Buk pospolity, Fagus sylvatica – opis, odmiany, uprawa

Buk pospolity posiada wielostronne zastosowanie. Może być drzewem leśnym, parkowym, lub ozdobnym drzewem w ogrodzie. Ze względu na odporność na silne wiatry jest on doskonały na żywopłot czy szpaler przeciwwiatrowy. Doskonale ocienia ziemię, a także dostarcza żyznej próchnicy (tzw. ziemia bukowa). Dzięki tak wielu zaletom, buk pospolity doczekał się wielu interesujących odmian. Oto najczęściej sadzone odmiany buka pospolitego:

Charakterystyka postaci

Charakterystyka postaci jest formą, która może sprawiać pewne trudności. Wynika to z faktu, że często trudno jest opisać kogoś tak, by opis był żywy i ciekawy. Wiele osób wpada w pułapkę suchego wyliczania przymiotników – to nie jest właściwa droga.

Charakterystyka musi być przede wszystkim ciekawa – powinna umożliwiać odbiorcy żywe i plastyczne wyobrażenie sobie opisywanej osoby. Aby napisać taki tekst, musisz zacząć od przemyślenia, jakie skojarzenia budzi w tobie ta osoba – mogą one być różne: żywą osobę możesz lubić albo nie lubić, bohater literacki może być według ciebie ciekawy, nudny, godny naśladowania lub taki, którego wolałbyś naprawdę nie spotkać. Opisywana postać może budzić w tobie sympatię, niechęć, podziw, zdenerwowanie, rozczulenie itp. Przemyśl więc swój stosunek do niej – od niego zależy sposób, w jaki napiszesz pracę.

Chcąc dać pełny i ciekawy obraz jakiejś postaci, nie można ograniczać się do wyliczania cech. Należy je umiejętnie wbudować w całość wypowiedzi, a w przypadku cech charakteru, usposobienia czy umysłu koniecznie umotywować je, odnosząc się do konkretnych sytuacji i wydarzeń z jej życia.

Charakterystyka może być statyczna, jeśli charakteryzujemy postać w określonym momencie jej życia (w klasie, w czasie obozu itd.), albo dynamiczna, kiedy postać zmienia swą osobowość pod wpływem różnych okoliczności życiowych (czas, otoczenie, przejścia życiowe, wpływ innej osoby itp.).

• charakterystykę bezpośrednią, która wszelkie dane o postaci podaje bezpośrednio w trakcie mówienia o niej,
• charakterystykę pośrednią, którą uzyskujemy, analizując jej wypowiedzi, sposób myślenia, zachowania itd.,
• charakterystykę indywidualną (jednej postaci),
• charakterystykę zbiorową (grupy, np. klasy),
• charakterystykę porównawczą, w której opisuje się dwie postacie, przedstawiając podobieństwa i różnice między nimi.

Żelazne zasady

1. Zawsze napisz, kogo opisujesz – koleżankę z ławki, ciocię, wymarzonego chłopaka, psa. Jeśli to bohater literacki, pamiętaj, aby podać, z jakiej książki pochodzi i kto jest jej autorem.
2. Charakterystyka musi składać się z kilku elementów. Są to: wprowadzenie – opis, kim jest dana postać, wygląd postaci, jej charakter i usposobienie oraz podsumowanie, czyli przedstawienie twoich opinii i przemyśleń z nią związanych. Pamiętaj, nie pomiń żadnej z nich – najlepiej napisz plan.
3. Pisz opisowo i nie używaj „oklepanych” zwrotów. Ciekawiej brzmi na przykład, jeśli napiszesz, że ktoś jest zawsze uśmiechnięty, zwraca się do wszystkich z szacunkiem i chętnie doradza innym osobom w kłopotach, dzięki czemu wszyscy go lubią, niż jeśli stwierdzisz, że jest miły.
4. Nie wyliczaj suchych przymiotników.
5. Wskazując cechy postaci, popieraj je konkretnymi przykładami – zachowań, sytuacji itp. Tekst będzie ciekawszy.
6. Unikaj powtarzania czasowników „był”, „jest”, „ma”. Lepiej i ciekawiej jest napisać: „Głowę Jasia porastają jasne blond włosy, a jego oczy przypominają kolorem bezchmurne niebo” niż „Jaś ma jasne włosy. Ma też niebieskie oczy”.
7. Staraj się uchwycić i podkreślić te cechy, które stanowią o wyjątkowości bohatera, jego niepowtarzalności czy niezwykłości. W przypadku bohatera literackiego wykorzystaj odpowiednie cytaty.

Przykładowy plan charakterystyki

Tutaj musisz szczegółowo opisać postać, którą charakteryzujesz.

Zawrzyj informacje o jej wyglądzie zewnętrznym – wzrost, budowa ciała, kształt i rysy twarzy, włosy, oczy, nos, usta itd.; ogólne wrażenie, np. przystojny, elegancki, sympatyczny itd.

Opisz usposobienie (dziecinne, flegmatyczne, kapryśne, koleżeńskie, optymistyczne, łagodne, przekorne, spokojne, wrażliwe, gwałtowne, nerwowe itd.).

Wskaż najważniejsze cechy umysłu (zdolny, odznacza się znakomitą pamięcią, spostrzegawczy, dowcipny, umiejący radzić sobie w każdej sytuacji, zaradny, posiadający różnorodne zainteresowania).

• stosunek do innych ludzi (rodziców, kolegów, nauczycieli, osób starszych itp.) – życzliwy, okazujący szacunek, tolerancyjny, wyrozumiały, serdeczny, ciepły, obojętny, krytyczny, wrogi, lekceważący, zarozumiały itp.,
• stosunek do samego siebie – wymagający wobec siebie, krytyczny, sprawiedliwy w ocenie swego postępowania, poważnie myślący o swej przyszłości, odważny, bezkrytyczny, pewny siebie itd.,
• stosunek do obowiązków – obowiązkowy, pracowity, leniwy, odpowiedzialny, punktualny, niedbały, rzetelny, sumienny, drobiazgowy itp.,
• stosunek do przyrody – wrażliwy na piękno przyrody, umiejący dostrzec jej uroki, krytyczny wobec tych, co ją dewastują, lubiący zwierzęta itp.
• poglądy, ideały życiowe, np.: trzeźwo patrzący na życie, idealista, zwolennik twardej ręki, dobroduszny, działacz społeczny/religijny, ateista, niedowiarek, marzyciel pragnący zmienić świat, przeciwnik wszelkiego zła itd.

Przykłady charakterystyk

Poznajcie Basię (charakterystyka indywidualna)

Nie wiem, czy ważne jest dla was, jak się nazywa i jakie nosi imię, ale dla mnie tak. Jeżeli uważacie, że jestem nią zauroczona, to też macie rację. I powiem jeszcze więcej, polubilibyście ją wszyscy.

Basia Kowalska, bo tak brzmi jej imię i nazwisko, to wspaniała dziewczyna. Poznałam ją na obozie w Zakopanem. Tam też mieszka na stałe. Basia ma wysmukłą sylwetkę, trzyma się zawsze prosto, chociaż ciągle chodzi obładowana siatkami i torbami, zawierającymi różne różności potrzebne do zajęć na zbiórkach.

Moja nowa koleżanka ma interesującą twarz, w której dominują duże brązowe oczy, harmonizujące z jej cerą. Zauważyć w nich można często iskierki wesołości lub błyski gniewu, gdy dzieje się źle w drużynie. Zgrabny nos i usta często uśmiechnięte dopełniają reszty portretu.

Zdarza się jednak, że oblicze Basi jest posępne, a oczy bardzo zamyślone. Dzieje się to zawsze wówczas, gdy Basia ma problem i zastanawia się, jak go rozwiązać. A problemów „a jej głowie otoczonej burzą ciemnych, falujących włosów zawsze wiele. Daje sobie jednak z nimi radę. Głos ma miły, a język, jakim się posługuje, jest zawsze poprawny i delikatny.

Uwagę zwraca jej strój. Najczęściej sportowy – niebieskie dżinsy, koszula w granatową kratę, na nogach białe adidasy. „Służbowo” występuje w mundurze harcerskim i wtedy wygląda najładniej.

Basia jest mądrą i zdolną dziewczyną. Jej zainteresowania są różnorodne, najbardziej jednak lubi przedmioty humanistyczne, im też poświęca najwięcej uwagi. Dużo czyta. Ma bogaty księgozbiór, w którym obok trylogii Henryka Sienkiewicza i pism Janusza Korczaka znaleźć można szereg utworów z literatury współczesnej. Zainteresowania polonistyczne Basi i jej prace nad własnym doskonaleniem zaowocowały na wojewódzkiej olimpiadzie polonistycznej. Basia została laureatką i uzyskała wstęp bez egzaminu do szkoły średniej.

Basia myśli nie tylko o sobie. Przez cały rok chętnie pomagała w nauce słabszym uczniom w klasie. Chyba z dobrym skutkiem, bo wśród książek Basi znalazłam jedną z następującą dedykacją: „Wspaniałej i kochanej Basi za bezinteresowną pomoc w nauce języka polskiego dziękują – Iza, Gosia, Waldek”.

Basia lubi przyrodę, czego dowodem są jej liczne wędrówki piesze, wycieczki rowerowe, rajdy, a nawet, co obawą napawa najbliższych, samotne wyprawy w góry.

Dużo czasu Basia poświęca na pracę społeczną. Szczególnie interesuje ją harcerstwo. Dzięki niemu się poznałyśmy. Szybko nawiązałyśmy kontakt i stałyśmy się sobie bliskie, Basia bowiem jest bardzo towarzyska. Nie zamyka się w swoim świecie, ma wiele koleżanek i kolegów. Mniej przyjaciół – tych ostatnich dobiera sobie z dużym wyczuciem. Bardzo chciałabym, by do tego szczupłego grona zaliczyła kiedyś również mnie.

I to zdanie zostawiam zamiast oceny Basi.

Nasza klasa (charakterystyka zbiorowa)

Mówimy o sobie: „Nasza klasa to jest klasa”. A to dlatego, że we wszystkim jesteśmy inni niż pozostałe klasy. Tak w każdym razie o nas mówią. Jako klasa najstarsza normalnie mielibyśmy pomieszczenie na parterze (blisko pokoju nauczycielskiego i kancelarii dyrektora). Nam przydzielono salę na najwyższym piętrze, gdyż, jak powiedział pan dyrektor i co dzień powtarza nam nasza wychowawczyni, „można na was liczyć”. Niby to wyróżnienie, ale o reszcie szkoda gadać. Bo na przykład, ile człowiek traci czasu na wejście do klasy i zejście na boisko. Nasza przerwa jest krótsza niż tych z parteru. Nie daje się nam nauczyciela na zastępstwo, bo niby: „wy zorganizujecie sobie pracę sami”. Organizuje oczywiście Wojtek, który jest gorszy od najgorszego belfra, a że dobry z matmy, to zadanka na okrągło. Albo taka sprawa. Z innych klas na wycieczkę może jechać połowa uczniów, w naszej klasie ten numer by nie przeszedł. Albo wszyscy, albo nie ma wycieczki. Kiedyś planowaliśmy nawet wspólny wakacyjny tydzień. Nie udało się to jednak z przyczyn obiektywnych.

W nauce nie wiedzie nam się tak dobrze jak w sporcie, gdzie bijemy wszystkich na głowę. Nie martwimy się tym bardzo, średnia krajowa nam wystarcza. Do tego dochodzi pierwsze miejsce w województwie z matmy (oczywiście naszego przedstawiciela, którym jest Wojtek).

Lubimy się bawić i organizować innym zabawę. Przepadają za nami maluchy z klas pierwszych. Bawimy się z nimi w czasie przerw, organizujemy im różne zabawy okolicznościowe, konkursy, gry sportowe.

Najczęściej w klasach jest więcej dziewcząt niż chłopców. U nas odwrotnie. Dziewcząt jest trzynaście, a chłopców dziewiętnastu. Nie przeszkadza nam to w utrzymaniu zgody i harmonii. Czasem tylko. ale o tym nie będę pisał. Ogólnie jest fajnie. Wiele zawdzięczamy naszej wychowawczyni, która nie tylko wykłada matmę, ale uczy nas życia.

„Tych dwóch ludzi: ogień – woda. ”. Charakterystyka porównawcza Cześnika i Rejenta

Cześnik Raptusiewicz i Rejent Milczek to główni bohaterowie komedii Aleksandra Fredry „Zemsta”, których autor przedstawił jako ludzi o przeciwnych cechach charakteru. Z tego kontrastu wynikają bardzo komiczne skutki, głównie z powodu wiecznych kłótni, sporów i intryg. Dla czytelnika lub widza są więc świetną zabawą.

Już ich nazwiska wiele mówią o bohaterach: Raptusiewicz – czyli człowiek raptowny, prędki w działaniu. Milczek – to osoba niewiele mówiąca, ale za to używająca rozumu, nie języka.

Obydwaj są szlachcicami, posiadaczami ziemi i połowy spornego zamku. Jednak Cześnik zajmuje wyższą pozycję społeczną niż Rejent. Raptusiewicz nosi tytuł dawnego urzędnika królewskiego, dosyć znaczący w stosunku do Milczka, będącego dawnym urzędnikiem sądowym. Mimo to Rejent jest bogatszy, bo ma własny majątek, podczas kiedy Cześnik zarządza tylko spadkiem swojej bratanicy. Między innymi za to Cześnik pogardza Rejentem.

Niewiele wiemy o wyglądzie tych postaci. Możemy się jedynie domyślać, że Raptusiewicz, cierpiący na podagrę, lubił dobrze zjeść i dużo wypić. Natomiast skromne przyjęcie Papkina w domu Rejenta dowodzi, że ten ostatni nie lubił wydawać pieniędzy na poczęstunki. Toteż zapewne jeden był gruby, a drugi chudy, jeden ubrany bogato i dostatnie, a drugi skromnie. Tak przynajmniej sądzą reżyserzy, dobierając aktorów do ról.

Kolejny element różniący obie postacie to sposób mówienia. Cześnik chętnie używa wyrażeń z gwary myśliwskiej, np.: „Objechałem jak bartnika” (czyli niedźwiedzia) lub „Rejent siedzi jak lis w jamie”. Popisuje się także łaciną, wtrącając słowa w tym języku z polskimi elementami, np.: „fugas chrustas”. Najczęściej używa zwrotu „mocium panie”, który włącza do wypowiedzi w najmniej odpowiednich miejscach. Poza tym Raptusiewicz mówi głośno, często krzyczy.

Mowa Rejenta zawiera wiele wyrażeń prawniczych, to jest ulubiony styl Milczka, którym posługuje się przy spisywaniu zeznań murarzy. Również używa łaciny, a także często odwołuje się do Boga, chcąc zrobić wrażenie człowieka pobożnego. Również ma swoje ulubione powiedzonko: „Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba”. Mówi cicho, w sposób przymilny, pełen słodyczy, ale niestety fałszywej. Taka różnica w sposobie wyrażania się wiele mówi o charakterach obu mężczyzn.

Z zachowania Cześnika widać, że uwielbia walkę, ceni sobie szable, wspomina chętnie dawne bitwy. Z wielką pewnością siebie wyzywa Rejenta na pojedynek, bo wie, że zwycięży. Za to Rejent woli zwalczać przeciwnika słowem i to na drodze sądowej. Czuje się lepiej w charakterze prawnika niż zawadiaki. Przyjmuje wyzwanie Cześnika tylko dlatego, aby nie splamić honoru szlacheckiego.

Najbardziej jednak różnią się bohaterowie temperamentem i charakterem. Cześnik, według słów Papkina: „. wulkan, aż niemiło”. Łatwo wpada w złość, jest porywczy i wtedy zdolny do okrucieństwa. Bezwzględnie wykorzystuje i źle traktuje ludzi, którzy są od niego zależni. Najlepiej o tym świadczy stosunek do Dyndalskiego lub Papkina. Jest wobec nich brutalny i niegrzeczny, ale przynajmniej okazuje swoje uczucia otwarcie. Natomiast Rejent, zawsze cichy i spokojny, jest fałszywy. Łatwo oszukuje ludzi swoją udawaną pobożnością. To typowy świętoszek, który po cichu, podstępnie, ale skutecznie potrafi zniszczyć przeciwnika. Lubi na wszystko mieć pisemny dowód, np. kontrakt z Podstoliną, zeznanie świadków itp. W sumie Rejent jest bardziej groźny niż krzykacz Cześnik.

Jest jednak kilka cech podobnych, które mają obaj przeciwnicy: przede wszystkim chciwość. Jeden i drugi myśli głównie o tym, jak się wzbogacić. Cześnik zamierza poślubić Podstolinę, bo uważa ją za kobietę bogatą, a Rejent z tych samych powodów wydałby ją za swojego syna. W dodatku miałby radość z powodu odebrania narzeczonej wrogowi. W końcu godzi się z sąsiadem, bo jego syn poślubia bogatą Klarę, dziedziczkę dwóch majątków.

Przy tej okazji wychodzi na jaw kolejna brzydka cecha obu bohaterów: bezwzględność w wykorzystywaniu innych do swoich celów. Cześnik byłby skłonny poślubić bratanicę wbrew jej woli, aby tylko zagarnąć majątek po bracie, a Papkina traktuje jak narzędzie. Nie lepszy jest Milczek, który własnego syna jest gotów „sprzedać”, byle dokuczyć sąsiadowi i jeszcze się przy tym wzbogacić.

Tylko jedna pozytywna cecha łączy główne postacie „Zemsty”, a mianowicie szlacheckie poczucie honoru. Widać to w ostatnim akcie, kiedy Rejent stawia się na pojedynek z Cześnikiem, mimo że nie jest mistrzem we władaniu szablą. Kieruje się więc jedynie poczuciem honoru, które przeważa nad strachem. W tej samej scenie ujawnia się u Cześnika staropolska gościnność, która nakazuje przyjąć wroga jak gościa, pomimo serdecznej nienawiści. Gdyby jej nie przestrzegał, splamiłby swój honor.

Tak więc porównanie postaci nie doprowadza do wniosku, że któryś z bohaterów jest lepszy od drugiego. Obaj mają wiele wad, ale wspaniały talent komiczny Aleksandra Fredry sprawia, że patrzymy na ich wybryki z przymrużeniem oka, a może nawet z sympatią.

Buk pospolity, Fagus sylvatica – opis, odmiany, uprawa

Buk pospolity jest naszym polskim drzewem o niezwykłej urodzie. Poznaj opis tego gatunku, posiadającego wiele ciekawych odmian, które nadają się zarówno do dużych parków jak i niewielkich ogrodów. Dowiedz się więcej o uprawie buka pospolitego, jego wymaganiach glebowych i środowiskowych. Dzięki naszym wskazówkom odniesiesz sukces w uprawie tego szlachetnego gatunku.

Buk pospolity – Fagus sylvatica

Buk pospolity – opis

Buk pospolity, łac. Fagus sylvatica, to nasze rodzime drzewo, które osiąga w Polsce północno-wschodnią granicę występowania. Należy do rodziny Fagaceae czyli Bukowate. Dorasta do 30-40 m wysokości, posiada gęstą i szeroką koronę, nisko osadzoną. Charakterystyczna kora buka jest cienka i gładka, słabo się regeneruje po jakimkolwiek uszkodzeniu. Dlatego często na bukach można spotkać wycięte inicjały lub inne wzory, które w skutek słabej regeneracji kory pozostają widoczne do końca dni tego wiekowego drzewa, które może dożyć nawet 350 lat!

Opis buka pospolitego to przede wszystkim opis liści, które są sezonowe, jajowate lub eliptyczne i prawie całobrzegie. Gdy podniesie się liść buka pospolitego pod światło można zobaczyć małe, białe włoski, które porastają cały brzeg liścia. Jest to charakterystyczna cecha opisowa buka pospolitego, po tym najłatwiej poznać, że jest to właśnie ten gatunek.

Buk pospolity posiada również bardzo charakterystyczne owoce, zwane buczyną. Są to orzeszki, zwykle po 2 sztuki w owłosionej okrywie, która dojrzewając rozchyla się na 4 części (płatki) uwalniając tym samym nasiona.

Buk pospolity bardzo późno wchodzi w stan wegetacji, dopiero późną wiosną. W jesieni liście przebarwiają się na żółty kolor. Często liście brązowieją i zostają na drzewie przez całą zimę aż do wiosny.

Buk pospolity – uprawa

Buk posiada dość duże wymagania siedliskowe. Preferuje gleby żyzne i świeże, gliniaste lub gliniasto piaszczyste. Nie lubi gleb wapiennych oraz zalewowych. Buk pospolity jest drzewem cienioznośnym. Bardzo dobrze reaguje na cięcie i strzyżenie, dlatego polecany jest na żywopłoty liściaste. Posiada niewielką zdolność do wydawania odrostów korzeniowych. W uprawie buka pospolitego należy uważać na majowe przymrozki, które mogą uszkodzić kwiaty i młode liście. W lecie należy go obficie podlewać, od czerwca.

Uprawa buka pospolitego najlepiej udaje się w klimacie nadmorskim, gdzie powietrze jest wilgotne. Nie znosi silnych mrozów. Dobrze uprawia się buk pospolity w miastach, znosi nawet silne zanieczyszczenie powietrza. Jeżeli ktoś chce przesadzić buk pospolity należy to robić wczesną wiosną, najlepiej z dużą bryłą korzeniową (szczególnie starsze okazy). Po przesadzeniu nie należy ciąć buka. Pamiętajmy również, iż przesadzony buk powinien być regularnie obficie podlewany, zwłaszcza w okresach suszy.

Buk pospolity – odmiany

Buk pospolity posiada wielostronne zastosowanie. Może być drzewem leśnym, parkowym, lub ozdobnym drzewem w ogrodzie. Ze względu na odporność na silne wiatry jest on doskonały na żywopłot czy szpaler przeciwwiatrowy. Doskonale ocienia ziemię, a także dostarcza żyznej próchnicy (tzw. ziemia bukowa). Dzięki tak wielu zaletom, buk pospolity doczekał się wielu interesujących odmian. Oto najczęściej sadzone odmiany buka pospolitego:

Buk pospolity ‘Atropunicea’ lub ‘Purpurea’ – odmiana buka pospolitego dorastająca do 20 m. Posiada zaokrągloną koronę oraz purpurowe liście, które przebarwiają się jesienią na pomarańczowo. Ze względu na rozmiary polecany do parków, lub dużych ogrodów.

Buk pospolity ‘Aspleniifolia’ – wolnorosnąca odmiana buka o szeroko rozpostartej koronie. Dorasta do 20-25 m wysokości przy 20 m szerokości. Liście zielone, powcinane w mniejszym lub większym stopniu. Odmiana wrażliwa na suszę i upały oraz wahania poziomu wód gruntowych.

Buk pospolity ‘Pendula’ – jedna z najpiękniejszych odmian o pokroju zwisającym. Osiąga 15-25 m wysokości i podobną szerokość. Liście zielone jak u gatunku. Niezwykle malownicza odmiana, ze względu na duże rozmiary polecana do założeń parkowych lub dużych ogrodów.

Buk pospolity ‘Black Swan’ – silnie rosnąca odmiana o stosunkowo wąskim zwisającym pokroju. Dorasta do 7 m wysokości i 2-3 m szerokości. Liście ciemno purpurowe.

Buk pospolity Fagus sylvatica ‘Purple Fountain’

Buk pospolity ‘Purple Fountain’ – płacząca odmiana dorasta do 4-5 m wysokości i 1,5-2 m szerokości. Liście purpurowe. Nadaje się do mniejszych ogrodów.

Buk pospolity ‘Purpurea Tricolor’ – odmiana buka pospolitego o niezwykłych, różowo obrzeżonych purpurowych liściach. Dorasta do 30 m szerokości i wysokości. Szczególnie dekoracyjna jest na wiosnę gdy liście są młode. Bardzo ciekawa odmiana do zestawień kolorystycznych.

Buk pospolity ‘Dawyck’ – odmiana buka pospolitego o wąsko kolumnowym pokroju i zielonych liściach. Dorasta do 15 m wysokości i 3 m szerokości.

Buk pospolity ‘Dawyck Gold’ – odmiana różni się od Fagus sylvatica ‘Dawyck’ kolorem liści, które są złocisto żółte (szczególnie młode). Ze względu na barwę liści powinna rosnąć w miejscu nasłonecznionym.

Buk pospolity ‘Dawyck Purple’ – również kolumnowa odmiana z tym, ze liście są koloru purpurowego.

Buk pospolity ‘Zlatia’ – duże drzewo o szerokiej koronie, dorasta do 25 m szerokości i wysokości. Młode liście przez pierwsze 2-3 tygodnie złocistożółte potem przebarwiają się na zielono.

Rośliny na żywopłot liściasty – buk, grab, ligustr czy berberys
Rośliny na żywopłot liściasty to najczęściej takie, które są mało wymagające, szybko rosną i dobrze znoszą cięcie. Dzięki temu mocno się rozkrzewiają, tworząc ozdobną i gęstą barierę. Ważna jest też dostępność i niska cena sadzonek. Najczęściej sadzone rośliny na żywopłot liściasty to buk, grab, ligustr, berberys, a także bukszpan. Jakie są ich wady i zalety, która z nich jest najlepsza na żywopłot? Więcej.

Żywopłot z grabu – jak sadzić, cięcie, pielęgnacja
Żywopłot z grabu to jeden z najszlachetniejszych żywopłotów liściastych. Grab pospolity bardzo dobrze znosi cięcie i pozwala się wygodnie formować jako żywopłot. Zobacz jak sadzić sadzonki grabu na żywopłot, jak ciąć posadzony żywopłot i wreszcie jak prawidłowo pielęgnować żywopłot z grabu. Oto sekret, który gwarantuje sukces uprawy grabowego żywopłotu i jego piękny wygląd. Więcej.

Jak sadzić drzewa i krzewy z odkrytym korzeniem?
Podstawową zaletą roślin z odkrytym korzeniem jest ich znacznie niższa cena w stosunku do roślin sprzedawanych w pojemnikach. Jeżeli chcemy podsadzić więcej roślin, np. założyć żywopłot, zaoszczędzić można naprawdę sporo. Sadzonki takie jednak nieco trudniej się przyjmują i wymagają odpowiedniego postępowania w czasie sadzenia. Oto na co zwrócić uwagę podczas sadzenia takich roślin. Więcej.

Opracowano na podstawie: W. Seneta i J. Dolatowski, Dendrologia, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, s. 143-145 oraz Katalog roślin – drzewa, krzewy, byliny, Polski Związek Szkółkarzy Polskich, Agencja Promocji Zieleni, Warszawa 2011, s. 91-923. Fot. depositphotos.com oraz archiwum własne.