Melisa: charakterystyka, siedlisko, właściwości, uprawa, pielęgnacja

Stosowany miejscowo służy do przyspieszenia gojenia się ran, wysypek, świądu, wyprysków i zaczerwienień skóry. Kilka kropel nalewki z melisy pozwala regulować ciśnienie krwi, zarówno w przypadku stanów lękowych, jak i pacjentów z nadciśnieniem.

Daglezje – charakterystyka, odmiany, zasady pielęgnacji

Daglezje to drzewa iglaste. Drzewo to słynie z tego, że jest jednym z najszybciej rosnących na całym świecie. Z tego względu osiąga imponujące rozmiary. Dodatkowym atutem jest nietypowy, bardzo estetyczny wygląd. Koronę me regularną, stożkowatą, igły zielone i pachnące. Istnieje do 8 gatunków tej rośliny. W Polsce jest jednym z najbardziej cenionych drzew. Co sprawia, że daglezja jest taka popularna? Jakie są jej odmiany i zasady pielęgnacji?

Ogólna charakterystyka

Drzewo to może rosnąć do naprawdę imponujących rozmiarów. Z tego względu lepiej sprawdzi się w większych ogrodach. Tylko niektóre gatunki rosną na niższe wysokości i nadają się do mniejszych ogródków. Bez wątpliwości to drzewo potrzebuje dużo przestrzeni. Wtedy też rozwija się prawidłowo i wygląda bardzo estetycznie.

Daglezja jest drzewem zimozielonym. Należy do rodziny sosnowatych. W sposób naturalny rośnie w Ameryce Północnej, Japonii, Chinach i na Tajwanie. W tych rejonach porasta lasy i jest istotnym elementem krajobrazu. Jeśli chodzi o Polskę to daglezja sadzona jest w ogrodach, parkach i zieleńcach. Oprócz funkcji dekoracyjnej ma też inne zastosowania. Jej drewno jest bardzo cenne i wykorzystuje się je w budownictwie. Rośnie szybko, dlatego jest ekonomicznym źródłem drewna. Z daglezji pozyskuje się też olejki eteryczne i żywicę. Liście tego drzewa niegdyś zastępowały kawę. W Polsce najpopularniejszym gatunkiem jest daglezja zielona.

Jak wygląda daglezja zielona?

Daglezja zielona jest przede wszystkim bardzo majestatyczna. W odpowiednich warunkach może urosnąć nawet do 100 metrów wysokości. Jej korna ma bardzo harmonijny wygląd. Przyjmuje kształt regularnego, szerokiego stożka. W przypadku starszych drzew korona staje się nieco mniej regularna i bardziej rozłożysta. Z daleka może przypominać świerk. Pień jest prosty i dość gruby. Kora jest twarda i ma czerwonobrązowy kolor. Igły są zielone i błyszczą, a na spodzie mają woskowaty nalot. Ich cechą charakterystyczną jest wydzielanie przyjemnej woni. Zapach igieł daglezji jest lekko cytrusowy. Igły są miękkie, nie kłują. Daglezja posiada też szyszki o jasnobrązowym kolorze.

Gatunki i odmiany daglezji

Najczęściej spotykanym okazem w Polsce jest daglezja zielona. Dzieje się tak ze względu na jej wytrzymałość na niskie temperatury. W Ameryce Północnej spotyka się gatunki: daglezja zielona oraz daglezja wielkoszyszkowa. W Japonii występuje odmiana japońska. Istnieje też daglezja meksykańska, a także daglezja chińska.

Daglezja zielona dzieli się na dwa podgatunki: jedlicę zieloną (menziesii subsp. menziesii) oraz daglezję siną. Drugi podgatunek jest nieco mniejszy od typowej daglezji zielonej. Może osiągać do około 40 metrów wysokości. Cechuje się też mniejszym wzrostem. Nazwa daglezja sina pochodzi od koloru igieł. Igły tego podgatunku mają niebieskawe zabarwienie. Daglezja sina jest też znacznie odporniejsza na mróz i suszę. Odmiana zielona ma różne odmiany, które nieco się od siebie różnią. Fletcheri to odmiana karłowata. Osiąga ona wysokość do 2 metrów i świetnie sprawdza się w małych ogrodach.

Inne odmiany daglezji

Glauca Pendula ma igły, które są znacznie bardziej niebieskie i osiąga wysokość do 10 metrów. Z odcieniem błękitu na igłach spotykana jest też odmiana Graceful Grace. Rośnie do 3 metrów wysokości. Pendula ma też charakterystycznie zwisające igły. Tylko Gluca Pendula charakteryzuje się srebrzystą poświatą na igłach. Odmiana Hofman osiąga do 4 metrów wysokości. Jej igły mają intensywnie niebieski nalot. Korona tej odmiany jest wąska i subtelnie zwisa. Odmiana Holmstrup ma koronę zwartą. Im jest starsza, tym bardziej regularny ma kształt.

Jak należy dbać o daglezję? Jakie są warunki jej uprawy?

Uprawa i pielęgnacja

Uprawa daglezji nie należy do najtrudniejszych. Jeśli jednak chcemy, aby drzewo rosło wysoko, było majestatyczne i zdrowe, to warto zadbać o kilka aspektów. Przede wszystkim drzewo to lubi żyzne gleby. Najlepiej sprawdzi się próchnicze podłoże, o lekko kwaśnym odczynie pH. Gleba powinna być dość wilgotna, ale nie podmokła. Nie sprawdzi się też piaszczyste podłoże. Na takich glebach mogą rozwijać się szkodliwe dla daglezji choroby. Na zbyt podmokłych terenach roi się też od niebezpiecznych szkodników.

Jeśli sadzimy daglezję w ogrodzie, to warto wokół niej rozsypać ściółkę. Pozwoli to na zatrzymanie wzrostu chwastów i utrzymanie wilgoci w glebie. Drzewa te lubią stanowiska słoneczne. Dobrze radzą sobie też w półcieniu. Mogą również rosnąć na stanowiskach zacienionych. Drzewa te są jednak tak wysokie i tak szybko rosną, że łatwo im zapewnić słoneczne miejsce. Dobrze sobie radzą w nadmorskim klimacie, bowiem sprzyja im wilgotne powietrze. Również w bardziej suchych miejscach dadzą sobie radzę.

Są one bardzo wysokie i okazałe, dlatego należy starannie wybrać miejsce ich sadzenia. W związku ze swoim majestatycznym wyglądem dobrze sprawdzą się jako soliter. Można je też sadzić w większych grupach. Mogą stanowić też atrakcyjne tło dla innych drzew, krzewów i roślin. Są niezbędnym elementem ogrodów piętrowych. Niższe odmiany daglezji można sadzić w mniej przestrzennych ogrodach. Warto pamiętać o tym, że daglezje nie lubią zanieczyszczeń. Nie powinno się ich sadzić w pobliżu ruchliwych ulic i fabryk.

Uprawa i pielęgnacja

Ta roślina dobrze znosi przesadzanie. Można ją zatem najpierw zasadzić drzewo w jednym miejscy, a potem wybrać inne. Warto jednak pamiętać, że można przesadzać tylko młode okazy. Przesadzone drzewo musi być regularnie podlewane i mieć stale wilgotne podłoże. Dobrze też znosi zimno. Szczególnie starsze drzewa mają dużą mrozoodporność. Młodsze okazy należy odpowiednio zabezpieczać na zimę. Warto ją okryć warstwą jutowego albo bawełnianego materiału. Plastikowe okrycia nie są odpowiednie, gdyż roślina nie może w nich oddychać. Najbardziej mrozoodporna jest daglezja sina. W naszym kraju to właśnie ona poradzi sobie najlepiej.

Uprawa i pielęgnacja: przycinanie

Drzewa te należy przycinać raz do roku. Najlepszym okresem jest wczesna wiosna albo koniec lata. Są to następujące miesiące: luty, marzec, sierpień, wrzesień. Dzięki przycinaniu można nadać koronie atrakcyjny wygląd. Pędy powinno się przycinać o 1/3 długości. Czasem pędy przycina się aż o połowę. Nie należy przycinać drzew młodszych, niż dwa lata. Młode drzewka nie potrzebują też formowania, gdyż same w sobie tworzą bardzo atrakcyjne i harmonijne kształty. Nie powinno się też formować tych odmian, których pędy są zwisające. W przypadku odmian o zwisających pędach wciąż należy wykonać cięcie sanitarne. Ważne jest, aby odcinać chore, zniszczone i liche gałązki. Należy też usuwać te pędy, które przemarzły albo uschły.

Roślinę tę można przycinać nieco bardziej swobodnie przez pierwsze 15 lat. Po tym okresie nie można tego robić zbyt intensywnie. Radykalne cięcie może spowodować choroby. Jeśli jednak jakieś pędy chorują, to należy je bezwzględnie usunąć. Chrobry mogą przenieść się na całe drzewo. Do cięcia gałązek najlepszy będzie ostry sekator. Uprawa i pielęgnacja tego drzewa nie jest trudna. Bez problemu można go hodować amatorsko.

Zastosowanie w ogrodzie

Źródło: Pixabay.com

Daglezja zielona jest drzewem, które wyjątkowo dobrze sprawdza się jako soliter. Niektórzy próbują też robić z niej żywopłot. Nie jest ona jednak do tego najodpowiedniejsza. Tylko karłowata odmiana może sprawdzić się w tej roli. Należy jednak wtedy regularnie i niezbyt radykalnie skracać i formować drzewa. Nie można tego robić zbyt szybko. Decydując się na daglezję lepiej wykorzystać ją jako pojedynczą roślinę albo tło dla innych roślin.

Niektórzy decydują się na zakup daglezji w okresie świątecznym. Może ona bowiem pełnić rolę choinki. Warto kupić niewielki okaz w donicy, a gdy nadejdzie odpowiednia pora, zasadzić go w ogrodzie. Drzewo to może też pełnić rolę ściany ochronnej. Wysokie i rozłożyste drzewa doskonale ochronią dom i ogród przed wiatrem. Mniejsze okazy warto sadzić przy oczkach wodnych i na skalniakach. Nadadzą one ogrodom wyjątkowego charakteru. Drzewo to pasuje do ogrodów o charakterze naturalistycznym. Jest to okaz o leśnym charakterze. Dzięki niemu nasze przydomowe podwórko stanie się nieco dzikie i leśne. To atrakcyjny i łatwy w uprawie gatunek drzewa.

Powiązane artykuły:

• Lilak japoński – charakterystyka, warunki uprawy i zasady…
• Dracena deremeńska – opis, warunki uprawy i zasady…
• Daktylowiec kanaryjski – zasady uprawy i pielęgnacji
• Cymbidium storczyk – warunki i zasady pielęgnacji
• Czarnuszka damasceńska – warunki uprawy i zasady pielęgnacji
• Czereśnia burlat – charakterystyka i zasady uprawy

Melisa: charakterystyka, siedlisko, właściwości, uprawa, pielęgnacja

Plik melisa (Melissa officinalis) to wieloletnia roślina zielna o intensywnym aromacie i różnych właściwościach leczniczych, należąca do rodziny Lamiaceae. Powszechnie znany jako trawa cytrynowa, drzewo cytrynowe, trawa cytrynowa, liść cytryny, melisa lub melisa, jest gatunkiem pochodzącym z basenu Morza Śródziemnego.

Jest to krótka roślina o łodygach zielnych i tomentose, z owalnymi liśćmi i drobno ząbkowanymi brzegami. Małe kwiaty są różowawo-białe i mają wysoką zawartość nektaru, a także są bardzo aromatyczne. Są zgrupowane w kwiatostany w kształcie kolców.

Uważana jest za roślinę leczniczą o wielu właściwościach ze względu na obecność chlorogennych, r-kumarowych i rozmarynowych kwasów hydroksycynamonowych, flawonoidów i garbników. A także olejki eteryczne składające się głównie z terpenoidów, takich jak cytronellal, cytral, geraniol, linalol i nerol.

W medycynie tradycyjnej stosuje się go ze względu na działanie uspokajające, aby uspokoić nerwowe choroby serca, bezsenność, lęk i ostry stres. W ten sam sposób działa przeciwbólowo, łagodząc migreny, skurcze menstruacyjne, skurcze mięśni i dolegliwości żołądkowe.

Popularna „agua del Carmen” jest wytwarzana z jej kwiatów, mikstury trawiennej, która zgodnie z tradycją jest stosowana jako syrop, aby zachować młodość. Podobnie jego regularne spożywanie wpływa na funkcjonowanie mózgu, ponieważ poprawia koncentrację i pamięć podczas badania.

Charakterystyka ogólna

Wygląd

Jest to żywe i wiecznie zielone zioło o łodydze zielnej, czworokątnym przekroju i rozproszonych włosach, które osiągają wysokość 100-150 m. Jest to roślina o pełzających pokoleniach i ukorzeniających się łodygach, wyprostowanych, cienkich i owłosionych odgałęzieniach długości 60-80 cm.

Pozostawia

Liście proste, przeciwległe, okółkowane i petiolate z ostrzem jajowatym lub sercowatym, o szerokości 8-9 cm i długości 6-7 cm. Ulotki na wierzchu jasnozielone, od spodu jaśniejsze, powierzchnia aksamitna, brzegi lekko ząbkowane, intensywnie aromatyczne.

kwiaty

Małe żółte kwiaty zygomorficzne z kielichem rurkowym są zgrupowane w kwiatostany szypułkowe o długości 20 cm i ułożone w pionowe. Korona zrasta się u podstawy, tworząc otwartą rurkę z obustronnym końcem, superjajnikiem i czterema pręcikami didynamos przymocowanymi do korony.

Owoc

Owocem jest czterokwiatowa roślina strączkowa z czterema gałązkami. Wewnątrz znajdują się cztery małe, owalne, brązowe nasiona, po jednym dla każdego clusa.

Skład chemiczny

Analiza chemiczna wykazała obecność olejków eterycznych cytralu, aldehydu cytronelowego, terpenów pinenu i limenonu, alkoholi geraniolu i linaloolu. Jak również kwas fenolowy kawowy i rozmarynowy, seskwiterpen kariofilenu, garbniki i kwasy kawowe, chlorogenowy, oleanolowy, pomolowy, protokartechowy, rozmarynowy i ursolowy.

Taksonomia

– Gatunki: Melissa officinalis L.

Synonimia

– Mutelia officinalis (L.) Gren. ex Mutel, Fl. Franç.

– Faucibarba officinalis (L.) Dulac, Fl. Hautes-Pyrénées.

– Grasica melisa E. H. L. Krause w J. Sturm.

Etymologia

– Mellisa: nazwa rodzaju pochodzi od greckiego „melisy”, co oznacza „pszczoła miodna”. Łącznie z przyjemnym nektarem kwiatów, który przyciąga dużą liczbę owadów.

– officinalis: specyficzny przymiotnik wywodzący się z łacińskiego „officinalis”, oznacza „należący do oficina”. „Gabinet” był miejscem przechowywania lekarstw. Stąd nazwa związana z wszechstronnością i użytecznością w ziołolecznictwie, farmakologii i perfumiarstwie.

Siedlisko i dystrybucja

Melisa to roślina pochodząca z basenu Morza Śródziemnego i Azji Mniejszej, która rośnie w warunkach pełnego nasłonecznienia w klimacie umiarkowanym. Obecnie została wprowadzona jako roślina ozdobna lub lecznicza w klimacie umiarkowanym na całym świecie na wysokości poniżej 1000 metrów nad poziomem morza.

Rośnie na glebach średnioziarnistych, głębokich, przepuszczalnych o dobrej retencji wilgoci, piaszczystych i suchych ograniczają jej wzrost. W naturze rozwija się na glebach wilgotnych z dużą zawartością materii organicznej, brzegach potoków, polach uprawnych, łąkach, łąkach lub lasach.

W warunkach wzrostu jest gatunkiem bardzo wrażliwym na ciągłe zimno, intensywne mrozy i deficyt wody. W takim przypadku Twoja komercyjna uprawa wymaga częstego nawadniania, szczególnie latem i wiosną.

Nieruchomości

Leczniczy

Melisa to roślina lecznicza, która posiada szereg korzystnych właściwości dla zdrowia i leczenia różnych zaburzeń czy chorób. Obecność w jego składzie pewnych metabolitów wtórnych zapewnia działanie uspokajające, przeciwbólowe, przeciwkaszlowe, przeciwnadciśnieniowe i trawienne.

Jedną z głównych zalet tego gatunku jest jego zdolność do łagodzenia objawów związanych ze stresem, bezsennością i lękiem. Badania kliniczne wykazały, że ma właściwości regulujące wzorce snu i obniżające poziom stresu emocjonalnego.

W ten sam sposób jego spożycie w postaci wlewu może mieć działanie znieczulające, skuteczne w przypadkach bólów głowy, migreny, bólu mięśni i zaburzeń trawienia. Ponadto działa dezynfekująco i leczniczo, dlatego jest stosowany w leczeniu opryszczki zwykłej, opryszczki, półpaśca i innych chorób pochodzenia wirusowego.

Stosowany miejscowo służy do przyspieszenia gojenia się ran, wysypek, świądu, wyprysków i zaczerwienień skóry. Kilka kropel nalewki z melisy pozwala regulować ciśnienie krwi, zarówno w przypadku stanów lękowych, jak i pacjentów z nadciśnieniem.

Jego stosowanie jest powszechne w przypadku dolegliwości jelitowych, ponieważ pozwala regulować trawienie, zmniejszać wzdęcia i zapobiegać kolce jelitowej. Działa również jako ochraniacz wątroby i sprzyja wydzielaniu żółci.

Jego olejki eteryczne są skuteczne w łagodzeniu zapalenia żołądka i ogólnie złego trawienia. Spożywana jako herbata wspomagająca działa przeciwkaszlowo, uspokajająco, łagodzi podrażnienia gardła i zwalcza chroniczny kaszel.

jedzenie

Melisa jest wysoko ceniona do przygotowywania herbaty lub naparów do powszechnego spożycia, a także do aromatyzowania napojów bezalkoholowych i zimnych. W gorzelni wykorzystuje się go do produkcji likierów „Chartreuse” i „benedyktynów”, a także do likieru leczniczego „Agua del Carmen”.

Olejki eteryczne o przyjemnym zapachu i cytrynowym smaku wykorzystywane są do produkcji napojów bezalkoholowych, herbaty i lodów. W ciastach służy do aromatyzowania deserów. W gastronomii liście wykorzystywane są jako przyprawa do sosów sałatkowych lub dań na bazie ryb lub owoców morza.

Inne aplikacje

Melisa to roślina ozdobna produkująca obfity nektar o przyjemnym zapachu, dlatego jest używana jako roślina miododajna do produkcji miodu. Gałęzie i kwiaty są umieszczane w szafkach, aby nadać ubraniom zapach i zapobiec rozprzestrzenianiu się szkodników, takich jak roztocza lub ćmy.

W przemyśle farmakologicznym służy do sporządzania esencji na bezsenność i uspokajania nerwów. W przemyśle kosmetycznym i perfumeryjnym esencje z melisy są wykorzystywane do produkcji kremów, perfum i wód kolońskich.

Skutki uboczne

Preparaty z melisy nie są toksyczne, jednak podobnie jak wszystkie leki wytwarzane ze świeżych ziół mają pewne ograniczenia. Jego spożycie jest ograniczone u kobiet w ciąży, ponieważ obecność terpenoidów cytralowych lub cytronelowych może powodować słabe tworzenie się płodu.

Kwas oleanolowy obecny w melisie ma również właściwości macicy, które stymulują skurcze macicy i mogą powodować poronienie. Nie jest również wskazany u pacjentów z niedoczynnością tarczycy, chorobami neurologicznymi, wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego czy wrzodami przewodu pokarmowego.

Nie zaleca się podawania dzieciom do 6 roku życia, przewlekle chorym lub osobom w trakcie odtruwania alkoholowego. Istnieją dowody na to, że spożycie ponad 2 gramów olejków eterycznych z melisy może powodować niskie ciśnienie krwi, spowolnienie akcji serca i senność.

Jednak naturalne spożycie melisy jest korzystne dla organizmu ze względu na liczne korzyści terapeutyczne. Ważne jest przestrzeganie instrukcji spożycia i nieprzekraczanie dawek ani zalecanego okresu spożycia.

Kultura

Melisa jest powszechnie rozmnażana przez nasiona, sadzonki gałęzi półdrzewiastych i podział roślin.

Rozmnażanie przez nasiona

Rozmnażanie za pomocą nasion wymaga sadzenia sadzonek w warunkach szkółkarskich, aby kontrolować wilgotność, temperaturę i promieniowanie słoneczne. Kiedy sadzonki rozwiną 2-3 pary prawdziwych liści lub osiągną wysokość 10-15 cm, przesadza się je na określone miejsce.

Rozmnażanie przez sadzonki

Selekcja i przygotowanie sadzonek następuje na początku wiosny lub latem. Sadzonki o długości 5-8 cm z 2-3 liśćmi lub pąkami liściowymi wycina się z łodyg zielnych dorosłych roślin.

Wygodne jest stosowanie hormonów ukorzeniających w obszarze cięcia, wprowadzając je do tacek ukorzeniających z mokrym piaskiem. Utrzymując stałe warunki wilgotnościowe i temperaturowe sadzonki rozpoczynają proces kiełkowania po 10-15 dniach.

Rozmnażanie przez podział roślin

Rozmnażanie przez podział roślin polega na oddzieleniu kawałka rośliny z korzeniami i łodygą w celu ponownego zasadzenia w odpowiednim miejscu. Tę metodę można przeprowadzić w dowolnym momencie, o ile warunki środowiskowe są sprzyjające.

Żniwa

Czas zbiorów zależy od użyteczności, z jaką plantacja została założona. W przypadku uprawy melisy w celu uzyskania olejków eterycznych zbiór odbywa się przed kwitnieniem.

Zbiór materiału roślinnego odbywa się w porze suchej, rano lub pod koniec popołudnia, unikając silnych udarów słonecznych. Rzeczywiście, warunki te zapobiegają czernieniu liści, a tym samym sprzyjają naturalnemu procesowi suszenia.

W przeciwnym razie, jeśli uprawa została stworzona do używania świeżych liści i kwiatów lub do produkcji fitofarmaceutyków, zbiór odbywa się w pełnym rozkwicie.

Opieka

– Plantacja melisy rozwija się efektywnie zarówno przy pełnym nasłonecznieniu, jak iw półcieniu.

– Jest rośliną mało wymagającą dla tekstury gleby, wymaga jedynie dobrej zawartości materii organicznej i dobrze przepuszczalnej gleby.

– Częstotliwość nawadniania powinna być umiarkowana, aby gleba była wilgotna, ale nie podmokła.

– Stosowanie nawozu organicznego przed zasiewem lub przesadzeniem na docelowym gruncie jest wygodne, aby sprzyjać jego wzrostowi i rozwojowi.

– Nie wspiera suchych środowisk ani intensywnych mrozów, przystosowuje się do klimatu umiarkowanego i chłodnego, szczególnie w okresach kwitnienia i owocowania.

– Do usunięcia złamanych lub chorych gałęzi wymagane jest tylko przycinanie sanitarne.

Bibliografia

1. Acevedo, D., Navarro, M. i Montero, P. (2013). Skład chemiczny olejku eterycznego z liści melisy (Melissa officinalis L.). Informacje technologiczne, 24 (4), 49-54.
2. Castillero Mimenza, O. (2019) Toronjil. Psychologia i umysł. Odzyskane w: psicologiaymente.com
3. Melissa officinalis. (2020). Wikipedia, wolna encyklopedia. Odzyskane na: es.wikipedia.org
4. Morales Valverde, R. (1997). Rośliny i kultura popularna: Etnobotanika w Hiszpanii. Melissa lub Melissa. Strony: 36-37.
5. Sánchez Govín, E., León Fernández, M., Chávez Figueredo, D., Hechevarría Sosa, I., & Pino, J. (2010). Charakterystyka farmakognostyczna Melissa officinalis L. (melisy). Cuban Journal of Medicinal Plants, 15 (4), 198–208.
6. Saz Peiró, P., Gálvez, J. J., Ortiz Lucas, M. & Saz Tejero, S. (2011). Melissa officinalis L. Naturopathic Medicine, 5 (1), 36–38. ISSN: 1576-3080.

Winogrona Aleshenkin (Alyosha): opis i charakterystyka odmiany, cechy pielęgnacji i zdjęcia

Aby prawidłowo wyhodować jedną lub drugą odmianę winogron, wymagane są określone normy agrotechniczne. Popularna odmiana o nazwie Aleshenkin nie jest wyjątkiem. W przeciwnym razie nie należy oczekiwać dobrych plonów, deklarowanego smaku i odporności na groźne choroby, mrozy i szkodniki. Przydatne będzie również poznanie charakterystycznych cech wyglądu i zapoznanie się z historią powstawania kultury.

Autorzy i historia pojawienia się

Autorem rozważanej odmiany odmianowej o nazwie Aleshenkin jest Petr Tsekhmistrenko, hodowca, naukowiec i akademik, bardzo szanowany i popularny w ZSRR. Warto zauważyć, że roślina otrzymała tak ładną i interesującą nazwę na cześć wnuka naukowca. Opisana odmiana została wyhodowana w 1956 roku, kilka lat później przeszła pomyślną certyfikację rejestru państwowego.

Opis i wygląd

Pierwszą rzeczą, jaką może pochwalić się obserwowana hybryda, jest dość żywotny krzew, charakteryzuje się biseksualnymi kwiatami, co pozwala nie sadzić dodatkowych zapylanie upraw. Należy również zwrócić uwagę na dość wysokiej jakości i wczesny proces dojrzewania winorośli, doskonałe ukorzenienie sadzonek oraz możliwość uzyskania plonu typu pasierb.

Oprócz powyższych cech ważną właściwością są cechy wizualne. Liście kultury są średniej wielkości, o błyszczącej strukturze, ciemnozielonym błyszczącym odcieniu i obecności 5 oddzielnych płatków.

Eksperci zwracają uwagę na rozgałęzione kiście o stożkowatym kształcie, których średnia waga waha się od 600 do 1200 g, w zależności od tego, gdzie dokładnie jest uprawiana opisana roślina. Grona charakteryzują się również luźną strukturą i średnią gęstością.

Jagody i ich smak

Charakterystyczną cechą tego szczepu są dość piękne jagody o bogatym bursztynowym odcieniu z charakterystycznym nalotem bieli, obecne są pestki. Skórka owocu jest cienka, a miąższ charakteryzuje się mięsistą i chrupiącą strukturą. Kształt owocu jest owalny o średniej masie 4,5-4,8 g.

Należy zwrócić uwagę na dość harmonijne i przyjemne walory smakowe, na co wskazuje wynik degustacji 8,8 punktu. Poziom cukru to 200 g/dm3 przy wskaźniku kwasowości 3-5 jednostek.

Czas dojrzewania i wydajność

Jak pokazuje wieloletnia praktyka, średni okres dojrzewania waha się od 120 do 125 dni, co sprawia, że ​​monitorowana kultura jest bardzo wcześnie. Jednocześnie należy zauważyć, że dojrzewanie różni się nie tylko szybkością, ale także charakteryzuje się dobrą intensywnością i stałością.

Rosnące funkcje

Chociaż opisana odmiana odmianowa jest uważana za dość bezpretensjonalną kulturę, eksperci nadal zalecają zwracanie uwagi na pewne zalecenia agrotechniczne. W przeciwnym razie nie należy oczekiwać dobrych plonów i podanego powyżej smaku.

Najpierw musisz wybrać miejsce. Jak pokazuje praktyka, każde miejsce z dużą ilością światła słonecznego i dobrą ochroną przed silnymi podmuchami wiatru, szczególnie od strony północnej, jest doskonałe dla tego winogrona. Najbardziej optymalnym terytorium będzie wzgórze po południowej stronie, gdzie roślina może się nagrzewać jakościowo, a nadmiar wody nie ulegnie stagnacji.

Jeśli chodzi o podłoże glebowe, zaleca się wybór gleby lekkiej i żyznej. Opisana odmiana nie toleruje zasolenia i terenów podmokłych. Jeśli podłoże glebowe jest zbyt kwaśne, najpierw nakłada się wapno, a następnie rozkopuje ziemię – tę manipulację najlepiej wykonać wiosną.

Do sadzenia najlepiej wybrać sadzonkę z zamkniętym systemem korzeniowym. Jeśli jest otwarta, należy sprawdzić, czy korzenie są jak najlżejsze – w przeciwnym razie sadzonkę można uznać za słabą jakość. Do sadzenia zwykle stosuje się otwór 60×60, na dnie którego wstępnie montuje się cegłę łamaną i keramzyt o grubości 20 cm.

Na drenaż wylewa się humus i piasek, po czym dodaje się około 20 kg złożonego nawozu i niewielką ilość popiołu. Następnie dziurę obficie rozlewa się czystą wodą. Po wykonaniu powyższych czynności sadzonkę ostrożnie wyjmuje się z pojemnika i umieszcza w dole, a następnie nawilża.

Ponadto gleba jest nawadniana w tempie 40 litrów na krzak co dwa tygodnie. Należy zauważyć, że obfitość i częstotliwość tego procesu zależy bezpośrednio od warunków klimatycznych. Co 2 miesiące harmonogram podlewania jest stopniowo zmniejszany, co pozwala krzewowi tworzyć wysokiej jakości skupiska. Nasączyć podłoże glebowe na głębokość około 50 cm.

Do aktywnego rozwoju głównej zielonej masy kultury stosuje się 40 g zwykłego mocznika, który rozpuszcza się w 10 litrach czystej wody. Możesz dodatkowo nawozić roślinę tą samą objętością płynu, ale zamiast mocznika stosuje się 150 g naturalnego obornika kurzego.

Jeśli chodzi o kwitnienie, w tym okresie najlepiej użyć 10 g soli potasowej i około 30 g superfosfatu – dodatkowo eksperci zalecają dodanie 8 kg kompostu. 2 dni po nawożeniu do podłoża glebowego można dodać około 60 g mąki dolomitowej.

Mrozoodporność i potrzeba schronienia

Ponieważ odmiana ta charakteryzuje się dość dobrą ochroną przed długotrwałymi mrozami, winogrona można z powodzeniem uprawiać w warunkach temperaturowych w zakresie minus 26-28 ºC. Jak pokazuje praktyka, schrony zwykle nie są wymagane – z wyjątkiem regionów północnych, dla których zastosowanie trwałych i stabilnych konstrukcji przy użyciu gęstych materiałów tkaninowych lub drewnianych deski.

Brak recenzji. Możesz napisać własną recenzję, aby pomóc innym czytelnikom.

Kategorie

• Opinia Męska
• Pielęgnacja Twarzy I Ciała
• Na świątecznym Stole
• Camping
• Napoje
• Rzemiosła I Zabawki Własnymi Rękami
• Recepty
• Przechowywanie Produktów
• Urodziny I Rocznice
• Zwierzęta
• Ferie
• Blogów
• Horoskopy I Zegar Anioła
• Podróż
• Diety
• Rootowanie Smartfona
• Piękno
• W Wielowymiarowej
• Połączenie
• Kalendarze Księżycowe
• Aromaterapia
• Domeny, Adresy Url I Ip
• Ogrodnictwo
• Porady Na Co Dzień
• Puste Na Zimę
• Autocraps
• Интерьер
• Studio Twórców Facebooka
• Sałatki
• Czystość I Porządek