzonej muskularnej szyi średniej wielkości znajduje się mała sucha głowa, na której profilu występuje charakterystyczny garb tej rasy. Uwagę zwracają tylne nogi o konfiguracji szablastozębnej i małym kształcie litery X. Cechą charakterystyczną jest również udany kształt kopyt („kubek”), ich niezwykła twardość i wytrzymałość. Same nogi są raczej krótkie i suche. Mają też dość długą i gęstą grzywę i ogon.
Dowiedz się, jak wybrać dla siebie właściwego konia.
Teraz w rasie Kabardian istnieją trzy typy:
- charakterystyczny . Konie górskie są najbardziej typowe dla suchej rasy. Lubią go używać do patroli i do celów turystycznych;
- wschód . Są to bardziej wyraźne wschodnie geny uzyskane od koni arabskich i turkmeńskich. Najczęściej używany do jazdy;
- masywny . Ten typ ma większy wzrost i duży rozmiar, jest używany do celów komercyjnych jako zwierzę domowe.
Garnitury
Koń kabardyjski może mieć następujące kolory:
- zatoka
- szary
- czarny;
- czerwony, z białą plamą;
- motley
Preferowane są zwykle konie gniady i czarne.
Zalecamy poznanie skutecznych metod określania wagi zwierząt domowych bez łusek.
Charakter
Ten bezpretensjonalny koń powszechnego powołania różni się wysoką inteligencją i żywym temperamentem. Mają dobrą pamięć, nie akceptują przemocy nad sobą, preferują łagodne traktowanie. Przy odpowiednim wychowaniu wykazują lojalność wobec właściciela i są zdolni do szkolenia. Ten dzielny koń, nie bojący się wąskich górskich szlaków, może stać się prawdziwym towarzyszem. Czasami pokazuje normę, trudno jest odjechać. Koń jeździecki całkowicie poddaje się właścicielowi. Ogólnie Kabardianie mają przyjazny charakter i wysoką aktywność.
Wiesz? Średnio konie żyją w wieku 25–30 lat, konie kabardyjskie żyją do 35–40 lat. Przede wszystkim żył koniem rasy, która trafiła do Księgi Rekordów Guinnessa z powodu 62 lat życia.
Plusy i minusy
Kabardyjskie konie mają niewątpliwe zalety dla innych ras:
- bezpretensjonalność. Konie te były trzymane przez prawie cały rok w stadach i karmione suchą paszą i zbożem tylko w okresie zimowym;
- adaptowalność do różnych warunków. Zwierzę doskonale pokazało się zarówno w warunkach gór, jak i na równinach. Dostosowuje się dobrze do różnych klimatów, toleruje zmiany temperatury i ciśnienia atmosferycznego;
- doskonała genetyka. Zestaw genetyczny pozwala na wykorzystanie ich w hodowli;
- wszechstronność. Ten koń nadaje się do jazdy konnej (zwłaszcza w terenie górzystym) i do transportu towarów. Pokazuje dobre wyniki w sportach jeździeckich, takich jak przebieg i triathlon;
- siła i wytrzymałość. Może przewozić ładunki o wadze 150 kg i zabierać 100 km dziennie. W zawodach wytrzymałościowych często zajmują pierwsze miejsca;
- dobre zdrowie . Mają dobrą odporność na różne choroby, są płodne, żyją długo. Mają wysoką płodność, a plon młodego stada sięga 85%. Klacze są wykorzystywane na plemię do 20 lat, a czasem więcej;
- odwaga i ostrożność . Został opracowany na niebezpiecznych szlakach górskich iw starciach z wrogiem;
- miękki ruch . Każdy oznacza komfort tej rasy dla jeźdźców. Nawet poruszając się w galopie lub kłusie, utrzymują wygodne tempo i płynnie się poruszają;
- wysoka inteligencja . Te konie mają dobrą pamięć, można je uczyć różnych sztuczek, są dobrze wyszkolone w treningu;
- silne, równe kopyta . Kształt kopyt i ich twardość, wynikające z częstego kontaktu ze skałami, pozwala zachować równowagę na trudnych ścieżkach gór Kaukazu. W dawnych czasach nie były one kute, aby nie ujawniać położenia jednostek kawalerii z brzękiem kopyt. Teraz są tylko kute przednie nogi.
Przeczytaj więcej o cechach hodowli koni w domu.
Wady tej rasy są nieliczne:
- średniej wielkości;
- nieodpowiednie dla większości rodzajów sportów jeździeckich – nie są wystarczająco szybkie i rozbrykane.
Korzystanie z
Kabardyjskie konie nie straciły na popularności w naszych czasach. W domu w Kabardyno-Bałkarii są używane do przemieszczania się w obszarach górskich, transportu paczek i uprzęży do transportu małych ładunków. Dobra natura, wytrzymałość, a także zdolność poruszania się po trudnych ścieżkach kaukaskich, gdzie pojazdy nie mogą przejść, znalazły zastosowanie w takich dziedzinach, jak turystyka konna i służba straży granicznej. Miękki kłus koni pozwala jeźdźcom na długie przebywanie w siodle. Zwierzęta te świetnie nadają się do patrolowania obszarów górskich i policji konnej. Dzięki krzyżowaniu z innymi rasami konnymi, kabardowskie rasy koni są bardzo popularne w tych typach sportów jeździeckich, w których wymagana jest wytrzymałość.
Wiesz? W górach, na trudnych do dotarcia ścieżkach, konie kabardyjskie nie zbłądzą w całkowitej ciemności lub mgle. Górale uważają, że ta zdolność jest rozwijana na ich poziomie genetycznym.
Warunki zatrzymania i opieki
W wyspecjalizowanych fabrykach do hodowli koni tej rasy zwykle stosowano metodę stabilnego i wypasania grupowego. Stada są tworzone przez selekcję według płci i wieku. Dzięki tej metodzie wyposażaj stajnie w prostszy projekt. Większość czasu konie spędzają na pastwiskach. Przy braku niezbędnej ilości roślin zielonych do paszy na pastwiskach, zwłaszcza zimą, zwierzętom podaje się siano i gotową paszę produkcyjną. Przy dobrym wypasie stosuj technologię stada tebemenovochnuyu przed początkiem zimnej pogody.
Idealną opcją dla rezydencji koni kabardyjskich jest rama lub drewniana konstrukcja wykonana z drewna. Grubość ścian stajni dla ciepłego klimatu wynosi około 20 cm, dla zimnej co najmniej 25 cm. Temperatura powietrza w pomieszczeniu powinna wynosić od 5-10 ° С. W stajni należy zapewnić dobrą ściółkę, używając do tego torfu, słomy i trocin, stale czyszcząc cały pokój i stoisko. Ważne jest, aby monitorować suchość ściółki, zwłaszcza zimą. W boksach najwygodniej jest używać wyjmowanych podajników – wygodniej jest się nimi zająć i umyć. Pomieszczenie powinno być dobrze wentylowane, ale bez przeciągów i upewnij się, że jest suche. Należy zauważyć, że Czerkiesi nie zapewniają stajni z oświetleniem, aby konie mogły lepiej widzieć i orientować się w ciemności lub mgle.
W trosce o te konie należy okresowo kąpać się za pomocą specjalnych skrobaków i szczotek, aby zadbać o wełniany płaszcz zwierzęcia. Grzywę dokładnie przemywa się żółtkiem i mydłem lub używa specjalnego szamponu dla koni. Po zabiegach wodnych grzywę należy dobrze czesać. Procedura ta jest wykonywana ostrożnie, aby nie zranić zwierzęcia, w przeciwnym razie koń może kopnąć w odpowiedzi i zranić właściciela. Zaleca się, aby kąpanie odbywało się co najmniej raz na 7 dni, a podczas treningu przed zawodami – częściej.
Wiesz? Konieczne jest dokładne zmycie mydła lub szamponu po namydleniu, aby zwierzę nie rozwinęło podrażnienia lub reakcji alergicznej. Innym ważnym punktem w opiece nad tymi zwierzętami jest czyszczenie ich kopyt. Każdego dnia musisz sprawdzać kopyto, czyścić je z brudu i kamieni, a także, gdy istnieje potrzeba ścierania specjalnymi olejami. Co 24 dni należy usunąć zrogowaciałą martwą tkankę z kopyt, aby nie nastąpiły żadne zmiany. Jeśli to konieczne, podkowy. Zwierzęta od najmłodszych lat powinny być nauczone składania stóp do kontroli lub kucia, w przeciwnym razie mogą pojawić się problemy w przyszłości. Konieczne jest również monitorowanie stanu zębów zwierzęcia: w tym celu co 6–12 miesięcy są one badane przez dentystę. Dla starszych koni ta procedura jest przeprowadzana częściej. Należy również zauważyć, że konie Adyghe wymagają regularnych ćwiczeń.
Dieta zwierzęca
Pod względem odżywiania ta rasa koni jest bezpretensjonalna: nadają się do nich prawie wszystkie rodzaje paszy dla koni – siano, zboża (jęczmień, owies, kukurydza itp.), Słoma, pasza przemysłowa. W diecie przydatne są dodatki w postaci warzyw. Uprawiana w fabryce racja składa się z siana i paszy przemysłowej. Kiedy są stabilne i wypasane jesienią, kiedy na pastwiskach jest niewiele zielonych roślin, dla plemienia i koni roboczych karmi się do 8 kg marchwi dziennie, a klacze karmią źrebięta, dodają ziemniaki i buraki do diety, a także zawierają ziarna w diecie karmić.
Wiesz? Warzywa muszą być myte, aby nie zakażać zwierząt chorobami grzybiczymi i nie powodować zaburzeń jelitowych. W zakładach hodowlanych koni żywność przygotowuje się w następujący sposób: zboże wlewa się gorącą wodą, następnie otręby, melasę, melasę, warzywa i owoce; siano jest zmiażdżone. Dieta koni zależy od stopnia obciążenia i użytkowania. Podczas hodowli koni w celu uczestnictwa w wydarzeniach sportowych, należy szczególnie uważnie dbać o dietę. W tym celu używaj żywności z dodatkami energetycznymi. Konieczne jest również zapewnienie, że konie otrzymują około 50 litrów wody dziennie. Kabardyjska rasa bezpretensjonalna i wytrzymała, doskonała do jazdy i przewożenia małych ładunków. Miłośnicy turystyki jeździeckiej doceniają ich wytrzymałość i płynną jazdę. Ze względu na wiele zalet Kabardianie są wykorzystywani w wielu dziedzinach, ale nie są one powszechnie stosowane ze względu na ich niską przydatność do większości rodzajów sportów jeździeckich. Ponadto konie te nie wymagają trudnych warunków do utrzymania i mają doskonałe zdrowie.