Rodzaje kąpieli
Słowo emalia pochodzi od staro-wysoko-niemieckiego słowa smelzan ( wytapiać ) za pośrednictwem starofrancuskiego e- maila lub od łacińskiego słowa smaltum , po raz pierwszy znalezionego w Życiu Leona IV z IX wieku . Używany jako rzeczownik, „emalia” jest zwykle małym przedmiotem dekoracyjnym pokrytym emalią. „Enameled” i „enameling” to preferowana pisownia w brytyjskim angielskim , podczas gdy „emaliowany” i „emaliowany” są preferowane w amerykańskim angielskim .
Emalia szklista – Vitreous enamel
Emalia szklista , zwana również emalią porcelanową , jest materiałem wytwarzanym przez stapianie sproszkowanego szkła z podłożem przez wypalanie, zwykle w temperaturze od 750 do 850 ° C (1380 do 1560 ° F). Proszek topi się, spływa, a następnie twardnieje tworząc gładką, trwałą powłokę szklistą . Słowo to pochodzi od łacińskiego vitreum , co oznacza „szkło”.
Emalia może być stosowana na metalu , szkle , ceramice , kamieniu lub dowolnym materiale, który wytrzyma temperaturę nagrzewania. Z technicznego punktu widzenia wypalane naczynia emaliowane to zintegrowany warstwowy kompozyt szkła i innego materiału (lub więcej szkła). Termin „emalia” ogranicza się najczęściej do obróbki metalu, o której mowa w tym artykule. Zasadniczo ta sama technika stosowana w przypadku innych baz jest znana pod różnymi nazwami : na szkle jako szkło emaliowane lub „szkło malowane”, a na ceramice nazywana jest dekoracją pokrytą glazurą , „emaliami overglaze” lub „emaliowaniem”. Rzemiosło nazywa się „ emalierstwem ”, artyści „emalierami”, a wytwarzane przedmioty określa się mianem „emalii”.
Emaliowanie jest starą i szeroko przyjętą technologią, przez większość swojej historii wykorzystywaną głównie w jubilerstwie i sztuce zdobniczej . Od XVIII wieku emalią używa się również do wielu metalowych przedmiotów użytkowych, takich jak niektóre naczynia do gotowania , zlewozmywaki stalowe i wanny żeliwne . Jest również stosowany w niektórych urządzeniach , takich jak zmywarki, pralki i lodówki, a także na tablicach markerowych i oznakowaniu .
Termin „emalia” jest również czasami stosowany do materiałów przemysłowych innych niż szkliwo szkliste, takich jak farba emaliowana i emaliowany drut powlekający polimerami ; w rzeczywistości są one bardzo różne pod względem materiałoznawstwa .
Słowo emalia pochodzi od staro-wysoko-niemieckiego słowa smelzan ( wytapiać ) za pośrednictwem starofrancuskiego e- maila lub od łacińskiego słowa smaltum , po raz pierwszy znalezionego w Życiu Leona IV z IX wieku . Używany jako rzeczownik, „emalia” jest zwykle małym przedmiotem dekoracyjnym pokrytym emalią. „Enameled” i „enameling” to preferowana pisownia w brytyjskim angielskim , podczas gdy „emaliowany” i „emaliowany” są preferowane w amerykańskim angielskim .
Zawartość
- 1 Historia
- 1.1 Starożytny
- 1.2 Średniowieczna i renesansowa Europa
- 1.3 Chiny
- 1.4 Japonia
- 1.5 Kraje islamskie i Indie
- 1.6 Nowoczesne
Historia
Staffordshire Moorlands Pan, rzymska Brytania z II wieku
Starożytny
Wszystkie najwcześniejsze emalie wykorzystywały technikę cloisonné, umieszczając emalię w małych komórkach o złotych ściankach. To było używane jako technika do mocnego trzymania kawałków kamienia i klejnotów od trzeciego tysiąclecia pne, na przykład w Mezopotamii , a następnie w Egipcie. Wydaje się, że szkliwo rozwinęło się jako tańsza metoda osiągania podobnych wyników.
Najwcześniejsze niekwestionowane obiekty, o których wiadomo, że używają emalii, to grupa pierścieni mykeńskich z Cypru , datowana na XIII wiek p.n.e. Chociaż przedmioty egipskie, w tym biżuteria z Grobowca Tutanchamona z ok. 15 tys. 1325 p.n.e., są często opisywane jako używające „emalii”, wielu uczonych wątpi, że pasta szklana została wystarczająco stopiona, aby można ją było właściwie opisać, i używa terminów takich jak „pasta szklana”. Wydaje się możliwe, że w warunkach egipskich temperatura topnienia szkła i złota była zbyt bliska, aby emaliowanie było wykonalną techniką. Niemniej jednak wydaje się, że istnieje kilka rzeczywistych przykładów emalii, być może z trzeciego okresu pośredniego w Egipcie (początek 1070 pne). Ale pozostała rzadka zarówno w Egipcie, jak i Grecji.
Technika pojawia się w Kubanie w okresie scytyjskim i być może została przeniesiona przez Sarmatów do starożytnych Celtów. Czerwona emalia jest wykorzystywany w 26 miejscach na Battersea Tarcza (c.350-50 pne), prawdopodobnie jako imitacja czerwonej Śródziemnego korala , który jest wykorzystywany na Witham Tarcza (400-300 pne). Pliniusz Starszy wspomina, że Celtowie używali tej techniki na metalu, o czym Rzymianie w jego czasach prawie nie wiedzieli. Staffordshire Moorlands Pan to 2nd-wne pamiątka od Muru Hadriana , wykonane na rzymskim rynku wojskowego, który mieszając dekoracji szkliwa w celtyckim stylu. W Wielkiej Brytanii, prawdopodobnie dzięki zachowanym celtyckim umiejętnościom rzemieślniczym, emalia przetrwała aż do wiszących misek wczesnej sztuki anglosaskiej .
Problemem, który zwiększa niepewność co do wczesnej emalii, są artefakty (zwykle wykopane), które wydają się być przygotowane do emalii, ale teraz straciły to, co wypełniało cloisons lub podkład do kawałka champlevé . Dzieje się tak w kilku różnych regionach, od starożytnego Egiptu po anglosaską Anglię. Gdy emalia stanie się bardziej powszechna, jak w średniowiecznej Europie po około 1000 roku, założenie, że emalia była pierwotnie używana, staje się bezpieczniejsze.
Średniowieczna i renesansowa Europa
W historii sztuki europejskiej emalia była najważniejsza w średniowieczu , począwszy od późnych Rzymian, a następnie przez Bizancjum , którzy zaczęli używać emalii cloisonné w celu naśladowania inkrustacji cloisonné z kamieni szlachetnych. Bizantyjski emalia styl został powszechnie przyjęty przez „barbarzyńców” narodami Migration Period północnej Europie. Następnie Bizantyjczycy zaczęli swobodniej używać cloisonné do tworzenia obrazów; to było również kopiowane w Europie Zachodniej.
Metaloplastyka Mosan często zawierała tabliczki emaliowane najwyższej jakości w relikwiarzach i innych dużych dziełach złotniczych . Emalia Limoges została wyprodukowana w Limoges we Francji, najsłynniejszym centrum produkcji szkliwa w Europie Zachodniej, chociaż Hiszpania również zrobiła dobry interes. Limoges zasłynęło z produkcji emalii champlevé od XII wieku, produkującej na dużą skalę, a następnie (po okresie zmniejszonej produkcji) od XV wieku utrzymało swoją przewagę, przechodząc na emalię malowaną na płaskich metalowych blaszkach. Emalia żłobkowa technika była znacznie łatwiejsza i bardzo szeroko praktykowane w romańskiego okresie. W sztuce gotyckiej najlepsze prace są wykonane w technikach basse-taille i ronde-bosse , ale tańsze prace champlevé nadal były produkowane w dużych ilościach na szerszy rynek.
Malowana emalia pozostawała w modzie przez ponad wiek, a we Francji rozwinęła się w wyrafinowany styl renesansowy i manierystyczny , widoczny na przedmiotach takich jak duże naczynia wystawowe, dzbany, kałamarze i małe portrety. Po tym, jak wyszedł z mody, nadal był nośnikiem miniatur portretowych , rozprzestrzeniając się w Anglii i innych krajach. Trwało to do początku XIX wieku.
Rozwinęła się rosyjska szkoła, która wykorzystywała tę technikę na innych przedmiotach, jak w renesansie, oraz na stosunkowo tanich przedmiotach religijnych, takich jak krzyże i małe ikony.
Chiny
Chiński emaliowany garnek do wina z brązu cloisonné , XVIII wiek
Zarówno z Bizancjum, jak i ze świata islamu technika cloisonné dotarła do Chin w XIII–XIV wieku. Pierwsza pisemna wzmianka o cloisonné znajduje się w księdze z 1388 roku, gdzie nazywa się go „wyrobem dashi (muzułmańskim)”. Nie są znane żadne chińskie utwory, które wyraźnie pochodzą z XIV wieku; najwcześniejsze datowane fragmenty pochodzą z czasów panowania cesarza Xuande (1425–35), co, ponieważ pokazują pełne wykorzystanie chińskich stylów, sugeruje znaczne doświadczenie w tej technice.
Cloisonné pozostawało bardzo popularne w Chinach do XIX wieku i jest produkowane do dziś. Najbardziej wyszukane i najbardziej cenione chińskie dzieła pochodzą z wczesnej dynastii Ming , zwłaszcza za panowania cesarza Xuande i cesarza Jingtai (1450–57), chociaż znacznie częściej spotykane są dzieła XIX-wieczne lub współczesne.
Japonia
Cesarskie wazony autorstwa Ando Jubei z herbami chryzantem cesarskiej rodziny , z użyciem moriage do lekkiego podwyższenia wzoru; Kolekcja sztuki japońskiej Khalili
Japońscy artyści nie tworzyli trójwymiarowych emaliowanych przedmiotów aż do lat 30. XIX wieku, ale gdy technika ta zapanowała na podstawie analizy obiektów chińskich, rozwinęła się bardzo szybko, osiągając szczyt w epoce Meiji i Taishō (koniec XIX/początek XX wieku). Emalia była używana jako dekoracja do metaloplastyki od około 1600 roku, a japońskie cloisonné było już eksportowane do Europy przed początkiem ery Meiji w 1868 roku. Cloisonné jest znane w Japonii jako shippo , dosłownie „siedem skarbów”. Odnosi się to do bogato zabarwionych substancji wymienionych w tekstach buddyjskich. Termin ten był początkowo używany dla kolorowych przedmiotów sprowadzanych z Chin. Według legendy w latach 30. XIX wieku Kaji Tsunekichi rozbił chiński obiekt emaliowany, aby go zbadać, a następnie wyszkolił wielu artystów, rozpoczynając działalność w japońskim przemyśle emalierskim.
Wczesne japońskie emalie były mętne i nieprzejrzyste, o stosunkowo niezgrabnych kształtach. Zmieniło się to szybko od 1870 roku. Firma Nagoya cloisonné ( Nagoya shippo kaisha istniała od 1871 do 1884 roku, aby sprzedawać produkty wielu małych warsztatów i pomagać im w ulepszaniu ich pracy. W 1874 roku rząd utworzył firmę Kiriu kosho kaisha , aby sponsorować tworzenie szerokiej gamy artykułów dekoracyjnych sztuki na międzynarodowych wystawach.To była część programu promującego Japonię jako nowoczesny, uprzemysłowiony kraj.
Gottfried Wagener był niemieckim naukowcem sprowadzonym przez rząd, aby doradzać japońskiemu przemysłowi i ulepszać procesy produkcyjne. Wraz z Namikawą Yasuyuki opracował przezroczystą czarną emalię, której używano do tworzenia tła. W tym okresie pojawiły się półprzezroczyste emalie w różnych innych kolorach. Wraz z Tsukamoto Kaisuke firma Wagener przekształciła procesy wypalania stosowane przez japońskie warsztaty, poprawiając jakość wykończeń i poszerzając gamę kolorów. Kawade Shibatarō wprowadzone rozmaite techniki, w tym nagare-gusuri (skapywanie glazury), który tworzy szkliwo tęczowe i uchidashi ( tłoczony ), techniki, w których metal fundamentu młotkiem na zewnątrz, aby utworzyć nadmiarowy efekt. Razem z Hattori Tadasaburō opracował technikę moriage („spiętrzania”), która nakłada warstwy emalii na siebie, aby stworzyć trójwymiarowy efekt. Namikawa Sōsuke rozwinął styl malarski, który naśladował obrazy. Znany jest z shosen (zminimalizowanych drutów) i musen (bezprzewodowych cloisonné): technik opracowanych z Wagener, w których drutowe cloisons są zminimalizowane lub całkowicie wypalone kwasem. Kontrastuje to z chińskim stylem, w którym używano grubych metalowych cloisonów . Ando Jubei wprowadził technikę shōtai-jippō ( plique-à-jour ), która wypala metalowe podłoże, pozostawiając półprzezroczystą emalię, dając efekt przypominający witraż . Firma Ando Cloisonné, którą był współzałożycielem, jest jednym z niewielu wciąż aktywnych twórców z tej epoki. Popularne stały się wyraźnie japońskie wzory, w których jako motywy wykorzystano kwiaty, ptaki i owady. Projektuje również coraz częściej wykorzystywane obszary pustej przestrzeni. Z większą subtelnością, na jaką pozwalały te techniki, japońskie emalie były uważane za niezrównane na świecie i zdobyły wiele nagród na wystawach krajowych i międzynarodowych.
Kraje islamskie i Indie
Sztuka Meenakaari z Iranu
Emalia została założona w Imperium Mogołów około 1600 roku do zdobienia złotych i srebrnych przedmiotów i stała się charakterystyczną cechą biżuterii Mogołów. Dwór Mogołów znany był z używania minākār ( emalii ). Ci rzemieślnicy osiągnęli swój szczyt za panowania Szahdżahana w połowie XVII wieku. W tym czasie popularne były emalie przezroczyste. Zarówno cloissoné, jak i champlevé zostały wyprodukowane w Mogołów, a champlevé użyto do najlepszych kawałków. Nowoczesna produkcja przemysłowa rozpoczęła się w Kalkucie w 1921 roku, wraz z Bengal Enamel Works Limited.
Emalia była używana w Iranie do barwienia i zdobienia powierzchni metali poprzez łączenie na niej wspaniałych kolorów, które są ozdobione skomplikowanym wzorem i nazwane Meenakari . Francuski podróżnik Jean Chardin , który podróżował po Iranie w okresie Safavidów , nawiązał do emaliowanego dzieła Isfahana, które zawierało wzór ptaków i zwierząt na tle kwiatowym w kolorach jasnoniebieskim, zielonym, żółtym i czerwonym. Złoto jest tradycyjnie używane w biżuterii Meenakari, ponieważ lepiej utrzymuje szkliwo, utrzymuje się dłużej, a jego połysk wydobywa kolory emalii. Srebro, późniejsze wprowadzenie, jest używane do artefaktów, takich jak pudełka, miski, łyżki i dzieła sztuki, podczas gdy miedź używana do wyrobów rękodzielniczych została wprowadzona dopiero po ustawie o kontroli złota, która zmusiła Meenakars do poszukiwania materiału innego niż złoto. został wymuszony w Indiach. Początkowo praca Meenakari często pozostawała niezauważana, ponieważ ta sztuka była tradycyjnie używana jako podkład dla słynnej biżuterii kundan lub wysadzanej kamieniami. Pozwoliło to również noszącemu odwrócić biżuterię, a także obiecywało szczególną radość z tajemnicy ukrytego wzoru.
Nowoczesny
Szare chmurki , typowy emaliowany sprzęt kuchenny z holenderskiej fabryki DRU , popularny w latach 50.
Ostatnio jasne, przypominające klejnot kolory sprawiły, że emalia jest ulubionym wyborem projektantów biżuterii, w tym jubilerów secesyjnych , projektantów bibelotów, takich jak jajka Petera Carla Fabergé i emaliowane miedziane pudełka emalierów Battersea, a także dla artyści tacy jak George Stubbs i inni malarze miniatur portretowych .
Odrodzenie sztuki opartej na emalii miało miejsce pod koniec XX wieku w Związku Radzieckim, kierowani przez artystów takich jak Aleksiej Maksimow i Leonid Efros . W Australii artysta abstrakcjonistyczny Bernard Hesling nadał temu stylowi rozgłos dzięki swoim stalowym płytom o różnych rozmiarach.
Emalia została po raz pierwszy zastosowana komercyjnie do blachy żelaznej i stalowej w Austrii i Niemczech około 1850 roku. Uprzemysłowienie rosło wraz ze wzrostem czystości surowców i spadkiem kosztów. Proces aplikacji na mokro rozpoczął się wraz z odkryciem użycia gliny do zawieszania fryty w wodzie. Zmiany, które nastąpiły w XX wieku, obejmują stal emaliowaną, przygotowanie powierzchni tylko do czyszczenia, automatyzację i ciągłą poprawę wydajności, wydajności i jakości.
Nieruchomości
Szklane fiolki z mielonym szklistym proszkiem w różnych kolorach
Emalia szklista może być nakładana na większość metali. Większość nowoczesnych emalii przemysłowych jest nakładana na stal, w której zawartość węgla jest kontrolowana, aby zapobiec niepożądanym reakcjom w temperaturach wypalania. Emalia może być również nakładana na złoto, srebro, miedź, aluminium, stal nierdzewną i żeliwo.
Emalia szklista ma wiele przydatnych właściwości: jest gładka, twarda, odporna chemicznie, trwała, odporna na zarysowania (5-6 w skali Mohsa ), ma długotrwałą trwałość koloru, jest łatwa do czyszczenia i nie pali się. Emalia jest szkłem, a nie farbą, więc nie blaknie pod wpływem światła ultrafioletowego. Wadą emalii jest tendencja do pękania lub pękania, gdy podłoże jest naprężone lub zginane, ale nowoczesne emalie są stosunkowo odporne na odpryski i uderzenia dzięki dobrej kontroli grubości i współczynnikom rozszerzalności cieplnej dobrze dobranym do metalu.
Firma samochodowa Buick została założona przez Davida Dunbara Buicka z bogactwem zdobytym dzięki opracowaniu ulepszonych procesów emaliowania, około. 1887, do blachy stalowej i żeliwa. Taki emaliowany materiał żelazny miał i nadal ma wiele zastosowań: początek XX wieku i niektóre nowoczesne znaki reklamowe , wewnętrzne ściany piekarników , garnki , obudowy i ściany wewnętrzne głównych urządzeń kuchennych , obudowy i bębny pralek i suszarek, zlewozmywaki i odlewy wanny żelazne , silosy do przechowywania w gospodarstwach i urządzenia do przetwarzania, takie jak reaktory chemiczne i zbiorniki do procesów farmaceutycznych. Struktury takie jak stacjach benzynowych , dworcach autobusowych i Lustron Domy miały ściany, sufity i elementy konstrukcyjne wykonane ze stali emaliowanej.
Jednym z najbardziej rozpowszechnionych nowoczesnych zastosowań emalii jest produkcja wysokiej jakości tablic kredowych i pisakowych (zwykle nazywanych „tablicami czarnymi” lub „białymi tablicami”), w których odporność emalii na zużycie i chemikalia zapewnia „odbijanie” lub nie występują ślady, jak to ma miejsce w przypadku płyt polimerowych. Ponieważ standardowa stal emaliowana jest magnetycznie atrakcyjna, można ją również stosować na tablice magnetyczne. Niektóre nowe osiągnięcia w ciągu ostatnich dziesięciu lat obejmują hybrydowe powłoki emaliowane/nieprzywierające, funkcjonalne powłoki nawierzchniowe zol-żel do emalii, emalie o wyglądzie metalicznym oraz emalie łatwe do czyszczenia.
Kluczowym składnikiem szkliwa szklistego jest drobno zmielone szkło zwane frytą . Fryta do emaliowania stali jest zwykle alkalicznym szkłem borokrzemianowym o rozszerzalności cieplnej i temperaturze szkła odpowiedniej do powlekania stali. Surowce są przetapiane razem w temperaturze od 2100 do 2650 °F (1150 i 1450 °C) w płynne szkło, które jest kierowane z pieca i poddawane szokowi termicznemu za pomocą wodnych lub stalowych rolek we frytę.
Kolor w szkliwie uzyskuje się przez dodanie różnych minerałów, często tlenków metali kobaltu , prazeodymu , żelaza lub neodymu . Ta ostatnia tworzy delikatne odcienie od czystego fioletu, przez winną czerwień i ciepłą szarość. Emalia może być przezroczysta, nieprzezroczysta lub opalizująca (przezroczysta). Różne kolory emalii można mieszać w celu uzyskania nowego koloru, na wzór farby.
Istnieją różne rodzaje fryty, które można nakładać kolejno. Najpierw nakładana jest warstwa gruntująca; zwykle zawiera wtopione tlenki metali przejściowych, takich jak kobalt, nikiel, miedź, mangan i żelazo, które ułatwiają adhezję do metalu. Następnie nakładane są przezroczyste i półkryjące fryty zawierające materiał do produkcji kolorów.
Rodzaje kąpieli
Po zakończeniu prac renowacyjnych i zakończeniu wszystkich dekoracji, bardzo miło jest zobaczyć odnowioną łazienkę. Ale zdarza się, że w praktyce bardzo piękna kąpiel nie spełnia Twoich oczekiwań w praktyce. Dziś rynek oferuje nam ogromny wybór różnych rodzajów kąpieli, więc nie trzeba się spieszyć z wyborem “własnego”.
Rodzaje i rozmiary łaźni
Warunkowo można rozróżnić rodzaje kąpieli z kilku powodów:
- w kształcie (tradycyjny, kanciasty);
- w wielkości (małe, średnie, duże);
- na materiał produkcyjny (stal, żeliwo, akryl).
W przypadku małych łazienek z reguły wybiera się też małą wannę. Takie modele są produkowane w dwóch rozmiarach: 120×70 (oszczędza miejsce, ale nie pozwala się swobodnie odpoczywać i relaksować) i 130×70 (model jest bardzo popularny, importowany na zamówienie). Często dzisiaj, aby zapisać ustawić model kątowy. Rodzaje kąpieli narożnych różnią się tylko materiałem do produkcji, ale ich wymiary są w przybliżeniu takie same i nie dłuższe niż 150 cm.
Najpopularniejsze to średniej wielkości typy i rozmiary: 140 cm lub 150 cm długości o szerokości 70 cm. Modele o długości 140 cm są wykorzystywane do niestandardowych projektów, ale druga opcja jest bardziej powszechna niż jakakolwiek inna i może mieć różne szerokości i kształty. Duże wanny mają długość 170 cm lub 185 cm, są uważane za najbardziej wygodne i nadające się do nowoczesnych układów w mieszkaniach.
Rodzaje kąpieli akrylowej
Kąpiel ma kilka zalet w porównaniu z innymi modelami. Z tego materiału można uzyskać absolutnie dowolny kształt, a waga takiej kąpieli jest mniejsza. Istnieje kilka rodzajów form kąpieli akrylowych: prostokątnych, kątowych, półokrągłych. Jeśli chodzi o sam materiał, istnieje kilka opcji. Istnieją modele ze 100% akrylu lanego (najbardziej trwałe i trwałe), z kompozytowego tworzywa sztucznego i akrylu. Ponadto akryl pozwala na nadanie powierzchni nie tylko bieli, ale także na wybór odpowiedniego koloru i odcienia.
Rodzaje kąpieli żeliwnych
Ta opcja będzie ci służyć naprawdę długo, jeśli nie powiedzieć na zawsze. Wystarczy dbać o szkliwo i nie powstają żadne problemy. Istnieją modele o różnej grubości szkliwa. Im grubsza jest ta warstwa, tym bardziej estetyczna jest kąpiel. Nowoczesne emalie są błyszczące i matowe, nakładane sukcesywnie warstwa po warstwie. Jeśli chodzi o formularze, wybór nie jest tak wielki. Żeliwo jest trudne do obróbki i nie będzie można go wykonać w złożonych formach, ale woda chłodzi się bardzo powoli i bardzo prosto, ponieważ w szkliwie nie ma po prostu porów, a tam nie gromadzi się brud.
- ← Rodzaje gaśnic i ich zastosowanie
- Indukcyjny podgrzewacz wirowy →
Emalia – czym jest, jakie są jej rodzaje i do czego się ją stosuje?
Gazobeton czy ceramika – jaki materiał murowy wybrać do wzniesienia ścian?
Beton komórkowy, gazobeton, cegła ceramiczna – kiedy się na nie zdecydować?
Wzór kosztorysu budowlanego – jak powinien wyglądać? Co musisz o nim wiedzieć?
Emalia jest materiałem obecnym w niemal każdym domu. Jakie są rodzaje emalii? Czym różni się emalia ftalowa od jubilerskiej? Dlaczego emalie cieszą się tak dużym powodzeniem?
Czynniki naturalne szkodzą wielu konstrukcjom i budynkom – jednak poprzez emaliowanie można znacznie przedłużyć ich żywotność. Dawniej emalie stosowano przede wszystkim do malowania zewnętrznych ścian budynków, aby ochronić je przed szkodliwymi czynnikami atmosferycznymi. Współcześnie w budownictwie stosuje się różne rodzaje farb akrylowych, które są przeznaczone do wielu specjalistycznych zadań. Emalia do metalu, emalia do drewna, emalia wodorozcieńczalna oraz wiele innych specjalistycznych farb to jeden z podstawowych elementów ochronnych w budownictwie.
Co to jest emalia?
Emalia jest wyrobem lakierowym tworzącym na materiale powłokę odporną na czynniki atmosferyczne. Najczęściej stosuje się ją do wykańczania wcześniej zagruntowanych oraz do odnawiania elementów z drewna lub metalu. Emalia tworzy na powierzchni gładką, błyszczącą lub satynową warstwę, która chroni tworzywo przed uszkodzeniami.
Emalia obejmuje wachlarz produktów, które zawierają więcej elementów żywicy niż inne farby. W składzie emalii często można znaleźć żywice akrylowe, alkilowe, a także chlorokauczukowe. Każda emalia ma charakterystyczne cechy, zależne od jej przeznaczenia.
Gdzie stosuje się emaliowanie?
Współcześnie istnieje wiele rodzajów emalii, które mają szereg praktycznych zastosowań. Przykładowo, do pomalowania metalu świetnie sprawdza się łatwa w użyciu emalia akrylowa, jeśli trzeba pomalować drewno – emalia do drewna, do malowania ceramiki zaleca się emalię ceramiczną itd. Przystępne ceny i duża różnorodność emalii z pewnością przyczyniły się do popularności tego materiału. Emalia znajduje zastosowanie przy malowaniu dachów, płotów, betonowych ścian, rynien itp. Producenci wyszli naprzeciw potrzebom konsumentów, wprowadzając na rynek emalie uniwersalne, które doskonale sprawdzają się w kontakcie z elementami wykonanymi z drewna, metalu czy PVC i zapewniają ochronę przed niszczącymi czynnikami atmosferycznymi.
Farba emaliowa i jej rodzaje
Oprócz emalii uniwersalnej można sięgnąć po jej bardziej specjalistyczne rodzaje. Emalie można podzielić przede wszystkim ze względu na ich praktyczne zastosowanie.
- Emalia do drewna (emalia ftalowa) – ma szeroki zakres zastosowania i doskonale sprawdza się przy domowych pracach renowacyjnych. Emalia ta całkowicie pokryje i odświeży powierzchnię podłogi i drewnianych ścian wewnętrznych oraz zewnętrznych. Najczęściej spotyka się ją w kolorze białym lub przeźroczystą.
- Emalia do drewna ze złotym lub srebrnym połyskiem (emalia wodna) – jest szybko schnąca i ma uniwersalne zastosowanie. Najczęściej maluje się nią przedmioty z drewna i drewnopodobne. Stosując emalię wodną na powierzchniach wewnątrz domu, można uzyskać dekoracyjny efekt złotego lub srebrnego pyłu.
- Emalia do metalu i betonu (emalia chlorokauczukowa) – służy do pokrywania powierzchni betonowych i metalowych, takich jak ocynkowana stal, aluminium czy miedź. Należy dodać, że tego typu emalia radzi sobie z ochroną przeciwkorozyjną bram, ogrodzeń i wszelkich innych metalowych konstrukcji.
- Emalia do stolarki okiennej i mebli ogrodowych (emalia olejna) – jest produkowana z domieszką oleju lnianego, często wzbogacona żywicami alkilowymi. Farby olejne są wysoce odporne na działanie czynników atmosferycznych. Jednak ulegają matowieniu oraz kredowaniu, dlatego też nie powinno się ich stosować na powierzchniach świeżo otynkowanych i ocynkowanych. Emalia olejna może być używana do pokrycia stolarki okiennej, drzwiowej oraz wszelkich innych konstrukcji drewnianych, mebli ogrodowych, huśtawek, stolików czy donic. Emalia biała do drewna zamienia popularne przedmioty w stylowe akcesoria vintage, dodając meblom szyku i elegancji.
- Emalia do dekorowania ceramiki i wyrobów jubilerskich (emalia jubilerska) – zgodnie ze swoją nazwą służy do pokrywania przedmiotów jubilerskich. Emalia jubilerska jest dostępna w różnych kolorach. Podobnie jak emalia ceramiczna, przeznaczona jest do dekorowania srebra, złota oraz stopów miedzi.
Narzędzia do emaliowania
Ważną sprawą przy emaliowaniu jest kwestia osprzętu. Jaki wałek należy dobrać do emalii? Czy różne rodzaje emalii wymagają również odmiennych wałków lub pędzli do malowania? W zależności od wybranego rodzaju farby warto zasięgnąć rady sprzedawcy na temat najlepszego sprzętu malarskiego. Najczęściej stosowane są wałki o pokryciu moherowym, z weluru lub gąbki.
Sprawdź firmy w wybranych województwach:
- firmy budowlane łódzkie
- firmy budowlane małopolskie
- firmy budowlane mazowieckie
a także w wybranych miastach:
- firmy budowlane Katowice
- firmy budowlane Kielce
- firmy budowlane Kraków