Ziemniaki Colombo – charakterystyka odmiany, smak

Lonicera caerulea z sezonu na sezon zyskuje na popularności, a to jest dobra wiadomość dla sadowników. Założenie większej plantacji może okazać się strzałem w dziesiątkę, ponieważ zapotrzebowanie na te smaczne owoce będzie wzrastało. Nie trudno także stwierdzić, że w najbliższym czasie od jagody aż zaroi się w ogrodach przydomowych, a to dlatego, że roślina jest zaskakująco łatwa w uprawie. Zasadzenie jej na swojej działce to najlepszy sposób na to, żeby dostarczyć sobie i swojej rodzinie zdrowych owoców, które są na tyle smaczne, że nawet najbardziej wybredny mały niejadek chętnie będzie po nie sięgał.

Jagoda kamczacka – opis odmiany, uprawa, pielęgnacja, porady

Jagoda kamczacka, suchodrzew jadalny, jagoda kaukaska, borówka kamczacka – pod tymi wszystkimi nazwami ukrywa się jedna roślina o niezwykłych właściwościach. Jej popularność rośnie z dnia na dzień, zwłaszcza na fali mody na zdrową żywność. Jagoda kamczacka wytwarza smaczne i zdrowe owoce, warto więc zastanowić się nad jej uprawą w ogrodzie, tym bardziej, że nie jest to trudne. Poznaj odmiany jagody kamczackiej i dowiedz się, jak ją uprawiać.

Ogrodnik – gdzie szukać ofert?

Poniżej przedstawiamy ponad 13 000 sprawdzonych ogrodników w serwisie Fixly w poszczególnych miastach:

Suchodrzew jadalny, czyli kilka słów o gatunku

Jagoda kamczacka (nazwa obejmuje dwa gatunki Lonicera caerulea var. edulis oraz Lonicera carerulea var. kamtschatica) pochodzi z północnych i wschodnich części Azji. Jest krzewem o wzniesionym i bardzo zwartym pokroju, który w porze kwitnienia cały obsypuje się drobnymi kwiatami i wyróżnia się dużą plennością. W ciągu ostatnich kilkunastu lat jagoda kaukaska rozprzestrzeniła się w uprawach w całej Europie, także w Polsce i powoli zaczyna zyskiwać coraz większe uznanie.

Jeżeli patrząc na owoce jagody kamczackiej przychodzi ci na myśl borówka amerykańska, to bardzo się mylisz. Chociaż faktycznie te dwie rośliny są do siebie bardzo podobne – zwłaszcza jeżeli chodzi kolor owoców, to dwa zupełnie różne, niespokrewnione ze sobą gatunki. Borówka amerykańska pochodzi z rodziny wrzosowatych, jest to niewielki krzew, borówka kamczacka natomiast to krzew należący do przewiertniowatych.

Kupowane w szkółce sadzonki jagody kamczackiej są najczęściej niewielkie, jednak dorosłe rośliny mogą osiągnąć nawet 2 metry wysokości. Jest to roślina długowieczna – odpowiednio pielęgnowana i posadzona może żyć nawet 35 lat, co rok obficie owocując. Jest to jedna z roślin najwcześniej zaczynających wegetację – bladożółte kwiaty pojawiają się już w pierwszych dniach kwietnia. Owoce dojrzewają i nadają się do zjedzenia już w połowie maja, chociaż jest to zależne od konkretniej odmiany jagody kamczackiej. Są to wydłużone, długie na trzy centymetry, soczyste jagody o granatowym kolorze. Borówka amerykańska jest do nich podobna pod względem charakterystycznego, szarawego nalotu na skórce. Największą zaletą rośliny jest ogromna mrozoodporność – niektóre wyselekcjonowane na Syberii odmiany jagody kamczackiej nie przemarzają nawet przy temperaturze -45 stopni Celsjusza.

Borówka kamczacka rzadko uprawiana jest w ogrodach, chociaż ta tendencja zaczyna się powoli zmieniać. Z roku na rok sadzonki jagody kamczackiej są coraz chętniej kupowane. Zwiększa się także liczba upraw zakrojonych na szeroką skalę, ponieważ owoce mają bardzo wysoką wartość handlową. Cena dwustugramowego opakowania jagody, podobnie jak borówka amerykańska, kosztuje kilka do kilkunastu złotych. Jest to dość wywindowana cena, warto więc kupić krzew. Pojedyncza borówka kamczacka rocznie daje nawet 6 kilogramów owoców, a cena sadzonki nie przekracza 15 zł.

Polecane nawozy do borówek w najlepszych cenach

Odmiany jagody kamczackiej

Odmiany jagody kamczackiej różnią się od siebie pod wieloma względami. Przede wszystkim różnice są widoczne w wielkości krzewów, zauważalne są także w przypadku owoców – każda z nich charakteryzuje się inną wielkością i smakiem. Zanim wybierzesz sadzonki konkretnej odmiany jagody, zapoznaj się także z porą jej owocowania i poziomem plenności. Warto posadzić różne odmiany jagody kamczackiej obok siebie, aby przez cały sezon mieć dostęp do świeżych i smacznych owoców.

Najpopularniejsze odmiany jagody kamczackiej (Lonicera carerulea var. kamtschatica) to te, które zostały wyselekcjonowane na Syberii. Rosyjska borówka kamczacka wyróżnia się bardzo wysoką jakością i ogromną mrozoodpornością. Z nich wszystkich najpopularniejsze są dwie: Dlinnopłodna i Czelabinka. Te odmiany jagody warto sadzić w pobliżu, bo są dla siebie nawzajem świetnymi zapylaczami. Na szczególną uwagę zasługuje zwłaszcza ta pierwsza, ponieważ jest niezwykle płodna i tworzy bardzo duże (około 2 cm długości) owoce, które są pozbawione charakterystycznej goryczki. Czelabinka wytwarza nieco mniej jagód, są jednak bardzo smaczne. Wyróżniają się nieco gruszkowatym kształtem i słodkawym posmakiem. Obie rośliny owocują w maju i na początku czerwca.

Inne rosyjskie odmiany jagody kamczackiej, które także świetnie nadają się do uprawy w naszym klimacie, to Sinigłazka i Wołoszebnica. I jedna, i druga borówka kamczacka charakteryzują się silnym wzrostem i gęstym pokrojem, ponadto bardzo dobrze owocują. Są to odmiany o nieco późniejszym okresie wegetacyjnym, dzięki czemu owoce są bardziej słodkie i trochę większe niż pozostałych.

Na uwagę ogrodników i sadowników zasługują także polskie odmiany jagody. Są może nieco mniej odporne na zimno, ale na tyle, że w naszym klimacie nie trzeba się przejmować ich przemarzaniem ani zabezpieczać na zimę. W ogrodach najczęściej pojawiaja się jagoda kamczacka Wojtek. Jej popularność wynika przede wszystkim z dobrego i wysokiego plonowania, lubiane są także jej duże owoce o wyjątkowym słodko-kwasowatym smaku.

Kolejne polskie odmiany jagody, które cieszą się powodzeniem to Atut i Duet. Sadzonki jagody kamczackiej tych odmian można kupić niemal w każdej szkółce, nawet powoli pojawiają się w sklepach ogrodniczych. Obie odmiany wytwarzają smaczne, duże owoce o lekko wyczuwalnej, charakterystycznej goryczce w smaku. Powinno się je sadzić obok siebie, ponieważ są dla siebie idealnymi zapylaczami. Atut to dodatkowo odmiana jagody, która wykazuje bardzo małą tendencję do opadania owoców po dojrzeniu.

Jakie sadzonki jagody kamczackiej?

Wybór odpowiedniej sadzonki jagody kamczackiej, czy raczej sadzonek, bo te rośliny potrzebują towarzystwa, nie jest najłatwiejszy. To od ich jakości w dużej mierze zależy powodzenie całej uprawy. Rynek rozpieszcza nas pod względem wyboru – mamy sadzonki balotowane lub sprzedawane w pojemnikach różnej wielkości. Ich cena może być różna, jednak nie warto się nią sugerować.

Jeżeli jest taka możliwość, warto zrezygnować z sadzonek balotowanych. Jagoda kaukaska w balocie może mieć nieco zdeformowane korzenie, które po wsadzeniu do ziemi muszą mieć dużo czasu na na regenerację. Sadzonki jagody kamczackiej w pojemniku dodatkowo nie przerywają wegetacji, dzięki czemu szybciej przyjmują się w przeznaczonym dla nich nowym miejscu. Pojemniki są dostępne w kilku różnych rozmiarach. Największe sadzonki są nieco droższe, ale jednak warto w nie zainwestować – ich bryła korzeniowa jest bardziej rozwinięta, więc rośliny szybciej rosną i już w pierwszym sezonie są gotowe do wegetacji.

Obojętnie jednak, które sadzonki wybierzesz, zasady ich sadzenia są dokładnie takie same. Trzeba wsadzić je do ziemi na takim samym poziomie, jak rosły w szkółce. Sadzonki jagody kamczackiej powinno się umieścić delikatnie w ziemi, tak by nie zawinąć korzeni. Na dno wykopanego wcześniej dołka warto wrzucić trochę obornika lub kompostu. Pojedyncze sadzonki jagody kamczackiej warto sadzić w odległości około 1 metra, ponieważ potrzebują sporo przestrzeni. Optymalnie powinny być posadzone chociaż dwie różne odmiany obok siebie – rośliny, które zapylają się krzyżowo, lepiej i obficiej owocują.

Borówka kamczacka – stanowisko i wymagania

Sadzonki jagody kamczackiej powinny być sadzone w słonecznym stanowisku, ale przejściowe zacienienie nie ma wpływu na ich rozwój. Jednak im więcej słońca, tym ładniejsze i smaczniejsze są jej owoce. Borówka kamczacka jest rośliną ciepłolubną, ale nie jest podatna na przemarzanie, więc nie trzeba umieszczać jej w szczególnie zacisznym miejscu. Nawet kwiaty wytrzymują spadek temperatury do -8 stopni Celsjusza, nie trzeba się zate, przejmować, że rośliny przemarzną w początkowym etapie wegetacji. Pod tym względem jagoda kamczacka jest znacznie łatwiejsza w uprawie niż borówka amerykańska.

Borówka kamczacka dobrze rozwija się niemal w każdym rodzaju gleby. To ,,niemal” w tym wypadku oznacza gleby podmokłe i zanadto wysuszone, w każdej innej świetnie się przyjmie. Jeżeli jednak planujesz uprawę na większą skalę, sadzonki jagody kamczackiej powinny zostać zasadzone do gleby gliniasto-piaszczystej, o średnim poziomie zwięzłości. Idealnie sprawdza się ziemia o lekko kwaśnym odczynie (pH 5,5-6). Z tego względu warto wcześniej zakwasić podłoże.

Jagoda kamczacka najlepiej przyjmuje się w glebie wzbogaconej przed posadzeniem obornikiem lub kompostem. Warto także zastosować nawozy mineralne, sprawdzają się te, które lubi borówka amerykańska. Po posadzeniu roślina powinna być dobrze nawadniana przynajmniej przez pierwsze dwa lata uprawy.

Polecane nawozy do borówek w najlepszych cenach

Uprawa w zależności od odmiany jagody

Jagoda kamczacka to roślina stosunkowo łatwa w uprawie. Niewielkie różnice w pielęgnacji mogą być zależne od odmiany jagody. Niektóre odmiany kanadyjskie są bardziej wrażliwe na zimno, więc warto je odpowiednio zabezpieczyć przed zimą. Te jednak są rzadko uprawiane w Polsce, pozostałych odmian nie trzeba ściółkować ani przykrywać agrowłókniną.

Jagoda kaukaska jest jedną z najmniej problemowych roślin uprawnych. Podlewania wymaga jedynie w czasie długotrwałych susz, chociaż kilka odmian polskich może w początkowym okresie rozwoju mieć tendencję do przesuszania się i potrzebować regularnego nawadniania. Nie ma także większego problemu z nawożeniem – zabieg przeprowadza się jedynie co dwa lata, używając do tego obornik lub kompost. Wokół krzaczka wykopuje się wglębienie wielkości 40 cm, a potem przestrzeń uzupełnia się nawozem wymieszanym z podłożem. Dzięki temu roślina dobrze i szybko się rozwija.

Inne podobne rośliny, między innymi wspomniana wcześniej borówka amerykańska, wymagają regularnego cięcia, jednak borówka kamczacka nie potrzebuje żadnych zabiegów tego typu. Można wykonać go jesienią lub wiosną, pod warunkiem, że roślina się nie zagęszcza – to powinno pomóc. Poza tym po kilku latach można odmłodzić krzew, obcinając stare gałęzie.

Zobacz również

Chruścina jagodna – opis, wymagania, pielęgnacja, zastosowanie

Wybieramy sadzonki jagody kamczackiej – rodzaje, ceny, opinie, porady

Alkohole domowe
Nalewka z jagód – najlepsze przepisy na nalewkę jagodową ze spirytusem

Borówka kamczacka – właściwości i zastosowanie

Z roku na rok borówka kamczacka zdobywa coraz więcej popularności. Cieszy się uznaniem dietetyków, którzy doceniają ją ze względu na właściwości lecznicze i wysoką zawartość składników odżywczych. Są bogatę w witaminę C i pektyny, ale jej największą zaletą jest niezwykła zasobność w substancje biologiczne aktywne – antocyjany i flawonoidy. To właśnie te dwa składniki są odpowiedzialne za wypłukiwanie z organizmu toksyn i metali ciężkich, więc mówi się, że są świetną ochroną przed chorobami nowotworowymi. Dodatkowo wspierają także układ krwionośny i posiadają właściwości przeciwutleniające. Jedzenie owoców jagody kamczackiej polecane jest osobom, które są w grupie ryzyka chorób serca.

Często mówi się, że borówka amerykańska jest do niej podobna, ale to błąd. Chociaż ona też ma dużo dobroczynnych właściwości, to borówka kamczacka jest prawdziwym superfood, którego nie może zabraknąć w menu osób dabających o zdrowie i sylwetkę. Jest to prawdziwy skarb w sztuce kulinarnej – z tych słodko-kwaśnych owoców robi się soki, dżemy, wina i smaczne nalewki, które pomagają w walce z jesiennymi przeziębieniami. Można oczywiście zjadać je także na surowo, jako dodatek do sałatek, galaretek czy lodów, chociaż nie ukrywamy, że, jak każde owoce, najlepiej smakują zerwane prosto z krzaczka. Świetnie przechowują się zamrożone, warto więc zasadzić chociaż kilka krzaczków – większa uprawa oznacza zapasy i możliwość cieszenia się tym naturalnym lekarstwem przez cały rok.

Lonicera caerulea z sezonu na sezon zyskuje na popularności, a to jest dobra wiadomość dla sadowników. Założenie większej plantacji może okazać się strzałem w dziesiątkę, ponieważ zapotrzebowanie na te smaczne owoce będzie wzrastało. Nie trudno także stwierdzić, że w najbliższym czasie od jagody aż zaroi się w ogrodach przydomowych, a to dlatego, że roślina jest zaskakująco łatwa w uprawie. Zasadzenie jej na swojej działce to najlepszy sposób na to, żeby dostarczyć sobie i swojej rodzinie zdrowych owoców, które są na tyle smaczne, że nawet najbardziej wybredny mały niejadek chętnie będzie po nie sięgał.

Ziemniaki Colombo – charakterystyka odmiany, smak

Odmiana Colombo powstała dzięki staraniom hodowców z Holandii kilka lat temu. Wystarczyło niecałe 10 lat, aby odmiana stała się popularna nie tylko w Holandii, ale także w Finlandii, Polsce, krajach bałtyckich.

Początkowymi formami rodzicielskimi do uzyskania odmiany mieszańcowej Colombo były 2 wczesne odmiany: Agata i Carrera. W wyniku krzyżówek uzyskano odmianę, która przejęła najlepsze cechy rodziców.

W rosyjskim rejestrze państwowym „Colomba” została wpisana w 2013 roku. Wśród ogrodników i letnich mieszkańców bardziej powszechna jest nazwa „Colombo”.

Zaleca się uprawę w regionach kraju:

• Północno-kaukaska,
• Centralny,
• Centralna Czarna Ziemia.

Opis krzewu, bulwy

Sądząc po opisie odmiany ziemniaka Colombo, roślinę reprezentuje wyprostowany krzew o wysokości 50 cm, liście podłużne, ciemnozielone. Kwiaty o niewielkich rozmiarach, pomalowane na jasny liliowy kolor.

Bulwy osiągają masę 110 g, mają zaokrąglony, podłużny kształt, jasnobeżowy kolor. Błona pokrywająca jest bez szorstkości, na niej znajdują się oczy. Miąższ jest zabarwiony na jasnożółty kolor, podczas gotowania obserwuje się jego kruchość. Ziemniak świetnie smakuje.

Odmiana Colombo charakteryzuje się wczesną dojrzałością. Według hodowców ziemniaków zbiory mogą rozpocząć się 60 dni po posadzeniu. Plony w każdym roku są zawsze na wysokim poziomie. Pod krzakiem może znajdować się do 15 bulw, osiągających dobre rozmiary do czasu zbioru.

Na plantacjach przemysłowych zbiera się 40 ton ziemniaków Colombo z hektara. Na południu Federacji Rosyjskiej, gdzie ciepły okres utrzymuje się przez długi czas, można uprawiać 2 rośliny rocznie. Jednak to zubaża glebę.

Zdjęcie. Ziemniaki Colombo

Bulwy Colombo wyróżniają się dobrym smakiem. Zawartość skrobi w miazdze wynosi 15%. Bulwy są wystarczająco dobrze przechowywane bez utraty smaku.

Zalety i wady odmiany

Zgodnie z opisem hybrydy Colombo ma ona pewne zalety i wady. Jednak ta odmiana ma znacznie więcej zalet niż wad. To wyjaśnia popularność Colombo wśród plantatorów ziemniaków.

• długi okres trwałości bez utraty smaku;
• dobra przenośność bulw;
• ziemniaki magazynowe nie kiełkują do wiosny;
• doskonała prezentacja;
• doskonały smak;
• wszechstronność w użyciu;
• bardzo wczesne dojrzewanie;
• odmiana rzadko ma choroby, jest dość odporna na pospolite szkodniki ziemniaka;
• umiejętność zmechanizowania wielu procesów technologicznych;
• mało wymagająca opieka.

• niedostatecznie długi termin przydatności do spożycia – do końca stycznia;
• wymaga ścisłego przestrzegania systemu nawadniania;
• wymaga dużo nawozów.

Lądowanie

Zaleca się sadzenie bulw tej odmiany w maju:

• dla regionów południowych – początek maja;
• w chłodniejszych rejonach – pod koniec maja.

Nasiona należy sadzić na dobrze ogrzanej, dojrzałej fizycznie glebie.

Ważny! Odmiana Colombo nie toleruje zimnej gleby i stojącej wilgoci.

Wybór miejsca

Dobrze oświetlone obszary leczone od jesieni dobrze nadają się do Colombo. Pomidory są złymi prekursorami ziemniaków, ponieważ mogą pozostawić infekcję phytophthora.

Dla tej odmiany nie nadają się zbite gleby gliniaste, w których znajduje się woda gruntowa.

Przed sadzeniem miejsce powinno być wolne od chwastów, ponieważ pobierają one dużo pożywienia z gleby i wilgoci i nie pozwalają ziemniakom wyrosnąć przyzwoicie.

Uwaga! Tydzień przed wysiewem nasion na sto metrów kwadratowych do gleby aplikujemy nawóz: 1 kg mocznika i 5 kg nitrofosforanu.

Przygotowanie nasion

Nasiona są sprawdzane przed sadzeniem. Zgniłe bulwy z połamanymi kiełkami są odrzucane. Jeśli rozmiar bulw jest duży, przecina się je na pół, aby połówki miały co najmniej 3 oczy.

20 dni przed sadzeniem nasiona ogrzewa się w jasnym pomieszczeniu w temperaturze +15 stopni. Aby to zrobić, układa się je w 1 warstwie na płaskiej powierzchni i co tydzień spryskuje wodą, aby nie wyschły. Pod koniec tego okresu na ziemniakach pojawią się krótkie zielone pędy – taki materiał siewny można sadzić. W dniu sadzenia bulwy należy potraktować środkiem przeciwgrzybiczym i stymulatorem wzrostu.

Zasady lądowania

Sadzenie nasion odbywa się zgodnie ze schematem 70 na 50 cm, gdzie pierwsza liczba oznacza odległość między rzędami, a druga to krok sadzenia w rzędzie.

• na południu kraju – 10 cm,
• w innych obszarach – 15 cm.

Podczas sadzenia wskazane jest dodawanie humusu do dołków w ilości 5 kg na 1 m². Możesz go wymieszać z odrobiną popiołu.

Jeśli sadzenie bulw odbywa się w okresie ewentualnych przymrozków powrotnych, obszar z sadzonymi nasionami ziemniaka przykrywa się folią.

Cechy uprawy i pielęgnacji

Colombo Potato Care zawiera listę standardowych procedur stosowanych w uprawie. Bronowanie wykonuje się 5-7 dni po posadzeniu. Ta technika rolnicza pozwala rozbić bryły gleby i wyrównać powierzchnię ziemi. Ponadto wykonywane są następujące czynności, bez których trudno jest uzyskać przyzwoite zbiory.

Nawadnianie i karmienie

Jeśli po posadzeniu przez długi czas utrzyma się sucha pogoda, ziemniaki należy podlać przed rozpoczęciem fazy pączkowania. W przeddzień kwitnienia powinno nastąpić drugie obfite podlewanie. Podczas formowania bulw zmniejsza się liczba podlewania.

W ostatnich dziesięcioleciach nawadnianie kroplowe zyskało dużą popularność. Oszczędza wodę, zapobiega zastojowi wilgoci w strefie korzeniowej.

Pożądane jest jednoczesne wykonywanie opatrunku górnego z podlewaniem. Często stosuje się nawozy organiczne:

• ptasie odchody;
• humus;
• zgniły nawóz bydlęcy;
• Popiół drzewny.

Popiół jest sprowadzany w ilości 40 g na krzak w procesie hilling. Inne nawozy organiczne najlepiej stosować w postaci płynnej. Weź 300 g łajna lub obornika, zalej 10 litrami wody i pozostaw na 2 dni. Po podlaniu płyn ten wlewa się pod krzaki ziemniaków po 1 litrze każdy.

W fazie kwitnienia drugie karmienie superfosfatem odbywa się w ilości 1 łyżki. l. pod krzakiem.

Rozluźnienie i pielenie

Po odczekaniu, aż wierzchołki urosną do 20 cm, przeprowadza się pielenie z jednoczesnym poluzowaniem odstępów między rzędami. Po około miesiącu procedura jest powielana.

Hilling

Podczas poluzowywania konieczne jest jednoczesne skupienie się w krzakach. Aby to zrobić, ziemia jest dociskana do podstawy krzewu za pomocą motyki (stożka). Na glebach czarnoziemu hilling wykonuje się dwa razy w sezonie. Dzięki tej technice rolniczej liczba korzeni ziemniaków rośnie, a plony rosną.

Oczekiwaną produktywność można uzyskać tylko na dobrze spulchnionych obszarach, gdzie nawadnianie jest prowadzone prawidłowo.

Choroby i szkodniki

Hybryda ziemniaka Colombo jest dość odporna na główne choroby i niektóre szkodniki, na które cierpi ta kultura: nicienie, parch, rak.

W latach mokrych na wierzchołki Colombo może wpływać zaraza późna. Choroba ta objawia się szarymi lub rdzawymi plamami na liściach i owocach ziemniaków. Konieczne jest okresowe sprawdzanie krzewów, a jeśli pojawią się oznaki choroby, spryskaj krzaki fungicydem.

Spośród szkodników ziemniaki Colombo mogą zostać dotknięte przez stonkę ziemniaczaną. Dorosły owad i jego larwy wykorzystują liście i delikatne pędy ziemniaków jako pokarm, powodując ogromne szkody. Obecnie na rynku dostępnych jest wiele skutecznych środków owadobójczych przeciwko stonki ziemniaczanej.

Odmiana może zarażać chrząszcza majowego i jego larwy. Żywią się tkankami liści i bulw ziemniaków. Nie ma żadnych preparatów chemicznych przeciwko temu szkodnikowi. Populację chrząszcza majowego można zredukować poprzez ręczne zbieranie chrząszczy i larw, a następnie niszczenie.

Innym niebezpiecznym szkodnikiem odmiany Colombo jest wireworm. To larwa chrząszcza klikającego, żerującego na tkankach bulwy ziemniaka. W walce z drutowcami stosuje się szereg środków agrotechnicznych i innych:

• nie sadzić ziemniaków po zbożach;
• zbierać i niszczyć larwy w czasie kopania gleby;
• Równocześnie z bulwą wyliczoną ilość preparatu Barguzin wkłada się do dołka podczas sadzenia.

Wykonując proste agrotechniczne metody uprawy ziemniaków i ściśle przestrzegając zaleceń dotyczących uprawy plonów, można zabezpieczyć nasadzenia przed potencjalnymi chorobami i możliwymi szkodnikami, aw rezultacie uzyskać przyzwoity zbiór ziemniaków Colombo.

Powiązane posty:

1. Słodkie odmiany gruszek: przegląd i opis, smak, zdjęcie
2. Pomidor kiwi: charakterystyka odmiany, zdjęcia, recenzje, plon
3. Ostra papryka: przegląd odmian, opis, smak